Dagur - 18.12.1984, Blaðsíða 9

18. desember 1984 - DAGUR -9
HEIMSÓKN TIL AÐALGEIRS
OG ELÍSABETAR, VEÐUR-
A THUGUNARMANNA Á
MÁNÁRBAKKA
- Mjög vel. Það eina sem hann
hefur fúlsað við eru rófur, segir
Elísabet og hlær.
Seindrepandi starf
Við víkjum nú að því sem var til-
gangur heimsóknarinnar. Að
fræðast um starf veðurathugunar-
mannsins Hvernig starf er þetta?
- Þetta er seindrepandi og af-
skaplega leiðinlegt, segir Aðal-
geir sem segist bera hitann og
þungann af starfinu.
- Ég er alveg hætt að koma
nálægt þessu, segir Elísabet en
bætir því við að þetta væri svo
sem allt í lagi ef eitthvað væri
borgað fyrir.
- Kaupið er óskaplega lélegt
miðað við alla vinnuna og það að
við eigum aldrei frí.
- Hvað fáið þið í kaup?
- Hvað heldur þú? Það er frú-
in sem spyr, en svarar því svo til
að launin séu að nálgast tíu þús-
und á mánuði.
- Við höfum reynt allt til að
fá lagfæringu, nema það að hætta
en ekkert gengur.
- En hefur ekki hvarflað að
ykkur að hætta?
- Jú, maður hefur svo sem
hugleitt það en það verður ekkert
úr því. Við höldum áfram fram í
rauðan dauðann. Það má ekki
gleyma því að þetta er þjónustu-
hlutverk, ekki síst fyrir sjómenn-
ina sem treysta á okkur og við
ætlum að axla þetta ábyrgðar-
hlutverk áfram, segir Aðaígeir og
glottir.
- og veðurskeyti berast alltaf
frá Mánárbakka?
- Það kemur tyru okkur sem
aðra að „veðurskeyti vantar"
enda margar skýringar á því
máli. Auðvitað reynum við í
lengstu lög að passa upp á starfið
en þar kemur að við getum ekki
verið heima. Ófærð hefur einnig
sitt að segja og við höfum lent í
því að komast ekki heim í tæka
tíð til að taka veðrið.
- Hvernig gengur að fá fólk í
afleysingar ef þið farið í frí?
- Fyrir það fyrsta förum við
ekki í frí en ef við bregðum okk-
ur frá er auðveldara að fá fólk til
að passa upp á kýrnar en veður-
athugunartækin, segir Aðalgeir.
Bíð eftir
bjarndýrinu
Á ferð okkar um íbúðarhúsið á
Mánárbakka komum við auga á
forláta skotvopn uppi á vegg. Við
spyrjum Aðalgeir hvort hann sé
mikill skotmaður.
- Það er ekkert sem orð er á
gerandi og ég er svo til hættur að
hreyfa byssurnar.
- Það er þá ekkert bjarndýra-
buff í matinn á hverjum degi hér?
- Ég bíð eftir bjarndýrinu.
Heyrði reyndar einu sinni í því,
líklega 1966.
- Þú hefur þá gripið byssuna?
- Mikil ósköp. Ég fór marg-
oft út um nóttina en sá ekki neitt.
Það var leiðindaveður og slæmt
skyggni þannig að ég náði ekki
bjarndýrinu í sigti.
- Hvað með aðrar skotveiðar?
- Ég skýt enga fugla nú orðið
og vil helst ekki að nokkur maður
stundi slíkar veiðar. Rjúpan til
dæmis er friðsamasti fugl sem til
er. Það væri allt eins gáfulegt að
skjóta lóu en það myndi engum
manni detta í hug.
Talið berst að sumrinu. Eins
og svo margir viðmælendur okk-
ar í þessari yfirreið eru þau Aðal-
geir og Elísabet sammála um að
sumarið í ár sé engu öðru líkt.
- Við gleymum öllum erfið-
leikum hér. Én við gleymum ekki
því góða eins og sumrinu í
sumar. Það skarar langt fram úr
öllu sem við höfum áður kynnst
hér á norðurslóðum, segja Áðal-
geir og Elísabet.
Það er kominn tími til að
kveðja. Framundan er Keldu-
hverfið og ný verkefni. Aðalgeir
kíkir á mæla og tæki um leið og
hann fylgir okkur að bílnum -
nýtt veður og nýjar veðurfregnir
eru framundan. Lífið gengur sinn
vanagang á þessari, einni af nyrstu
veðurathugunarstöðvum a lana-
inu.
Norðurljósamælingatækin í kjallaranum á Mánárbakka minna helst á tengistöð hjá Pósti og síma.
eðurathugunum.