Dagur - 18.04.1984, Qupperneq 11

18. apríl 1984 - DAGUR -11
segja að ég
araþonfrík
lla Gunnarsdóttir - Geysilega
sgir Kristinn Már Torfason
Par sem Halla er svo reynd í
maraþonkeppnum spurðum við
hana hvenær þetta færi að verða
leiðinlegt, en þegar við ræddum
við krakkana höfðu þau snú-
snúist í 5 klukkutíma. „Það verð-
ur leiðinlegt í kvöld milli klukkan
6 og 8 og svo í nótt og fyrramálið.
Á þessum tíma verða engir að
horfa á og þá er ekki eins gaman
að þessu,“ sagði Halla.
svo góða hvíld á milli þess sem
maður hoppar.
Árni Jóhannesson var einnig á
því að þetta væri ekki mjög erfitt,
en það heyrðist hljóð úr horni
frá Kristni Má Torfasyni þegar
þau Halla og Árni voru að tala
um hvað þetta væri létt. „Þetta er
ekki rétt,“ sagði hann. „Mér
finnst þetta vera geysilega erfitt
ef ég á að segja eins og er.“
3®
Hörður Þór Karlsson:
Almenningur fékk al-
ranga mynd af mótinu
- athugasemd vegna ummæla Hannesar Hafstein
um vélsleðamótið í Nýjadal
Ummæli Hannesar Hafstein for-
manns Slysavarnafélags íslands í
Degi miðvikudaginn 11. apríl sl.
varðandi mót vélsleðamanna í
Nýjadal, fóru svolítið fyrir
brjóstið á mér og get ég ekki orða
bundist vegna þessa.
Hannesi finnst glórulaust að
stefna þessum fjölda manna upp
á hálendið á þessum tíma árs,
þegar allra veðra er von, og að
þeir sem fyrir þessu stóðu hefðu
átt að vita betur, því þessir menn
væru vanir ferðum á hálendið og
útivist, og einnig að sumir þess-
ara manna eru starfandi í björg-
unarsveitum. En það er nú ein-
mitt vegna þessara þátta að þessir
menn vita upp á hár hvað þeir
eru að gera.
Auglýsingar þessa efnis voru
búnar að hanga uppi meira og
minna um allt land síðan í des-
ember sl., og eins frétti ég að bréf
um mót þetta var sent Slysa-
varnafélagi íslands, ekki þótti
Hannesi nein ástæða til að gera
athugasemd við mótshaldið þá,
þannig að ummæli hans í Degi
hljómuðu hálfskringilega í eyr-
um.
Staðreyndin er, að þessi árs-
tími er sá tími sem ferðir vél-
sleðamanna eru hvað mestar á
hálendið og hefir það verið svo í
mörg ár, og það eru tugir, ef ekki
hundruð sleða sem þeysast fram
og aftur um öræfin um helgar á
þessum árstíma, enda erfitt um
vik fyrir sleðana á sumrin þar
sem enginn er snjórinn. Engum
hefir dottið í hug að fetta fingur
út í það, enda þykir þetta
sjálfsagt, og hið mesta sport og
þeir sem stunda þetta mest, eru
menn sem eru undir það búnir að
lenda í slæmu veðri og bregðast í
flestum tilfellum við sem skyldi.
Nær væri að stinga niður penna
og skrifa um þá fáu sem brúka
saman brennivín og vélsleða, það
eru þeir sem koma óorði á alla
hina, en nóg um það.
Allar fréttir og frásagnir af
hrakningum þessum, svo og mót-
inu í heild, voru með svo drama-
tískum hætti, að almenningur
fékk alranga mynd af mótinu, og
menn sátu helmingi hræddari
heima fyrir vikið, og bjuggust við
því alversta, en sannleikurinn er
sá að megnið af hópnum dvaldi
uppi í Nýjadal í besta yfirlæti og
beið af sér óveðrið eins og góðra
ferðamanna er siður, en þetta
má að hluta til kenna þeim frá-
sagnamáta sem fjölmiðlar nota.
Auðvitað stóð okkur sem
heima sátum ekki á sama um
þessa menn úr Þingeyjarsýslu
sem lentu í hrakningum á heim-
leið, en engum verður um kennt
nema þeim sjálfum, og alls ekki
þeim sem fyrir mótinu stóðu, því
ekki getur neinn ætlast til að þeir
hugsi fyrir tugi fullorðinna
manna sem allir telja sig vana
ferðamenn.
Hannes lætur að síðustu hafa
eftir sér eitthvað á þá leið að von-
andi verði þetta mönnum þörf
lexía. Eins og ég drap á hér fyrr,
þá þekki ég af eigin reynslu að
menn þeir sem stóðu fyrir þessu
móti eru vel dómbærir á þessa
hluti og vita vel hvað þeir eru að
gera, og hvorki Hannes Hafstein
né aðrir þurfa að vanda um við
þá eins og smábörn, né kveða
upp yfir þeim einhvern salomons-
dóm.
Trúlega hafa komið fram ein-
hverjir gallar á mótshaldinu, ann-
að væri eitthvað skrýtið, þar sem
þetta er í fyrsta skiptið sem slíkt
mót er haldið, en þó aðeins til
þess eins að bæta úr þeim svo að
menn geti horft með tilhlökkun
til næsta móts, sem vonandi verð-
ur haldið, og þá á svipuðum árs-
tíma, því að sjálfsögðu er snjór-
inn veigamikið atriði fyrir vél-
sleðaakstur, svona fyrir þá sem
ekki vissu það.
jl Jakob Gíslason
|J F. 27.9.1904-D. 9.4.1984
Hinsta kveðja frá K.A.
Það er margs að minnast þegar
Jakob Gíslason er kvaddur af
K.A.-félögum eldri sem yngri,
margs að minnast úr félagsstarf-
inu og margt að þakka.
Hann var með í K.A. frá byrj-
un og á fertugsafmæli hans var
ágæt grein í Degi, þar sem minnst
er sérstaklega að Jakob ætti þá
einnig 25 ára knattspyrnuafmæli
og leyfi ég mér að birta kafla úr
greininni.
„Snemma byrjaði Jakob að
sparka - var aðeins 16 ára þegar
hann lék sinn fyrsta kappleik op-
inberlega og var það með full-
orðnum. Á árunum 1922-24 lék
hann í kappliðum íþróttafél.
Þórs, þeim er kepptu um Silfur-
knöttinn, en hann vann Þór til
eignar eftir marga og harða leiki
haustið 1924. Haustið 1925 fór
Jakob til Reykjavíkur og gekk í
Fram. Keppti hann á íslandsmót-
inu 1926 og m.a. í úrslitaleiknum
milli Fram og K.R. Á næsta ári
gekk Jakob í K.R. Æfði hann
auk knattspyrnunnar bæði leik-
fimi og glímu af kappi. Hann var
í 1. flokki á íslandsmótinu og
varð K.R. íslandsmeistari það ár.
Hann tók og þátt í kappglímu og
komst þar í úrslitakeppni.
Til Akureyrar kom Jakob aftur
1928 og gekk þá þegar í Knatt-
s,.yrnufélag Akureyrar, sem þá
var nýstofnað. Þótti hann hinn
besti leikmaður, ósérhlífinn og
kappsamur. Hann hefur alltaf
leikið í framlínu, oftast miðfram-
herji. Spyrnur hans á mark á
góðu færi voru oftast óverjandi
enda hefur hann skorað mörg
mörkin um dagana.
í 17 ár hefur Jakob, eða Dúddi
eins og hann er venjulega kallaður
af félögum sínum, æft og keppt
með K.A. að einu ári undan-
teknu, en þá var hann búsettur í
Grenivík. Hefur áreiðanlega
enginn K.A.-félagi leikið jafn
lengi og jafn marga leiki og
Jakob Gíslason. Þrisvar hefur
hann farið til Reykjavíkur á ís-
landsmót og ávallt staðið sig vel.
Ætíð hefur hann verið fremstur í
flokki ef á þurfti að halda við
undirbúning íþróttamóta og há-
tíðahalda."
Á árshátíðinni 1945 færði K. A.
Jakobi stækkaða ljósmynd að
gjöf með áletruðum silfurskildi í
þakklætisskyni fyrir vel unnin
störf í þágu félagsins. En á 50 ára
afmælishátíðinni 1978 var Jakob
og hans góða kona Matthildur
Stefánsdóttir kjörin heiðursfélag-
ar K.A.
Af framangreindu vekur það
kannski enga furðu þótt að
„snemma beygist krókurinn" og
að fjórir synirnir hafa allir leikið
með meistaraflokki K.A. í knatt-
spyrnu, og er þar skemmst að
minnast að Jóhann Jakobsson var
kjörinn Knattspyrnumaður Ak-
ureyrar 1983. Af sömu ástæðu
vekur það enga furðu þegar K.A.
miðstöðin er skoðuð að þar er að
finna myndir af þeim feðgum upp
um alla veggi ásamt góðum grip-
um sem þeir tryggðu félaginu
sínu í drengilegum leik. En þær
spanna yfir alla ævi K.A. allt frá
keppnisferðinni í kassabíl til
Reykjavíkur 1929 til síðustu
meistaraflokksmynda þar sem
synirnir halda K.A. merkinu
áfram hátt á lofti.
Þá má ekki gleyma þeim knatt-
spyrnufróðleik sem Dúddi hefur
í áranna rás miðlað öðrum, fyrst
við dómarastörf um langt skeið,
og síðar á áhorfendasvæðum
knattspyrnuvallanna. Þar var
hann um áratuga skeið fastagest-
ur og óumdeildur hæstaréttar-
dómari í hópi áhorfenda. Og nú
er komið að leiðarlokum eftir
langa vegferð.
Félagsfáni K.A. stóð í kórdyr-
um kirkjunnar í gær með sorg-
arslæðum. Það var hinsta kveðja
og virðingarvottur K.A. víð einn
sinn ágætasta félaga. Og það var
örugglega sú manngerðin sem
Guðmundur Frímann skáld hafði
í huga þegar hann orti baráttu-
Ijóð K.A. þar sem þessar línur
standa.
„Heill sé þeim sem æsku alla
aldrei sína köllun sveik.
Heill sé þeim sem vaskast vörðu
vígi sín í hverjum leik. “
Þannig minnast K.A.-félagar
Jakobs Gíslasonar með þökk og
söknuði og senda vandamönnum
innilegar samúðarkveðjur.
Jón Arnþórsson.