Dagur - 07.09.1984, Síða 7

7. september 1984 - DAGUR - 7
HoTft'nU
Hátíð
tnikil í Olafsfirði
grillveislu, einhverja þá
mestu er sögurfara af. Að
minnsta kosti í Ólafsfirði.
Voru menn vel útbúnir, mættu
sumir með sólstóla þó blaðamenn
sæju enga sólina. Hins vegar kall-
aði Guðbjörn undirbúnings-
nefndarmaður í kallkerfi er
glumdi um barnaskólalóðina, „að
nú leikur sólin við okkur......“
Mér fannst hálfkalt. Ólafsfirðing-
um ekki. f>eir voru í lopapeysum
og létu sér ekki fyrir brjósti
brenna að setjast niður sunnan
við hús og slafra í sig grillað
lambakjöt.
Stúlka seldi miða í tveimur
litum, skyldu fullorðnir kaupa sér
grænan miða og var hann ávísun
á lambakjötið en börn fengu
Breikdansinn í Tjarnarborg vakti óskipta lukku.
Það var dulítill næðingur
að norðan kvöldið sem Ól-
afsfirðingar ákváðu að
fara út að borða. Hús-
mæður fengu frí frá elda-
mennsku föstudagskvöld í
síðustu viku. „Við borðum
úti í kvöld“ var sagt á svo
til hverju heimili. „Verður
okkur ekki kalt?“ Eftir
hundrað ár kalla Ólafsfirð-
ingar ekki allt ömmu sína
og streymdu því að barna-
skólanum hvar til stóð að
halda heljarinnar mikla
Grilluð voru ógrynni af kjöti, enda Ólafsfirðingar matmenn miklir.
Þau voru sammála um að hátíðahöldin væru skemmtileg, ekki hvað síst fyrir burtflutta Ólafsfirðinga eins og þau.
bleikan miða og við ávísun hans til
réttra aðila fengu þau afgreidda
pylsu með öllu og gos, við mik-
inn fögnuð. Og enn blés úr
norðrinu.
Blaðamaður læddist um svæðið
eins og grár köttur í grænni kápu
og hafði njósnir af því að öllum
þótti „æðislega gaman“. Samt lét
einn hafa eftir sér að „betra væri
að vera dán en hálfdán" en þá
lífsspeki skildu blaðamenn ekki.
Er ekki skárra að vera hálfdán,
nema maðurinn hafi verið að
meina Hálfdán?
Eitthvað var um hunda á svæð-
inu, hvernig miða áttu þeir að
kaupa sér? „Voff, voff, ég ætla
að fá eina með tómat og hráum?
Æ, það passar ekki. En það var
mikil örtröð við borðið, allir
vildu lambið éta. „Getið þið ekki
haft stafrófsröð á þessu,“ sagði
einn glaðbeittur. Hefur eflaust
ekki heitið Ögmundur. Á tíma-
bili varð kjötþurrð og sagði Guð-
björn að það væri allt í himna-
lagi, verið væri að ná í meiri
birgðir og ef 1.200 manns kæmu í
viðbót þá væri smá möguleiki að
allt kláraðist. Annars bauðst
hann til að syngja fyrir viðstadda,
því þá væri öruggt að allir myndu
yfirgefa svæðið hið snarasta.
Varð ekkert úr söng Guðbjarnar.
Ég vék mér að náunga sem
grillaði í óða önn og spurði
hversu mikið væri búið að grilla.
„Ætli við séum ekki búnir að
grilla meðalbúhjörð. Jú þetta er
áreiðanlega „vísitölubú" sem Ól-
afsfirðingar hafa borðað hérna.
Þeir eru svangir í dag.“
Skátaflokkur hafði komið sér
fyrir við varðeld er kveiktur var í
tilefni dagsins. Þar var hressi-
legur náungi sem stjórnaði söng
af röggsemi og urðu margir til að
taka undir söng hans. „En fleyið
bar hann aldrei heim að fjarðar-
strönd" það var ósköp sorglegt út
af fyrir sig, a.m.k. fyrir Maríu, en
hægt var að gleyma sorgum sín-
um á „frístæl" danssýningu i
Tjarnarborg eftir varðeldinn.
Hún var ekki mjög löng, en þess
áhrifameiri. Er blaðamenn komu
út á Aðalgötuna mátti sjá náunga
er engdist sundur og saman sem
ánamaðkur væri með riðuveiki.
Það er ekki bara í New York sem
dansað er á götum úti. Aftur
þustu menn að barnaskólanum
og upphófst flugeldasýning all-
mikil. Var það hin glæsilegasta
sýning. Kveikt var á 100 blysum,
1 fyrir hvert ár og sungu Ólafs-
firðingar „hin gömlu kynni
gleymast ei“ með angurværð og
trega. Það var heilmikil
stemmning. Upp úr því fóru
menn að tygja sig heim á leið eft-
ir vel heppnað kvöld, nema ung-
lingarnir sem fengu diskó í Tjarn-
arborg og samkvæmt bestu vit-
und fór það vel fram. Segir þá
ekki meira af hundrað ára Ólafs-
firðingum. mþþ.
í skini stjörnuljósa sungu Ólafsflrðingar, ungir sem aldnir, um hin gömlu kynni sem gleymast ei.
Texti:
mþþ.
Myndir:
KGA.
Við varðeldinn hljómaði kröftugur fjöldasöngur undir styrkn stjorn Hannes-
ar.