Dagur - 12.11.1984, Qupperneq 8

8 - DAGUR - 12. nóvember 1984
★ Herrar
o
Sc£L/vdle.-^Ow'
er nýi ilmurínn
frá París.
Póstsendum.
Fjölskyldunámskeið
í almennri mannrækt, einkum miöaö viö aðstand-
endur alkoholista, verður haldiö á Akureyri helg-
ina 16.-18. nóv. (föstudag kl. 20.00-23.00, laug-
ardag og sunnudag kl. 9.00-18.00). Þátttaka til-
kynnist starfsmanni SÁÁ á Akureyri í síma
25880, kl. 16-18.
Fjölskyldunámskeiðið á Akureyri.
Svartfugl
70 kr. stykkið
Egg kr. 87 kg
Opið alla daga frá kl. 9,00 til 23,30
MATV0RU s
MARKAÐURINN
Næg bílastæði. Sími 21234
Útboð
Rarik - Kröfluvirkjun óskar eftir tilboð-
um í að einangra og klæða loft í skemmu
nr. 2 í Kröfluvirkjun.
Helstu kennitölur eru:
100 mm glerullareinangrun 200 mz
Timbur 50x63 mm 500 Im
12 mm vatnsheldar spónaplötur 200 m2
Verkinu skal lokiö fyrir 17. desember 1984. Út-
boösgögn eru til afhendingar á VST hf. (Verk-
fræðistofu Siguröar Thoroddsen hf.) Glerárgötu
30, Akureyri, frá og með þriðjudegi 13. nóvember
1984 gegn skilatryggingu kr. 1.000,00.
Tilboðum skal skila til skrifstofu Kröfluvirkjunar,
Strandgötu 1, Akureyri fyrir kl. 11.00 þriðjudaginn
20. nóvember nk. en þá veröa þau opnuö, aö við-
stöddum þeim bjóöendum, sem viðstaddir kunna
að veröa.
Minnjhg
T Þorleifur Benediktsson
Fæddur 10. október 1894 - Dáinn 21.september 1984
Þcgar mér barst fregnin um fráfall
Þorleifs Benediktssonar, þann 21.
september síðastliðinn, varð ég
snortinn djúpri saknaðarkennd og í
huga mínum vöknuðu margar góðar
minningar frá kynnum mínum við
hann og fjölskyldu hans. Við vorum
hvorki tengdir né skyldir að ætterni,
en nánir nágrannar, vinir og stundum
samstarfsmenn um átján ára skeið.
f>að var vorið 1927 sem Þorleifur
flutti í Garð í Þistilfirði ásamt konu
sinni, Sigríði Helgadóttur og syni
þeirra, Lárusi Benedikt, sem þá var
aðeins sjö ára að aldri. Það var sveit-
inni mikill fengur að þessi dugmiklu
ágætishjón skyldu koma þangað til
að setjast að.
Þorleifur var fæddur í Akurseli í
Öxarfirði árið 1894.
Eftir fermingaraldur fór hann í vist
til móðurbróður síns, séra Þorleifs
Jónssonar á Skinnastað og konu hans
Sesselju Þórðardóttur og var hjá
þeim þar til sr. Þorleifur andaðist
árið 1911. Síðan var hann í vistum á
ýmsum bæjum í Öxarfirði og Sléttu,
Skógum, Daðastöðum, Sigurðar-
stöðum og Rifi. Á þessum árum
kynntist hann Sigríði Helgadóttur,
sem var fædd í Skagafirði á Róðhóli
í Sléttuhlíð, en fluttist árið 1914 aust-
ur á Kópasker með fjölskyldu Björns
Jósefssonar læknis. Hún var síðan
kaupakona að Daðastöðum í Núpa-
sveit og þar voru þau Þorleifur sam-
tíða. Með þeim tókust góðar ástir og
gengu þau í hjónaband árið 1919.
Árið 1920 fæddist þeim sonur, sem
skírður var Lárus Benedikt. Þau
voru þá á Daðastöðum í vinnu-
mennsku eða kannski að einhverju
leyti í húsmennsku. Þorleifur mun
þá hafa verið farinn að eignast ein-
hvern vísi að bústofni og hugur hans
staðið til að komast yfir býli til ábúð-
ar. En á þeim árum var enginn hægð-
arleikur að fá jarðnæði. Hvert býli
var fullsetið og þá gerðist það naum-
ast að jarðir í þéttbýlum sveitum
losnuðu úr ábúð og færu í eyði. í
Garði í Þistilfirði hafði lengi verið
tvíbýli, en nú hafði losnað hálflend-
an, sú sem nefndist Ytribærinn.
Þorleifur gerði sér ferð austur yfir
Öxarfjarðarheiði til þess að athuga
þetta jarðnæði. Ekki gat það talist
freistandi tækifæri, sem þarna
bauðst. Þrátt fyrir það ákvað Þor-
leifur að fá þennan jarðarhluta til
ábúðar. Það var ekki fyrr en löngu
síðar að ég fór að hugleiða hversu
þrönga kosti þessi ungu og dugmiklu
hjón áttu um að velja, að þau skyldu
sætta sig við að sæta þeim kosti.
Landskuldin mun hafa verið fremur
væg, og býlið var nokkuð vel í sveit
sett, en að öðru leyti var þarna að
litlu að hverfa. Bæjarhús voru lítil og
ekki íbúðarhæf og útihús ónýt að
mestu, túnið, smáskækill og næstum
allt þýft, en beitiland var sæmilegt og
engjar nokkrar en seinunnar. Það
var ekki mikill munur á að koma sér
þarna fyrir eða byggja upp eitthvert
eyðikotið í nálægum heiðum. En
þarna gátu þau fullnægt þeirri ósk
sinni að búa saman og vera með þær
skepnur, sem þau höfðu eignast, en
umtalsvert átak varð að gera til þess
að koma sér fyrir og búa í haginn fyr-
ir framtíðina.
Snemma vors árið 1927 kom ég í
Garð og þá höfðu þau undur gerst að
stofnað hafði verið heimili í Ytribæn-
um. Húsmunir voru komnir í bað-
stofuna og þar hafði verið tekið til
hendinni, snyrt og lagað til eftir því
sem mögulegt var og í stað eyðileik-
ans, sem þar hafði ráðið ríkjum, var
nú ríkjandi hreinlæti, smekkvísi og
þokkafulit yfirbragð.
Húsfreyjan var myndarleg, geð-
felld og alúðleg í viðmóti, húsbónd-
inn glaðvær, vinsamlegur og traust-
vekjandi og sonur þeirra fríður, táp-
legur og efnilegur og mikil heimilis-
prýði. Víst höfðu orðið hér mikil og
góð umskipti, en ekki óraði mig fyrir
því hversu margar góðar stundir ég
átti eftir að eiga á þessu heimili og
hversu góða og trausta vini ég eign-
aðist þar. Búskapur Þorleifs tókst vel
og gæfusamlega. Hann byggði yfir
fólk og fénað þegar á fyrsta ári og
bætti túnræktina, en fór að öllu með
gát og stofnaði ekki til skulda og
hafði fljótlega eignast þokkalegt
meðalbú á þeirra tíma mælikvarða.
Hann var mikill röskleika og ákafa-
maður og hlífði sér ekki við neinu af
því erfiði, sem búskapurinn út-
heimti. Hann var mikill greiðamaður
og hjálpfús með afbrigðum hvenær,
sem hann gat orðið að liði og bctri
nágranna var ekki hægt að hugsa sér.
Á fyrstu búskaparárum sínum í
Garði eignuðust þau hjónin dóttur,
sem skírð var Steinunn og þau systk-
inin fengu flesta kosti foreldranna
að erfðum. Yfirleitt mátti segja að
þessi ár, sem þau bjuggu í Garði
væru þeim hagkvæm og farsæl í öllu
því er mestu máli skipti. Þau bjuggu
við sæmilegan efnahag á fremur vist-
legu heimili við góðan frið og vin-
sældir mótbýlisfólks og nágranna og
börnin þeirra döfnuðu vel og voru
prúð og efnileg. Allt þetta má telja
dýrmætt lífslán.
Vorið 1945 varð mikil breyting á
högum fjölskyldunnar. Þá losnaði úr
ábúð stórbýlið Efri-Hólar í Núpa-
sveit þar sem búið hafði bændahöfð-
inginn Friðrik Sæmundsson. Hann
var þá fallinn frá fyrir nokkrum árum
en ekkja hans, Guðrún Halldórsdótt-
ir hafði búið þar áfram með aðstoð
sonar síns, Sæmundar. Þau hugðust
nú bregða búi, en fannst að vonum
að miklu máli skipti hver tæki við
jörðinni og vildu velja til þess dug-
mikinn bónda sem treysta mætti til
trúmennsku í umgengni við jörð og
mannvirki og drenglyndis í við-
skiptum við landeigendur.
Það varð því að ráði að þau buðu
Þorleifi Efri-Hóla til ábúðar svo
lengi, sem hann kærði sig um og
þyrfti á að halda. Þetta mátti kallast
fýsilegt tilboð og Þorleifi jafnframt
verðskulduð viðurkenning. Ekki veit
ég hvort hann hefur verið á báðum
áttum fyrst í stað, en fljótlega var
það afráðið að hann flytti þangað
búferlum.
Þrátt fyrir að við vinir og nágrann-
ar fjölskyldunnar glöddumst fyrir
hennar hönd, fundum við þó veru-
lega til saknaðar við að missa hana
frá okkur.
Það var fremur snemma vors, sem
Þorleifur og Sigríður fluttu í Efri-
Hóla. Nú var orðið hægara um bú-
ferlaflutninga en þegar þau fluttu í
Garð og þau gátu hlaðið búslóðinni
á bíl í bæjarhlaðinu og ekið í hlað í
Efri-Hólum. Og þar var ekki í kot
vísað. íbúðarhúsið var afar stórt og
vandað og raunar stærra í sniðum en
þau höfðu þörf fyrir, túnið var tugir
dagslátta að ummáli, allt slétt og
vandlega girt auk hagagirðinga og
tvenn fjárhús með stórum hlöðum,
allt byggt úr steinsteypu og einnig
önnur útihús. Þetta var jörð til að
búa á stórbúi, líklega hefur hún bor-
ið um 400 fjár eða fleira. Ég efast
ekki um að Þorleifur hefur notið þess
að ráða þarna ríkjum og nú þurfti
hann ekki að standa í fjárfrekum
framkvæmdum, aðeins njóta og við-
halda því sem fyrir var.
Þeir feðgarnir voru einstaklega
samhentir og einhuga í búskapar-
framkvæmdunum og ekkert virtist
benda til annars en að Lárus héldi
áfram starfinu þegar Þorleifur tæki
að þreytast. Lárus var glæsimenni,
vinsæll með afbrigðum og drengur
góður. Framtíðin virtist brosa við
honum. En eftir 20 ára veru fjöl-
skyldunnar í Efri-Hólum bar yfir
óvæntan skugga. Lárus tók að kenna
alvarlegrar vanheilsu, sem var
hjartabilun. Það varð þá ljóst að ekki
gat búskapurinn orðið hans framtíð-
arstarf og Þorleifur var kominn á
þann aldur að naumast var von til að
hann orkaði því að reka svo stórt bú.
Veturinn 1956 ákvað fjölskyldan að
afsala sér jörðinni og flytja suður til
Keflavíkur. Steinunn Þorleifsdóttir
var þá flutt þangað og gift Þórhalli
Guðjónssyni, trésmið. Þeir feðgarnir
Þorleifur og Lárus höfðu fest kaup á
þægilegri íbúð í Keflavík og þangað
var ákveðið að fjölskyldan flytti með
haustinu 1956. Én í vorönnum þessa
árs gerðust þau sviplegu og hörmu-
legu tíðindi að Lárus andaðist snögg-
lega af þeim sjúkdómi, sem hann
hafði gengið með um nokkurt skeið,
og var það mikill mannskaði.
Þau gömlu hjónin fluttu síðan
suður um haustið og bjuggu í nokkur
ár í húsi því er þau eignuðust í Kefla-
vík. Þau viðbrigði að setjast þarna að
munu hafa fallið þeim þungt og þau
hafa saknað sárt sveitalífsins, sem
þau voru alin upp við fyrir norðan.
Steinunn og Þórhallur tengdasonur
þeirra reyndust þeim sérlega vel.
Þórhallur hafði mikil umsvif í bygg-
ingaframkvæmdum og Þorleifi var
það mikils virði að fá hjá honum
verkefni að starfa við á meðan hann
hafði heilsu til, þvf að vinnan var alla
daga hans hálfa líf. Síðustu árin
bjuggu gömlu hjónin í húsi með dótt-
ur sinni og tengdasyni og þar býr nú
Sigríður í skjóli þeirra að Þorleifi
látnum.
Þorleifur var jarðsettur að Snartar-
stöðum í Núpasveit eftir eigin ósk.
Með fráfalli hans var lokið löngu og
giftusömu ævistarfi þar sem dreng-
lyndi, ósérplægni og heiðarleiki var
ætíð í hávegum haft. Allir sem höfðu
af honum kynni munu minnast hans
með hlýjum huga.
Fjölskyldu Steinunnar og Þórhalls
sendum við Guðrún kona mín inni-
legar samúðarkveðjur, og Sigríði auk
þess hjartanlegt þakklæti vegna okk-
ar gömlu og góðu kynna, sem gleym-
ast ekki en verða alltaf kær.
Einar Kristjánsson.
Sauðfjárslátrun
Slátrum sauðfé þriðjudaginn 20. nóvember
nk.
Tilkynna skal sláturfjárfjölda eigi síðar en föstu-
daginn 16. nóvember. Koma skal með féð fyrir kl.
18.00 þann 19. nóvember.
Sláturhús KEA.