Dagur - 23.03.1984, Blaðsíða 9

8 - DAGUR - 23. mars 1984
23. mars 1984 - DAGUR - 9
„Hef ég einhverjar
lífsreglur, já; burtu
með aukaídlóin, niður
með brennivínið og
aldrei bjór, en
vinnusemi í þess stað,
það eru mínar œr og
kýr. Haldi maður
þessar þrjár
meginreglur, þá er
maður fœr í flestan sjó
Það er gaman að lifa
og mér líður eins og
tvítugu ungmenni í
dag. Þetta er eins og að
byrja nýtt líf. “
Við erum komin í heimsókn til
hljómlistarmannsins góðkunna
Ingimars Eydal, sem nú er ekki
nema svipur hjá sjón miðað við
það sem hann var fyrir.rúmu ári
að minnsta kosti ekki að rúm-
máli. Og það var í rauninni
tilefni viðtalsins. Ingimar hefur
nefnilega losað sig við þriðjung-
inn af sjálfum sér. Við sögðum
frá því hér í blaðinu í fyrrasumar,
að Ingimar Eydal væri tekinn að
rýrna; hann væri sem sé í
megrun. Hann var orðinn 150 kg
um áramótin 1982-83, en þá sá
hann að við svo búið mátti ekki
standa. Hann strengdi þess því
heit, að ná af sér 50 kg á árinu.
13. janúar hófst baráttan og á
fyrstu tveim vikunum hurfu 12 kg
út í veður og vind. Eftir það
þurfti kappinn að hafa meira fyrir
hverju kílói sem hvarf, en þetta
mjakaðist og fyrir áramót var
takmarkinu náð. Þá sýndi vigtin
100 kg og nú er komin tveggja
stafa tala á vigtina hjá Marra. En
hvers vegna allt þetta puð við að
losna við aukakílóin?
Til mikils að vinna
„Ég get sagt þér það drengur
minn, að það er til mikils að
vinna. Má ég ef til vill bjóða þér
að hengja utan á þig 100 smjör-
líkisstykki og burðast með þau
með þér hvert sem þú ferð. Ætli
þú verðir ekki feginn að kasta
þeim af þér.
Ég hef alltaf átt við þetta
vandamál að stríða, ég hef alltaf
verið lystugur og ég get borðað
alveg hroðalega mikið. Ég hef
því áður þurft að taka mér tak og
fara í megrun; ætli ég væri ekki
orðin ein sex hundruð pund
annars. Mest lagði ég af eftir bíl-
slysið forðum, enda sá Gauti Arn-
þórsson, yfirlæknir, til þess að ég
komst ekki í mat. Offitumaðurinn
verður að taka á sínu vandamáli
eins og alkóhólisti; hann verður
að gera sér ljóst, að hann er
„matardópisti". Svör átvaglsins
við breyttum aðstæðum í um-
hverfinu erú þau sömu; hann fær
sér aukabita. Það er sama hvort
hann ber kvíða í brjósti eða til-
hlökkun, matur er alltaf það meðal
sem gripið ef til. En frumskilyrð-
ið til þess að verða gott átvagl er
að hafa góða meltingu og vera
hraustur. Þessa eiginleika hef ég
haft og þess vegna get ég borðað
svona mikið. Stundum hef ég
fengið móralska timburmenn eft-
ir stærstu átveislurnar! Og þegar
maður er farinn að hafa nautn af
því að borða einn þá er þetta að
verða alvarlegt vandamál.
Þetta er eins og með drykkju-
manninn. Á meðan hann er
„sósíaldrykkjumaður" þá er hon-
um ekki svo mjög hætt, en þegar
hann er farinn að sitja einn að
sumbli er áfengisneyslan orðin
vandamál. Og það er ekki nokk-
urt vafamál, að menn fitna ekki
af öðru en þeir láta ofan í sig.
Hitt er svo annað mál, að fæðu-
valið skiptir líka miklu máli og
það er nú einu sinni þannig með
aukabitamenn, að bestur þykir
þeim fitandi matur. Því meira fit-
andi sem hann er því betri er
hann. Og ef ég borða eins og
hugurinn segir mér, þá þyngist ég
um V2 kg á mánuði. Það eru 6 kg
á ári og 60 kg á 10 árum. Þegar
svo er komið kallast þetta upp-
safnaður vandi! Og það var í árs-
lok 1982 sem ég uppgötvaði að ég
var búinn að safna of miklu.
Myndin sagði
sina sögu
- En hvernig gerðir þú þessa
uppgötvun?
„Það var ljósmynd sem kom
upp um mig. Ég fékk fjölskyldu-
myndir frá sumrinu úr fram-
köllun um jólaleytið. Venjulega
passa ég mig með það, að taka
allar slíkar myndir sjálfur, en síð-
an verð ég hinn argasti þegar
myndirnar koma úr framköllun
og engin mynd af mér! En í þetta
sinn hafði þetta brugðist, því ein-
hver úr fjölskyldunni hafði smellt
af mér mynd við að grilla uppi á
fjöllum. Ég hrökk illilega við
þegar ég sá myndina. Ég vissi að
ég var myndarlegur, þéttur á velli
og þéttur í lund, eins og mamma
orðar það, en að ég liti út eins og
ég væri með þrjár bílslöngur utan
um mig og það útblásnar, það
hvarflaði ekki að mér. En mynd-
in opnaði augu mín. Feitir menn
gera sér sjaldan fyllilega grein
fyrir ástandi sínu, en þarna voru
staðreyndirnar borðliggjandi.
- Hvað var til ráða?
„Ég fór í Línuna og í votta
viðurvist var staðreyndin skjal-
fest; ég var 150 kg. Þetta var
fyrirhöfn og sveltikúr. Ég fór í
það að neyta trefjaríkrar fæðu,
sem er holl og hefur auk þess fáar
hitaeiningar. „Oldbranið" marg-
umtalaða og undanrennan reynd-
ust mér vel og hvort tveggja fæst
í kaupfélaginu. Það er hægt að
taka slíka oldbrankúra samhliða
öðrum kúrum, ef maður er ekki
ánægður með árangurinn. Hins
vegar trúi ég ekki á neina krafta-
verkakúra. Með þessu tók ég svo
lýsi og synti 500-1000 metra á
dag, helst í einni lotu. Þetta
nuddar af manni aukakílóunum
hægt og sígandi. Besti árangurinn
er þegar maður sér svart að sund-
inu loknu. Frumur líkamans
skilja ekki að þetta eru björgun-
araðgerðir og þær bregðast með
orkuspamaði við orkukreppunni.
Með þessu móti tókst mér að
losna við 50 kg og raunar einu
betur, því ég er 99 kg í dag. Von-
andi tekst mér að halda mig við
tveggja stafa tölu. Og þó ég sé
ekki nema % hlutar af því sem ég
var, þá hef ég uppgötvað það að
enginn af mínum kostum hvarf
með þessum þriðjungi sem horf-
inn er! Það er nú eitthvað
annað.“ Sundið er mitt trimm og
það er stórkostleg heilsubót. Ég
vil nota tækifærið og hvetja fólk
til að notfæra sér þessa heilsu-
lind. Og sundið tekur ekki mik-
inn tíma, því sæmilegur sund-
maður er ekki nema fimmtán
mínútur með 500 metrana. En
hann býr líka að þessum sund-
spretti allan daginn.
- Og hvernig líður þér þá?
„Alveg stórkostlega. Þó ég
gerði mér ekki grein fyrir því, þá
voru aukakílóin farin að valda
mér erfiðleikum á ýmsum
sviðum. Þar að auki var blóð-
þrýstingurinn smátt og smátt að
hækka, þanpig að heimilislæknir-
inn minn sá fram á lyfjagjöf til að
halda honum niðri. En sem betur
fer hef ég alla tíð verið hraustur,
þannig að ég hef ekki þurft á pill-
um að halda, enda eru lyf fyrir
þá sem eru veikir. Það er í mesta
lagi að ég taki hálfa magnyltöflu
á fimm ára fresti og þá er ég snar-
dópaður í marga daga á eftir!
ég vorkenni þeim sem fara verst
með sig.“
- Hvað finnst þér um bjórinn,
eigum við að leyfa sölu og brugg-
un á áfengu öli?
„Nei, því án bjórs tökum við
neðstu rimarnar úr áfengisstigan-
um, en þessar rimar kæmu til
með að hjálpa unglingunum við
að taka fyrstu skrefin í neyslu
áfengis. Nóg er nú samt. Það er
stundum sagt um okkur templ-
ara; þið viljið bara að við drekk-
um sterkt vín og förum á grenj-
andi fyllirí, þannig að við verðum
sjálfum okkur og öðrum til
skammar, sem sé gangandi aug-
lýsing gegn áfengisneyslu. Það
má vera að eitthvert sannleiks-
korn sé í þessu, en ég er þó viss
um að bjórinn yrði ekki til að
bæta vínmenninguna. Neysla
sterkra áfengra drykkja kæmi til
með að aukast um að minnsta
kosti 20% og önnur 20% bættust
við vegna bjórsins. Ég held að
við megum reikna með fast að
helmings aukningu í neyslu
áfengra drykkja í heild. Það er
sjálfsagt að leyfa þjóðinni að taka
ákvörðun í þessu máli með þjóð-
aratkvæðagreiðslu. En þá mega
menn ekki líta fram hjá stað-
reyndum. Lítum á reynslu Dana.
Þar er áfengisneysla og skorpu-
lifur að verða eitt stærsta heil-
brigðisvandamálið og því er spáð
að þriðjungur þjóðarinnar sigli í
að verða alkóhólistar. Þetta eru
hrikalegar staðreyndir, sem við
megum ekki skella skollaeyrum
við.“
- Ingimar, þú hefur
reynt að hætta að
spila á dans-
húsum, en
alltaf hefur þú dottið „íða“ aftur.
Er þetta eitthvað í blóðinu?
„Já, blessaður vertu, það virð-
ist vera ómögulegt að bólusetja
við þessum sjúkdómi, það er allt-
af eitthvað sem togar í mann;
stilla upp hljómsveit og velja þau
lög sem maður telur að gangi og
svo ánægjan ef fólk skemmtir sér.
Þetta er eitthvað sem smitar.“
- En hefðir þú viljað hafa
hljómlistarferil þinn einhvern
veginn öðruvísi?
„Já, það verð ég að segja.
Fyrsta sprettinn vil ég hvetja alla
til að klára það nám sem þeir
byrja á, ef þess er nokkur kostur.
Ég sé til dæmis alltaf eftir því að
hafa ekki klárað tónlistarskóla,
því það væri nú gaman að vera
tíu sinnum betri píanóleikari en
ég er. Ég skammast mín þegar ég
heyri í snillingum sem kunna að
spila á þetta hljóðfæri. Þá fyrir-
verð ég mig fyrir að bera það á
borð sem ég kann. En við því er
ekkert að gera.“
- Hitti ég þig í Sjallanum á
næstu öld?
„Það er aldrei að vita. Ég held
áfram að spila á meðan ég hef
gaman af því sjálfur, ef einhver
vill hlusta á mig. Ég hætti strax
og ég verð leiður, því um leið
verður tónlist mín leiðinleg.
Vonandi finn ég það sjálfur þegar
sú stund kemur. En hvort ég verð
í Sjallanum á næstu öld, það veit
ég ekki. Ég reyni að minnsta
kosti að vera með á nótunum,
hvar sem ég verð.“ - GS.
Nú er ég í því besta formi sem
ég man eftir að hafa verið í.
Blóðþrýstingurinn er eins og í
tvítugu ungmenni og mér finnst
ég hafa krafta til að vinna myrkr-
anna á milli. Mér finnst ég geta
byrjað á öllum sköpuðum hlutum
upp á nýtt. Þetta er nýtt og betra
líf.“
- En hvernig heldur þú að þér
gangi að halda í horfinu?
„Það er kannski mesta vanda-
málið. Sko, nú þegar ég hef náð
markmiðinu dugir ekki að slaka
á. Hugsaðu þér ef ég hætti að
synda, þá nýti ég ekki 250 hita-
einingar. Þar með yrði ég að
minnka neysluna um sama magn
ef ég ætlaði að halda í horfinu.
Þetta eru örlög fitubollunnar og
freistingarnar eru margar, eins og
hjá alkóhólistanum. Ég datt til
dæmis „íða“ um daginn og fékk
mér súkkulaði með rjóma, af því
að ég var að spila undir í „Súkku-
laði handa Silju“. Og ég dett í
það af og til, blessaður vertu, en
ég reyni að vinna það upp aftur
með einhverjum hætti. Sem bet-
ur ber hef ég nóg að gera og vinn-
an er besta meðalið til að halda
fitubollunni frá matnum.“
„Heyrðu mig, dokaðu aðeins
við, ég ætla að ná í gömlu spari-
buxurnar mínar og máta þær
snöggvast. Ég hefði gaman af
því að sjá hvernig þær fara mér
núna,“ segir Ingimar og er þegar
rokinn upp á loft. Eftir stutta
stund kemur hann aftur með bux-
urnar sveipaðar um sig eins og
tjald.
„Ég trúi þessu bara ekki, var ég
orðinn svona rosalega feitur,“
segir Ingimar rasandi á allri þeirri
vídd sem hann finnur í gömlu
buxunum. Þyrí Eydal, frænka
hans er í heimsókn, og Ingimar
sýnir henni „tjaldið“.
„Þyrí, var ég virkilega orðinn
svon feitur?“
„Já Ingimar, þú varst orðinn
ansi feitur,“ svarar Þyrí.
„Ég trúi þessu bara ekki, var
það áberandi,“ spyr Ingimar í
undrun sinni.
„Já, það var orðið dálítið áber-
andi Ingimar minn,“ sagði Þyrí
og hlær dátt.
Margföld vinna
- Já, Ingimar hefur nóg að
gera, það kom í ljós þegar gengið
var á hann. Hann vinnur fullan
vinnudag við kennslu - raunar
fjárhagslega, því það þurfti ekki
að greiða okkur fyrir uppákom-
una. Við þóttum ákaflega lélegir,
þannig að annað hvert lag var
klappað niður, ef ég man rétt.
Þar kom að því að við settum
hnefann í borðið, þó við stæðum
varla upp úr stígvélunum, og
sögðumst hættir þessu; við vild-
um ekki eyða frítíma okkar í að
leika fyrir dansi, við takmarkað-
an fögnuð, og þar að auki kaup-
laust. En Þorsteinn M. Jónsson,
þáverandi skólastjóri, sagðist
kippa málinu í lag. Hann kaliaði
á sal og sagði sem svo: Er einhver
hér inni sem hefur eitthvað út á
hljómsveitina okkar að setja? Ef
svo er þá bið ég hann vinsamlega
að koma hér upp og færa rök fyr-
ir máli sínu. Auðvitað þorði það
enginn, en þess í stað fengum við
mikið klapp. Það varð til þess að
við héldum áfram og þessi aðferð
Þorsteins varð til þess að við
fengum vinnufrið. Áð vísu var
ekki mikið klappað fyrir okkur,
en við vorum að minnsta kosti
ekki klappaðir niður.
Veturinn 1949 komst ég síðan
í hljómsveit á Hótel Norðurlandi
13 ára gamall og þóttist þá heldur
betur maður með mönnum. Ég
komst í hljómsveitina mikið til
vegna þess, að ég kunni að lesa
nótur, þó ekki væri ég hraðlæs.
Það kom sér vel, því það kom
fyrir að stórhljómsveitir frá
Keflavíkurflugvelli kæmu á
„Landið“ á þessum árum. Þá
þurfti hljómsveit hússins að geta
verið með á nótunum."
- Svo var það Allinn, ekki
satt?
„Jú, Góðtemplarareglan
keypti „Landið“ og breytti því í
kvikmyndahús, sem nú er Borg-
arbíó. Um svipað leyti brann
gamalt þvottahús við Gránufé-
lagsgötu. Verkalýðsfélögin
keyptu rústirnar og gerðu þar
danshús. Þangað flutti ég mig og
þar var ég með hljómsveit í ein
11 eða 12 ár. Ætli sú þekktasta
hafi ekki verið Atlantic-kvartett-
inn.“
- Ingimár kom víðar við.
Hann lék m.a. á Hótel KEA, á
Borginni var hann um tíma og
hann var meðal innréttinga í gamla
góða Sjallanum, sem var opnaður
1963. Bílslys varð til þess að
hann var tekinn út úr innrétting-
unni 1976. Þá ætlaði Ingimar að
hætta í hljómsveitarbransanum,
en ekki leið á löngu þar til hann
var kominn með band á KEA.
Og þegar Sjallinn var endumýj-
aður eftir brunann var gert ráð
fyrir Ingimar við hönnunina. Og
þar er hann nú.
Menningaratriði
að hafa
góðan skemmtistað
„Ég sagði víst einhvem tímann að
rekstur veitingastaðar á borð við
gamla Sjallann væri menningar-
legt atriði fyrir bæjarfélagið. Ég
vil segja það sama um nýja
Sjallann, sem ég fullyrði að er
flottasti skemmtistaður á land-
inu. Ég held að það sé menning-
arlegt atriði, að skemmtanir fari
fram í vistlegu umhverfi, það
spornar á móti taumlausri
drykkju og óreglu. Hins vegar
hefði ég viljað koma víninu út, ef
ég fengi einn ráðið, en ég verð
þess víst aldrei umkominn að
stjórna þeim hlutum.“
- Það eru um 20 ár síðan þú
byrjaðir í gamla Sjallanum, ekki
satt?
„Jú, raunar bráðum 21 ár,
svakalega er þetta fljótt að líða.
Bíddu nú við, ég byrjaði á
„Landinu" 1949, ég á þá 35 ára
afmæli sem hljómlistarmaður í
ár. Blessaður vertu, þetta máttu
ekki láta sjást á prenti alla vega
máttu ekki segja konunni minni
frá þessu. Það eru nefnilega ein
20 ár síðan ég lofaði henni að
hætta í þessum bransa.“
En áður en „ballið byrjaði"
varst þú kominn í tónlistarskóla
og ætlaðir þér að verða klassískur
píanóleikari. Hvað sneri þér af
þeirri braut?
„Ætli það hafi ekki verið
jazzinn, ég hrasaði út í hann. Það
var Benny Goodman sem kveikti
í okkur bræðrunum, mér og
Finni. Þá var ég að leita að sam-
tímaspegli í tónlist. Ég fann hann
ekki í tónlistarskólanum gamla.
Þar var nútímatónlist, sem höfð-
aði ekki til mín. Mér fannst hún
of effektakennd og mér fannst
hún ekki geta staðið sjálfstætt.
Hins vegar fannst mér gamla
músíkin góður fulltrúi síns tíma,
en hún var bara spegill 17., 18. og
19. aldar. Þá hugsaði ég með
mér; er virkilega engin tónlist
sem er beinlínis afsprengi tuttug-
ustu aldarinnar? Ég fann hana
þegar ég uppgötvaði töfra
jazzins. Sjáðu þessar flóknu en
ákveðnu reglur, sem gilda í jazz-
inum. Hvað er þetta annað en
dæmi um lífið sem við lifum. Mér
finnst jazzinn líka hafa þróast í
takt við samfélagið. Það má lesa
í honum söguna, ja, mér dettur
iðnbyltingin til dæmis í hug.
Samhliða henni kom hávaðinn í
tónlistina, lúðrarnir og stóru
hljómsveitirnar. Já, ég finn sam-
tímaspegil í jazzinum og rokk-
inu, en ekki í þeirri nútímatónlist
sem ég kalla tilraunatónlist. Ég
sýni henni þó umburðarlyndi,
því minn smekkur á ekki frekar
rétt á sér en smekkur annarra.
Sumir vilja bara iifa á karamell-
ufn og snúðum, en aðrir gæla við
bragðlaukana og lifa sig inn í
matreiðsluna, tileinka sér sem sé
matarmenningu. En tónlistar-
smekkur hvers og eins er uppeld-
islegt atriði eins og svo margt
annað.“
Fyrir fólkið
- Þú ert frægur fyrir Alla-
stemmninguna, Sjalla-stemmn-
inguna, KEA-stemmninguna;
hvaða galdur er á bak við góða
„stemmningu" á dansleik?
„Þetta er bara þjónusta við það
fólk sem er í húsinu, til að
skemmta sér. Þá dugir ekki ann-
að en að finna þá músík sem
skemmtir fólki. Það er aldrei
spurt; var þetta huggulegt kvöld?
Var fjör? spyrja menn. Þegar ég
byrjaði að spila fyrir dansi var ég
ákveðið þeirrar skoðunar, að
hljómsveitin ætti að ákveða hvað
væri best fyrir fólkið að hlusta á.
Við vorum jú fagmennirnir. En
seinna komst ég að þeirri niður-
stöðu, að eigi að fara fram
kennsla í tónlist, þá eru dansleik-
ir ekki rétti skólinn. Þess vegna
hef ég beygt mig undir alþýðu-
dómstólinn; ég spila það sem
fólkið vill hverju sinni. Það er
fólkið sem er að skemmta sér, en
ekki hljómsveitin. Hún getur
notað aðrar stundir til þess. Þetta
er sú leið sem ég hef farið og hún
hefur reynst mér vel til að ná upp
stemmningu.“
- Nú ert þú bindindismaður,
en umgengst mikið drukkið fólk.
Tekur það ekkert á taugarnar?
„Hljóðfæraleikurum og öðru
starfsfólki vínveitingastaða er
mjög hætt við ofneyslu áfengis.
Það sannar reynslan og það er í
sjálfu sér ekki óeðlilegt miðað
við aðstæður. Besta tryggingin er
að byrja aldrei, taka aldrei fyrsta
snafsinn. Ég hef séð allt of marga
félaga mína verða áfenginu að
bráð og þess vegna ráðlegg ég
ungu fólki að taka þessa trygg-
ingu. Hún kostar ekkert, en hún
gefur mikið. Við eigum að njóta
þess sem lífið hefur upp á að
bjóða - og leggja okkur fram um
að njóta þess - en án allra vímu-
gjafa. En því miður hef ég ekki
krafta til að uppræta vínið. Þess
vegna hef ég vanist því að um-
gangast þá sem neyta þess og þeir
pirra mig ekki. Það er frekar að
Ingimar Eydal' Hjómlistarmaður með meiru, spjaUar um
raurúr fttuboUurmar, gleði mjóa mannsins, spiUrí á
dansleikjum í 35 ár og sitthvað fleira
Eydal frænku minni og síðan fór
ég í Tónlistarskólann. Það var
svolítið vandamál fyrir frænku
mína, að kenna mér nótnalestur-
inn. Hver tími endaði með því að
hún lét mig spila einu sinni það
sem ég átti að koma með æft í
næsta tíma á eftir. Þegar tíman-
um lauk hljóp ég heim og settist
við píanóið til að rifja æfinguna
upp eftir eyranu. Ég komst upp
með þetta í ein tvö ár, en þá upp-
götvaðist að ég kunni ekki að
lesa nótur frekar en byrjandi. Þá
var ég hristur duglega til, en enn
þann dag í dag er ég seinlæs á
nótur. Ég hef stundum sagt í
gríni, að ég sé jafn fljótur að
skrifa nótur og spila þær.“
- En þú hefur mikið minni, ég
hef það stundum á tilfinningunni
að það sé nóg að raula fyrir þig
lag, þá getir þú óðar spilað það.
„Já, he, he, það gengur nú
stundum, og oftast get ég orðið
við óskum hlustenda minna á
skemmtunum. Ég er búinn að
vera í þessum bransa svo lengi,
að það er dágott safn af lögum í
hausnum á mér. Auk þess var ég
búinn að hlusta talsvert á dans-
músík frá áratugunum fyrir 1950,
en þá byrjaði ég að spila með
hljómsveit. Mér dettur í þessu
sambandi í hug eldri kona, sem
kom til mín á Hótel KEA fyrir
nokkrum árum. Hún spurði
hvort ég gæti spilað þau lög sem
beðið væri um, en lét það jafn-
framt fylgja, að hún væri viss um
að ég gæti ekki spilað lagið sem
hún ætlaði að biðja um. Af
hverju heldur þú það? spurði ég.
Nú, vegna þess að það er samið
1937, svaraði konan. En ég er
fæddur 1936, þannig að við
skulum að minnsta kosti reyna,
sagði ég. Og það var lagið „De
var den store store kærlighed" sem
konan vildi heyra. Og ég kunni
lagið konunni til mikillar gleði.
En ég sagði henni ekki ástæðuna.
Það vildi nefnilega þannig tii, að
einhverju sinni fór ég í útilegu í
Vaglaskóg með félaga mínum. í
farangrinum var plötuspilari en
ekki nema tvær plötur. Á annarri
þeirra var þetta lag og það ómaði
um Vaglaskóg heila helgi!“
Þá byrjaði
ballið
- En hvenær byrjaði ballið;
hvenær byrjaðir þú að leika með
danshljómsveit?
„Fyrsta hljómsveitin varð til
þegar ég var í fyrsta bekk Gagn-
fræðaskólans. Við spiluðum ein-
göngu á skóladansleikjum og
þetta þótti heilmikil framför.
Ekki þó tónlistarlega séð, heldur
gott betur - því hann tekur alla
leyfilega eftirvinnu líka. Svo er
hann með hljómsveit í Sjallan-
um, sem er í rauninni meira en
fullt starf ef miðað er við 40
stunda vinnuviku. Við þetta bæt-
ast svo störf í félagsmálaráði Ak-
ureyrarbæjar, félagsráði Tónlist-
arskólans í stjórn Akureyrar-
deildar KEA og formaður Nor-
ræna félagsins hefur Ingimar ver-
ið í 6 ár. Þar að auki er hann um-
boðsmaður Arnarflugs og ferða-
skrifstofunnar Atlantic. Nú, svo
er hann með fjóra kóra á sínum
snærum, stjórnar tveim og spilar
undir hjá jafnmörgum. Ýmislegt
fleira fellur til, en dugir honum
sólarhringurinn?
„Nei, ekki alltaf. Ég komst í 14
tíma samfellda törn í vetur. Þá
spilaði ég í kirkjunni, síðan í
verslunarmiðstöðinni í Sunnu-
hlíð og eftir það tók við slatti af
„jólatrjám". Loks var það Sjall-
inn um kvöldið og þar stóð törnin
til kl. 3 um nóttina. En þetta er
minn elexír; vinna og aftur vinna.
- Svo við vendum okkar kvæði
næstum í kross, hvenær byrjaðir
þú að læra píanóleik?
„Já, ég byrjaði 7 eða 8 ára
gamall og var í tímum hjá Þyrí