Dagur - 18.12.1984, Blaðsíða 18

18 - DAGUR - 18. desember 1984
Algeng sjón á Melavellinum í „den“. Hér er keppni í 100 metra hlaupi að Ijúka og fjórir keppendur berjast hnífjafnri baráttu. Myndin er tekin
árið 1952 og á henni eru f.v.: Asmundur, Guðmundur Lárusson, Haukur Clausen og Hörður Haraldsson.
þennan dag, okkur vantaði menn
og urðum því að raða okkur
niður á hinar ýmsu greinar til
þess að eiga möguleika á sigri. Eg
hljóp t.d. 400 metra og í sveit ís-
lands í 4x400 metra boðhlaupi
sama daginn en fór ekki í 100 eða
200 metrana. Þessi keppni er afar
eftirminnileg því það stóð tæpt
að við myndum hafa þetta. Við
áttum t.d. ekki menn í lengri
hlaupununt sem blönduðu sér í
baráttuna svo þetta varð að vinn-
ast á nokkrum mönnum og þá
aðallega spretthlaupurunum,
grindahlaupurunum og kösturun-
um. En það tókst, sigurinn var
sætur og við fögnuðum ákaflega.
Við fréttum að frá þessum sigri
okkar hefði verið skýrt á Mela-
vellinum á meðan leikur íslands
og Svíþjóðar stóð þar yfir. Þar
var einnig vel fagnað, og það var
engu líkara en að knattspyrnu-
mennirnir okkar hefðu fengið
vítamínsprautu og þeir, með
Ríkharð Jónsson í fararbroddi.
unnu glæstan sigur á Svíunum."
Ásmundur hafði farið að heim-
an frá Húsavík 16 ára gamall, „út
í heiminn" eins og hann orðaði
það. En þegar hér var komið
sögu var ákveðið að fara í alvöru
að skoða heiminn og leiðin lá til
Bandaríkjanna.
„Við hjónin vorum ákveöin í
því að reyna að komast til
Bandaríkjanna, en það varð að
gerast á þann hátt að gerast inn-
flytjandi. Við fengum okkur
„sponsor" og Kristrún fór á
undan. Þegar ég kom til Pasa-
dena (útborg frá Los Angeles)
var Kristrún konan mín byrjuð
að vinna, en þegar hún sótti um
vinnuna var henni ráðlagt að vera
„ógift". Svo birtist ég þarna og
svo vildi til að ég fór að vinna á
sama stað. Ágætt samstarfsfólk
okkar sá náttúrlega að við vorum
dálítið vel kunnug og konan mín
hefur aldrei verið góð í því að
skrökva. En við leystum þetta
mál með því að fara til Mexíco í
kringum jólin 1950, og þegar við
komum til baka vorum við nýbú-
in að „gifta" okkur þar! En þá
versnaði í því. Þetta blessaða
samstarfsfólk okkar heimtaði
náttúrlega að halda okkur „brúð-
kaupsveislu". Við gátum náttúr-
lega varla skorast undan því og
þannig fór að haldið var mikið
gilli, og brúðkaupsgjöfum rigndi
yfir okkur!!! Það þarf ekki að
taka fram að við hittum engan af
prestastétt í Mexícoferðinni.
Mér var komið á framfæri hjá
íþróttafélagi í Los Angeles og
forráðamenn félagsins voru búnir
að skipuleggja allt í smáatriðum
varðandi það hvernig að íþrótta-
iðkun minni skyldi staðið þarna.
Ég hafði haft með mér myndir og
greinar sem birst höfðu í blöðum
og þeir vildu fá mig til að sýna
hvað ég gæti og myndir yrðu
teknar af mér og þess háttar. Mér
varð hins vegar Ijóst að þetta fé-
lag var ekkert annað en fyrirtæki
og það átti að láta ntig keppa fyr-
ir peningana. Ég ákvað því að
gefa þetta upp á bátinn og reyna
að koma mér áfram sjálfur.
Kallaður í her USA
En svo kom að því að ég var kall-
aður í herinn og þá hefði ég alveg
eins getað lent í Kóreustríðinu,
sem þá var hvað harðast. Ég var
hins vegar ekki á þeim buxunum
að fara þangað. Ég átti ekkert
sökótt við neinn í Kóreu og hafði
engan áhuga á að fara að berjast
þar. Ég hafði einn mánuð til þess
að flýja land og það gerði ég.
Áður hafði ég haft samband við
vin minn hjá Eimskip og falast
eftir vinnu hjá því fyrirtæki er
heim kæmi og það gekk. Við
hjónin fórum heim til íslands
með Dettifossi og ég var svo á
skrifstofunni hjá Eimskip í 9 ár.“
- Við förum nú að víkja frá
íþróttunum. En segðu mér fyrst,
hvenær er hápunkturinn á þínum
íþróttamannsferli?
„Ég held að mín bestu ár í
íþróttunum hafi verið eftir að ég
kom heim frá USA. 1952 keppi
ég á Oiympíuleikunum í Helsinki
og það ár var mjög gott hjá mér
þótt mér gengi illa á Olympíu-
leikunum af ýmsum ástæðum.
Þetta ár hljóp ég 100 metra á 10,5
sek. sem var íslandsmetsjöfnun.
1953 var einnig gott ár og einnig
1954 þegar ég keppti á Evrópu-
meistaramótinu í Bern. Þá hljóp
ég 200 metrana á 21,6 sek. eða
-Vm úr sek. betri tíma en ég hafði
náð á EM í Brússel fjórum árum
áður. Það var 6. besti tími sem
náðist, en keppendur voru 58 en
ég var óheppinn í undanúrslitun-
um að lenda í þeim riðli, sem var
miklu sterkari. Við skulum segja
að ég hefði komist í úrslitin ef ég
hefði lent í hinum riðlinum!!
Þetta voru mín bestu ár og svo
hætti ég þessu 1955 með ferð til
Dresden í A.-Þýskalandi.“
- Hvað settir þú mörg íslands-
met á ferlinum?
„Ég er vanur að svara því til
þegar ég er spurður um þetta að
ég hafi ekki hugmynd um það.
Ég er búinn að gleyma hversu
mörg boðhlaupsmetin voru en ég
held að metin hafi verið 14
talsins. “
- Þú hefur þá sennilega ekki
tölu á meistaratitlunum?
„Ég hef sennilega verið fs-
landsmeistari 20-30 sinnum og
svo voru það Reykjavíkurmeist-
aratitlar og þess háttar. Ætli ég
eigi ekki einhvers staðar ca. 400
verðlaun."
„Gleymdist
að byggja“
- Líður langur tími frá því þú
hættir í íþróttunum 1955 og þar
til þú flytur aftur til Húsavíkur?
„Ég var hjá Eimskip fram til
ársins 1959 og á því ári fór ég að
koma mér upp húsi í Reykjavík,
það hafði nefnilega gleymst að
byggja á meðan íþróttirnar tóku
allan tímann. Það lá hins vegar
fyrir að ég myndi flytja aftur til
Húsavíkur. í kringum 1960 var
ég kominn í útgerð með tveimur
bræðrum mínum. Útgerðarfyrir-
tækið hét Flóki hf. Fyrsti bátur-
inn sem við létum byggja, Helgi
Flóventsson, var gerður út á síld
frá Húsavík á sumrin en reri frá
Keflavík á veturna. Ég var með
annan fótinn á Húsavík, oft fjarri
fjölskyldunni og þannig gat þetta
ekki gengið. Fyrirtæki sem rak
síldarsöltun stofnuðum við 1961,
það hét Saltvík og átti Kaupfélag
Þingeyinga það með okkur. Við
vorum einnig með í að koma
upp síldarverksmiðju og síldar-
söltun á Þórshöfn um þessar
mundir. í Ytri-Njarðvík byggð-
um við 1.000 fm saltfisk- og
skreiðarverkunarhús og fisk-
hjalla, ásamt því að koma upp
húsnæði fyrir starfsfólk þar. Það
var sem sagt í miklu að snúast
hjá okkur þessi ár. Þá var kom-
inn annar Helgi Flóventsson, um
120 tonna skip. Á þessum árum
seldi ég húsið fyrir sunnan og
fjölskyldan flutti hingað norður.
Við vorum í fyrstu í bráðabirgða-
húsnæði en byggðum svo síðar.
Helgi Flóventsson, hinn annar
í röðinni sökk síðan út af Langa-
nesi með síldarfarm, en allir
björguðust. Þegar skipið var á
botninum áttum við mikla pen-
inga vegna þess að tryggingafé
var mikið. Hefðum við þá ekkert
gert annað en að kaupa ríkis-
skuldabréf fyrir tryggingaféð
værum við ríkir menn í dag. Við
ákváðum hins vegar að byggja
annað skip og gengum þá inn í
samning sem Húsavíkurbær hafði
gert við skipasmíðastöð í Noregi
um smíði á 250 tonna skipi. Það
var efi í hugum margra Húsvík-
inga varðandi kaup bæjarins á
þessu skipi, við áttum peninga og
við gengum því inn í þennan
samning. Þetta var eitt af stóru
síldarskipunum sem komu hing-
að til lands, en það var árið
1962.“
- Og þetta var Helgi Flóvents-
son, hinn þriðji í röðinni hjá
ykkur. Þið hafið haldið tryggð
við nafnið þrátt fyrir óhappið við
Langanes?
„Já, við gerðum það. Þessir
bátar hétu eftir afa okkar, sem
verið hafði bátaformaður á Húsa-
vík og aflasæll. Það fiskaðist allt-
af vel á skipin okkar.
Þetta voru ævintýratímar. Við
lentum í þessum geysilega síldar-
afla sem var á árunum 1961-1966
og það var nóg að starfa og gott
að gera út á þessum árum. Upp
úr 1967 fór að halla undan fæti í
útgerðinni. Skreiðar- og saltfisk-
markaðir lokuðust, síldin hvarf
af miðunum og skipin eltu hana
alla leið til Svalbarða í lokin.
Endirinn varð sá að árið 1971
ákváðum við að losa okkur út úr
þessu og það var gert.
Það er óhætt að segja að nú
hafi orðið enn ein kaflaskil í
mínu lífi. Þegar hér var komið
sögu voru börnin að komast vel
á legg, við vorum komin í okkar
eigið húsnæði sem við höfðum
byggt hér. Og að því kom að ég
réði mig í vinnu á Húsavík, - hjá
Húsavíkurbæ. Björn Friðfinns-
son bæjarstjóri sagði mér að til
stæði að ráða aðalbókara að bæn-
um og hvatti mig til að sækja um.
Það gerði ég og fékk starfið og
hef unnið á bæjarskrifstofunni
síðan.“
- Þú hefur víst aldrei sagt
endanlega skilið við íþróttirnar?
„Nei, auðvitað ekki, ég get
ekki verið án þeirra. Á útgerðar-
árunum hélt ég mér við á þann
hátt að hausa fisk, nokkur hundr-
uð tonn á hverjum vetri. En eftir
að ég fór að vinna hjá bænum og
kílóunum fór að fjölga sá ég að
eitthvað þurfti að gera. Ég keypti
mér skíði og stundaði og stunda
skíðagöngu á veturna. Og svo
kom golfið. Vinur minn kom
með hálft golfsett til mín og bauð
mér og ég keypti það. Ég byrjaði
þó ekki strax, golfsettið var úti í
bílskúr, en það varð að gera eitt-
hvað í málinu.
Það hefur svo ekki verið fyrr
en 1976 eða 1977 sem golfdellan
heltók mig og ég hef ekki losnað
síðan. Golfið hentar mér mjög
vel, því fylgir útivera, félags-
skapur og svo spennan. Ég reyni
að fara á gönguskíði hvern ein-
asta dag á veturna þegar ég get
og ég reyni að koma málum
þannig fyrir að ég komist í golf
nær hvern dag yfir sumarið.“
„Fimm er heillatalan“
- Ég skrifaði í sumar um furðu-
legt golfhögg sem þú áttir á 5.
braut hér á Húsavíkurvellinum.
Kúlan þín hafnaði í teigmerkinu
og þaut síðan til baka þannig að
þegar þú slóst 2. högg varst þú
eitthvað talsvert á annað hundr-
að metrum lengra frá holunni en
fyrir upphafshöggið.
„Já, þessi hola er skemmtileg
og ég á fleiri heitar minningar
frá viðureignum mínum við
hana. Skömmu eftir að ég byrjaði
að leika golf gat ég fagnað því að
fara þarna holu í höggi. Þetta var
sumarið 1975. Brautin er 5.
braut, ég notaði 5 járn, klukkan
var 5 og þetta var hinn 5. júlí.
Fimm hlýtur því að vera mín
heillatala og draumahöggið veitti
mér inngöngu í þann virðulega
félagsskap sem heitir Einherjar.
Ég hef slegið fleiri furðuleg
golfhögg. Ég sló eitt sinn kúluna
í höfuð á manni af yfir 100 metra
færi og hann datt niður í læk og
steinlá þar. Þetta gerði að sjálf-
sögðu nokkra lukku!
Ánægjan við skíðagönguna er
óblandin. Að vera einn á göngu-
skíðum upp til fjalla er stórkost-
legt, þá er maður einn í heimin-
um og ræður öllu. Golfleikur er
stórkostlegur og það er svo skrýt-
ið að ég finn fyrir framförum,
maður á mínum aldri, og ég von-
ast til að framhald verði á.
Nokkrum sinnum hef ég unnið til
verðlauna og ég man að þegar ég
kom fyrst heim með golfverðlaun
sagði konan mín: „Ætlar þú nú
að fara að bera heim verðlaun
aftur.“
- Þú ert nú varla orðinn nógu
gamall fyrir hefðbundið „loka-
stef“, að líta til baka, en viltu
reyna?
„Erum við ekki að líta til baka
í þessu spjalli? Ég segi bara í lok-
in - mér líður ágætlega, - lifi ró-
legu og góðu lífi, er heilsu-
hraustur og dey vonandi stand-
andi, þegar þar að kemur.
Við hjónin erum búin að koma
upp 6 vel lukkuðum börnum og
eigum nú þegar 7 barnabörn. Þá
er maður hamingjusamur og rík-
ur maður.“
Ásmundur var í stjórn frjálsíþróttadeildar KR um árabil. Hér er hann
í formannssæti á stjórnarfundi.
Texti: Gylfi Kristjánsson