Dagur - 11.05.1984, Blaðsíða 6

6 - DAGUR — 11. maí 1984
BARA- FLOKKURINN FLYTUR!
- Við flytjum um mánaða-
mótin. Ásgeir er þegar far-
inn suður og við hinir fyigj-
um í kjölfarið í lok þessa
mánaðar eða byrjun hins
næsta, sagði Þór Freysson í
BARA-Flokknum er Dag-
renning sló á þráðinn til
hans. Þrálátur orðrómur
hefur verið á kreiki um að
BARA-Flokkurinn hyggð-
ist loks láta til skarar skríða
og flytja suður í „menning-
una“ og yfirgefa uppeldis-
stöðvarnar. Þessi orðrómur
er nú staðfestur sem sann-
leikur.
- Við höfum hugsað
þessi mál vandlega og þetta
er ekkert nýtt mál. Okkur
hefur fundist gott að búa og
starfa hér en nú er svo kom-
ið að það er ekki hægt
lengur. Við höfum spilað
það mikið fyrir sunnan að
kostnaðurinn við ferðir og
uppihald er að sliga okkur.
Ég gæti trúað að um 80% af
allri innkomu vegna hljóm-
leikahalds hafi farið í bein-
an kostnað og við erum
sannast sagna orðnir þreytt-
ir á að sjá aldrei krónu eftir
þá miklu vinnu sem við
höfum lagt á okkur.
- Hvenær komið þið
fram opinberlega næst?
- Það kann að virðast
kaldhæðni örlaganna að við
byrjum á því eftir að við
flytjum til Reykjavíkur að
fljúga hingað til Akureyrar
þar sem við höldum hljóm-
leika ásamt Þursaflokknum
í tengslum við Tónlistar-
daga ’84 í íþróttaskemm-
unni 7. júní.
- Verðið þið eingöngu í
tónlistinni fyrir sunnan?
- Nei, við höfum allir
fengið okkur vinnu þannig
að þetta verður svipað og
áður.
- Plata í bígerð?
- Það er plata í undir-
búningi en ég býst varla við
að hún komi út fyrr en með
haustinu, sagði Þór Freys-
son.
Þó það sé vissulega erfitt
að sjá á bak BARA-
Flokknum, þá er öruggt að
þeim fylgja hugheilar
kveðjur með von um glæsta
framtíð. Þeir hafa sýnt og
sannað að þeir eru til alls
líklegir og vonandi vegnar
þeim vel í hinu nýja um-
hverfi. - ESE.
ÁFRAM MEÐ ART
Um síðustu helgi hélt
hljómsveitin „Art“ tón-
leika í samkomuhúsi
bæjarins. Tónleikarnir
voru auglýstir kl. 21 en
hófust þó ekki fyrr en 20
mínútum síðar. Virtist
það ekki hafa nein telj-
andi áhrif á þær 120
manneskjur sem mættar
voru á staðinn því Sam-
komuhúsið er ágætis og
áhugaverður íverustaður.
T.d. er það fögur sjón að
standa við gluggana mót
austri og fylgjast með
litlu bátskeljunum hoppa
glaðlega á Pollinum.
Það er ekki á hverjum
tónleikum sem maður
verður var við að áhorf-
andinn geti notið annars
en tónlistarinnar. Sviðið
var allt stórskemmtilegt
fyrir tilverknað ljósa-
dýrðar videóskerma og
myndasýninga. Upp-
röðun tónlistarmannanna
var úthugsuð, sérstaklega
má minnast á skemmti-
lega sviðsframkomtj aft-
asta hljómborðsleikar-
ans. Förðun og búningar
féllu vel inn í sviðsmynd-
ina.
Hljómsveitina skipa
þrír hljómborðsleikarar,
gítarleikari og söngvari.
Tónlistin ber þess vegna
sterkan keim af hljóm-
borðsleik, en gítarleikur-
inn hafður á bak við.
Hann hefði mátt koma
mun sterkar fram. Ann-
ars var blöndunin góð og
hljómurinn í húsinu fínn.
Tónleikarnir hófust á
laginu Dark lanes sem
naut sín mjög vel undir
styrkum söng Tómasar
og magnaðri ljósasetn-
ingu, stórgóð byrjun.
Síðan runnu lögin fram
hvert á fætur öðru, af-
skaplega misgóð. Þegar
upp var staðið voru það
3-4 lög sem sátu eftir, lög
sem standa fullkomlega
fyrir sínu.
Hin lögin runnu eigin-
lega saman í eina allsherj-
ar laglínu, þar hefði ýmsu
alveg mátt sleppa.
Það verður þó að segj-
ast eins og er að þegar
jafngóð lög heyrast og
Dark lanes, One touch,
Beyond og Kairó þá
hvetur maður hljómsveit-
armeðlimi Art að halda
ótrauðir áfram.
GÁSKI.
Queen - The
Works.
Yinsælasla lag diskótekanna og reyndar út-
varpsstöðvanna undanl'arnar vikur, er lagið
„Kadio (ía (ia" með hresku rokkhljómsveil-
inni Queen. Lagið er af nýju plötunni „The
Works" en með henni virðist hljómsveitin
hal'a lengt Id'dagana og heint stelnunui upp á
við eltir lægð undanfarinna ára.
Það ei úþarfi að kynna hljómsveitinu
Oueen á þessum veltvangi. Til uþprifjunar
skttl þess þó getið að hljómsveitin slii í gegn
árið 1474 nieð laginu „Killer Queeir en hin
feikivinsæla og vandaða plata „Night at the
Opera" telst enn þann dag í dag með betri
verkuni sem komið hafa út í þessum brjálaða
poppheimi. I þá dagtt slógust Queen og 10 CC
sem skörtuðu meistarastykkinu „How Dare
You". um toppinn. Síðan hallaði undan fteti
eins og gengur og Oueen féll meira að segja
niöur á „grísarokkssviðið" - þ.e. 12 og 13 ára
kynslóðin tók hljómsveitina (aðallega sttmt
Freddie Mercury) upp á arma sína, líkt og
sama kynslóð skaut skjólshúsi yfir Kizz.
I'n hljómsveit sem hefur sent Irá sér lög
eins og „Bohemian Rhapsody", „Bicycle
Race" og „We are the Champions" er ekki
alls vtirnað og með „Radio Ga Ga" sem Rog-
er Taylor. gítarleikari sanrdi með hjálp ungs
sonar síns, virðast Queen til alls líklegir.
Mörg önnur góð lög eru á plötunni og óhætt
að mæla með henni við flest alla rokkunn-
etulur.
Lennon/Y. Ono -
Mitk and Honey
Nó er liðið hálf't þriðja ár siðan John
„Ivrrum Bítill" l.ennon, hvarf yfír nióðuna
miklu og hélt þar með á vit feðra sinna.
Sjaldan hal'a byssuskot vaidið jafn mörg-
um sálum jafn mikilli örvæntingu og þegar
Mark Chapnian hleypti af þennan örlaga-
ríka desemherdag. Helst eru það inorðin á
Kennedy og IWartin I.iither King sem
skyggja á víg Bítilsins fyrrverandi i New
York það herrans ár 1981.
Þó langt verði ttð tcljtist um liðið síðtin
Lcnnon hvarf fyrir ætternisstapann, þá
hljóma tónar hans enn. Odauðleg verk
hans með Bítlunum og mörg stórsnjöll
sólóverk, varðvcitast í minningunum. I’lat-
tin sem hann vann að er hann lést „Double
Fantasy" var fcikivcl gerð l'rá Itans hendi
og hefði.flestum þótt veglegur bautasleinn.
F.kki eru þó tillir á sama máli, þar á meðal
kvendi að nafni Yoko Ono, eigínkona
l.ennons. Su virðist staðráðin í að Itita
kappann þenja gítarinn úr gröfinni. Platan
„Milk and Honey" er til rnarks um það. cn
á þessari plötu eru scnnilega upptökur sem
ekki þottu nógu góðar ;i „Dbuble Fanta-
sy". L.íkt og á þeirri plötu eiga hjúin logti
plötunni til skiptis, scm neyðir fólk til þess
að hlýða á breimið í Yoko Ono. I.ennon
stendur alltaf fyrir sínu en ini er samt mál
að linni.
QUEEN THEWORKS
Marillion - Fugazi.
Við höfuiii séð Boy George, Ólaf Kagnar
Grímsson og Marylin en nú er það Fish sem
hlífur. Fiskur þessi er hvorki blóögaður né
slægður en hann leynir svo sannarlega á sér.
Étlitiö gæti gefið til kynna að hann væri í l'arar-
hroddi fyrir Motorhead með l.emmy fyrir aftan
sig en sannleikurinn er annar og furðulegri.
Þaö er ekki nog með að átlitiö á stingvaran-
unt I ish bendi til þess ttð Marillion sé hettvv
metal band bárujárnshljómsveit svo notuð
séu islenskari orð, Iteldur bentlir útlitiö á um-
slaginu utan um nýju plötuna „F’ugázi" einnig
til |tess að svo sé. Margir þungarokkarar hal'a
vafalaust hugsað sér gott til glóðarinnar og
brugðið Marillion ;i fóninn en bölvað svo sjálf-
ttm sér fyrir að Itafa gleymt að taka gttntlu Gen-
esisplötuna af. Fn þetta er sannleikurinn. Mar-
illion eru líkari Genesis en umrædtl hljómsveit
sjálfri sér.
Gamanlaust, þá er Marillion prýðileg Itljóm-
sveit ef menn á annað borð þola hljómsveitinni
það að stæla Genesis. Reyntlar held ég aö Mar-
illion se unt margt mun lerskari og skemmti-
legri hljómsveit og á köllum eins og Genesis
hefði iitt að þróast að mínu mati. Svo samlík-
ingtinni sé haldið áfram. þá stóð Genesis að
baki margra meistaraverka en gugnuðu á fram-
haldinu og allt leystist upp í skítalvkt. Marillion
hala að mínum dómi tekið upp þráðinn þar sem
Genesis villtust og lög eins og „She Chame-
leon" bcnda ótvírætt til þess að gaman verði að
fvlgjast mcð framhaldinu.
The Style Council
- Café Bleu.
F.ift sinn stóð Paul Weller í hroddi hinnar
hresku nýhylgjufylkingar. Hann ásamt
hljómsveit sinni I he Jani og nokkruin óðrum
stórhljómsveituin. sköpuðu nýja tönlist, nýja
tónlistarstefnu, nýja tísku og ný lífsviðhorf.
I he Jam - eða sulturnar eins og hljómsveitin
hefur verið nefnd hér uppi á Islandi, varð því
mörgum harmdauöi er hun lagði upp laupana
um jólaleytið fyrir hálfu iiðru ári eða svo.
Paul Weller hætti ekki i The Jam til þess að
fara í aðra svipaöa hljómsveit. I latin stofnaði
Fhe Style Couneil ásamt hljómborðsleikar-
anum Mike lalbot og sökkti sér síðan niður
t Iranska heimspeki og kaffidrykkju á Signu-
bökkum.
F.g varð tyrir sjokki fyrst er ég heyrði ný ju
plötuna ..(alé Blcu". Allt var svo innilcga
olíkt því sem 1 he Jam höfðu verið að gera að
vonbrigðin voru ólýsanleg. Fn með nánari
hlustun vatm platan ómilcga mikið á. Inni-
haldið er einhvers konar kaffihúsadjass með
ýmsum traustum tilbrigðum. Trompet að
hætti Miles Davies, söngur á la Dce Dee
Bridgcwater og fleira mætti nefna. Gítar-
ieikur Paul Wellers er óaðfinnanlegur og
Mike Talbot og trommarinn Steve White sem
er aðcins IS ára, standa vel fyrir síntt. Ara-
grtii af hæfum aðstoðarmönnum hjálpar svo
til við að gera þessa plötu cftirminnilega.
Mætli ég biðja um tíu dropa til viðbótar?