Dagur - 22.06.1984, Blaðsíða 8

8 - DAGUR - 22. júní 1984
,,Ég er aðeins
maður púls
og puðs“
- Óli á Gunnarsstöðum í helgarviðtali
Lesendur Dags þekkja Óla Halldórsson á
Gunnarsstöðum mœta vel. Og það var ómögu-
legt annað en að heimsœkja Ola, þegar tíðinda-
menn Dags voru áferðinni í Þistilfirði í síðustu
viku. Óli býr þar ásamt sambýliskonu sinni
Hólmfríði Kristdórsdóttur og mótbýlingar
þeirra eru Sigfús A. Jóhannsson og Sigríður
Jóhannsdóttir og synir þeirra, þeir Jón og
Ragnar. Þeir eru margir góðir fréttapistlarnir
sem Óli hefur flutt Degi, og við byrjum á að
rifja upp nokkra.
Brœðrabúið
„Það var einu sinni að Erlingur
hringdi snemma morguns og
spurði frétta," segir Óli. „En ég
var varla kominn á fætur og segi
við hann: Hvurn djöfulinn ertu
að hringja svona snemma, ég er
ekki búinn að éta grautinn og er
ekki við mælandi. Og þetta kom
allt í blaðinu. Og einhvern tíma
spurði hann að því að haustlagi
hvort búið væri að ganga allar
göngur. Já, já, ég sagði að það
væri búið. Hann spyi þá hvort
heiðar væru hreinleitaðar. Já,
þær eiga nú að vera það, segi
ég, þó gæti nú leynst grátt lamb
undir steini. Og þetta var fyrir-
sögnin: Getur leynst grátt lamb
undir steini. Eríingur var ansi
naskur á það ef maður sagði
eitthvað sniðugt, þá notaði
hann það.“
Þá er það ætt og uppruni. Óli
segist reyndar vera fæddur
Langnesingur, fæddur á Ytra-
Lóni á Langanesi og var þar í
tvö ár. „Ég var tveggja ára þeg-
ar ég kom hérna í Gunnars-
staði. Síðan hef ég alltaf átt hér
heima og verð 61 árs í surnar."
- Hvenær tókstu hér við búi?
„Það er nú ekki gott að
skilgreina það. Ég hef búið frá
því ég man eftir mér, því fyrst
bjó ég barnabúi og var mjög
áhugasamur um það og hygg að
enginn strákur hafi búið eins
stórum búskap og ég bjó.
Það má segja að ’45 hafi ég
farið að búa með föður mínum,
tíu árum seinna kom bróðir
minn, sem er tíu árum yngri en
ég, inn í búskapinn og síðan
höfum við búið hér félagsbú-
skap, bræðurnir. Og meira að
segja heitir það sérstöku nafni,
Bræðrabúið."
- Hefur þér alltaf líkað vel
hér?
„Mér hefur alltaf líkað vel
hér. Að vísu hef ég unnið margt
annað en búskap, ég var slátur-
hússtjóri á Þórshöfn í 18 ár og í
8 ár var ég barnakennari. Mest
náttúrlega hérna heima í sveit-
inni, en líka á Reyðarfirði, aust-
ur í Vopnafirði, við barnaskól-
ann á Þórshöfn eitt ár, einnig á
Langanesinu. Og ég hef kennt í
heimavistarskólum, heima-
gönguskólum, heimaksturs-
skólum og farskóla.
Það er mjög gaman að vera
kennari og ákaflega þroskandi
starf. Það lítið ég kann er það
sem krakkarnir hafa'kennt mér
- og kýrnar.“
Heimspeki
„Kýrnar hafa kennt mér lífs-
speki. Þær eru miklir heimspek-
ingar, sætta mann vel við lífið,
þær eru svo rólegar og kenna
manni svo vel hvernig hafa á
ánægju af lífinu. Kýr eru stór-
kostlegar skepnur. Eitt það
allra merkilegasta við þær er
stéttaskiptingin úti í hjörðinni.
Þar ræður forystukýrio. Það
þýðir ekki að reyna að reka þær
heim fyrr en hún er staðin á
fætur. Kálfana ala þær svoleiðis
upp að þeim dettur ekki í hug
að troðast framar í röðina, þeir
eru hraktir frá ef þeir reyna
það. Krakkarnir eiga ekkert að
vera að troða sér fram.“
- Hvað hafa forystukýr öðr-
um kúm fremur?
„Það er eitthvað í skapgerð-
inni. Einu sinni fyrir löngu eign-
aðist ég kvígu. Þegar ég kom
með hana urðu hinar voðalega
vondar við hana, vildu ekki sjá
hana. Skömmu eftir að hún
kom þá bar hún og gekk það
dálítið illa. Venjulega gengur
mikið á í fjósinu þegar kýr ber,
allar fylgjast með. En þær lágu
allar sallarólegar og varðaði
ekki mikið um það þótt þessi
vesalingur væri eitthvað að
kveljast.
Það var önnur kýr alveg stór-
merkileg sem ég átti eitt sumar.
Hún var vön því að vera ein þar
sem ég fékk hana. Og það gekk
svo fram af henni þegar ég lét
kýrnar út, hvað þær gátu látið
hálfvitalega! Og þegar ég var
kominn með þær út að girðingu
þá snéri hún við og ætlaði með
mér heim, vildi ekki vera með
þessum hálfvitum. Og hún var
svo hneyksluð þegar þær voru
að ryðjast á hana þegar þær
voru að fara út. En svo tekur
hún upp á andskoti merkilegu.
Hún fer ekki af básnum fyrr en
allar eru farnar út úr fjósinu og
þá er hún róleg. Sömuleiðis
þegar ég er að hýsa þær á
kvöldin, þá strunsar hún heim
um leið og ég opna hliðið, heim
og á sinn bás. Það er engu lík-
ara en að hún gæti ályktað, ef
ég fer ekki fyrr en þær eru allar
farnar þá hrinda þær mér ekki
og ef ég hef mig á básinn minn
áður en þær fara að ryðjast um,
þá hrinda þær mér ekki.“
- Heldurðu að þú hafir lært
þína lífsspeki af kúnum?
„Já. Þetta að láta mér líða
vel. Eiginlega hafa kýrnar
kennt mér þá lífsskoðun að
er ágætt að skoða það sem liðið
er og draga lærdóm af því, en
því verður ekki breytt. Sömu-
leiðis er gott að horfa til fram-
tíðarinnar og búa sig undir það
sem kemur, en við ráðum ákaf-
lega litlu um það sem framund-
an er. En mínútan sem er að
líða, hana áttu. Hún er það eina
sem við eigum og hana verðum
við að nota vel.“
Náttúrubam
- Hefur þér tekist að nota þær
mínútur sem þú hefur átt?
„Furðulega. Og miklu betur
eftir að ég gerði mér grein fyrir
því hversu mikils virði þær
eru.“
- Hefur aldrei hvarflað að
þér að flytja í kaupstað?
„Nei. Ég er svo mikið nátt-
úrubarn. Eg þarf að vera einn
með sjálfum mér. Þess vegna á
búskapurinn vel við mig. Og
erfiðisvinna er mér ákafleg
nautn. Ég lét einhvern tíma
hafa eftir mér að ég væri með
þeim ósköpum fæddur - og von-
aði að ég dæi með þeim - að ég
hefði aldrei komið í verk nema
litlu broti af því sem ég vil gera.
Því mig langar ekkert til að lifa
lengur þegar ég sé ekki verkefni
framundan. Þó er ég þannig að
ég gæti hugsað mér að vinna
hvað sem er. Og ég hef aldrei
efast um - og þetta er þingeyskt
mont - að ég geti það sem aðrir
geta. Ég sagði einhvern tíma
við vin minn Steingrím Her-
mannsson forsætisráðherra, að
mér þætti skemmtilegast að
vera bóndi, en ég gæti komið úr
skítverki, kafdrullugur, þvegið
mér, haft fataskipti, gengið með
ráðherrum og það skal enginn
þekkja hver er bóndinn úr skít-
verkinu og hver er ráðherrann.
Mér líður vel þegar ég er al-
veg uppgefinn og rétt get dregið
mig inn. Þá líður mér vel. Og
þannig útrás fær maður ekki til
dæmis við kennslu, maður
kennir ekki af kröftum.
Kennsla er gott starf, en ægilegt
ábyrgðarstarf. Og mér líkar nú
ekki stefnan. Ég frétti það í vet-
ur að í Stóru-Tjarnaskóla var
það refsing að krakkar sem
brutu af sér voru sendir heim í
hálfan mánuð. Þetta efast ég
um að sé rétt stefna, ég myndi
gera flest áður en ég reyndi
þetta.“
Ólátabelgir
„Og ég fór að hugsa um þá
reynslu sem ég hef af strákum