Dagur - 16.04.1984, Page 9
16. apríl 1984 - DAGUR - 9
íþróttamót framhaldsskólanna
Menntskælingar báru sigur úr býtum í skákkeppninni.
í síðustu viku fór fram
íþróttamót framhalds-
skólanna á Akureyri.
Þar kepptu nemendur
og kennarar í hinum
ýmsu íþróttagreinum,
allt frá skák yfir í reip-
tog.
Menntaskólinn bar
sigur úr býtum, bæði í
karla- og kvennaflokki,
hlaut 52 stig í karla-
flokki, Iðnskólinn 37
stig og Gagnfræðaskól-
inn 21 stig. I kvenna-
flokki fengu mennt-
skælingar 49 stig og
Gagnfræðaskólinn 28.
Þannig er stigataflan:
Áhorfendur voru ijölmargir og
hvöttu óspart. Myndir: KGA.
í reiptoginu toguðust kennarar á, þeir deildu bróðurlega með sér stigum,
M.A. vann G.A., G.A. vann I.A. og I.A. vann M.A.
Piltar Stiilknr
I.A. G.A. M.A. G.A. M.A.
Blak 3 1 5 3 5
Fótb. 3 1 5 3 5
Handb. 1 3 5 5 3
Körfub. 5 1 3 3 5
Bandý 5 1 3 3 5 '
Borðt. 3 1 5 5 3
Bridge 3 1 5
Skák 3 1 5
Reiptog 3 3 3
Frj. íþr. 8 8 13 6 23
Stig: 37 21 52 28 49
Steingrímur Birgisson skorar í
körfuknattleik milli M.A. og G.A.
Margir snilldartaktar voru sýndir t
blakleikjum.
Minning
T Aðalsteinn Guömundsson
Þórshöfn
Þegar nákominn ættingi eða vin-
ur feliur frá, ekki síst ef það ger-
ist með óvæntum hætti, blandast
tómleika og saknaðarkenndinni
sú tilfinning að maður standi að
einhverju leyti í óbættri sök við
þann, sem frá er fallinn, eitthvað
er ósagt, sem máli skipti, afsök-
unarbeiðni sem hefði verið við-
eigandi, misskilningur, sem hefði
átt að leiðrétta, eitt og annað sem
hefði verið gott að ræða á meðan
tækifæri gafst, en nú er allt um
seinan.
Til alls þessa fann ég greinilega
þegar mér barst fregnin um and-
lát Aðalsteins Guðmundssonar á
Þórshöfn, náfrænda míns og
næstum jafnaldra.
í byrjun mars fékk hann slag
og lamaðist að nokkru og var
fluttur hingað á Sjúkrahúsið.
Þegar ég leit til hans þar, mátti
hann ekki mæla, en greinilegt
virtist mér að hann þekkti mig,
og þegar ég talaði til hans í létt-
um tón, brosti hann við. Allt virt-
ist mér þó benda til þess að nú
væri hann úr leik, og þá var skaði
skeður.
Bið hans eftir að losna úr
fjötrum lömunarinnar varð ekki
langvinn, því að hann andaðist
18. mars.
Aðalsteinn var fæddur 3.
október, árið 1912 á Fagranesi á
Langanesi.
Foreldrar hans voru Guð-
mundur Einarsson frá Garði í
Þistilfirði og Elín Guðmunds-
dóttir, ættuð af Langanesi. Hvor-
ugt þeirra hjóna var borið til óð-
als né erfðafjár, og fyrstu hjú-
skaparárin áttu þau í nokkru
stríði við að eignast varanlegt
athvarf. Vera þeirra á Fagranesi
varð ekki lengri en tvö eða þrjú
ár, og þaðan fluttu þau að
Krossavík í Þistilfirði til skammr-
ar búsetu, en fluttu þaðan til
Þórshafnar og áttu þar heima til
æviloka. Fyrst bjuggu þau nokk-
ur ár í smáhýsi, sem nefndist
Skemman.
Þar höfðu þau til umráða tvö
loftherbergi af hóflegri stærð.
Þarna varð oft þröng á þingi,
því að sjálfsagt þótti að Þistilfirð-
ingar fengju að njóta þar veitinga
og gistingar í kaupstaðarferðum,
og fleiri munu hafa leitað þar
athvarfs. En á þeim árum, og
stundum raunar enn, skapaðist
húsrými og risna af hjartalagi
húsráðenda, fremur en af raun-
verulegum fermetrafjölda og
efnahag.
Eftir nokkur ár byggðu þau
smábýli í útjaðri þorpsins og
nefndu það Garð, eftir æsku-
heimili Guðmundar. Þar varð
nokkru rýmra um og aðstaða
betri til þjónustu við gesti, sem
héldu áfram að njóta hinnar ein-
stöku gestrisni þessara hjóna. Eft-
ir að ég komst til vits og ára,
furðaði ég mig sífellt meira og
meira á því hvernig þau gátu risið
undir þessu álagi þó að bæði væru
hörkuduglegar manneskjur.
Þarna ólst Aðalsteinn upp
ásamt systkinum sínum, sem
voru, Sigríður, sem lengi var hús-
freyja á Karlsskála við Reyðar-
fjörð, Guðmundur, sem bjó á
Garði eftir foreldra sína, en er
látinn fyrir nokkru, Hallur, sem er
búsettur á Eskifirði og fór
snemma að heiman, og Einar,
sem dó ungur.
Aðalsteinn fór snemma að
taka til hendinni til starfa. Út-
gerð var rekin á Þórshöfn af
miklum dugnaði, eins og er enn í
dag, og stundum var gripið til
barna og unglinga og þau látin
vinna við beitingu og fisk-
breiðslu.
Guðmundur vann mikið við
fiskpökkun og hafði Aðalstein
oft sér til aðstoðar, enda var
hann röskur og vinnufús og vann
öll störf, sem til féllust og brá sér
á sjó ef færi gafst. Eftir að hann
fór að eiga með sig sjálfur varð
aðalstarf hans húsamálun, bæði
innan- og utanhúss og vann hann
þau verk af vandvirkni og smekk-
vísi. Allra síðustu árin hafði
hann ekki heilsu til að stunda
vinnu nokkuð að ráði.
Aðalsteinn giftist Hrafnhildi
Svövu Pálmadóttur bókaútgef-
anda Jónssonar á Akureyri. Hún
var fædd 1919. Þau komu sér upp
heimili á Þórshöfn.
Þau eignuðust þrjár dætur,
Heiðu Elínu, sem er búsett á Eg-
ilsstöðum, gift Gfsla Sigurðssyni,
Stellu, sem er búsett í Reykjavík
og Þórunni, sem er gift Harald
Jespersen, og búa þau stórbúi í
Miðhvammi í Aðaldal.
Hrafnhildur dó árið 1944 að-
eins 25 ára að aldri. Hún var
röskleikakona, greind og mikil
húsmóðir. Eftir fráfall hennar
kom Aðalsteinn dætrunum í
góða forsjá, svo að þær nutu góðs
uppeldis. Hann giftist ekki aftur,
en leigði sér herbergi og gerðist
kostgangari og skipti ekki oft um
staði; bæði var að hann kom sér
vel í daglegri umgengni og var
vinfastur í meira lagi. Ekki er erf-
itt að gera sér í hugarlund hversu
þungbært áfall það hafi verið
honum að missa konu sína unga
og gervilega eftir svo skamma
sambúð, og slíta samvistum við
dætur sínar á unga aldri.
Styrkur hans í þeirri raun var
stilling og æðruleysi, sem hann var
gæddur í besta lagi og hann var
einn þeirra, sem hafa fæst orð
þegar mest mæðir á og mikið er í
húfi. Hann var mikið prúðmenni
í framkomu, orðvar og athugull,
viðmótshlýr og með giettni í aug-
um.
Sú greiðasemi og fórnfýsi, sem
hann ólst upp við, fylgdi honum
ævilangt og var alltaf til staðar,
og hann hafði þann metnað að
loforð hans og umsagnir brigðust
ekki, en stæðu sem stafur á bók.
Það mátti teljast einkennandi
fyrir skapgerð hans hversu frábit-
inn hann var því að þiggja fyrir-
greiðslu af öðrum, jafnvel nán-
ustu og bestu vinum. Segja má að
það gengi út í öfgar hvað hann
forðaðist að baka öðrum fyrir-
höfn, og til marks um það er, að
þegar hann var á ferðinni hér eða
í Reykjavík, þar sem hann átti
marga ættingja og vini, sem
hefðu hýst hann með ánægju, þá
hafði hann ekki tal af neinum fyrr
en hann hafði komið sér fyrir á
gistihúsi, og þegar hann leit inn
til kunningjanna, hafði hann oft-
ast veitingar meðferðis, svo að
hann varð sá sem veitti, en ekki
sá sem þáði.
Þó að fundum okkar Aðal-
steins hafi oft borið saman frá
barnæsku, hafa leiðir okkar ekki
legið mikið saman öðruvísi en
sem skammtímasamfylgd. Hann
kemur nokkuð við sögu í
bernskuminningu, sem ég skrif-
aði og nefnist Heimsmenningin
á Þórshöfn. Þar kemur fram að
nokkru það góðlyndi og æðru-
leysi, sem hann tileinkaði sér full-
komlega á fullorðinsárunum. í
kunningjahópi var hann hæglátur
og ekki frekur til orðsins, en
glettni hans var alltaf vakandi, og
meiningu sinni kom hann á fram-
færi með fáum velvöldum orðum
og kom þá oft á óvart.
Eftir því sem ég kynntist Aðal-
steini betur á síðari árum, varð
mér ljóst að hann bjó yfir ríku-
legri greind og íhugun hans og
dómar á mönnum og málefnum
var byggð á traustum grunni, án
hvatvísi og fordóma.
Hin næma kímnigáfa hans
nýttist honum vel í tilsvörum,
bæði í gamni og alvöru. Minni
hans var trúverðugt og ánægju-
legt var að ræða við hann um
fortíðina, og kom þá oft í ljós að
hann mundi það, sem aðrir höfðu
gleymt. Núna allra síðustu árin
hafði hann eignast sitt eigið
heimili, snotra litla íbúð í bygg-
ingu, sem Þórshafnarbúar hafa
byggt yfir aldrað fólk. Vinna
hans við þessa íbúð var framlag
sem hann lagði af hendi til styrkt-
ar góðu málefni. Á þessu heimili
var ríkjandi hreinlæti og smekk-
vísi og Aðalsteinn var verulega
ánægður með að hafa eignast
þetta athvarf síðustu æviárin. Ég
hafði hugsað mér að njóta þess
að vera þarna gestur einhverja
daga, og fræðast af minninga-
sjóði frænda míns.
En næturstaður hvers og eins
er einatt óviss, og hæpið að áætla
hann langt fram í tíðina. Allt í
einu var Aðalsteinn horfinn úr
hópi ættingja, vina og góðkunn-
ingja. Allir munu þeir finna til
þess að nú er tilveran fátæklegri
en áður var.
Einar Kristjánsson.