Dagur - 13.07.1984, Qupperneq 9

13.JÚIÍ 1984 — DAGUR — 9
eina skipti sem draugur reynir að
ná sambandi við mig.“
Matartími óskast:
Við nálgumst Varmahlíð. Klukk-
an er 4. Hvenær verður þú kom-
inn til borgarinnar?
„Svona um 11. Það er eitt
leiðinlegt við þetta starf og það er
maturinn sem við étum á leið-
inni. Grillmatur er ekki hollur.
Og ekki góður heldur.“ Ég sting
upp á að KEA útbúi nestispakka
fyrir flutningabílstjóra. „Það er
ekki svo vitlaust. Og þó. Þá fer
maður ennþá minna útúr bílun-
um, en það gæti verið liður í að
auka hraðann enn frekar. En það
er oft svo mikið að gera hjá okk-
ur að matar- og kaffitímar vilja
týnast. Ég veit ekkert hvað verð-
ur um þá.“
Það væri ekki úr vegi að vita
hversu margir bílar eru í förum á
milli.
„Þeir eru 7 talsins. Sá elsti er
frá 1966 og það er búið að keyra
hann 800 þúsund kílómetra.
Þessi bíll sem ég er á er árgerð
’81 og hann er ekinn 200 þúsund
kílómetra. Því er ekki að neita
að það mætti endurnýja þessa
bíla oftar, þeir skila sínu. Það
hefur verið talað um að flytja
meira með skipum, en ég held að
bíllinn haldi velli. Það tekur
lengri tíma að flytja vörur með
skipum og það eru miklu fleiri
milliliðir."
Við keyrum á bundnu slitlagi
og sjáum lögregluna með byssu
á lofti. Leyfilegur hámarkshraði
A-344 er 45 kílómetrar. Við
sleppum. Við Kaupfélagið kveð
ég Stefán Þorvaldsson, þakka
ánægjulega ferð og óska góðrar
ferðar. Ég á eftir að koma sjálfri
mér til Akureyrar og hugðist
nota þumalfingurinn í þeim til-
gangi.
Heimleiðin.
Þorbjörn og Guðrún
koma til sögunnar
Ég er eiginlega ekki lögð af stað,
er Þorbjörn Broddason, kennari
minn og kona hans Guðrún
Hannesdóttir kalla til mín og
spyrja hvort ég vilji sitja í að
Silfrastöðum hvar þau dvelja í
Sumarhúsi, er svo heitir. Ferðin
gekk vel, Þorbjörn var í kennara-
hlutverkinu, fæddur og uppalinn
í Skagafirði sagði hann heiti hóla,
gilja og fjalla.
Á Silfrastöðum: „Endilega að
líta inn og fá kaffi og pipar-
kökur.“ Jú, jú, ekki lá mér mikið
á. Það slapp rolla inn í girðing-
una er hliðið var opnað. Árans
óheppni og lömbin fyrir utan.
Dósentinn hljóp sem unglamb
væri um víðan völl og allt fór bet-
ur en á horfðist. Það er svo sem
ekkert í frásögur færandi, að yfir
rjúkandi kaffi og tvíbökum fórum
við að spjalla örlítið um álver og
pínulítið um einstaka ráðherra
og þingmenn. Annars var mest
talað um heyskaparhorfur því við
erum öll úr sveit! Eftir dágóða
stund skoðuðum við nokkur tré
og ég fór fram á myndatöku. Það
var tiltölulega auðsótt mál og
best að loka hurðinni við það
tækifæri. „Jæja, nú er ég að
fara,“ segi ég. „Kápan mín er
inni.“ Nema hvað. Allt læst, eng-
inn gluggi opinn. Næsta áhald var
Myndir: KGA.
einn á ferð til að geta lagt sig á
leiðinni. Annars er oft gaman að
hafa farþega, þeir vita ýmislegt
um bæina og fólkið og það styttir
stundirnar að spjalla."
Þú ert þá mest einn á ferð og
kannski sofandi úti í auðninni.
Heimsækja þig aldrei draugar?
„Ég hef þvælst víða og sofið
alls staðaná leiðinni, en þeir hafa
ekki viljað tala við mig draugarn-
ir. Þeir eru sagðir vera margir í
Bakkaseli og þar hef ég iðulega
stoppað að vetrinum að setja
undir kveðjur en ekki hef ég orð-
ið var við draugana.
Fyrst við erum farin að tala um
drauga, þá get ég sagt þér að við
flytjum ekki bara kotasælu,
smjör og kaffi. Ég hef flutt lík
hér á milli. Það var allt í lagi,
skiptir engu máli hvort ég er að
flytja lík eða kotasælu. Eitt sinn
flutti ég bíl norður sem lent hafði
í árekstri og ökumaður hafði
látist. Þegar ég var að keyra upp
Bólstaðarhlíðarbrekkuna þá
finnst mér sem bíllinn flauti og
flauti viðstöðulaust. Ég neita því
ekki, mér datt ýmislegt í hug.
Kannski þetta sé þá í fyrsta og
kúbein eitt mikið og var það
brúkað til að spenna upp einn
glugga. Ég fékk kápuna og ark-
aði upp á veg.
Drottinn er
minn hirðir
Mikið óskaplega var ég bjartsýn
þegar ég lagði af stað. Ég gaf í.
Það er skemmtilegt að ferðast á
puttanum! Sko ef einhverjir bílar
taka mann uppí. Ég finn það á
mér, það kemur bíll eftir tvær
mínútur. Verst að hann var á
móti. Fallegur er Skagafjörðurinn,
sérlega þegar maður er einn á
ferð fótgangandi.
„í fótspor Sölva Helgasonar“
jólabókin í ár. Strigaskórnir voru
farnir að gefa sig, en áfram
skrölti ég þó. 7 bílar á móti, ein
dráttarvél og það bara hlýtur að
vera að Drottinn sendi, þó ekki
væri nema einn bíl í norðurátt.
Ég fór að hugsa um það í fram-
haldi af þessu, að það væri í
verkahring Guðs að senda villu-
ráfandi sálum eitthvert farartæki.
Tvær kindur stóðu neðan við
veginn. „Komið þið sælar,“ sagði
ég. „Ég heiti Vigdís Finnboga-
dóttir." Þær horfðu grunsemdar-
augum á mig. A-ha, hún er að
villa á sér heimildir. Mér varð
ekki um sel, þær horfðu svo stíft
og lengi. Hljóta að hafa verið í
Rannsóknarlögreglu Skagafjarð-
arsýslu. Mér var nokk sama um
skjáturnar, bara ef ekki kæmu
hundar. 11 bílar á móti, ein drátt-
arvél, eitt dautt lamb og áfram
kristmenn krossmenn. „Drottinn
mér er alveg sama þó það sé
„slummugrænn“ Skódi með
óhrjálegan karlmann undir stýri
sem reykir Camel alla leiðina.
Bara ef ég kemst heim."
Seðlabankaþáttur
Ég legg til að kaffidrykkja verði
bönnuð á íslandi. Ég var alveg
að . . . á mig, það er munur fyrir
suma sem hafa allt utan á liggj-
andi eða þannig. Jæja, allt í einu
var sem birti yfir Skagafirðinum.
Ótrúlegt en satt, þar var að koma
bíll. Þumalfingurinn, hvort er sá
hægri eða vinstri vænlegri?
Ljósblár Volvo kemur aðvífandi,
stöðvar og ég hoppa uppí.
Leyndardómsfullir bankaeftirlits-
menn á ferð. „Við megum lítið
gefa upp hvað við gerum ná-
kvæmlega.“ Það skipti engu máli,
þeir voru á leið til Akureyrar. Ég
vissi að Jóhannes myndi ekki
bregðast þegnum sínum á neyð-
arstund. í næsta blaði verður
nánar fjallað um ástand efna-
hagsmála. mþþ