Dagur - 29.01.1988, Qupperneq 7
29. janúar 1988 - DAGUR - 7
Harka í brennusöfnuninni
Svo er eitt sem maður saknar í
dag frá þvf maður var yngri. Það
er brennusöfnunin. Það má segja
að hún sé alveg liðin undir lok
miðað við það sem hún var þá.
Þetta voru hátíðisdagar. Þegar
maður var kominn í jólafrí, var
lögð nótt við nýtan dag við
söfnunina. Yfirleitt voru brenn-
urnar þá tvær og m.a.s. þrjár í
eitt skiptið. Þá voru tvær á
Nöfunum og ein hérna niðri við
endann á gamla flugvellinum.
Brennusöfnuninni stjórnuðu þá
þeir sem elstir voru í bransanum.
Menn eins og Árni Ragnars, Ein-
ar Helga, Knútur Aadnegard og
þeir bræður. Þeir Aadnegardar
höfðu alveg sér brennu og vörðu
sitt svæði alveg feikivel. Stundum
var laumast í skjóli nætur og stol-
ið úr brennunum ef varslan var
ekki nægjanleg. En maður pass-
aði sig nú á að gera ekkert á hlut
þessara eldri stráka því mann gat
sviðið svolítið í eyrun á eftir.
Kerran hans Hvata af stöðinni
var alltaf fengin lánuð og á henni
trilluðu menn um allan bæ spýt-
um og kössum sem þeir söfnuðu í
henni hjá Nikkurunum? Ég veit
það ekki. En margir þeirra eru
sérvitrir og að mér finnst skemmti-
lega sérvitrir.
Við Helgi Gunnarsson frændi
minn rifumst einu sinni heillengi
um það hvor okkar væri meiri
Nikkari. Hann taldi sig vera
meiri Nikkara því hann væri sér-
vitrari en ég. Én ég vildi meina
að ég væri meiri Nikkari sem
barnabarn Nikódemusar en hann
barnabarnabarn."
- Nikkararnir eru sérstakir
menn sem hafa sett mark sinn á
þennan bæ, s.s. Jón Nikódemus-
son. Má ekki segja að hann eigi
mikið í framþróun þessa bæjar?
„Það er ekki spurning. Enda
hefur hann oft verið kallaður
faðir hitaveitu Sauðárkróks.
Hann smíðaði fyrsta jarðborinn
sem borað var með og stjórnaði
lagningu hitaveitunnar hér í
bænum. Hann var dverghagur á
járnkarlinn. Því var einhvern
tíma laumað í eyrað á mér að
þetta væri nokkuð merkilegt með
þessa bræður hérna á Króknum
Jón, pabba og Svein. Jón mældi í
míkrómillimetrum og millimetr-
stuna því sá gamli fékk olnboga-
skot í kviðinn frá kellu sinni sem
sat við hliðina á honum.“ Nú
hlær Jón Hallur sem aldrei fyrr.
- Faðir þinn er mikill náttúru-
dýrkandi. Þú hefur væntanlega
fundið smjörþefinn af því grúski
þegar þú varst yngri?
„Já. Ég átti því láni að fagna
þegar ég var yngri að fara með
honum hitt og þetta, í gönguferð-
ir í nágrenni bæjarins. Þá var allt
skoðað sem augu á festi, fuglar
og gróður, og svo var kannski
sest niður og þá fékk maður til-
sögn í nöfnum í fjallahringnum
hér í Skagafirði. Maður lærði
þetta, það má segja að maður
hafi drukkið þetta í sig með móð-
urmjólkinni. En mér er til efs
að ég gæti nefnt öll fjöll eins og
ég gerði þegar ég var lítill.
Pabbi er eins og þú sagðir nátt-
úrudýrkandi, eins konar náttúru-
barn. Enda umgengst enginn sem
ég þekki móður náttúru með jafn
mikilli virðingu og hann.“
Bifrastartíminn dýrlegur
- Og þú fórst í Samvinnuskólann
á Bifröst?
Á vinnustað í útibúi Búnaðarbankans á Sauðárkróki.
„Já, það var haustið '15 sem ég
hóf nám á Bifröst og var þar í 2
vetur. Það var dýrlegur tími sem
ég hefði ekki fyrir nokkurn mun
viljað missa af. Við vorum þarna
milli 80 og 90 nemendur og þetta
var bara eins og ein stór fjöl-
skylda. Þarna varð fólk að vinna
saman, það var ekki hægt að fela
nein ágreiningsefni ef þau komu
upp og menn urðu að gera þau
upp sín á milli. Það var náttúr-
lega eins og gengur og gerist styr
um menn og málefni, þó ekki
þannig að til illinda drægi.“
- Er eitthvað hæft í því að á
Bifröst sé mönnum kennt að vera
framsóknarmenn?
„Það er ekkert hæft í því og
mér fannst ef eitthvað var koma
fleiri komrnar út úr skólanum en
framsóknarmenn. Það brá þarna
fyrir öllum litum, en ef menn
duttu út af sakramentinu urðu
þeir kommar, það var engin
spurning."
- Var mikið félagslíf í skólan-
um?
„Já, geysilega mikið og maður
hellti sér út í það af fullum krafti
og sinnti því jafnvel meira en
náminu á stundum."
- Það sagði mér maður þér
óviðkomandi að þú hafir þótt
einn fjölhæfasti nemandi skólans.
Nú híær Jón og verður eilítið
vandræðalegur sem von er við
svo væminni staðhæfingu, en segir
svo. „Ég held að sitthvað sé, fjöl-
hæfni og vera að vasast í öllu.
Það er ekki hægt að leggja það að
jöfnu. Ég vasaðist í öllu þarna,
enda sagði einn í skólanum það
við mig og bætti við, að enda
þyrfti ég líka að láta á mér bera.
Það má vel vera að eitthvað sé til
í því.“
Sítrónukvartettinn
- Þá er kannski kominn tími til
að tala aðeins um sönginn?
„Já, ég hef alltaf sungið mikið
og haft gaman af söng. Og þegar
ég var smápolli var fjölskyldan á
Freyjugötunni ólöt að kenna mér
svona sitt af hverju, sem ég svo
söng.
Ég sinnti söngnum mikið þama
á Bifröst, söng allt frá sólói og
upp í kór. Með skólahljómsveit-
inni báða veturna, var í dúett, í
tríói og svo í Sítrónukvartettin-
um ásamt 3 góðum strákum: Sig-
urði Jóhannessyni frá Egg t
Hegranesi, Freysteini Sigurðs-
syni frá Akureyri og sá þriðji var
frá Hellissandi, kominn af kunnu
söngfólki, Vigfús Hjartarson að
nafni.
Nafnið á kvartettinum kom
þannig til, að ég taldi mig hafa
mjög gott af því að fá mér sítr-
ónuvatn áður en ég fór að syngja.
Sauð þá vatn, hellti út í það sítr-
ónusafa og gerði það svo sætt
nteð hunangi. Svo datt það upp
úr ntér á einni æfingunni að við
ættum að kalla þetta Sítrónu-
kvartettinn. Það varð úr og nafn-
ið einkenndi okkur svo sannar-
lega. Við hengdum sítrónubelgi á
gítarana og þeir sem ekki voru
með hljóðfæri höfðu þá á festi
um hálsinn. Og við höfðum alltaf
brúsa af sítrónutei með okkur.
Okkur fannst við hafa gott af því,
að það mýkti röddina.
Sítrónukvartettinn var ákaf-
lega vinsæll innan héraðs. Og
meðal annars vorum við í
klukkutíma á senunni í Borgar-
nesi, þegar við vorum fengnir til
að skemmta þar. Við áttum að
vera með 20 mínútna prógram,
en stemmningin var svo óskap-
leg. Fólkið söng allt með og
sleppti okkur alls ekki fyrr en við
vorum búnir að flytja alla
söngskrána tvisvar sinnum og vel
það.“ -þá
í svokallaðri Sov-étferð (sofa og éta) ásamt félögum sínum ■ björgunarsveitinni Skagfirðingasveit. Haraldur Friðr-
iksson með hundinn Bósa, Ingólfur Sveinsson, Jón Hallur, Haraldur Ingólfsson, Ingvar Sighvatsson, Friðrík A.
Jónsson og Sigurður R. Antonsson. Ingólfur, Haraldur I., Jón og Friðrik eru allir Nikkarar.
Asamt systkinum sinum og föður: Jónína, Bragi, Valur, Ingólfur eldrí, Ingólfur yngrí, Jón og Anna María. Bak við
Gunnar Már og Hallgrímur.
massavís. Svo var það yfirleitt
þannig að sjóararnir sem áttu
báta sína uppi á eyrinni, biðu við
hornið á Villa Nova til að gá
hvort báturinn þeirra kæmi nokk-
uð siglandi eftir Eyrarveginum.
Þá munaði ekkert um það 40
polla að renna einum bát inn-
eftir. Og þeir sem ekki gættu sín,
uppgötvuðu það kannski þegar
kveikja átti í, að báturinn þeirra
var á brennunni, og voru auðvit-
að ekkert parhrifnir af því. Þá
voru brennurnar miklu veglegri
og það var ekki brenna sem lifði
ekki í fram yfir hádegi á nýárs-
dag.
Nikkararnir
Já, maður hefur kynnst mörgu
skrautlegu fólki eins og maður
segir. Þó vilja náttúrlega margir
meina að maður sé sjálfur svolít-
ið skrautlegur, sem einn Nikkar-
inn og að Nikkararnir séu alveg
sérstakur þjóðflokkur hérna í
bænum. Það má kannski til sanns
vegar færa og ég held að hver
og einn hafi það til brunns að
bera sem aðrir hafa ekki, bara
misjafnt hvað ber mikið á því.
Gamli maðurinn afi minn hét
Nikódemus og það hafa allir hans
niðjar verið kenndir við hann og
kallaðir Nikkarar."
- Hefur þú fengið að finna fyr-
ir því að vera Nikkari?
„Já já. Ég hef fengið að finna
það að ég sé Nikkari. Það eru
mörg atriði sem maður hefur
fengið að heyra í gegnum tíðina.
Þá aðallega í sambandi við sér-
viskuna. Það kannski ber meira á
um, pabbi í millimetrum, senti-
metrum og metrum og Sveinn
Nikk í sjómílum og hekturum.
Því hver þeirra var á sínu sviði.
Sveinn útvegsbóndi, pabbi tré-
smiður og Jón járnsmiður.
Svo þú ert að giftast inn í
Nikkarafjölskylduna
En þetta Nikkaranafn hefur
stundum valdið misskilningi og
svolítið er líka um að fólk sé að
pukrast með það.
Því var það þegar ein í ættinni
var að koma heim með manns-
efnið og hafði sagt honum að
pabbi sinn væri einn af þessum
Nikkurum. Andrúmsloftið var
svolítið þvingað í fyrstu eins og
stundum vill verða og til að vera
sem heimilislegastur og frjálsleg-
astur sagði hinn tilvonandi
tengdasonur við tengdaföður
sinn: Heyrðu viltu ekki bara taka
eitt lag á nikkuna? Það urðu auð-
vitað allir furðu lostnir og vissu til
að byrja með ekki hvað drengur-
inn var eiginlega að fara.
Svo var það þegar konan mín
var að koma í fyrsta skiptið
norður. Gegnt henni í flugvélinni
sat gamall Króksari sem vill fylgj-
ast vel með því sem er að gerast í
bænum. Fyrst hún var ókunnug
langaði þann gamla að vita deili á
lienni. Hún sagði til nafns og
sagði sem var að hún væri að
flytja í bæinn og væri trúlofuð
Jóni Halli Ingólfssyni. Sá gamli
tafsaði á nafninu smástund og
sagði svo allt í einu: Já já, svo þú
ert að giftast inn í Nikkarafjöl-
skylduna. Þessum orðum fylgdi