Dagur - 22.07.1983, Blaðsíða 5

Altenatorinn
Allt gekk eins og í lygasögu lengi
vel og bifreiðin rann ljúflega eftir
misholóttum veginum. Borgar-
fjörðurinn var að vanda bölvað-
astur og fékk ökutækið óþyrmi-
lega að kenna á grýttum og firna-
holóttum veginum. Segir nú lítt
af ferðum okkar þar til yfir
Holtavörðuheiði er komið og inn
í Húnaþing. Fer þá að bera á tals-
verðum höggum í bifreiðinni.
Var það samdóma álit bifreiðar-
stjóra og farþega að þetta nýja
hljóð ætti upptök sín í vélarhús-
inu. Högg þessi ágerðust sífellt
og urðu að einum samfelldum
gauragangi þegar við ókum
framhjá Víðigerði. Allir voru
sammála um að stöðva ökutækið
hið snarasta og bakka því til
verkstæðismanna í Víðigerði.
Eftir umtalsverðar tilraunir
fannst bakkgírinn (það skeður
jú ekki alltaf), og bílnum bakkað
upp að viðgerðarverkstæðinu.
Ökumaður snarast út og biður
verkstæðiseigandann að skoða
farartækið. Verkstæðiseigandinn
lítur á mig með samúðarglampa
í augunum og segir svo: „Varst
það þú sem keyrðir hérna
framhjá rétt í þessu.“
„Já.“ Ekki gat ég neitað því.
„Það er ljóti djöfulgangurinn í
bílnum hjá þér maður.“ Já, ekki
gat ég heldur neitað því. „Það er
eitthvað meira en lítið að hjá þér
væni, opnaðu húddið." Þegar ég
hafði opnað vélarhúsið rak verk-
stæðiseigandinn hausinn niður að
vélinn, potar smástund hingað og
þangað og segir svo:
„Alternatorinn hefur losnað,
ég skal athuga hann fyrir þig þeg-
ar bíllinn er orðinn kaldur."
Meðan við biðum eftir því fórum
við inn í verslunina sem þarna er
og fengum okkur kók og prins
póló. Þegar bifreiðin hafði staðið
þarna í góða stund var alterna-
torinn tekinn úr og rannsakaður.
Kom í ljós að spaðar á honum
höfðu bognað og sumir brotnað
alveg af. Ekki taldi viðgerðar-
maðurinn ástandið gott. Hann
rétti samt spaðana sem eftirlifðu
og kom tækinu fyrir á sama stað.
Hjálparsveitin ýtti í gang og öku-
tækið rann úr hlaði. Ekki höfðum
við ekið lengi er djöflagangurinn
byrjaði að nýju og nú hálfu verri
en nokkru sinni. Hitamælirinn
rauk upp úr öllu valdi og reykjar-
bólstrar stigu upp frá vélinni.
Bifreiðin var stöðvuð og konan
brunaði út til að kanna mála-
vexti. „Ja, nú er það svart
maður," hrópaði hún í ótrúlegri
tónhæð. „Viftureimin er slitin.“
Viftureimin
Ökumaður snarast út og tekur til
við að róta í skottinu eftir viftu-
reiminni sem þar átti að vera. En
auðvitað fannst hún ekki. Hefur
sennilega orðið eftir í Borgar-
firði. „Ekki er kyn þótt keraldið
leki, botninn er suður í Borgar-
firði,“ var jú einu sinni sagt. Og
var nú h'kt á með okkur komið og
þeim ágætu bræðrum forðum að
Bakka í Svarfaðardal. En það
stoðar lítt að gefast upp þótt á
móti blási. Ökumaður fann
spotta í skottinu og snaraði hon-
um um dráttarlykkju á bifreið-
inni, fullviss um að einhver góð-
hjartaður ökumaður, sem ætti
leið um, tæki okkur í tog og kæmi
okkur til Blönduóss. Enda ieið
ekki á löngu þar til bjargvættur-
inn birtist, í líki góðlátlegs manns
á Ö-bíl. Þegar þessi ágæti maður
hafði dregið okkur að dyrum
Vélsmiðju Húnvetninga var
klukkan farin að ganga átta um
kvöldið og búið að loka vélsmiðj-
unni. En stúlkurnar í Esso-skál-
anum voru svo elskulegar að
hringja heim til eins verkstæð-
ismannsins og báðu hann að
koma okkur til hjálpar.
Eftir örskamma stund var hann
kominn. Hann var mjög vinsam-
legur og vildi allt fyrir okkur
gera. Að vísu fannst enginn alt-
enator sem passaði í bifreiðina,
hún er jú ekki af algengustu gerð.
En hann dó ekki ráöalaus bif-
vélavirkinn sá. Hann tók hinn
bilaða hlut úr ökutækinu og setti
nýja legu í. Þótt engin fram-
leiðsla væri á rafmagni var
altenatorinn samt laus og gat
snúist með. Við þökkuðum vel-
gerðarmanni okkar, sem heitir
Þorbjörn Sigurðsson ef ég man
rétt, kærlega fyrir. Hann og fleiri
góðir Húnvetningar kvöddu okk-
ur með því að ýta bifreiðinni í
gang. Kærkomin tilbreyting fyrir
konu og börn.
Allt gekk vel alla leiðina heim,
ef frá er talið að lögrcglan þurfti
nú endilega að nappa okkur rétt
áður en við ókum inn í Akureyr-
arbæ. Það er Ijótt að segja það en
það lá bara við að ég væri mont-
inn yfir því að geta komið bif-
reiðinni svona hratt eftir allt sem
á undan var gengið. En þeir lög-
gæslumenn voru hinir Ijúfustu og
við fengum að halda för okkar
áfram eftir að hafa fengið áminn-
ingu fyrir of hraðan akstur.
Er þá þessi hrakningarsaga á
enda.
Jón Bjamason
V
... Klerkar góla á kirkjustól
u
Jóhannes Sigurðsson er lengi
bjó að Engimýri í Öxnadal, dá-
inn 1959, var þekktur hagyrð-
ingur og orti „jöfnum höndum“
lausavísur og ljóð. Svo kvað
hann um sveit sína:
Höfðinglegir hamradrangar
halda vörð um blómgan reit.
Vorsins þegar ilmur angar
yndisleg er þessi sveit.
Fjalla breiðum faðmi undir
fæðst hafa skáld og meyjaval.
Óteljandi unaðsstundir
átt ég hef í þessum dal.
Einhverju sinni mælti Jóhannes
við annan hagyrðing:
Geymum lesti í þagnarþei
þó að bresti gaman.
Það fer best við etjum ei
okkar hestum saman.
Ferðarlok:
Við hér enda verðum grín,
vegir skilja að sinni.
Haltu á vinur heim til þín
hjartans kveðju minni.
Þá kemur vorvísa eftir Kristján
Benediktsson:
Mundu glóðir sólar senn
sumaróðinn bera,
vilji góða veðrið enn
vanga rjóða gera.
Kristján orti er bókin Bænda-
blóð kom út:
Rataði áður rímsins slóð,
reyndist hress og kátur,
en hrærir núna bændablóð
og býr til mikið slátur.
Arnór Sigmundsson orti næstu
vísurnar tvær á síðastliðnum
vetri:
Oft og tíðum hlaupa í hring
hríð og þíða í vetur.
Öll sú gríðar óstilling
að mér kvíða setur.
Hríð kom stríð og huldi snjá
hlíð, sem víða auð var þá.
Lýður kvíða lítt þó má,
líður tíðin vetrar hjá.
Arnór horfði ávallt til hins góða
og fagra í veröldinni. Hann
sendi Pétri Steingrímssyni í
Laxárnesi fallega vísu á jóla-
korti. Pétur, sem mun vera öllu
raunsærri en frændi hans, sendi
honum þessa vísu á nýárskorti:
Kenning drottins getur glatt.
Þess góðir njóta.
Að mega hvorki segja satt
né sjá hið Ijóta.
Hér er skrýtin jólavísa eftir Pét-
ur Steingrímsson:
Hefjast jólin heims um ból.
Hækkar sólin, þiðna tól.
Klerkar góla á kirkjustól.
- Konur spóla ef sjá þær rjól.
Þessi vísa kviknaði hjá Pétri út
af vissu atviki í pólitíkinni:
Kratar búa tölur til.
Tölum snúa sér í vil.
Bleki spúa um bekki og þil.
Blindir trúa á apaspil.
Hjalta Finnssyni í Ártúni barst
frá skattstofunni fyrirspurn um
hvernig viss kvíga hefði „orðið
til“. Ásamt öðrum upplýsingum
sendi bóndi skattstofunni þessa
vísu:
Að skýrslan sé undarleg skil ég
svo vel
og skapraunum fleirum en mér
geti valdið.
En kvíguna þannig ég tilkomna
tel
að tuddi varsótturog belju var
haldið.
Umsjármaður þáttarins orti um
ríkisstjórnina sem dó:
Aldrei var gata Gunnars bein,
hann gaf okkur stjórn af
skrýtnu tagi.
Hún virtist í fyrstu vösk og
hrein,
en velti sér loks í hverju flagi.
Sami karl orti um ríkisstjórnina
sem fæddist:
Dregur mjög af mönnum
gaman,
margir óttast skort og kvalning
þegar lófa leggja saman
leiftursókn og niðurtalning.
22. júlí 1983 -DAGUR-5