Dagur - 12.08.1983, Blaðsíða 8

Þátturinn hefst með þrem vís-
um eftir Leó Jósefsson á Þórs-
höfn en hann hefur lengi unnið
í frystihúsinu. Einhverju sinni
þótti verkstjóranum hann hafa
sest of snemma að kaffiborðinu,
en fékk þetta svar:
Leið mér þykja íangvinn rausin
þeim löngum fylgja engin hik
ef fyrirtækið fer á hausinn
fyrir eins manns vinnusvik.
Leó var að „stála“ fyrir Sól-
veigu vinkonu sína og kvað:
Sértu bæði sól og veig
síst þér ætti að gleyma.
Af vörum þínum vænan teyg
vildi ég bergja heima.
Önnur vinkona bað Leó að
stála áður en vinna hófst:
Pér greiða skal ég gera senn,
- gagnslaust er að híma -
því fimm mínútur á ég enn
eftir af mínum tíma.
Fyrir mörgum árum orti eyfirsk
heimasæta á dansleik, þar sem
þrekvaxin mær lét mjög að sér
kveða á dansgólfinu:
Enginn slíka yndisríka
auðarbrík um gólfið dró.
Pilsið fýkur. Rykið rýkur.
Rassinn líkist ólgusjó.
Um sama leyti orti heimasætan
svo um nýja bók er olli miklu
umtali:
Þó við orðstír þessa manns
þjóðin öll af lotning gapi
ekkert bera hetjur hans
afhrútunum - í jólaskapi.
,9Nu er Dagur
næsta magur
•• j, ,
neyðarbragur
honum á“
í verðlaunasamkeppni um bestu
vísuna orti fyrrnefnd heima-
sæta:
Týnist arfur æskumanns.
Óskin djarfa blundar.
Gáfur, starf og guðmóð hans
gleypa þarfir stundar.
Það var líka fyrir mörgum árum
að ungur framsóknarmaður reif
umbúðirnar af Degi og tók að
lesa. Honum varð að orði:
Nú er Dagur næsta magur.
Neyðarbragur honum á.
Vesæll, ragur, virðist hagur
við að naga bökin smá.
Að sjálfsögðu kom svo bragar-
bótin:
Dagur nær að fást við drauga
og fella marga sendinguna.
Það er sagt að ugluauga
illa þoli „dagsbirtuna“.
Jón Þorsteinsson á Arnarvatni
orti til Hjálmars Stefánssonar
fiðluleikarans fræga. Hjálmar
var talinn sérvitur:
Ekki var við allra lensku
aðferð þín í háttunum,
en allir fundu fyrirmennsku
í fiðlubogadráttunum.
Jón orti um mann sem bjó sig til
grenjaleitar:
Gengur meður gæruskinn
gömul refaskytta.
Þarna ætlar andskotinn
ömmu sína að hitta.
Það er sjaldgæft að ær beri á
hausti. Þetta á þó að hafa hent
snemma á öldinni þá sláturfjár-
rekstur Mývetninga var kominn
á leiðarenda. Þá kom upp vísa
sem eignuð var Hjálmari Stef-
ánssyni:
Reiddi fár að ráðherrum.
Risu hár á kónginum.
Þá var ár í uppsveitum.
Ærnar báru í gálganum.
Þættinum lýkur með vísum eftir
Jón Þorkelsson er bjó á íshóli
og síðar að Jarlsstöðum í Bárð-
ardal. Mun hann hafa ort þær
háaldraður:
Létt ég hafði lundarfar,
laus við málminn Rínar.
Tíðum lét ég taumslakar
tilfinningarnar mínar.
Ég er hjartans ánægður.
Ekki er margt að trega.
Meyjan svarta mér hefur
miðlað artarlega.
Mikið er um manndómsspjöll
mínum lífs á kjörum.
Heymin, sjónin, orkan öll,
allt er það á förum.
0 Fréttarokur
Mikil gúrkutíð hefur verið í frétt-
um undanfarið. Þessi fastastríð
allt frá Líbýu til Afganistan eru
ekki lengur nýmeti. Því hafá orð-
ið rokur miklar af litlu tilefni til að
hressa upp á doðann:
Hingað til lands kom í sumar
varaforseti Bandaríkjanna. Á
því méli fylltust fjölmiðlar slíkum
áhuga á atómsprengjunni að helst
leit út fyrir að fyrsta bomban væri
þegar komin af stað. Eftir fjög-
urra sólarhringa hvalablástur um
þetta þarfaþing til mannvíga voru
jafnvel fréttamenn sjálfir farnir
að trúa svo fast á að sprengjurnar
féllu þá þegar að þeir kölluðu for-
stöðumann Almannavarna til við-
tals um hvað nú mætti til varnar
verða grillinu. Hann var að vanda
traustvekjandi og upplýsti að til
væru nú þegar á landi voru
sprengju- og geislaheld skýli fyrir
okkur öll; láðist bara að geta þess
hvar þau væri að finna. Loks fór
varaforsetinn af landi burt og
bomban gleymdist í fréttum.
Menn tóku aftur gleði sína.
Núverandi aðalforseti Banda-
ríkjanna er áhugamaður mikill
um styrjaldir og vígbúnað. Hon-
um er einnig ofarlega í huga sem
von er að koma stríðstólunum
fyrir á lendum vina sinna svo mót-
herjar, sem ekki eru síður í stuði,
spilli ekki hans eign akri. Þetta er
allt mjög að skapi ýmissa ráða-
manna á íslandi og mega þeir ekki
heyra minnst á kjarnorkulausa
Evrópu, hvað þá Norðurlönd ein.
Sá er þetta ritar er svo lítill
áhugamaður um að steikja fólk
lifandi að hann myndi telja sál
sinni betur borgið með því að
verða steiktur sjálfur en eiga hlut
að því að steikja aðra.
0 Næsta roka
Annað fréttafárviðri gekk hér yfir
um daginn út af skýrslu um
fiskmat. Fjölmiðlar kepptust um
hver gæti haldið lengst út í mál-
æði. Rætt var við hvern mann um
matið þá er eitthvað tengdust
fiski, alla nema neytendur. Og öll
ósköpin áttu sér stað vegna þess
að hráefni þetta reyndist ekki ná-
kvæmlega eins á hverjum stað og
tíma né við ólíkar aðstæður.
Fréttafárviðrið stóð á sjötta sólar-
hring en slotaði þá jafnskyndilega
og það brast á. Viku seinna kom í
ljós einn jákvæður punktur: Það
á að hætta að meta hærra magn en
gæði.
41 Matarrokur
Algengustu rokufréttir eru um
nýuppgötvaðar hættur sem fólki
stafar af þessari og þessari tegund
matvæla; eitt það frægasta hættan
af neyslu hangikjöts um áramót.
Ég man í svipinn ekki eftir neinni
tegund matar er við neytum hér
sem einhver vísindamaðurinn
hefur ekki einhvern tíma uppgötv-
að að væri bráðdrepandi. Fjöl-
miðlar eru alltaf jafngleypigjarnir
og fræða okkur um þennan voða.
Þeir sem tækju eitthvað af þessu
alvarlega myndu löngu dauðir úr
hungri ellegar þá hræðslu við það
sem þeir neyddust til að stilla sult-
inn með, þrátt fyrir viðvaranir.
Við höfum verið vöruð við öll-
um tegundum landbúnaðarvara.
Þá má ekkert salta né reykja og
hvorki sjóða úr matnum vítamín
né eta hann hráan. Nú síðast stóð
bunan út úr fjölmiðlunum: Kaffi
er svo bráðdrepandi að hver sem
drekkur af því einn bolla er þegar
ofurseldur kransæðastíflu eða
krabba og þó trúlegast hvoru
tveggja.
Sjálfur hygg ég að á kreppuár-
unum þegar almenn fátækt ríkti
hafi fleiri dáið úr kaffileysi en
kaffidrykkju. Og kannski er það
eini kosturinn við dýrtíðina núna
að hún bjargar okkur frá því að
borða „lífshættulegan“ mat.
• . . Af rokugangi
8 - DAGUR - 12. qgúsjt 1883