Alþýðublaðið - 17.08.1921, Qupperneq 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Rafmagnsleiðslur. Straumnum hefir þegar verið hleypt á götuæðarnar og menn ættu ekki að draga lengur að láta okkur leggja rafleiðslur um hús sín. Við skoðum húsin og segjum um kostnað ókeypis. — Komið í tima, meðan hægt er Kartöflur h j á
Johs. Hansens Enke.
að afgreiða pantanir yðar. — H.f. Hiti & Ljós. Laugaveg 20 B. Sími 830. Þafl tata er stiiflam ilfrast.
Verzlunia ,, V011 “ selur Capstan cigarettur í heiidsölu og hefir fengið þetta marg þekta og góða rúgmjöl til að gera slátrið bragðgott. Muníð það, að „Von“ hefir ávalt miklar og góðar vöiur fyrirliggjandi. Komið því og reynið viðskiftin. Vinsamlegast. Grunnar S. Sigurðss. Kaffibætir okkar er sá ódýrasti og bezti á 5Uu landinu — viðurkendur af fjölda húsmæðra hér i bænum. Hálft kíló kostar 1,10. Seldur í Gamla bankanum, Laugaveg 22 A og Bræðraborgarstíg 1.
Kol, ágætis tegund, 110 kr. pr. tonnið, heimflutt.
Alþbl. kostar 1 kr. á mánuði. H. P. Duus.
Carit Etlar: Ástin vabnar.
Gamalmennið leit upp og hristi höfuðið. „Fyrst hana“,
sagði hann.
„Sem yður þóknast!" svaraði Jakob á sama máli og
maðurinn og tók ungu stúlkuna 1 fang sér. Því næst
snéri hann sér að Pétri Bos, sem með heljarafli sínu
haíði trúlega aðstoðað hann meðan þeir brutust upp
úr bátnum.
„Taktu nú öldunginn", sagði hann. „Bjargaðu honum!“
„Já, það get eg auðveldlega", öskraði Pétur og hóf
upp manninn, alveg eins og hann hafði séð Jakob taka
stúlkuna, nema hann setti hann til hægðarauka yfir öxl-
ina eins og ketskrokk. Meðan hann nálgaðist bátinn
hreytti hann úr sér nokkrum rækilegum áminningum:
„Viltu reyna að liggja kyr, laxi! —® Þér er það að
kenna að eg misti Önnu, en það er nú sama. — Skamm-
astu þln! Þegar maður er óvinur, þá er maður ekki
lengur í háska, — eða hvernig sem Jakob Trolle sagði
nú aftur? Haltu þér nú fast, og sparkaðu ekki út í
loftið, gamla afhrakið!"
Líklega skildi maðurinn hann ekki, en þess vegna
var Jakob líka svo kurteis, að þyða nokkuð af því sem
hann sagði á ensku. í fimm ár hafði hann verið í haldi
sem herfangi og fullyrti að hann talaði málið sem Eng-
lendingur.
Jakob smaug til bátsins gegnum kaðalviðjur og rár(
sem brotnu siglurnar höfðu dreift um alt þilfarið. Hann
bar ungu stúlkuna 1 fanginu. Fyrst í stað hafði hún
óttast þennan risa, sem var klæddur í stór sjóstígvél
og síða olíukápu rennvota af sjó, og henni stóð stuggur
af alvarlega, veðurbitna andlitinu, sem að hálfu leyti
var hulið af gömlum olíubornum sjóhatti. Vonarglampa
brá fyrir í augum hennar þegar hún heyrði rödd hans,
„Þér sleppið okkur ekki“, sagði hún i bænarróm og
þrýsti sér fastara að honum. „Ágætt! — pabbi — “
„Nei, vertu óhrædd, barnið gott. Eg sleppi ekki. Ann-
aðhvort verðum við samferða í Iand eða í sjóinn. —
Óttastu ekki. — Haltu þér nú fast — svona! lokaðu
augunum, meðan við vöðum gegnum vatnið sem skol-
ast yfir þilfarið. — Við höfum það af!“
Hann staulaðist gegnum sjóana, losaði sig við kaðla-
viðjur og annað rekald og komst að bátnum. Hún
hvíldi við brjóst hans, rennvott hár hennar flaut um-
hverfis hann. Hún hafði vafið berutn handleggjunum
um háls honum, hjarta hennar sló við brjóst hans,
hann fann það bara ekki núna. Þau heyrðu Pétur Bos
hvæsa fram nokkurum löngum uh! fyrir aftan þau, þeim
fylgdu ýmsar áminningar og smá ásakanir til öldungs-
ins. Þegar hann komst að bátnum, lét hann byrði
sína síga niður milli þóftanna og þurkaði ennið með
erminni.
Fyrsta verk öldungins, í bátnum, var að rétta hend-
urnar að dóttur sinni; hún kraup niður frammi fyrir hon-
um, hann þrýsti henni að sér og muldraði nokkur orð
sem stormurinn og bylgjurnar yfirgnæfðu. Jakob sat við
stýrið. Á fremstu þóftunum sátu sjómenn af skipinu.
Þegar báturinn var 1 þann veginn að hverfa frá skip-
inu, heyrðist óp. Á flakinu kom í ljós stálpuð kyublend-
iugsstúlka, hún fórnaði höndum og hrópaði nokkur orð,
sem enginn fiskimaðurinn skildi. Áður en nokkur gat
hjálpað henni, klifraði hún yfir hástokkinn, vatt sér
léttilega og fimlega eins og api milli kaðal- og segl-
viðjanna, náði í borðstokk bátsins og sveiflaði sér upp
í hann. Vatnið streymdi af henni í lækjum, hún brosti
bara að því, strauk hárið frá andlitinu og sýndi um
leið og hún rak upp gleðióp, í snjóhvítar tennurnar;
svo kastaði hún sér fyrir tætur ungu stúlkunnar og
faðmaði hana.
Nú sneri báturinn aftur, hægt og hægt. Sex fiskimenn
reru honum, tveir við hverja andófsár, Pétur Bos reri
samt einn. Ef einhver vildi hjálpa honum, setti hann
upp fýlusvip og ýtti honum frá sér með fætinum. Hann
vildi róa einn. Unga stúlkan sat gegnt Jakob við hlið
föður síns, ber handleggur hennar stóð fram úr hvftri
treyju, niðurundan henni kom í ljós hvítur ullarkjóll. Á
hinum ófullkomna klæðaburði mátti sjá, að hún hafði
verðið kölluð á þiljur í flýti.