Dagur - 13.06.1983, Blaðsíða 2
Arna Ágústsdóttir:
Nei. Bara svolítið forvitnar,
Eru beljur heimskar?
jií
fjötraður við ritvélina
- segir Sigmundur Ernir Rúnarsson, Ijóðskáld og blaðamaður
Sigmundur Ernir Rúnarsson: „Ljóð eru 90% maður sjálfur, afgangurinn utan að komandi áhrif og lærdómur.“
Mynd: Einar Ólason.
- Ég býst ekki við að þú yrkir
hefðbundið . . .?
„Nei, ég yrki í hinum alræmda
atómstíl. Mér þykir hann henta
yrkisefnunum ákaflega vei. Ég
yrki um frelsið í náttúrunni og
þessi stíll veitir mér aftur frelsi í
Ijóðforminu - þannig að útkom-
an verður ákaflega léttleikandi."
- Fer ekki óhjákvæmilega
mikið af sjálfum þér í ljóðin?
„Jú. Þegar maður er í andlegu
stuði, ef svo má segja, er maður
mikið inni í sjálfum sér, reynir að
upplifa þær tilfinningar sem þar
hrærast og koma þeim á blað.
Þegar ég yrki er ég algeriega
einn, tek ekki tillit til neins nema
sjálfs mín. Ljóð eru 90% maður
sjálfur, afgangurinn utanaðkom-
andi áhrif og lærdómur.
Það eru ekki nema 14 Ijóð í
bókinni, sem telst vera fremur
lítið. En þannig er að Valdimar
Gunnarsson, menntaskóla-
kennari á Akureyri, er minn
maður í krítíkinni og ég sendi
honum upphafiega handrit að
mikilli bók, líklega upp á 200
síður. Og frá honum fékk ég það
úrskurðað sem vond ljóð. Svo að
ég skar niður og vandaði mig bet-
ur og sendi honum síðan aftur.
Og frá honum fékk ég það í haus-
inn með þeim orðum að helming-
urinn myndi birtingarhæfur.
Þannig hefur smám saman saxast
á þetta og ég er mjög ánægður
með útkomuna.“
- Snúum okkur nú að verald-
legri efnum, hefur hvarflað að
þér að reyna að lifa á skáldskapn-
um?
„Það er nú svo að maður er
fram til fimmtugs að þroskast í
ritlistinni, en ef ég næ að lifa svo
sem eins og 60 ár í viðbót, þegar
maður er farinn að fá hrukkur í
andlitið og farinn að verða nokk-
uð viss um eigin hæfileika og bú-
inn að staðsetja sig nokkurn
veginn, þá kemur vei til greina að
lifa af þessu um einhvern tíma.
Nú sem stendur er ég starfandi
blaðamaður og sit við ritvélina
allan daginn og mér þykir það
ákaflega gott hlutskipti. Ætli ég
sé ekki endanlega fjötraður við
ritvélina."
- Er það satt sem sumir segja,
að blaðamennska sé eins og and-
leg geldingarstöð?
„Það kann að vera að vissu
leyti. Þegar skrifað er í atvinnu-
skyni og á þessum gífurlega
hraða sem er í blaðamennskunni
getur maður aldrei vandað sig
sem skyldi. Og kannski síast þá
inn í mann annað og ógeðslegra
viðhorf til stílgæða. Hraðinn á
ekki við ritlistina, hún verður að
fá að þróast í tíma og rúmi.“
- Ertu að fást við einhvern
skáldskap núna?
»Ég er mikill túramaður í
heimi ritlistarinnar, yrki ef til vill
ekkert í 3 mánuði, en síðan
kannski 100 ljóð á einum mán-
uði. Þessa dagana er ég í andlegri
pásu. Ég er kominn með beina-
grind að skáldsögu - sem er
reyndar á mörkum þess að vera
skáldsaga og samstæðar smásög-
ur. Svo er maður náttúrulega allt-
af að yrkja. Og fólk er yrkjandi
allan daginn - bæði Skáld og önn-
ur skáld - það eru bara þeir
skrítnu sem festa það á blað. Ætli
ég teljist ekki til þeirra.“
Moldarhaugarnir við Hjalteyrargötu.
Ketill Helgason:
Alveg nautheimskar.
Bærinn líti
í eigin barm
Eyrarpúki hringdi:
Ég sé að bæjaryfirvöld eru að
hvetja bæjarbúa til að taka til
umhverfis sig og hýbýli sín og er
það í sjálfu sér ekki nema góðra
gjalda vert. Hins vegar vil ég að
bærinn líti í eigin barm.
Vestan við Hjalteyrargötu er
opið svæði, sem ekið hefur verið
mold í af og til síðan í fyrra-
sumar. Gallinn á þessari fram-
kvæmd er sá, að moldin er óheft.
Þar af leiðandi endar hluti henn-
ar í þvotti nærliggjandi íbúa, eða
þá inni í stássstofu sem ekki er
vel séð. Allavega hef ég fengið
marga betri gesti. Þess vegna vil
ég skora á garðyrkjudeild bæjar-
ins að sjá til þess að moldin haldi
sig á sínum stað með því að sá í
hana grasfræi eða þekja hana
sem væri það besta.
„Ætli það hafí ekki verið um
það leyti sem ég gekk í tölu
kristinna manna, að ég byrjaði
að yrkja - já, það eru liðlega
tíu ár síðan. Þetta fór hljótt
svona til að byrja með, ekkert
skrifað niður heldur geymt í
kollinum. Svo braust þetta út í
Menntaskólanum þegar gamli
uppreisnarandinn kom upp í
manni. Honum var þannig út-
varpað í ljóðum.“
Sigmundur Ernir Rúnarsson
ljóðskáld og blaðamaður á DV er
borinn og barnfæddur Akureyr-
ingur, sonur þeirra hjóna Rúnars
Sigmundssonar og Helgu Sigfús-
dóttur. Sigmundur sendi fyrir
þremur árum frá sér ljóðabókina
Kringumstæður, og nú um miðj-
an júní mun bókaútgáfan Svart á
hvítu gefa út aðra ljóðabók hans,
Óstaðfest ljóð.
Ég inni Sigmund eftir yrkisefn-
um hans.
„í nýju bókinni eru svo til ein-
göngu náttúrustemmningar,
örlítil rómantík inn á milii. Ég
yrki mikið í Iíkingum og náttúran
býður upp á margar myndir sem
gaman er að binda í ljóð. Og
svona til hliðar fjalla ég um tím-
ann og áttirnar. Éf til vill er þetta
heiiög þrenning í mínum kveð-
skap - náttúran, tíminn og áttirn-
ar.“
Guðmundur Svansson:
Nei, beljur eru skynsamar
skepnur. Fíia tónlist - þær
mjólka betur ef músík er
spiluð í fjósinu.
Jón Bjarnason:
Nei.
Gunnar B. Ólason:
Nei, þær eru ansi vitrar. Þær
vita hvað þær mega gera og
hvað ekki. En þær væru vísar
til að gera það sem eigandinn
hefur bannað þeim um leið og
hann er farinn úr fjósinu.
2-DAGUR-13. júní 1983
'• ' " i’-U k4 í iT* i, 1 ; , < > i