Dagur - 02.03.1984, Blaðsíða 8

8 - DAGUR - 2. mars 1984
„Ég er einungis í
stuttri heimsókn núna,
en það er rétt, mig
langar heim til Akur-
eyrar. Hvort úr því
verður veltur á því
hvo'rt mínir heima-
menn eru tilbúnir að
taka við mér aftur. Ég
hef verið eins og
„Flökku-Jói“ út um
allan heim, en eftir
því sem ég hef farið.
víðar hefur mér skilist
betur og betur, að
heima er best. Við
erum að tala um
kreppu og sultarlíf við
grjónagraut, en
skoðiði heiminn. Víða
má sjá menn bryðja
skósólana sína - og
þykja það gott. Ég er
búinn að fá nóg, - ég
er kominn heim. “
Það er Óðinn Valdimarsson, sá.
sem söng um Einsa kalda úr Eyjun-
um, Flökku-Jóa, Kela í kjallaranum
og ýmsa aðra ævintýramenn, sem
hefur orðið í helgarviðtali. Ef til vill
hefur snefill af þessum ævintýrahetj-
um blundað í Óðni. Hann varð ung-
ur vinsæll dægurlagasöngvari, en það
Ijúfa líf sem er í snertingu við það
starf var freistandi og það sigraði
Óðin. Hann náði að verða einn vin-
sæiasti dægurlagasöngvarinn héi á
landi, og jafnframt einn sá tekju-
hæsti. Síðan hrapaði stjarna hans fyr-
ir Bakkusi, sem hafði völdin meira
og minna f ein 25 ár, en á þeim tíma
var „Einsi kaldi“ í siglingum um
heimshöfin. Nú er Óðinn 48 ára og
telur sig hafa náð Bakkusi í stofu-
fangelsi, eftir nokkrar misheppnaðar
tilraunir. En enn eru spri^ngur í fang-
elsinu, þó Óðinn telji sig vera búinn
að ná yfirhöndinni og hann trúir á
betra líf.
Baldinn krakki
Óðinn er fæddur á Eyrinni á Akur-
eyri, sonur Valdimars Kristjánssonar
og Þorbjargar Jónsdóttur, sem bæði
eru látin. Eg spurði hann um barns-
árin og strákapör.
„Já, ég er „Eyrarpúki", fæddur og
uppalinn í Fróðasundi 11. Og ég
þótti baldið barn; mér datt í hug að
gera ýmislegt sem öðrum börnum
datt aldrei í hug. Jú, ef til vill hefur
þeim nú dottið það í hug, en þau létu
það fæst eftir sér að framkvæma það
sem ég gerði.“
Nú hlær Óðinn sínum hvella dill-
andi hlátri, en ég bið hann um dæmi,
svo ég geti hlegið með.
„Ætli ég hafi verið nema 7-8 ára
þegar ég var farinn að reykja njóla í
garði granna míns, þar sem njóla-
rækt var í miklum blóma. Það hafa
eflaust margir reynt þetta, en mjór er
mikils vísir, vinur minn. Það leið
ekki á löngu þar til ég fór að fikta við
alvöru reykingar, sem enduðu með
því að ég var farinn að reykja þrjá
pakka á dag. Það á eflaust sinn þátt í
þeim kransæðasjúkdómi, sem ég hef
átt við að stríða. Enda sagði læknir-
inn minn, Guðmundur Oddsson,
þegar ég sagði honum hvers konar
stórreykingarmaður ég væri: Ég
hefði nú ávarpað þig Óðin heitinn ef
ég hefði vitað þetta! Mér hefði verið
nær að hlusta á mömmu, sem oftar,
þegar hún var að biðja mig að byrja
nú ekki á þessum ósið.
Aðalleikfélagar mínir voru Valur
Þorsteinsson, Viðar Pétursson og
Jón Stefánsson. Fleiri komu við sögu
í okkar leikjum, en við fjórmenning-
amir vorum kjarninn. Hinir fengu að
vera með. Við gengum í Skátafélag
Akureyrar hjá Tryggva Þorsteins-
syni, en þar vorum við ekki lengi.
Við vorum staðnir að því að reykja
og þar með vorum við allir reknir á
stundinni. Við vorum náttúrlega ægi-
lega sárir og reiðir, þóttumst órétti
beittir, hvernig sem það mátti nú
vera, og hugðum því á hefndir. Þeim
tókst okkur að koma fram þegar fyrr-
verandi félagar okkar voru í svo-
nefndum örvaleik. Þá fara foringj-
arnir fyrir og strika örvar í jarðveg-
inn, sem undirsátarnir eiga svo að
rata eftir. Við vissum af þessu og
komumst á milli foringjanna og
undirsátanna og breyttum örvastefn-
unni. Áður en upp komst vorum við
búnir að leiða hópinn lengst inn í
Innbæ, en foringjarnir biðu
öskureiðir í Gunnarshólma við
Gránufélagsgötu. Þá þóttumst við
nú góðir!
Hallelúja, sagði
söfnuðurinn
Það var mikið sport að búa til „kín-
verja“ síðustu daga ársins og ýmis
hráefni notuð. Eitt sinn nappaði ég
haglaskotum frá pabba, plokkaði úr
þeim púðrið og útbjó tvær ógurlegar
bombur. Daginn fyrir gamlársdag
ákváðum við að prófa aðra þeirra,
þannig að við værum þá vissir um að
eiga einn virkan „kínverja“ á gaml-
árskvöld. Ég kom „kínverjanum“
fyrir á kolakassa við hús Fíladelfíu-
safnaðarins - og það var nú ekki til
að skemma stemmninguna, að sam-
koma stóð sem hæst hjá söfnuðinum.
En það varð bið á því að „bomban“
kæmi, því kveikurinn var af vanefn-
um gerður. En allt í einu lét „kín-
verjinn“ heldur betur í sér heyra.
Það skipti engum togum, kolakass-
inn rauk í frumeindum til himna og
safnaðarfólkið kom hlaupandi út
fórnandi höndum; hallelúja, heims-
endir!!
Ég gekk venjulega leið um skóla,
en ég mátti ekki vera að því að læra.
Þó gekk mér það ekki illa, ef ég á
annað borð gaf mig að lærdómnum.
Ég komst þó í gegn um landspróf,
náði stórglæsilegum árangri, fékk
6.01 í aðaleinkunn!! Sjálfsagt hef ég
notið góðvildar einhvers, því hefði
ég fengið 6.0 var ég fallinn. Sverrir
Pálsson var meðal kennara minna.
Hann sá svart þegar hann sá mig og
ég sá rautt þegar ég sá hann. Þess
vegna gerði ég honum allt til miska
Upphaf söngsins
- En hvernig stóð nú á því að þú
fórst út í dægurlagasöng?
„Það var skemmtileg tilviljun.
Þannig var að efnt var til keppni í
dægurlagasöng á Hótel Norðurlandi,
sem þá var aðalskemmtistaðurinn
hér. Þetta var gert til að finna efni-
lega dægurlagasöngvara. Haukur
vinur minn Jakobsson, öðru nafni
„Haukur Dúdda“, var einn af þeim
sem gáfu sig fram í keppnina, en mig
minnir að þarna hafi verið skráðir
15-18 söngvarar. Nú, Haukur leyfði
mér að fara með sér á æfingar, en þá
var ég 15 ára. Þegar leið að skemmt-
uninni skall pestarfaraldur yfir bæinn
og söngvararnir heltust úr lestinni
hver af öðrum. En það var búið að
auglýsa skemmtunina og allir miðar
löngu uppseldir. Karl Adólfsson og
Ingimar Éydal voru helstu mennirnir
við undirbúning keppninnar og
þekktir fyrir annað en að standa ekki
við sitt. Þeir vildu því að keppnin
færi fram og það varð úr að ég söng
nokkur lög, sem ég hafði lært með
því að fylgjast með æfingunum. Og
það sem meira var, ég varð að byrja
því ég mátti ekki vera Iengur en til
hálf tólf inni í húsinu vegna aldurs-
ins. En mér var tekið frábærlega,
enda krakki með krakkarödd. Og
þarna söng ég bæði á sænsku og
ensku án þess að hafa hugmynd um
hvað ég var að segja.
Á meðan ég var í Gagganum var
ég að gutla í hljómsveit með Óla
Fossberg, Ágústi Sigurlaugssyni,
Jóni Viðari og fleiri góðum mönnum.
Þá lamdi ég trommumar og er örugg-
lega lélegasti trommuleikari sem
uppi hefur verið. Síðan komu þrír
strákar að sunnan, þeir Reynir Sig-
urðsson, Edvin Kaaber og Þórarinn
Ólafsson, og þá vantaði trymbil.
Hvernig sem á því stóð var þeim bent
á mig, þennan snilling!! En ég fór í
hljómsveitina, sem hét Rúbin-kvart-
ettinn. Fyrst sá ég um trommumar,
en síðan var ég skikkaður í sönginn."
Einsi kaldi og fleiri
hetjur fæðast
Nú var hjólið tekið að snúast hjá
söngvaranum Óðni Valdimarssyni.
Eftir Rúbín-kvartettinn fór hann í
Atlantic, þar sem fyrir voru Ingimar
Eydal, Finnur Eydal, Sveinn Óli
vinur minn bæri kostnaðinn af veisíu-
haldi hljómsveitarinnar, því alltaf
greiddi hann hæstu sektirnar blessað-
ur.“
Á þessum tíma komu margar
hljómplötur með söng Óðins og flest
lögin urðu vinsæl. Einsi kaldi úr Eyj-
unum, Keli í kjallaranum (dúa), Ut-
laginn, og Ég er kominn heim, heyr-
ast jafnvel enn á öldum ljósvakans af
og til. Launin voru þá tuttuguföld
verkamannalaun. En botninn datt úr
samstarfinu við KK. Þá tók hljóm-
sveit Karls Lilliendahl við, en síðan lá
leiðin norður. Hvers vegna?
Bakkus byrjaður að
vinna á
„Auðvitað var Bakkus farinn að
vinna á og hann var raunar þegar
byrjaður á sínu verki í Alþýðuhúsinu
á Ákureyri. Það þurfti bein til að
standa í þessu. Ég man eftir því eftir
eitt ballið með KK á Vellinum, að ég
taldi 40 glös eftir mig, glös sem
ánægðir gestir höfðu sent mér. Svona
var þetta ball eftir ball. Ég er þó ekki
að kenna velunnurum mínum um
hvernig fór. En svona starf er ekki
fyrir veikar og áhrifagjarnar sálir eins
og mig. Ég er klár á því, að ef ég
hefði verið einum 20 árum seinna á
ferðinni sem vinsæll dægurlagasöngv-
ari, þá væri ég löngu dauður sem eit-
urlyfjaneytandi. Hins vegar var ég
ekki farinn að viðurkenna drykkjuna
sem vandamál og það var ekki henn-
ar vegna sem ég hætti með KK. Ég
vildi breyta til, taldi mig of ungan
fyrir þeirra músík og fór norður
aftur.“
Eftir heimkomuna var Óðinn um
tíma með eigin hljómsveit, en síðan
tók hann upp samstarf aftur við Ingi-
mar Eydal og félaga og aftur var vett-
vangurinn Alþýðuhúsið. Síðan lá
leiðin yfir í Sjálfstæðishúsið þegar
það var opnað árið 1963 og þar var
Óðinn með hljómsveit Ingimars í
nær 2 ár. En þá var komið undir
leiðarlok í söngnum.
„Já, það hallaði alltaf undan,“ seg-
ir Óðinn. „En þegar þarna var komið
var ég hættur að drekka „með“ gest-
unum, eins og gerðist í upphafi. Nú
mætti ég með mína flösku á staðinn
og drakk hana í laumi. Síðan voru
drykkjuveislur eftir böll og jafnvel
daginn eftir. Ég var að koma heim
þegar aðrir voru að fara til vinnu.
—. Opinskátt viðtal við Óðin
Valdimarsson um fall hans fyiir
Bakkusi og þeirra þrautagöngu
sem ég gat, þó ég gerði mér náttúr-
lega verst með því sjálfum. Eitt sinn
var hann að tala um einhvern frægan
Frakka í sögutíma. Ég fylgdist með
því sem hann var að segja, en þóttist
samt góna út um gluggann og fylgjast
með því sem þar var að gerast. Ég
vissi að þetta var það versta sem ég
gat gert honum í tíma. Enda fór það
svo að hann sneri sér eldsnöggt að
mér og hvæsti:
- Um hvaða Frakka var ég að
tala, Óðinn?
- Rykfrakka, sagði ég að bragði.
Með það sama sveif ég út, mig vant-
aði ekkert nema vængina til að geta
flogið. En þetta jafnaði sig síðar og
ég vona að við Sverrir séum engir
óvildarmenn lengur.
En þessi landsprófseinkunn dugði
mér eðlilega ekki til langskólanáms,
þannig að ég fór í iðnnám, lærði
prentverk. Það nám var stundað af
álíka mikilli ræktarsemi og annað
nám áður og ég held að við Haukur
Morthens eigum lægstu prentarapróf
sem tekin hafa verið fyrr og síðar.
Og erum stoltir af!! Við fengum báð-
ir lægstu mögulegu einkunn, án þess
að falla! Þú sérð því að ég hef ekki
verið neinn engill.“
Jónsson, Edvin Kaaber og síðar
bættist Helena Eyjólfsdóttir víð.
Þessi hljómsveit varð landsfræg, sér-
staklega fyrir stanslaust stuð í Al-
þýðuhúsinu um árabil. Síðar tóku
aðrar merkar hljómsveitir við hjá
Óðni, m.a. var hann með KK-sext-
ettinum í tvö ár, en hvers vegna fór
hann suður?
„Blessaður vertu, það var frægðin
sem freistaði mín, auk þess sem betri
laun voru í þoði. Atlantic, með Ingi-
mar Eydal í fararbroddi, lyfti mér
upp og með þeim söng ég inn á fyrstu
hljómplötuna. Þá fóru hjólin fyrst að
snúast fyrir alvöru og ég var orðinn
„nafn“. En þegar tilboð kom frá KK-
sextettinum þá stóðst ég það ekki,
enda var mjög gaman að vinna með
þeirri hljómsveit, sem var ein sú
besta hérlendis þá. Þar var pottþétt
og vönduð vinna. Við æfðum síðari
hluta dagsins og spiluðum á kvöldin.
Og menn voru sektaðir um 10 krónur
fyrir hverja mínútu sem þeir komu of
seint. Þessum sektargreiðslum var
síðan safnað í einn sjóð, sem stóð
undir kostnaði við árlegt skemmti-
kvöld hljómsveitarinnar. En það
mátti segja með sanni, að Jón Páll
Auðvitað var ég ekki samstarfshæfur
í hljómsveit og þess vegna varð ég að
hætta. Ég fór fyrst austur á Reyðar-
fjörð og var þar í verkmannavinnu í
mánuð, en síðan ætlaði ég á vertíð í
Eyjum. Þar var mér tekið eins og
kóngi, því verkstjórinn vissi ekkert
hvað hann átti að láta landsfrægan
söngvara hafast að. Hann lét mig
labba á eftir sér í heila viku, en síðan
var ég látinn í að mála hjólbörur og
mátti haga mínum vinnutíma eins og
ég vildi. Þegar ég var búinn að mála
allar hjólbörurnar á frystihúsinu lét
ég verkstjórann vita. Fínt, sagði
hann, þá byrjar þú bara á þeim fyrstu
aftur. Þar með sagði ég upp og fór til
Reykjavíkur. Þar réði ég mig í
hljómsveit hjá Guðjóni Pálssyni og
við lékum á Borginni. Þar var ég full-
ur í heilt ár. En drykkjusiðirnir
höfðu breyst. Nú var ég farinn að
leggja meiri áherslu á að fela meinið.
Ég reyndi að verða ekki fullur, en ég
var alltaf með víni, alltaf sullandi.
Mér tókst meira að segja að blekkja
Pétur heitinn . á Borginni, þann
sómamann. Hann sagði við mig þeg-
ar ég fór, að það væri slæmt að missa
svona góðan mann, sérstaklega þar
sem ég notaði ekki áfengi. Þannig
blekkti ég bæði sjálfan mig og aðra.“
- Varstu eitthvað líkur Einsa
kalda úr Eyjunum á þessum árum?
„Ha, ha, kannski, og þó held ég
ekki. Ég var nefnilega ekki eins mik-
ið upp á kvenhöndina eins og margir
vilja halda. Ég sóttist eftir drykkju-
veislunum og brennivíni. Það voru
mínar ær og kýr. Síðan flúði ég til
Noregs, ákveðinn í að hætta
söngnum, því ég kenndi honum um
drykkjuna.“
/ útilegu í 6 ár
- Hvað tók við þar?
„Bjór og meiri drykkja. Ég var
með eitthvað af peningum og bjó
því til að byrja með á góðu hóteli. Én
þegar gekk á sjóðinn færði ég mig
neðar og neðar og alltaf urðu hótelin
lélegri og lélegri. Þetta gekk í 28
daga, en að morgni þess 29. vaknaði
ég í óvenjulega huggulegu herbergi.
Þar kannaðist ég ekkert við mig og
ég náði engu sambandi í síma sem
var á náttborðinu. Ég dreif mig á fæt-
ur og stuttu síðar er bankað upp á
hjá mér og inn kemur ókunnur
maður.
- Góðan daginn, góðan daginn,
segir hann, eigum við að ganga frá
samningnum núna?
Ég hafði hitt norskan kokk um
nóttina, sem hafði unnið með mér á
Borginni, og hann kom mér í sam-
band við skemmtanastjórann á
skemmtiferðaskipinu Olsofjörd, sem
réði mig á stundinni sem skemmti-
kraft. Mér leist nú satt að segja ekki
á, en vildi ekki hlaupa, enda vissi ég
ekki hvert ég átti að fara. Ég réði mig
því í einn mánuð, sem varð að heilu
ári. Ferðir skipsins voru frá Osló til
Kaupmannahafnar, um Karabíska
hafið, til Casablanca og Portugal, svo
einhverjir staðir séu nefndir. Þetta
var stórt og glæsilegt skip, með um
500 manna áhöfn, og farþegarnir
voru flestir með fulla vasa af pening-
um.
Aðalstarf mitt um borð var í raun-
inni að drekka með farþegunum. Ég
kom fram á fyrsta og öðru farrými og
að söng loknum átti ég að vera meðal
farþeganna og ræða við þá. Jafn-
framt átti ég að þiggja þá drykki sem
mér væru boðnir, það var í samn-
ingnum; það var móðgun að neita
drykk frá farþegum. Og svo varð ég
að tala og tala, oftast um landið
okkar, ísland, og það kom mér mikið
á óvart hvað þetta fólk var illa lesið í
landafræði. Til að byrja með sagði ég
samviskusamlega frá, en þegar leið
á veru mína um borð var ég búinn að
fá leið á þessu og bjó til ótrúlegustu
sögur um mitt heimafólk, sem þetta
auðtrúa og auðuga fólk gleypti
hráar.“
Kóngurinn á íslandi
- Sýnishorn?
„Já, ég get nefnt þér dæmi. Eitt
sinn sagði ég þá sögu, að ég væri frá
stað nyrst á íslandi, sem héti Akur-
eyri, og þar byggju um 1.800 manns.
Ég sagði, að pabbi og mamma væru
þar sem kóngur og drottning og þau
byggju í eina timburhúsinu á
staðnum. Aðrir í sínum snjóhúsum.
En ég lét það fylgja, að veturnir væru
ógurlegir, með frosthörkum og
stórhríðum, og stæðu 7-8 mánuði
ársins. Þá hópaðist fólkið í „höllina“
til pabba og mömmu til að fá húsa-
skjól og mat. Oft var mér skemmt
þegar mér varð hugsað til gömlu
hjónanna blessaðra í þessu hlutverki
í litla húsinu okkar við Fróðasund
þegar ég sagði þessa sögu. Svo bætti
ég því við, að þarna liðu dagarnir við
drykkju, söng og ástir - og það væri
gott samkomulag á milli karlmann-
anna um að hafa konuskipti af og til
og ættartengsl milli elskenda skiptu
ekki svo miklu máli. Þessu trúði ríka
fólkið á Oslofjörd, enda steig það
ekki allt í vitið. Já, þarna var ég full-
ur í ár til viðbótar. Það var drukkið
fram undir morgun og síðan byrjaðí
næsti dagur með bjór við sundlaug-
ina. Síðan var styrkleikinn aukinn
eftir því sem leið á daginn."
- Hvað tók svo við?
„Eftir að ég fór af skemmtiferða-
skipinu réði ég mig á olíuskipið Poli-
star. Þar komst ég innundir hjá yfir-
stýrimanninum og hans daglega
skipun var að láta senda sér Mr.
Valdimarsson til að laga til í íbúð-
inni. En verkefnið var í raun að
drekka með honum, því hann var
dagdrykkjumaður. Þetta lét ég mig
hafa í nokkra mánuði, þannig að
ekki rann af mér. En þá dó kokkur-
inn og ég var með það sama munstr-
aður sem annar kokkur á skipið. Síð-
an var ég sendur á matreiðsluskóla til
Stavangurs og fékk réttindi til að
kokka ofan í farmenn. Eftir skólann
fór ég á annað olíuflutningaskip, sem
heitir Poly Queen, sem sigldi frá
Persaflóa til Indlands, Thailands,
Singapore, Japans, Ástralíu, Nýja-
Sjálands, Hollands, Þýskalands, Vi-
etnam og víðar. Ég held ég sé búinn
að sjá nær allan heiminn, nema
Grænland. Ég fer þangað í ellinni.“
- Voru þá ekki ófriðartímar í Vi-
etnam?
„Jú, jú, og olíuskipin voru eftirsótt
skotmörk. Mér er það minnisstætt,
að skotin voru niður þrjú sænsk
olíuskip í höfn í Vietnam og fleiri
fylgdu með. Þá voru skipsfélagar
mínir á Poly Queen sammála því, að
þangað færu þeir ekki. Við fengum
aldrei að vita hvert ferðinni var heit-
ið fyrr en við vorum lagðir úr höfn,
þar sem síðast var losað. Þá fengum
við skeyti og nokkrum dögum eftir
að sænsku skipin voru sprengd upp
var okkur sagt að fara til Kuwait og
taka þar bensín til Vietnam, einmitt
til þeirrar hafnar sem orðin var
kirkjugarður sænsku skipanna. Þá
hættu nær 85% af skipshöfninni.
Þeirra í stað voru ráðnir Filippsey-
ingar og Vietnamar - og með þeim
tveir nýir kínverskir kokkar - því
ekki kunni ég að matreiða þetta
hrísgrjónagums þeirra. Síðan var
siglt og við vorum á þessari „rútu“ í
eitt ár. Það var stöðug spenna í loft-
inu. Á nóttunni vorum við á dekki
með: björgunarvesti og af og til
könnuðu kafarar botninn á skipinu,
því algengast var að flugumenn
komu tímasprengjum fyrir við
kjölinn. Þeim var svo ætlað að
springa þegar skipið væri komið í
höfn, því þar olli sprengingin mest-
um skaða. Ég hló nú að þessum var-
úðarráðstöfunum, því ég sá lítinn til-
gang í að vera uppi á dekki, ef
sprengingin yrði í skipi með 125 þús-
und tonn af bensíni innanborðs!!
Mér var svarað því til, að það væri
möguleiki á að við spýttumst eitt-
hvað út í loftið, út yfir eldhafið og
kæmum lifandi niður!!
Ég gerði ekki mikið úr hættunni,
sagði sem svo að ég gæti allt eins orð-
ið undir bíl í Osló; feigum yrði ekki
forðað né ófeigum í hel komið. Þetta
hafði líka sína kosti, því við unnum í
9 mánuði og fengum síðan 3 mánuði
í frí og máttum ferðast eins og við
vildum á kostnað útgerðarinnar.
Menn tala gjarnan um ævintýri hafn-
arborganna, en ég slapp oftast við
allt klandur. Ég fór alltaf einn frá
borði, var búinn að fá leið á skipsfé-
lögum mínum þegar í land kom og
vildi skemmta mér einn. Þeir fóru
hins vegar oftast 4-5 saman og komu
iðulega brotnir og bramlaðir til baka.
Eitt sinn var ég þó hætt kominn. Það
var á bar í Belgíu. Eins og hendi væri
veifað logaði hann í slagsmálum. Ég
var laminn í hausinn með einhverju
barefli og rankaði við mér undir
morgun illa á mig kominn í rústun-
um. Þá var staðurinn mannlaus, hús-
ið lokað, en barinn var opinn. Ég var
því snöggur að hrista af mér rykið og
fékk mér hressingu. Síðan tók ég
tvær flöskur undir handlegginn, fór
út oglæsti á eftir mér eins og ég ætti
staðinn! Það var mér nóg að vera lif-
andi.“
Ekki minnkaði
drykkjan
- Það hefur þá ekki verið lát á
drykkjunni?
„Nei, vinur minn, síður en svo.
Þó tókst mér að hætta að reykja og
drekka í 8 mánuði. Þá fékk ég
slæmsku í hálsinn og ákvað að hætta
reykingum og þá fannst mér best að
hætta að drekka líka. Þetta gekk, þar
til ég átti afmæli. Þá bauð ég til veislu
og að sjálfsögðu var skálað í kampa-
víni. Ég hélt að það væri nú í lagi að
fá sér eitt kampavínsglas, já og ann-
að til viðbótar átti ekki að skaða.
Þegar það var búið fannst mér skað-
laust að skella í mig einu glasi af
sterku, maður á nú ekki afmæli nema
einu sinni á ári. En það fylgdi því
annað glas og svo annað þar á eftir.
Svo var það vindill og sígaretta. Þeg-
ar ég vaknaði skelþunnur daginn eft-
ir teygði ég mig í sígaretturnar með
annarri hendinni en vodkaflöskuna
með hinni. Það var eins og ég hefði
aldrei hætt. Svona er alkohólistinn “
- Hvenær komst þú heim?
„Ég var samtals í 6 ár á þessu
flakki, sem endaði með því að ég
braut á mér hnéskelina úti á miðju
hafi. Ég varð að dúsa um borð upp á
morfín og vodka til næstu hafnar,
sem var í Venezúela. Þar var ekki
annað sjúkrahús en lítill braggi og
þar tók ég ekki í mál að koma inn
fyrir dyr. Þá var haldið áfram alla
leið til Boston og enn upp á morfín
og vodka. Þegar þangað var komið
bað ég um að fá að fara til New
York, því þar ætti ég vini og ætt-
ingja. Það fékkst og nestið var morf-
ín og vodki. En þegar ég kom til New
York lá leiðin beint á söluskrifstofu
Loftleiða, þar sem ég fékk mér far-
miða heim. En þá var morfínið búið
og mér fór að líða djöfullega. Endaði
ég inni á sjúkrahúsi, en aftók með
öllu að gangast þar undir uppskurð,
sagðist þurfa að komast heim. Það
var látið eftir mér og ég fékk meira
morfín og útvegaði mér vodka. Ég
hafði heila flatsæng til umráða í flug-
vélinni á leiðinni heim og ferðin end-
aði í morfín- og vodkarugli á Loft-
Ieiðahótelinu. En þegar morfínið var
búið fór ég á Landsspítalann og þar
var mér sagt að það yrði að skera
hnéð á mér í einum hvelli. En ég
þráaðist við og bað um meira morfín,
þannig að ég kæmist til Akureyrar,
því heima vildi ég vera. Það hafðist
og heim komst ég illa leikinn."
Loksins reynt
að stoppa
Já, Óðinn var kominn heim, en
þreyttur á sál og líkama í þetta
skiptið. Hann hresstist fljótt, en allt
fór í sama farveg. Bakkus hafði
völdin, var að vísu misjafnlega ráð-
ríkur, en alltaf til staðar. Leiðin lá
suður og þar starfaði Óðinn við ýmiss
konar verkefni, lærði m.a. pípulagn-
ir. Þegar hér var komið voru tvö
hjónabönd að baki og einnig hafði
hann búið í óvígðri sambúð. Loksins
fór Óðinn að spyrna við fótum. Hann
fór á Freeport og var „þurr“ eftir það
í 18 mánuði. Eftir fallið var drukkið
stíft og endað á Silungapolli. Þaðan
lá leiðin í endurhæfingu að Sogni og
þurrkunin dugði í nokkra mánuði.
Enn var drukkið í botn og endað
aftur á Silungapolli og síðan í endur-
hæfingu að Staðarfelli.
„Síðan hefur þetta gengið vel,“
segir Óðinn. „Það á ég mest konunni
minni Auði Agnesi Sigurðar(lóttur
að þakka. Hún hefur stutt við bakið
á mér á erfiðleikatímum. Það eru að
vísu sprungur í þessu ennþá, sem
leka, en ég trúi því að mér takist að
klístra upp í þær.
Vissulega er ég búinn að stór-
skemma mig og marga aðra með
minni drykkju. Og hvað heldur þú að
brennivínið sé búið að leggja mörg
heimili í rúst og enn er það að. Og
blekkingavefurinn er hrikalegur, það
tók mig mörg ár að viðurkenna minn
sjúkdóm, alkohólismann. Sá sem
drekkur sig fullan föstudags- og laug-
ardagskvöld um hverja einustu helgi;
hvað er hann annað en alki? Eg
drakk miklu meira, og ég vissi hvert
stefndi þó ég þyrði ekki að viður-
kenna það. Eg hélt ég væri að missa
af svo miklu ef ég gæfi brennivínið og
„gleðina" frá mér; mér fannst það
agaleg tilhugsun að hætta að drekka.
Ég var nærri búinn að drekka mig í
hel. Mér tókst að stoppa á brúninni.
Nú er ég smátt og smátt að feta mig
frá hengifluginu og ég trúi ekki öðru
en mér takist að komast á gróinn
völl. Ég verð.“ . - GS.
2. mars 1984 - DAGUR - 9