Dagur - 11.04.1984, Blaðsíða 7

6 - DAGUR -11. apríl 1984
11. apríl 1984 - DAGUR - 7
Við vorum
heppnir að
sleppa lifandi
— segir Sveinn Rúnar Arason,
sem féll niður í Þvergil ásamt
Ingvari Ketilssyni
- Því er ekki að neita að við
vorum smeykir fyrst í stað en
eftir að við sáum að við mynd-
um ná Ingvari upp þá róuð-
umst við mikið, sagði Sveinn
Rúnar Arason frá Húsavík en
hann féll ásamt Ingvari Ketils-
syni niður I Þvergil seint á
sunnudagskvöld.
- Það varð okkur til lífs að við
lentum ekki á klöppinni sem
mannlausi sleðinn lenti á. Það var
fullorðinn maður á þeim sleða,
Sigtryggur á Breiðumýri og hann
náði að henda sér af sleðanum
þegar ljóst var að bremsurnar
virkuðu ekki. Þegar ég rankaði
við mér á botni gilsins þá settist
ég upp og leit upp úr gilinu og þá
sá ég ljósin á sleðanum þar sem
hann kom fram yfir brúnina.
Sleðinn lenti síðan á klöpp og féll
niður í gilið og hafnaði þar í um
eins metra fjarlægð frá sleða
Ingvars. Það mátti því ekki miklu
muna að ekki færi verr, sagði
Sveinn Rúnar er Dagur ræddi við
hann.
Að sögn Sveins Rúnars var
veðrið það slæmt og skyggni það
lélegt að þeir sáu ekki Tryggva
Harðarson í Svartárkoti sem
hafði staðnæmst á brúninni og
reyndi að vara þá við hættunni.
- Við sáum ekki gilið fyrr en
við áttum eina fimm til sex metra
ófarna og þó okkur tækist að
sveigja frá, þá gaf snjóhengjan
sig og við hröpuðum.
Sveinn Rúnar sagði að þeir
Ingvar hefðu lent í gilinu með um
fimm metra millibili og hefði
hann því verið fljótur til Ingvars.
Ingvar var þá nær algjörlega á
kafi og mátti sig ekki hræra.
- Það var mjög erfitt að grafa
hann upp. Snjórinn var blautur
og þéttur og við höfðum ekki
önnur verkfæri en vasahníf og
lykil. Þetta var því seinlegt verk
en eftir þrjá tíma losnaði þó það
mikið um Ingvar að hann náði að
skreiðast upp. Við höfðum fyrst
í stað ekkert samband við félaga
okkar uppi á brúninni en síðan
gerði skjannabirtu og logn í smá
tíma. Þá heyrði ég köllin í þeim
og gat látið þá vita hvar best væri
að komast niður í gilið. Þeim létti
mikið við að heyra í mér enda
hafa þeir vafalaust búist við öllu
hinu versta, sagði Sveinn Rúnar
en samkvæmt upplýsingum hans
þá varð þeim ekki svefnsamt í gil-
inu. Þeir voru mest hræddir við
að annað snjóflóð kynni að falla
og héldu sig því alltaf á sama stað
þar sem flóðið hafði fallið. Þar
grófu þeir holu í snjóinn og
höfðust þar við um nóttina.
Slæm veðurspá
Að sögn Sveins, Rúnars var
veðurspáin þegar þeir lögðu af
stað áleiðis upp í Jökuldal að
mótsstaðnum mjög góð en vegna
bilana sóttist þeim ferðin seint og
voru því alls eina sjö tíma á leið-
inni. Þeir komu í skálana um
klukkan 18 á laugardag og þá
voru öll dagskráratriði á mótinu
búin, ef einhver voru haldin, að
sögn Sveins Rúnars. Þröngt var í
skálanum og m.a. þurfti fólk áð
sofa uppi á borðum. Svo slæmt
var veðrið að varla var hundi út
sigandi en þegar þeir afréðu að
halda aftur til byggða hafði veður
lægt nokkuð og bjartara var yfir.
Veðurspá þá var þó slæm en
vegna þess hve veður hafði geng-
ið mikið niður, þá afréðu þeir að
leggja í hann. - ESE.
1

*

Ingvar Ketilsson á sjúkrahúsinu á Húsavík í gær.

Mynd: AB.
Missti
við að
— segir Ingvar Ketilsson
sínum
- Það var bandvitlaust veður
og glórulaus bylur er við kom-
um að Þvergili. Ég sá ekki gil-
brúnina fyrr en um seinan en
náði þó að beygja frá en það
dugði ekki tO. Snjóbrúnin lét
undan og ég hrapaði niður
með sleðanum í snjóflóðinu.
Þegar ég rankaði við mér þá
var ég á botni gUsins á kafi í
snjó. Aðeins höfuðið og önnur
hendin stóðu upp úr og sleðinn
lá ofan á mér. Eg heyrði fljót-
lega að ég var ekki einn í gilinu
og þá byrjaði ég að grafa mig
upp.
Þannig segist Ingvari Ketilssyni
frá Halldórsstöðum II frá þeirri
lífsreynslu sem hann varð fyrir á
sunnudagskvöldið. Ingvar var á
leið norður í Bárðardal ásamt
fleiri vélsleðamönnum frá mótinu
í Jökuldal er óhappið átti sér stað
en mest alla leiðina höfðu þeir
farið í mjög vondu veðri. En gef-
um Ingvari aftur orðið:
- Það var grjótharður, þéttur
snjór allt í kringum mig og það
var engin leið önnur en að taka af
sér vettlingana og grafa. Ég fékk
hjálp frá Rúnari en við vissum
það ekki fyrr en eftir á að félagar
okkar á brúninni höfðu orðið frá
að hverfa er þeir reyndu að koma
okkur til aðstoðar. Þeir voru hætt
komnir og urðu að bíða þar til
veðrið lægði. Ég hef líklega verið
fastur þarna í eina tvo tíma og
það passaði að þegar ég var að
losna þá komu félagarnir okkur
til aðstoðar.
Að sögn Ingvars þá var hann
alltaf viss um að honum tækist að
grafa sig upp en eftir að hann var
laus undan farginu, var ekki um
annað að ræða en að láta fyrir-
berast um nóttina niðri í gilinu.
Nokkrir vélsleðamenn voru þá
komnir niður í gilið en hinir létu
sem hrapaði ásamt félaga
í Þvergil
fenna yfir sig á gilbrúninni.
- Okkur var aldrei kalt enda
vel búnir og ég tók ekki eftir því
fyrr en um morguninn hvað ég
var illa farinn á höndunum, segir
Ingvar.
Allar neglurnar á fingrunum
rifnuðu af þegar hann var að
grafa sig upp en samkvæmt þeim
upplýsingum sem hann hafði frá
læknunum á Húsavík þá virðist
sem hann hafi alveg sloppið við
kal.
Á mánudagsmorguninn kom
snjóbíll til móts við vélsleða-
mennina við Þvergil og þeir voru
svo komnir til byggða, að Mýri í
Bárðardal um hádegisbilið.
Vélsleðamótið fór
út um þúfur
Að sögn Ingvars voru hann og
félagar hans sem lögðu upp áleið-
is til vélsleðamótsins komnir í
Jökuldal þar sem mótið var hald-
ið seint á laugardag.
- Ég verð að segja eins og er
að ég varð ekki var við að lands-
samtök vélsleðamanna hefðu
verið stofnuð þarna eins og ætl-
unin var. Það má vera að það hafi
verið gert fyrr um daginn en svo
mikið er víst að öll dagskráin fór
út um þúfur. Veðrið var svo
slæmt að fólk varð að halda sig
innan dyra og það var ekki einu
sinni fært á kamarinn, sagði
Ingvar.
Hann sagði þó að ekki hefði
væst um fólk í skálum Ferðafé-
lagsins en það hefði þó verið
þröngt skipaður bekkurinn.
Þess má geta að Ingvar Ketils-
son er vanur vélsleðamaður sem
hefur ferðast mikið um hálendið,
oft í misjöfnum veðrum. Þetta
var þó það versta sem hann hefur
lent í. - ESE
„Ég týndi báðum hópunum“
— segir Bergsveinn Jónsson sem braust til byggða á sunnudagskvöld
Sveinn Rúnar Arason slapp með marbletti.
Mynd: AB.
Fyrsti vélsleðamaðurinn sem
kom til byggða var Bergsveinn
Jónsson frá Sólvangi í
Fnjóskadal. Hann kom niður
að Mýri í Bárðardal seint á
sunnudagskvöld eftir að hafa
verið einn á ferð í fleiri tíma.
Ég varð viðskila við hópana
í Kiðagilsdrögum. Menn höfðu
orðið viðskila og ég fór frá fyrri
hópnum til þess að finna þá sem
á eftir komu og ætlaði að leið-
beina þeim áfram. Þetta tókst
ekki betur en svo að ég hitti
aldrei á hópinn og síðan þegar ég
hélt ferðinni áfram þá fann ég
heldur ekki fyrri hópinn, sagði
Bergsveinn er blaðamaður Dags
náði tali af honum.
Að sögn Bergsveins þá afréð
hann að halda ferðinni áfram
þrátt fyrir veðurofsann. Ferðin
gekk síðan að óskum og taldi
Bergsveinn að hann hefði aðeins
verið tæpa tvo tíma á leiðinni.
Hann skildi sleðann eftir fyrir
ofan Mýri og gekk sem leið lá
heim að bænum.
Bergsveinn Jónsson fór síðan
með snjóbílnum upp á Sprengi-
sand daginn eftir. Það kom síðar
í ljós að hóparnir tveir höfðu
báðir staðnæmst við Þvergil og
ekki vitað hvor af öðrum þrátt
fyrir að aðeins um 200 metrar
væru á milli þeirra.
- ESE.
Minning
Hafliði Guðmundsson
F. 9.9. 1906 - D. 2.4. 1984
Kveðja frá
Golfklúbbi Akureyrar
Mánudaginn 2. apríl sl. lést elsti
starfandi félagi í Golfklúbbi Ak-
ureyrar, Hafliði Guðmundsson.
Hann var fæddur að Hrauni í
Öxnadal 9. september 1906 og
var því á 78. aldursári, þegar
hann lést. Hafliði vann við land-
búnaðarstörf á unglingsárum
sínum, en lærði síðan vélstjórn
og gerðist um skeið vélstjóri á
fiskibátum. Árið 1933 hóf hann
störf hjá Gefjun í vefnaðardeild
og varð þar verkstjóri ári seinna.
Árið 1961 var honum falið bók-
hald starfsmannahalds og síðar
gerðist hann starfsmannastjóri
verksmiðja SÍS á Akureyri.
Hann lét af þeim störfum 1978-9
vegna aldurs, en vann þó áfram
á skrifstofum verksmiðjanna
fram til 30. júní 1981.
Hafliði átti heima lengst af að
Sólvangi í Glerárþorpi, og hlóð-
ust þar á hann trúnaðarstörf við
félagsmál, á meðan sá staður var
hluti Glæsibæjarhrepps. Hann
var í stjórn Vatnsveitu Glerár-
þorps og Lestrarfélags Glerár-
þorps. Hann var í sóknarnefnd
Lögmannshlíðarkirkju og í
kirkjukór sömu kirkju og þótti
alls staðar tillögugóður. Hann
vann einnig mikil störf í starfs-
mannafélagi verksmiðja SÍS.
Hafliði fékk snemma áhuga á
golfíþróttinni og gekk í Golf-
klúbb Akureyrar laust fyrir 1950.
Hann náði mjög fljótt góðum
tökum á þessari vandasömu
íþrótt og varð margfaldur Akur-
eyrarmeistari í golfi. Hann varð
einnig nokkrum sinnum íslands-
meistari í öldungaflokki og vann
t.d. það afrek 1958 að verða bæði
íslandsmeistari með og án for-
gjafar í öldungaflokki og þriðji í
meistaraflokki. Hafliði tók þátt í
mörgum golfkeppnum árið 1982,
en sl. sumar treysti hann sér ekki
til að taka þátt í keppni, enda
þótt hann væri viðstaddur hverja
einustu keppni, sem fram fór á
Jaðarsvellinum, og fylgdist með
frammistöðu keppenda af mikl-
um áhuga.
Félagarnir í Golfklúbbi Akur-
eyrar sáu fljótt eftir að Hafliði
kom í klúbbinn, að þar höfðu
þeir fengið atorkumann til allra
starfa, og voru honum strax falin
trúnaðarstörf fyrir klúbbinn.
Hann var kosinn í stjórn Golf-
klúbbsins árið 1953 og sat þar
samfleytt til ársins 1974 eða í 22
ár, þar af tvö ár sem formaður og
síðustu 8 árin, sem varaformað-
ur. Hann sat auk þess í vallar-
nefnd og síðar Jaðarsnefnd frá
1950 til 1974 og átti þar með mik-
inn þátt í þeim undirbúnings-
störfum, sem unnin voru við golf-
völlinn á Jaðri og vígslu hans
1974.
Hafliði Guðmundsson hafði
mikla ánægju af golfi, hvort sem
var í keppni eða leik. Hann lét
sér mjög annt um unglinga í
klúbbnum og hvatti þá til dáða.
Það er því kannski ekki tilviljun,
að sá maður, sem oftast hefur
orðið íslandsmeistari í golfi,
Björgvin Þorsteinsson, byrjaði
sem kylfusveinn hjá Hafliða og
var það í mörg ár.
Hafliði var einn þeirra manna,
sem alltaf virðast hafa tíma til að
starfa að félagsmálum. Golf-
klúbbur Akureyrar naut starfs-
krafta hans um 35 ára skeið.
Hann var með afbrigðum vinsæll
meðal golffélaga bæði hér á Ak-
ureyri og annars staðar og Golf-
samband íslands veitti honum
heiðurspening fyrir framúrskar-
andi störf í þágu golfíþróttarinn-
ar.
Góður drengur er horfinn á
braut. Blessuð sé minning hans.
R.S.
Hafliði Sveinn Guðmundsson
fæddist að Hrauni í Öxnadal 9.
september 1906. Hann var þriðji
elstur af sex börnum hjónanna
Stefaníu Tryggvadóttur og Guð-
mundar Hafliðasonar sjómanns.
Þau fluttu til Akureyrar 1915, þar
sem Hafliði ólst upp. Hann
stundaði í æsku alla almenna
sveitavinnu, var meðal annars
bústjóri að Þverá í Dalsmynni í
nær þrjú ár. Eftir það fór hann á
mótornámskeið á Ákureyri 1925,
og að því loknu fór hann á sjóinn
og starfaði sem vélstjóri á mótor-
bátum. Hafliði kvæntist 1929
Aðalbjörgu Jónasdóttur frá
Hjalteyri, þar sem þau bjuggu í
nokkur ár eða fram á mitt ár 1933
er Aðalbjörg lést. Þá flutti Haf-
liði aftur til Akureyrar og afmæl-
isdaginn sinn 1933 hóf hann störf
hjá Ullarverksmiðjunni Gefjuni
sem vefari. Ári seinna var hann
ráðinn aðstoðarverkstjóri vef-
deildar, þar sem hann vann sam-
tals í 28 ár. Hann tók við bók-
haldi starfsmannahalds 1961 og
varð síðar starfsmannasjóri verk-
smiðjanna 15. september 1973.
Jafnframt sá hann um Lífeyris-
sjóð verksmiðja SÍS og varð
starfsmaður sjóðsins, þegar hann
hætti sem starfsmannastjóri árið
1978.
Þegar lífeyrissjóðurinn var
stofnaður 1950, var Hafliði kos-
inn í stjórn sjóðsins af starfsfólki
og endurkosinn allt fram til 1980.
Hann lét af störfum 30. júní 1981
og hafði þá starfað hjá Iðnaðar-
deild Sambandsins í tæp 48 ár.
Hafliði kvæntist aftur 23. des-
ember 1934 Hallfríði Sigurðar-
dóttur frá Hörgárdal. Hún var
ekkja með tvö uppkomin börn.
Þau Hafliði áttu ekki barn, en
dótturson Hallfríðar, Sævar
Gunnarsson ólu þau upp. Hall-
fríður lést 2. janúar 1979, og
fluttist þá Hafliði til fóstursonar
síns.
Hafliði var einstakur félags-
málamaður. Þegar starfsmanna-
félag verksmiðja SÍS var stofnað
í apríl 1936, var Hafliði kosinn í
stjórn þess og má segja, að hann
hafði unnið í stjórn félagsins
meira og minna fram til 1962, oft
sem formaður. Félagsstarf starfs-
mannafélagsins hefur oftast verið
mikið að vöxtum, og því hefur
alltaf verið haldið uppi af starfs-
mönnum í frístundum. Þar var
Hafliði fremstur í flokki og vann
félaginu ótrúlega vel. Hann var
valinn heiðursfélagi starfsmanna-
félagsins 1968.
En hann hafði líka áhuga á
fleiru, meðal annars á veiðiskap.
Lax og fugla, ýsur og hnísur
veiddi Hafliði af miklum dugn-
aði. Hann náði einnig góðum ár-
angri í íþróttum. Golf stundaði
hann allt frá 1943 og var meðal
fremstu golfleikara landsins um
árabil og var formaður Golf-
klúbbs Akureyrar í nokkur ár.
Þá var hann lengi í stjórn Félags
verslunar- og skrifstofufólks á
Akureyri og formaður þess frá
1967 til 1971. í stjórn sóknar-
nefndar Lögmannshlíðar, svo og
Sjálfsbjargar var hann einnig
lengi. Hann var einn af stofnend-
um Kirkjukórs Lögmannshlíðar
og meðlimur hans fram á síðustu
ár. Einnig söngmaður í Karlakór
Akureyrar í mörg ár.
Hafliði var einstaklega trúr
starfsmaður, sem hafði alltaf
mikinn áhuga á rekstri og vel-
gengni Iðnaðardeildar. Hann var
ávallt tilbúinn til þess að taka að
sér ný verkefni, sem hann var
beðinn fyrir og annaðist þau af
stakri samviskusemi. Hann var
hress og sagði sína skoðun um-
búðalaust, en einnig reiðubúinn
að hlusta á og taka tillit til álits
annarra. Kraftmikill og óhrædd-
ur að fást við ný verkefni.
Ég kynntist Hafliða fyrst, þeg-
ar ég var við verklegt nám á Gefj-
uni. Það var skömmu eftir að ég
fluttist til Akureyrar í ársbyrjun
1952. Hann kenndi mér að vefa
á allar þær gerðir, sem þá voru til
staðar af vefstólum á Gefjuni og
einnig skýrði hann tæknina, sem
að baki lá.
Mér fannst við fyrstu kynni
Hafliði vera nokkuð hranalegur
og óþolinmóður, en það álit
breyttist við nánari kynni. Við
áttum eftir að vinna mikið
saman, meðal annars að félags-
málum og síðar, þegar Hafliði
varð starfmannastjóri, þá lærði
ég að þekkja manninn, hlýjuna,
sem hann bar til allra manna,
þrátt fyrir kalt yfirborð stundum
við fyrstu sýn. Hann lagði sig í
líma við að leysa hvers manns
vanda.
Nú þegar Hafliði er horfinn
yfir móðuna miklu fylgir honum
innilegt þakklæti fyrir samstarfið
og vináttuna alla tíð.
Aðstandendum vottum við
hjónin innilega samúð.
Hjörtur Eiríksson.