Dagur - 26.10.1984, Blaðsíða 6

6 - DAGUR - 26. október 1984
26. október 1984 - DAGUR - 7
eikari, hlj ómsveitarstj óri, orgelleikari, kórstjómandi og skólastjóri með meim, í helgarviðtali
„Nú kemur þú flatt
upp á mig þá liggur
maður náttúrlega
flatur fyrir. En ég get
svo sem reynt að segja
þér eitthvað, ég get þá
logið einhverju í þig ef
ekki vill betur til “ Það
er Guðjón Pálsson,
skólastjóri Tónlistar-
skólans á Hvamms-
tanga, sem hefur orðið
í helgarviðtali við
Dag. Hann er Vest-
manneyingur að ætt og
uppruna, betur þekkt-
ur þar sem „Gaui
Páls“. En Gaui er
þekktur víðar, því
hann hefur víða farið
og víða dvalið. Og þó
það fari ekki mikið
fyrir manninum á
velli, þá er eftir honum
tekið, einkum þegar
hann kemst í tœri við
hljóðfœri. Kappinn
hefur leikið ífjölmörg-
um danshljómsveitum,
hann hefur verið
kirkjuorganisti í Vest-
manneyjum, Borgar-
nesi og Siglufirði, jafn-
framt því sem hann
hefur stjórnað kirkju-
kórum þessara staða.
Og á undanförnum
árum hefur hann farið
víða sem undirleikari
Jóhanns Más Jóhanns-
sonar, bónda og
söngvara í Keflavík í
Hegranesi.
Gaui Páls er sonur Páls Eyjólfs-
sonar og Fanneyjar Guðjónsdóttur í
Eyjum. Þar ólst kappinn upp og
hann var fyrst spurður um unglings-
árin og upphaf hljóðfæraleiks. Við
gefum Gauja orðið, en sleppum
öllum spurningum sem leiddu viðtal-
ið.
„Ég var svo saklaus drengur,
að ég held að ég hafi aldrei fram-
ið nein prakkarastrik. Hafi það
verið, þá er það fyrnt í minninu,
enda svo langt síðan ég var á
þessum aldri. En hvernig sem þar
var, þá er það víst að í Eyjum var
gott mannlíf í þá daga og svo er
enn, þó margt hafi breyst.
Hvenær fékk ég músíkdeliuna?
Það var nú hrein tilviljun skal ég
segja þér. Þannig var, að foreldr-
ar mínir tóku píanó í geymslu
fyrir vinafólk sitt. Þá var ég um
12 ára gamall og fór að fikta við
þetta hljóðfæri. Þá var enginn
tónlistarskóli og enga píanó-
kennslu að fá í Vestmannaeyj-
um. Ég varð því að þreifa mig
áfram af eigin rammleik. Og
þetta kom smátt og smátt og
þessi kunnátta mín leiddi til þess
að ég var kominn í skólahljóm-
sveit strax á gagnfræðaskólaárun-
um. Slíkar hljómsveitir voru fá-
gætar á þeim árum og ég minnist
þess að íþróttafélögin í Eyjum
lögðu fram fé til kaupa á harmon-
iku handa okkur, því engin
hljómsveit gat staðið undir nafni
nema hafa nikkuna til taks á
þeim árum. í þessari hljomsveit
voru auk mín þeir Marinó
Guðmundsson, sem var pottur-
inn og pannan í öllu saman,
bróðir hans Björgvin, Guðni
Hermannssen og Gísli Brynjólfs-
son. Þessi hópur hélt saman og
æfingarnar voru oftast á skósmíð-
averkstæði Guðmundar, föður
þeirra Marinós og Björgvins.
Þessi hljómsveit fékk mjög frum-
legt nafn; hún var kölluð „Tunn-
uhljómsveitin" vegna þess að
Marinó smíðaði trommurnar úr
gömlum tunnum. Við spiluðum
á skólaböllum, en einnig á al-
mennum dansleikjum og höfðum
nóg að gera um hverja helgi.
Haldið til
Reykjavíkur
Þegar gagnfræðaskólanámi Iauk
varð ég að velja og hafna. Átti ég
að fara hefðbundnar námsleiðir,
eða átti ég að fara í tónlistarnám.
Ég tók síðari kostinn og það
sama gerðu raunar nokkrir félag-
ar mínir úr Tunnuhljómsveitinni,
jafnvel þótt við yrðum að sækja
námið til Reykjavíkur. Þar settist
ég í Tónlistarskólann og minn
fyrsti kennari var Árni
Björnsson, tónskáld. En maður
lifði nú ekki á loftinu einu saman
á þessum skólaárum, þannig að
með skólanum var ég í ýmsum
hljómsveitum. Til að byrja með
spiluðum við saman peyjarnir úr
Éyjum, en fleiri hljómsveitir
komu síðar til sögunnar. Ætli
fyrsta fasta starfið mitt á þessum
vettvangi hafi ekki verið í gamla
Guttó, þar sem bílastæði alþing-
ismannanna okkar eru núna.
Minn fyrsti hljómsveitarstjóri þar
var Jóhann Gunnar Halldórsson,
sem nú er skólastjóri Tónlistar-
skólans á Blönduósi. Auk hans
komu ýmsir ágætir menn þar við
sögu; m.a. Guðni Guðnason,
harmonikuleikari og Kristinn
Vilhelmsson,trommuleikari, sem
nú er búsettur í Danmörku.
Hann kom hingað upp í fyrra oig
hét þá Kris Will minnir mig og
spilaði á orgel og söng með. Þá
voru gömlu dansarnir í Guttó á
laugardögum og á sunnudögum
voru dansleikir fyrir unga fólkið.
Þessir dansleikir voru svo vinsæl-
ir, að það tók ekki nema 10-20
mínútur að selja hvern einasta
miða. Gömlu dansarnir voru
mjög formlegir. Klukkan þetta
var dansaður vals og klukkan
þetta var dansaður peysufata-
polki. Mér er Sigurður gamli allt-
af minnisstæður, en hann sá um
miðasöluna. Við sáum til hans
ofan af hljómsveitarpallinum og
það brást ekki að hann brá sér á
klósettið á nákvæmlega sömu
mínútunni hvert einasta laugar-
dagskvöld. Eftir þessu gátum við
stillt klukkurnar okkar, því við
vissum að það voru fimm mínút-
ur eftir í marsinn þegar Siggi
gamli þurfti að létta á sér. Og
marsinn var alltaf dansaður á
ákveðnum tíma. En þessi böll í
Guttó voru alltaf einstaklega
fjörug og skemmtileg og ekki var
þar haft vín um hönd, því templ-
arar sáu um dansleikina.
% Þá var lifandi
músik við
danskennsluna
Fleiri mætir menn komu við sögu
í Guttó, m.a. Bragi Hlíðberg og
Jan Morarik, miklir snillingar.
Ég var oftast við píanóið, en
greip stundum í nikkuna, skipti
þá við Braga. Á þessum árum
gerði ég líka talsvert af því að
spila fyrir danskennslu hjá Rig-
mon Hanson, því þá tíðkaðist að
danskennarar hefðu lifandi
músík.
Ég var í Tónlistarskólanum í
ein fjögur til fimm ár, en eftir það
var ég nær eingöngu í hljóm-
sveitabransanum. M.a. var ég í
tvö sumur á Siglufirði á meðan
síldarævintýrið stóð. Þar spiluð-
um við sex kvöld í viku, ýmist á
hótel Höfn eða Hvanneyri. Þetta
var í lok síldarævintýrisins og við
vorum þrír saman; Guðmundur
Norðdal og Sigurður Guðmunds-
son frá Háeyri í Vestmannaeyj-
um auk mín. Við spiluðum á
sunnudagseftirmiðdögum á
rekstrasjón á Hvanneyri og átt-
um að mæta klukkan hálf fjögur.
Það þótti hins vegar tíðindum
sæta, að við vorum aldrei mættir
fyrr en svona tíu mínútum of
seint. En það var ekki vegna þess
að við værum á einhverju slarki,
því við vorum í kirkju. Það var
svoddans prýðis prestur á Siglu-
firði þá, séra Kristján Róberts-
son, sem söng vel og hans messur
voru góðar. Þess vegna sóttum
við þær, jafnvel þótt það þýddi
að við kæmum of seint til vinn-
unnar. En það bar fleira til á
Siglufirði. Eitt skiptið þegar við
vorum að koma heim að loknum
dansleik var löng biðröð við
dyrnar þar sem við bjuggum. Við
fikruðum okkur nú nær til að
kanna hverju þetta sætti, því
okkur var farið að langa í koju.
Þá sjáum við hvar tveir norð-
menn standa í dyrunum með
stóran pott og ausu. Þá höfðu
þeir útbúið bollu og jusu upp í
hvern sem hafa vildi. Við þurft-
um því að fara í biðröðina til að
komast inn til okkar.
% Ýmislegt
brallað á Sigló
Jú, það var ýmislegt brallað á
Siglufirði á þessum árum. Einu
sinni vorum við að spila bridds
langt fram á nótt og einn af fé-
lögum okkar var Kaj Rasmun-
sen, bakarinn á staðnum. Hann
þurfti því að fara snemma til
vinnu, en við héldum aftur af
honum, sögðum að það lægi ekk-
ert á því, við gætum hjálpað
honum í bakaríinu þegar þar að
kæmi. Það væri meira áríðandi
að klára bertuna. Loks var ekki
lengur haldið aftur af Kaj og við
fórum með honum í bakaríið til
að laga vínarbrauðin. Við Eirík-
ur Eiríksson, núverandi prentari
á Akureyri, tókum að okkur að
laga í vínarbrauðin, fengum bara
gefið upp hvað átti að vera mikið
af hverju. Síðan fórum við heim
að sofa og bakararnir tóku við.
En lögunin hafði tekist vel hjá
okkur Eiríki, hafði tekist vel hjá
okkur Eiríki, því vínarbrauðin
runnu út. Þegar ég kom á fætur
upp úr hádeginu var ekki eitt ein-
asta eftir. Ég fékk því ekki að
smakka þetta lostæti! En böllin
voru friðsamleg, ég man ekki
nema einu sinni eftir almenni-
legum slagsmálum, en þá var líka
allt brotið og bramlað á hótel
Höfn. Við spiluðum fyrir dansi
hvert kvöld og lágum síðan í
sólbaði á daginn, ef sólin skein og
við vorum vaknaðir áður en hún
settist.
Eftir Tónlistarskólann fór ég í
annan skóla, sem þá hét Söng-
skóli þjóðkirkjunnar. Þar var ég
í orgelnámi hjá Páli Kr. Pálssyni,
en Sigurður Birkis var þá söng-
málastjóri og stýrði þessum
skóla. Þarna komu organistar
víða af landinu, ýmist til að bæta
við sig eða til að undirbúa sig
undir organistastarf. Reyndin
varð nú sú, að ég var nokkurs
konar blanda af nemanda og
kennara í Söngskólanum, því
margt af því sem þar var kennt
var ekkert nýtt fyrir mig eftir
Tónlistarskólann. Ég lenti til að
mynda í því að vera túlkur fyrir
Þórarin Jónsson, sem kenndi
okkur tónfræðina. Hann var þá
nýkominn frá Þýskalandi og
hafði ekki á hraðbergi íslensku
orðin yfir öll hugtök tónfræðinn-
ar. En hann var mikill indælis
karl.
Aftur til Eyja
Eftir alla þessar sólarsögu fór ég
aftur til Eyja. Þar spilaði ég fyrir
dansi sem fyrr, jafnframt því sem
ég kenndi við Tónlistarskólann
þar og síðar meir varð ég organ-
isti við Landakirkju. Þá hitti ég
aftur suma af mínum gömlu fé-
lögum úr „Tunnuhljómsveitinni“
og fleiri bættust í hópinn. Guðni
Hermannssen var með mér aftur;
Gísli Bryngeirsson sem nú er úr-
smiður í Borgarnesi; Sigurður
Guðmundsson Háeyringur sem
var með mér á Siglufirði; Erling
Ágústsson var söngvarinn og
fleiri mætti nefna. Þá komu út á
hljómplötum þessi vinsælu lög
sem Erling söng; „Nonni, þú ert
ungur enn“; „Oft er fjör í Eyj-
um“ og „Við gefumst aldrei upp
þó móti blási". Að vísu var það
ekki hljómsveitin okkar úr Éyj-
um sem lék undir á hljómplöt-
unum, heldur hljómsveit Eyþórs
Þorlákssonar. Én þeir fengu
styrk frá okkur, því ég lék með á
píanóið við upptökurnar! Það var
Tage Ammendrup sem gaf þessar
plötur út. En það voru nokkuð
tíð mannaskipti í þessari hljóm-
sveit í Eyjum, sem var við líði í
nær tíu ár. Ég minnist Höskulds
heitins Þórhallsonar, trompet-
leikara, Viðars Alfreðssonar og
Aðalsteins Brynjólfssonar, sem
vann sér það meðal annars til
frægðar að smíða sinn kontra-
bassa sjálfur, skínandi fallegt
hljóðfæri.
Eftir að ég gerðist organisti í
Landakirkju hætti ég tónlistar-
kennslunni. Ég sá Vestmann-
eyingum sem sé fyrir hvoru
tveggja, kirkju- og dansmúsik.
Þetta fór ágætlega saman, en ég
varð að passa mig á því að byrja
ekki á einhverjum dansmelodí-
um í kirkjunni!
Það var fjör á vertíðum í Eyj-
um á þessum árum, enda var þar
margt fólk, t.d. Færeyingar svo
hundruðum skipti. Það var því
oft örtröð á dansleikjunum og
stundum voru jafnmargior utan-
dyra sem innan. En mér fannst
ekki vera svo mikið um slagsmál
eða illindi. Ég held að menn hafi
gert of mikið úr því. Þó man ég
eftir einu lokaballi sem við spil-
uðum á. Þá komu til okkar
nokkrir fyrirmyndarskiptstjórar
þegar ballinu átti að ljúka og
vildu framlengja það. Einn þeirra
fór inn í eldhús og náði þar í stórt
vaskafat. Síðan gekk hann um
salinn til að safna fyrir framleng-
ingunni. Og það gekk vel, ég
man að það var komið mikið af
seðlum í fatið og meira að segja
heilu tékkheftin. En þá komst
lögreglan í spilið og bannaði
framlenginguna. Þar með logaði
allt í slagsmálum og næstu dagar
fóru í yfirheyrslur út af þessu
máli. Mig minnir að það hafi um
40-50 manns verið kallaðir fyrir.
Þarna voru lögregluþjónarnir
grunnhyggnir að mínu mati, því
ef þeir hefðu leyft fólkinu að
dansa í hálftíma til viðbótar
hefðu engin vandræði orðið og
allir unað glaðir við sitt.
Við spiluðum gjarnan á þjóð-
hátíðum, þeirri síðustu 1960, en
að henni lokinni fórum við í heil-
mikla ferð til Danmerkur og
Frakklands. Við fórum með
Heklunni og það hittist þannig á
að hún kom til Vestmannaeyja á
miðju balli hjá okkur. Við urðum
því að pakka saman á pallinum
uppi í Herjólfsdal og halda þaðan
beint ti skips. En sem betur fer
var önnur hljómsveit til taks til
að taka við af okkur. Við fórum
síðan með Heklunni til Kaup-
mannahafnar og síðan með lest
til Parísar. Við höfðum safnað
okkur farareyri með því að halda
músikkabaretta heima í Eyjum,
þar sem við fengum hæfileikafólk
til að koma fram og syngja. Eftir
þessa ferð fór ég til Reykjavíkur
aftur.
$ Tjarnarkaffi
og Borgin
Eftir að til Reykjavíkur kom fór
ég að spila á Tjarnarkaffi með
Jose Riba og fleiri góðum
mönnum, en síðan lá leiðin á
Hótel Borg, þar sem ég spilaði
með Birgi R. Einarssyni. Hann
var þá með einstaklega skemmti-
lega hljómsveit, enda með ein-
valalið; Viðar Alfreðsson, Guð-
mundur Einarsson, Vilhjálmur
Guðjónsson, Gunnar Ormslev og
Erving Köppen, sem var þýskur
bassaleikari. Þetta voru allt
meðlimir í Sinfóníunni, nema ég,
og miklir músíkmenn. En því
miður leystist þessi hljómsveit
upp eftir fyrsta veturinn, því það
vildi brenna við að enginn úr
þessu sex manna bandi mætti,
nema píanóleikarinn. Hinir voru
þá uppteknir með Sinfóníunni.
En ég var viðloðandi Borgina um
árabil. Og þá var nú stíll yfir
þessu. Þá mættum við Jónas Dag-
bjartsson, fiðluleikari, á Borginni
í hádeginu og aftur um eftirmið-
dagskaffið og lékum fyrir gesti.
Þarna spiluðum við létt-klassiska
tónlist, en það þyrfti líklega að
kosta eitthvað kaffið á Borginni
í dag til að standa unir slíkum
flottheitum. Næst lá fyrir að leika
fyrir bandaríska hermenn á
Keflavíkurflugvelli og eftir það
lá leiðin á Röðul. Síðan fór ég á
Borgina aftur, fyrst með hljóm-
sveit Jóns Páls Bjarnasonar, en
síðan var ég þar með eigin hljóm-
sveit í nokkur ár. Þar söng Óðinn
Valdimarsson með okkur um
tíma, góður drengur, en það kom
fyrir að hann kom of seint til
starfa þó hann þyrfti ekki að
mæta fyrr en níu á kvöldin. Þá
bar hann því við að hafa sofið yfir
sig! Hann er eini maðurinn sem
ég hef kynnst og hefur sofið af sér
þennan vinnutíma. En þetta var
nú ekki algengt. Janis Carol hóf
sinn söngferil með minni hljóm-
sveit, en hún gerir nú garðinn
frægan í London. Saxafónleikari
með hljómsveitinni um tíma var
Kristinn Svavarsson, sem nú er
með Mezzoforte. Auk þeirra
voru með mér Björn R. Einars-
son, Guðjón Ingi Sigurðsson og
Ómar Axelsson. Það er mikils-
vert að hafa gott samstarfsfólk í
hljómsveit og ég held að ég hafi
verið einstaklega heppinn með
mína samleikara. Af Borginni lá
leiðin í Leikhúskjallarann og á
Loftleiðum lauk mínum hljóm-
sveitarferli í Reykjavík.
Út á land
Á meðan á hljómsveitarbransan-
um stóð í Reykjavík hafði ég sótt
tónmenntakennaradeild Tónlist-
arskólans og réði mig síðan sem
tónlistarkennara í Borgarnes.
Þar ætlaði ég að vera í eitt ár, en
árin mín þar urðu nú níu. Þar var
ég með hljómsveit fyrstu árin, en
síðan hætti ég því algerlega, lét
tónlistarkennsluna nægja og auk
þess var ég kirkjuorganisti og sá
um að æfa og stjórna kirkjukórn-
um. Frá Borgarnesi flutti ég til
Siglufjarðar til hliðstæðra starfa
og var þar í 4 ár. Þaðan fór ég
hingað til Hvammstanga og hér
hef ég verið í 3 ár. Þá hefur þú
nú lífshlaupið í grófum dráttum.
Jú, víst gat hljómsveitarlífið
verið slarksamt stundum. Ég get
ekki neitað því. Það var talsvert
um að okkur var boðið í gleðskap
að loknum dansleikjum og oft
var það þegið. En ég held að
flestir hafi sloppið nokkuð
óskemmdir út úr því. Að minnsta
kosti tel ég sjálfan mig standa
nokkum veginn uppréttan.
Kvennamál segir þú. Já, ég er
tvígiftur og hef í allt búið með
fjórum konum. Það þýðir að ég
hef í tvígang lifað í synd. Óneit-
anlega er vinnutími hljóðfæra-
leikara óhentugur fyrir heilbrigt
fjölskyldulíf. Við vinnum þegar
aðrir eru að skemmta sér. En
hvort að minn starfi áður fyrr er
ástæðan fyrir því að ég hef búið
með fjórum konum, en ekki bara
einni, veit ég ekki. Það er þeirra
að svara því. Sjálfsagt hefur það
haft einhver áhrif. En það kemur
fleira til.
Miklar
breytingar
Það hafa orðið geysilega miklar
breytingar í dansmúsik okkar frá
því að ég byrjaði að spila fyrir
dansi til dagsins í dag. Ég hef það
á tilfinningunni, að hér á árum
áður hafi verið meiri gleði í mús-
ikkinni, en sem betur fer held ég
að þetta sé aftur að færast í betra
horf. Nú eru hljóðfæraleikarar
farnir að afla sér góðrar mertnt-
unnar, en hér fyrir nokkrum
árum keyptu menn sér hljóðfæri
og voru síðan komnir í fulla
spilamennsku eftir vikuna
kannski. Þá vissu þeir lítið annað
en hvernig hljóðfærið átti að snúa
og hvernig átti að kveikja á græj-
unum. En það var meiri gleði í
þessu hér á sokkabandsárum
mínum í faginu og það var líka
meiri gleði hjá fólkinu sem sótti
dansleikina, þá réði gleðin
ríkjum. Nú finnst mér fólk gera
allt of mikið af því að láta aðra
skemmta sér. Það sést varla
maður brosa á dansleikjum. Ef til
vill eru þetta ellimörk á mér.
Það er gaman að kenna börn-
um tónlist, sérstaklega þegar
maður finnur að það er músik í
þeim. Núna munu vera tæp 8
þúsund nemendur í tónlistar-
skólum landsins og sem betur fer
er ekki hægt að tala um það sem
stöðutákn að eiga barn í tónlist-
arskóla. Það á öllum að vera fært
að senda börn sín í slíkan skóla,
enda eru þeir reknir af ríki og
sveitarfélögum. Það eru náttúr-
lega í tónlistarskólum landsins
nemendur sem hvorki hafa áhuga
né hæfileika til að vera þar, en í
hvaða skóla er það ekki? Það
kemur fyrir að börnin sækja skól-
ana vegna vilja foreldranna, en
slík stýring fer minnkandi. En
hún þarf ekki að vera neikvæð,
því ég veit dæmi þess að slíkt að-
hald hefur skilað árangri og
þakklæti barnanna til foreldr-
anna þegar þau þroskast. Ég
minnist alla tíð þeirra erfiðleika
sem ég átti við að glíma í mínu
tónlistarnámi heima í Eyjum, þar
sem enginn var til staðar til að
kenna mér. Þess vegna fór ég út
á land til að kenna, því mér finnst
sorglegt að vita til þess hvað bú-
seta getur sett börnum og ung-
lingum þröngar skorður til
menntunnar. Það má heldur
enginn halda að tónlistarskólarn-
ir séu til að skapa snillinga. Það
væri nær að segja að þeir finni
efni og reyni að beina þeim inn á
réttar brautir, en megintilgangur-
inn er að auka tónlistarþekkingu
almennings, þannig að fólk eigi
auðveldar með að njóta tónlistar
þegar frístundir gefast; ýmist
með að spila fyrir sjálfan sig eða
njóta snillinganna af hljóm-
plötum. Tónlist hefur góð áhrif á
sálartetrið, hún hjálpar þegar illa
stendur í bólið. Þess vegna finnst
mér nauðsynlegt að allur almenn-
ingur eigi kost á tónmenntun.
ég reyndi það sjálfur; það eru
þessi lög sem fólkið vill heyra
aftur og aftur - og það er ekki
bara eldra fólkið, því unga fólkið
kann að meta þau líka. Og mér
finnst Jóhann fara mjög vel með
þessi lög og hann leggur líka mik-
ið upp úr því í sínum söng, að
textinn komist vel til skila. Og
hann nær vel til fólksins, sem nær
undantekningalaust hefur tekið
okkur mjög vel.
Ég er sáttur við lífið og tilver-
una eins og hún er og hefur verið.
Hvort ég myndi lifa því eins ef ég
ætti að endurtaka það? Ég veit
það ekki. Ætli maður myndi ekki
nýta stundirnar betur ef ég mætti
hafa hliðsjón af minni lífsreynslu.
En það yrði erfitt að endurtaka
mitt líf, því tímarnir eru breyttir.
Hér áður fyrr fórum við í hljóm-
sveitarferðalög á einum fólksbíl
með stóru trommuna á toppgrind
uppi á þaki. Það kom meira að
segja einu sinni fyrir, að tromm-
an losnaði og rúllaði á undan
bílnum. Um daginn var ég hins
vegar samferða hljómsveit út í
Grímsey. Þeir þurftu heila flug-
vél undir allt sitt dót og það var
mikið bras fyrir strákana að
pakka þessu öllu saman og koma
því fyrir í flugvélinni. Ég sagði
þeim, að það hefði nú verið mun-
ur að vera í þessu hér á árum
áður, þegar maður þurfti ekki að
mæta með annað en sjálfan sig og
eina brennivínsflösku í slík
ferðalög. Já, ég er gleðimaður,
félagsvera, sem gleðst innan um
gott fólk. En hvort það
gleðst yfir nærveru
minni er svo aftur
annað mál.“
- GS
Gott samstarf
Þú mátt skrifa eftir mér allt gott
sem þú vilt um Jóhann Má Jó-
hannsson, því ég kvitta ekki und-
ir annað en gott í samstarfinu við
hann. Við kynntumst þegar ég
var á Siglufirði og tók að mér að
leika undir fyrir karlakór á Sauð-
árkróki. Þar var Jóhann meðal
liðsmanna og þar með hófst okk-
ar samstarf sem hefur staðið
óslitið síðan. Við flytjum mest ts-
lensk sönglög, sem sum hver hafa
lifað lengi með þjóðinni. Og það
er eftirtektarvert að fólkið vill
helst heyra gömlu íslensku lögin.
Maður hefði haldið að sum þeirra
ættu að vera eins og gömul útspil-
uð plata, en það er nú öðru nær.
Ég hefði ekki trúað þessu fyrr en