Dagur - 18.04.1984, Qupperneq 2

2 - DAGUR -18. apríl 1984
skíði
meðan
stend
fæturna
- Rætt við Svanberg Þórðarson nýbak-
aðan „öldungameistara" á skíðum
Ertu búin(n) að fá
þér páskaegg?
Bergljót Pálsdóttir:
Já, ég keypti númer fimm.
Svava Birgisdóttir:
Nei, og ég held ég fái mér
ekkert.
Pétur Hallgrímsson:
Nei, og ég ætla ekki að fá mér
páskaegg.
Guðrún Eiríksdóttir:
Nei, ætli ég fái mér nokkurt,
ég læt þá alia vega lítið egg
nægja.
Ingibjörg Björnsdóttir:
Nei, það ætla ég ekki að gera.
„Lengi býr að fyrstu gerð,
segir máltækið, og þó mað-
ur stirðni og snerpan sé ekki
sú sama og hjá unglingi, þá
er þessi kunnátta alltaf til
staðar,“ sagði Svanberg
Þórðarson, nýbakaður ís-
landsmeistari elstu „öldung-
anna“ í svigi og stórsvigi.
Öldungamótið fór fram í
Hlíðarfjalli um síðustu
helgi, eins og við sögðum
frá í Degi, og þar var keppt
í ýmsum aldursflokkum, rétt
eins og hjá yngstu aldurs-
hópunum. Yngstu keppend-
urnir voru á fyrstu árum
fjórða áratugarins, en elsti
flokkurinn var fyrir 46 ára
og eldri.
„Ég er fæddur og uppalinn í
Ólafsfirði og þar steig ég fyrst á
skíði," sagði Svanberg. „Ég man
nú lítið eftir fyrstu skíðaferðinni,
en þó man ég að búnaðurinn var
ekki merkilegur miðað við það
sem gerist nú. Þá gerði maður sér
að góðu bindinga, sem saman-
stóðu af tábandsól úr leðri og
teygju aftur fyrir hælinn. Fyrstu
öryggisbindingana í núverandi
mynd eignaðist ég ekki fyrr en
1956.“
- Það var Eysteinn bróðir
Svanbergs, sem færði honum
bindingana þegar hann kom heim
frá vetrarólympíuleikunum 1956,
en Eysteinn var lengi einn fremsti
skíðamaður landsins og marg-
faldur íslandsmeistari í svigi og
stórsvigi. Hann býr nú í Banda-
ríkjunum. Ármann bróðir Svan-
bergs var líka góður skíðamaður,
en hann er nú útibússtjóri KEA í
Ólafsfirði. Svanberg var spurður
um æfingar heima í Ólafsfirði á
barnsárunum.
Marý Hörgdal skrifar:
Það hafa verið mikil brögð að
því, að hjólum hefur verið stolið
frá Barnaskóla Akureyrar. Sonur
„Við bjuggum á Þórodds-
stöðum, sem eru skammt fyrir
innan kaupstaðinn í Ólafsfirði.
Þá var ég mest í stökkinu, því í
fyrstu snjóum gerði venjulega
myndarlegan skafl rétt við bæjar-
vegginn, þar sem var sjálfgerð
15-20 m stökkbrekka. Þarna lék
maður sér öllum stundum og
helstu kennarar mínir voru
bræður mínir, Ármann og Ey-
steinn. En þó stökkið væri vin-
sælla, sennilega vegna þess að
það var fyrirhafnarminna fyrir
okkur að æfa það, þá lögðum við
stund á alpagreinarnar líka.“
- Þegar Svanberg var 15 ára
gamali flutti hann með foreldrum
sínum til Reykjavíkur og hóf
minn, sem er 10 ára, varð fyrir
slíkum þjófnaði fyrir stuttu, og
að vonum hefur verið mikil sorg
á heimilinu. Ég vil ekki trúa því,
skíðaæfingar með ÍR. Hann var
spurður um fyrsta landsmótið.
„Fyrsta landsmótið sem ég tók
þátt í sem fullgildur keppandi var
á Akureyri 1955. Ég varð 17 ára
gamail daginn sem keppt var í
bruninu og það þótti glannaleg
braut. Ég minnist þess að talað
var um að skíðamennirnir næðu
yfir 100 km hraða í bröttustu
brekkunum. Upphaf brautarinn-
ar var við rætur Vindheimajökuls
og markið var sunnan og neðan
við Ásgarð, sem var skáli Gagn-
fræðaskólans og stóð á svipuðum
stað og stökkbrautin er núna.
Þetta var í rauninni stórhættu-
legt, því þá voru ekki troðarar,
en keppendur tróðu mjóar braut-
ir og voru því oft orðnir þreyttir
þegar að keppninni kom. En ef
við lentum út úr þessum troðnu
slóðum, þá gat farið illa. Og það
fór líka illa fyrir mörgum skíða-
manninum, sérstaklega í brun-
inu, enda var það aflagt sem
keppnisgrein á skíðalandsmótum
1961.“
- Hvernig gekk þér á þessu
fyrsta landsmóti?
„Ég hafði það af að standa
brautina í bruninu og varð 10. í
röðinni. í sviginu gekk mér einn-
ig sæmilega og þar hafnaði ég í
áttunda sæti. En það gekk ekki
eins vel í stórsviginu. Þar var
keppninni hagað þannig, að
keppendur voru ræstir með hálfr-
ar mínútu millibili, sem þótti nú
ekki sniðugt fyrirkomulag, og
það ekki að ástæðulausu. Nú, ég
náði næsta manni á undan mér í
brekkunni fyrir ofan Ásgarð og
ætlaði fram úr honum, en þá
tókst mér ekki betur til en svo, að
ég lenti út í ótroðinn snjó og
stakkst á hausinn. Þar með var
draumurinn búinn.“
- Varstu þá hættur í stökkinu?
„Já, ég var hættur að æfa
stökk, en hins vegar keppti ég
fyrir ÍR í stökki í flokki 17-19 ára
í þrjú ár og varð íslandsmeistari
að enginn verði var við þessi hjól.
Því vil ég biðja alla að athuga
málið og koma vanskilahjólum til
lögréglunnar. Hjólið sem mig
vantar er grátt, frekar lítið, af
öll árin. Það leit nú ekki vel út á
fyrsta mótinu, því þá hafði ég
ekkert æft og þar að auki hafði ég
aldrei stigið á alvöru stökkskíði.
Ég fékk þrjú prufustökk. í því
fyrsta réði ég ekkert við skíðin,
endarnir slógust upp í brjóst á
mér og ég húrraði niður á
rassinn. Þá var ég ákveðinn í að
hætta þessu, en félagar mínir
töldu í mig kjark. Það varð til
þess að ég hélt áfram og náði loks
góðu stökki í síðustu tilraun og
stóð uppi sem íslandsmeistari.
1961 flutti ég síðan til Ólafs-
fjarðar aftur og þá tók ég upp
stökkæfingar á ný. Eftir það varð
ég íslandsmeistari í tvígang, á
ísafirði 1966 og Siglufirði 1967.“
- Hvers vegna fluttir þú til Ól-
afsfjarðar aftur?
„Þá var ég búinn að læra húsa-
smíði og mér bauðst starf við að
innrétta félagsheimilið Tjarnar-
borg og tók því. Þá var ég líka
kominn með fjölskyldu, konan
mín er Anna Halldórsdóttir, og
hún er einnig Ólafsfirðingur. Við
vildum gjarnan setjast að heima
í Ólafsfirði og þar bjuggum við til
1969, en þá fluttum við til Akur-
eyrar."
- Þú varst sigursæll í stökkinu,
en náðir þú aldrei að verða ís-
landsmeistari í alpagreinum?
„Nei, það tókst aldrei, en mig
minnir að ég hafi í fimmgang ver-
ið í 2. sæti í svigi og oft var ég í
2.-3. sæti í stórsvigi á lands-
mótum. Og ég minnist þess í
tvígang, að ég var með bestan
brautartíma eftir fyrri ferð, en í
bæði skiptin missti ég íslands-
meistaratitilinn frá mér. Ég hafði
líka erfiða andstæðinga; Eysteinn
bróðir, Kristinn Benediktsson og
Jóhann Vilbergsson voru mér
erfiðastir, þeir áttu alltaf eitthvað
eftir.“
- Var þá ekki kærkomið að
verða íslandsmeistari nú?
„Jú, það er alltaf gaman að
sigra og ég sagði við Jóhann Vil-
bergsson eftir mótið, að ég hefði
verið orðinn hræddur um að ná
ekki að sigra hann fyrir
fimmtugt. En það tókst loksins
þegar við báðir erum komnir á
gamals aldur!“
- Hefur þú enn jafn gaman af
skíðaíþróttinni?
„Já, ég held áfram að stunda
skíði á meðan ég get staðið í fæt-
urna. Þetta er holl og skemmtileg
íþrótt, hvort heldur sem menn
stunda alpagreinar eða göngu.
Raunar var það haft á orði í öld-
ungamótinu um daginn, að við
værum eins og unglömb uppi í
startinu, en þegar í markið kæmi
þyrftum við helst að styðjast við
staf. En það er ekki aðalatriðið
að sigra á þessum mótum. Meg-
intilgangurinn er að gefa gömlum
félögum og keppinautum tæki-
færi til að hittast, reyna með sér
einu sinni enn, og rifja upp gaml-
ar minningar. Aðalatriðið er sem
sé að bregða á leik, þó gaman sé
að standa sig vel, enda hefur ver-
ið góð stemmning á þessum
mótum. Auk þess eru þau hvati
til að við gamlingjarnir höldum
áfram að stunda skíðaíþróttina,
sem er gott meðal til að halda í
lífsþróttinn,“ sagði Svanberg
Þórðarson í lok samtalsins,- GS,
gerðinni Winther. Ef einhver
verður var við siíkt hjól, þá yrði
ég þeim afar þakklát ef sá vildi
hringja í mig. Síminn er 23886.
Fundarlaun verða greidd.
Svanberg Þórðarson.
Mikil sorg á heim linu
— Algengt að reiðhjólum sé stolið frá Barnaskóla Akureyrar