Dagur - 15.10.1988, Blaðsíða 2

2 - DAGUR - 15. október 1988
Fjölmiðlar og
íifsspursmál
Silfur hafsins
saftað i tunnur
á Austfjórðum
• Blsis,6s2
Vaxtamunur
bónkumlækk
•emogvan
ui
Stolið íslensl

BJHRIS'iHI
(RIKUR IH
RMIHSII
Sr-f?-2- -:y. . * * f
ýOOO pör
u tvriinur
n»nuöun]
Arí Skúíason. hagfræöingur Alþýöusambandsins:
Lygi hjá forsætisráðherra
að ASI vilji breytta vísitöiu
launþcuusamlök og Stölabanki sanvstitsi uvn hivvunwm ú linsKÍanivisil'iUi UiksnVi
Málrun ;í /i/i/vjVT*
V\

Helgimunbjóðayfir
200 mllljónir
Vaxtagreiöslur fiskvinnsl-
unnar um 8% af tekjum
Sæl. Haust. Kuldi. Hálka.
Skólar. Snjór. Vetur. Jól. Já,
það styttist í jólin. Ég ætla
samt að bíða með jólahugleið-
inguna. Við getum heldur
aldrei verið viss. Kannski leyfir
efnahagur þjóðarinnar okkur
ekki að halda jól. Vonandi
tekst Steingrímu, hinni nýju
ríkisstjórn, að færa fjármagnið
frá útbólgnum fjármagnseig-
endum til soltinna þurfalinga.
Þetta er sú millifærsla sem
hrinda á í framkvæmd, eftir
því sem mér skilst á fjölmiðl-
unum. Annars er ekkert að
marka þessa fjölmiðla, eða
hvað?
Ef blaðamenn og aðrir boðber-
ar válegra tíðinda hefðu setið
heima í stað þess að æða til
Seoul þá.hefði íslenska hand-
feöltúlandsliðið náð verðlauna-
sæti á Ólympíuleikunum.
Þetta mátti lesa út úr orðum
framámanna í handboltanum
og þar af leiðandi er augljóst
að fjölmiðlarnir hafa mikil
áhrif. „Við sögðum bara sann-
leikann,“ kveinuðu blaðamenn
undan þessum ásökunum, en
þeir ættu að vita að sannleikur-
inn er oftar en ekki óæskileg-
ur. Engar fréttir eru góðar
fréttir. Þess vegna skuluð þið
þegja B-keppnina í hel, ef til
vill komast strákarnir okkar þá
í A-flokk á nýjan leik.
Pólitíkin er svo annar hand-
leggur. Gefum okkur dæmi
hvernig blaðamenn haga sér í
henni: „Jón Jónsson þingmað-
ur krata sagði í ársbyrjun 1981
að hann vildi frekar grafa
skurð alla ævi en ganga í ríkis-
stjórn með allaböllum. Nú hef-
ur hann svikið þetta loforð.“
Eða: „íhaldsþingmaðurinn
Guðmundur Guðmundsson
hefur lagt til að vextir verði
algjörlega frjálsir, en þessi
sami þingmaður ritaði grein í
Lúðurinn 1974 þar sem honum
var tíðrætt um nauðsyn þess að
hemja vexti með valdboði.“
Eða: „Sigurður. Nú sagði Stef-
án samráðherra þinn eitt sinn
að þú værir skussi. Hvernig
viltu svara því?“
Þannig flétta fjölmiðlarnir
saman gömlum og nýjum hug-
myndum stjórnmálamanna,
slíta setningar úr samhengi og
breiða yfir forsíðuna, efna til
rifrildis milli samherja á vafa-
sömum forsendum og fjölyrða
síðan um deilur og missætti.
Þannig er sú hugmynd sem
almenningur fær af pólitíkinni
og því er varla nema von að
menn verði dálítið brenglaðir.
Að minnsta kosti hef ég aldrei
getað kosið „rétt“ því ávallt
kemur eitthvað loðið upp á
yfirborðið, sama hver á í hlut,
og þess vegna er ég löngu hætt-
ur að kjósa.
Rétt er að taka það fram að
þessi hafragrautur er hitaður á
höfuðborgarsvæðinu, þar sem
samkeppni fjölmiðla er yfir-
þyrmandi. Við sveitamennirnir
hristum bara hausinn og glugg-
um í góðar og miður góðar
fréttir af landsbyggðinni. Upp-
diktaðar deilur skipta okkur
litlu máli. Sjálfsagt hugsum við
smátt að mati þeirra fyrir
sunnan. Bættar samgöngur,
aukið sjálfstæði byggðarlaga
og endurheimtar útflutnings-
tekjur skipta okkur meira máli
en barátta Reykjavíkurfjöl-
miðlanna um stóru orðin.
Enn verð ég að ítreka þá skoð-
un mína að best væri að girða
suðvesturhornið af og auðvitað
verður ameríski herinn að
fylgja með innan girðingar.
Allri stjórnun frá þessu svæði
verði hætt og landsbyggðin
öðlist sjálfstæði á allan hátt,
með eigin stjórn, fjárhag, fjöl-
miðlun og þar fram eftir götun-
um. Við nennum ekki að
hlusta á þetta væl lengur né
fylgjast tilneydd með darraðar-
dansi í verslunarrekstri og við-
skiptalífi á höfuðborgarsvæð-
inu. Ég vil fá frið til að lifa líf-
inu meðal jafningja á lands-
byggðinni.
Hvers vegna þessi asi? Við
komumst öll á leiðarenda að
lokum. Höfuðborgin er eins og
jökulhlaup sem ryðst stefnu-
laust áfram til framtíðarinnar,
en landsbyggðin er eins og
skjaldbaka sem fetar sig niður
eftir rákum jökulhlaupsins. En
skjaldbakan kemst þangað líka
og það vissi skáldið Williams,
þótt hann komi þessu máli
kannski ekkert við. Öll erum
við af sama kyni, gens una
sumus, og gildir þá einu hvort
maðurinn heitir Hallfreður
Örgumleiðason, skáld og hugs-
uður, eða Kjaran D. Bissness,
stórkaupmaður og fjármagns-
braskari.
Þessi jafnaðar-, samvinnu- eða
félagshyggjustefna er meira að
segja ættuð frá skaparanum
sjálfum, hafi ég skilið boðskap
sendiboða hans rétt. En það
verður sjálfsagt alltaf álitamál
hver tilgangurinn með þessu
lífi er og trauðla get ég haft
nokkur áhrif á gang mála.
Enda ætla ég ekki að reyna
það frekar. Bless.
vísnaþóffur
Steinn Sigurðsson í Hafnarfirði
kvað:
Letin undir árdagsblund
auðnupundin grefur.
Gull í mund á marga lund
morgunstundin grefur.
Næsta vísa er eftir Kristján Ólason.
Sigling:
Stríkka gerði stag og kló,
stórum herðir rokið,
minni ferð um saltan sjó
er senn að verða lokið.
Næstu vísu kvað Ólína Jónasdóttir
í stríðsbyrjun 1939.
Öll í villu veður öld,
vond er spilling gróða.
Undir hillir ævikvöld
ýmsra sniliiþjóða.
Ólína kvað einnig þessa vísu:
Seint mun gleymast æskuóður,
áhrif geymast heit.
Alltaf sveimar andinn hljóður
aftur heim í sveit.
Ólína orti um mann, sem kom
drukkinn inn til hennar:
Vfnið hrindir frá þér frið,
fremd í skyndi dvínar.
Samt er yndi að sitja við
sálarlindir þínar.
Næsta vísa er eftir Kristján Sam-
sonarson.
Vísan færði engum auð,
aðeins stundargaman.
Hagmælskan og höndin snauð
héldu löngum saman.
Og enn rekst ég á vísu sem Ólína
Jónasdóttir kvað er hún horfði á
kappreiðar á skeiðvellinum við
Elliðaár:
Svitamökk hér mikinn sjá
má af blökkum streyma,
en - vissari stökkin voru á
Vallnabökkum heima.
Sigríður Beinteinsdóttir orti þessa
ágætu hestavísu:
Mjúk í gangi merin slyng
makkan hringar Jóns í fang.
Grasið angar grænt í kring,
grjótið springur fróns um vang.
Lilja Gottskálksdóttir kvað:
Sú var tíð, ég syrgði mann,
svikahýði réttnefndan,
tryggð og blíðu bana vann
bölvað níðið, svo fór hann.
Næstu vísur eru gripnar upp úr
bréfi frá Andrési H. Valberg.
Sjón á augum svíkja fer,
sagður haugalatur.
Slæmur á taugum orðinn er.
Öskuhauga matur.
Þó ber enn margt fyrir auga:
Ennþá heillar fegurð foldar,
fella laufið tré og runnar.
Aðeins heyrist ofan moldar
aftansöngur náttúrunnar.
Á sýningunni Bú 1987, varð þessi
vísa til hjá Valberg:
Fráleitt dvínar fróðleiksþrá,
flest mér skín í muna.
Minning fína ég því á
eftir sýninguna.
Bjarni Jónsson úrsmiður, frá Gröf
kvað næstu vísurnar.
Snauður:
Ég er ekki alveg snauður,
allt þó vanti mig,
því fátæktin er einnig auður
út af fyrir sig.
Kaldar hendur:
Köldum höndum klemmir snjórinn
kotin á ströndunum,
upp að löndum liggur sjórinn,
laus í böndunum.
Blaðasennur:
Prestar hafa höndum tveim
hrifsað blaðapennann.
Þeir vita allt um annan heim,
en ekki neitt um þennan.
Jón
Bjarnason
frá Garðsvík
skrifar
Plæging:
Ekki skal ég eftir plóg
oftar ganga hokinn,
maður fær víst meir en nóg
af moldinni í lokin.
Undir predikun:
Þótt líkaminn sé lúka af mold
og líka brenni í víti sálin,
mér finnst gott að hafa hold,
það hressir upp á kvennamálin.
Næstu vísurnar tvær rétti mér aldr-
aður maður. Höfundinn vissi hann
ekki.
Þegar lífs er komið kvöld
kalla hugur mæddur,
töpuð eru tímans gjöld,
til hvers var ég fæddur.
Allt er lífið eintómt snuð,
endalausar geilar.
Hvað hefur þú góði guð
gert sem ekki feilar.