Dagur - 10.08.1984, Side 3

10. ágúst 1984 - DAGUR - 3
VISA ÍSLAND
ÞAÐ ERUAÐ MINNSTA KOSH TVEIR HLUTIR
OMISSANDI FYRIR ÞIC Á FERÐALÖGUM
Fuglirn
floginn-
en hvert?
Fuglinn Dú-dú var tákn Akureyrar-
karnivalsins, eins og glöggir menn
muna. Þetta var skrautlegur fugl og
myndarlegur, sem vaggaði sér mak-
indalega á fleka skammt frá landi
niður undan Samkomuhúsinu. Þarna
var fuglinn með spekt á meðan karni-
valið stóð yfir og lengi eftir það. Það
var eins og hann hefði gleymst þarna
blessaður, einn og yfirgefinn. Loks
fór honum að leiðast einveran og í
suð-vestan rokinu í vikunni yfirgaf
hann stall sinn. En hvert hann flaug
veit nú enginn, en kamivalaðdáend-
ur vonast til að hann láti sjá sig á
sama tíma að ári. Ef til vill hefur
hann farið til að kynna sér framgang
karnivala í öðrum Iöndum? Eða
skyldi kappinn vera að kynna sér
fiskakarnival í Pollinum?
Ég spurði Örn Inga fregna af fugl-
inum.
- Hann kafaði undir yfirborðið í
leit að æti. Og hann hefur ótrúlegt
köfunarþol þessi fugl; það gæti allt
eins liðið upp undir ár þar til hann
kemur upp á yfirborðið aftur, svaraði
Örn.
Laugalandsmeyjar
Sjáiði þessar elskur, sem þarna eru í
heimsókn hjá Óla í Kjötiðnaðarstöð-
inni, sennilega fyrir einum 20 árum
Og hver var svo að tala um að túp-
ering hafi einu sinni verið alls'ráðandi
í hárgreiðslu kvenna? En eftir öllum
sólarmerkjum að dæma eru hér
á ferðinni Laugalandsmeyjar í kynn-
isferð í Kjötiðnaðarstöðinni. Lauga-
landsmeyjar, hvað er nú það? spyr
eflaust einhver. Þeim til fróðleiks get
ég sagt það, að eitt sinn var rekinn
kvennaskóli á Laugalandi. Húsið
stendur enn, er nú notað sem barna-
skóli fyrir Öngulsstaðahrepp, en
meyjarnar eru fyrir löngu farnar.
Sumar þeirra eru þó enn í Önguls-
staðahreppi, sem virðulegar hús-
freyjur. Þeir höfðu nefnilega lag á að
nýta sér kosti skólans drengirnir í
hreppnum - og þeirra á milli var
hann stundum nefndur „vetrarhjálp-
in“.
Ég var ekki nema átta eða níu ára
þegar ég kom fyrst í kvennaskólann
og þótti mikið til um. Þá var ég í
öskudagsliði í Innbænum, besta lið-
inu náttúrlega. Við höfðum það fyrir
sið að ræsa Innbæinga með söng -
áður en við byrjuðum að hrella ráða-
menn verslana og fyrirtækja. Þó und-
arlegt megi virðast gaukuðu Innbæ-
ingarnir að okkur peningum fyrir.
Þegar vel gekk voru peningarnir not-
aðir til að kaupa leigubíla undir
mannskapinn og síðan var ekið inn
að Laugalandi. Þar biðu meyjarnar
okkar með rjúkandi kakó og með-
læti, en við sungum fyrir þær nokk-
ur hugljúf lög að launum. Þetta var
eiginlega toppurinn á öskudeginum
þá, að komast í leigubíl - dúnmjúka
drossíu - líða fram í Fjörð og setjast
þar að veisluborði. Meyjarnar skiptu
minna máli þá, en hlutur þeirra
stækkaði eftir því sem árin liðu. Þá
kom fyrir að ég átti leið fram að
Laugalandi, ég man nú varla lengur
hverra erinda, sennilega til að pússa
gluggana eins og mér einum var
lagið!!!!
Dýr hver
mínúta
í drœitinum
Andrés á Kvíabekk í Ólafsfirði er
mikill snillingur. Um hann eru til
margar og mergjaðar sögur og eina
þeirra skal ég tíunda hér. Andrés
brá sér með börn sín til tannlæknis,
sem í sjálfu sér þarf ekki að orð-
lengja. En þegar tannlæknirinn hafði
lokið sínu verki spurði Andrés um
viðgerðarkostnaðinn.
- Þetta kostar þrjátíu og tvö þús-
und og fimm hundruð krónur, sagði
tannlæknirinn.
- Ekki er það gefið, sagði Andrés
með sinni alkunnu hægð, þetta eru
þá um þúsund krónur á mínútuna,
bætti hann svo við um leið og hann
leit á úrið. Síðan borgaði Andrés það
sem upp var sett.
Nokkrum vikum síðar þurfti
Andrés inn á Lágheiði að huga að fé.
Viti menn, þar hitti hann tannlækninn
og frú hans. Og nú var það tannlækn-
irinn sem þurfti á drætti að halda, því
hann hafði fest bíl sinn í forarsvaði.
Tannlæknirinn bað Andrés um hjálp
og það verður úr að Andrés hnýtir
spotta úr jeppa sínum í bíl læknisins.
Síðan dregur hann bílinn upp úr
drullunni, niður alla heiðina allt
niður í Fjörð. Þegar þangað var
komið stansaði Andrés og leysti
spottann úr bílnum í rólegheitunum.
Þá sagði læknirinn.
- Hvað á ég að greiða þér fyrir
ómakið?
- Já, bíddu nú hægur, sagði Andr-
és og leit á úr sitt. Þetta hefur tekið
kostar þá þrjátíu og tvö þúsund og
fimm hundruð krónur. En ég er nú
fimmhundruð krónur. Én ég er nú
ekki vanur að gera mér rellu út af
smámunum; við skulum sleppa
fimmhundruðkallinum.
Nú varð tannlæknirinn æfur, en
þá gerði Andrés sig líklegan til að
draga bíl hans upp á heiði aftur. Þá
leist tannlæknisfrúnni ekki á blikuna,
enda sýndist henni að karl sinn hefði
ekki mikið í Andrés að gera, því
maðurinn sá er um tveir metrar að
hæð og að sama skapi sterklegur.
Bað hún mann sinn að draga upp
pyngjuna hið snarasta og greiða það
sem upp var sett, sem hann og gerði.
V/SA
Hrœringar
í blaða-
heintinum
Ýmsar hræringar virðast vera í
blaðaheiminum íslenska, ekki síst
hvað Akureyri varðar. Það líður
varla sá dagur, að nýtt tímarit hefji
ekki göngu sína og öll eru þau ómiss-
andi hverju menningarheimili á land-
inu, að sögn útgefanda.-Góðu heilli
eru sum þessara blaða vönduð að
allri gerð; efnið er unnið af kunnáttu-
mönnum og útlit er til fyrirmyndar.
Ekki á þetta þó við um öll þessi tíma-
rit, því nokkur þeirra eru lítið annað
en skrautlegar umbúðir utan um ekki
neitt. En það eru líka hræringar í
heimi dagblaðanna. DV hefur haft
fastráðinn blaðamann með aðsetri á
Akureyri í nokkur ár með góðum
árangri. Nú hafa önnur dagblöð hug
á því að gera hið sama, þar á meðal
Morgunblaðið, en ráðamenn þess
hafa undanfarna mánuði hugað að
heppilegu húsnæði fyrir ritstjórnar-
skrifstofur á Akureyri. Ekki vitum
við hvort það hefur fundist, en við
vitum að Leifur Sveinsson hefur fest
kaup á verslunarhæðinni í Hafnar-
stræti 85, þar sem Parið hefur verið
til húsa. Leifur er bróðir Haraldar
Sveinssonar, framkvæmdastjóra
Moggans. Hver veit nema samningar
takist með þeim bræðrum og Mogg-
inn opni útibú í Hafnarstræti.