Dagur - 17.09.1994, Blaðsíða 7

Laugardagur 17. september 1994 - DAGUR - 7

unar í trúnni þegar á bjátar, veik-
indi eóa sorg bankar aö dyrum. Er
því eins fariö meó presta?
„Ég held að það hafí rækilega
komið fram í fjölmiðlum að und-
anförnu að prestar eru menn. Þótt
maður njóti umönnunar lækna og
ástúðar fjölskyldu og vina þá
skynjar maður það að þegar hlut-
irnir ganga ekki upp að viska
mannsins er takmörkum háð og þá
þroskar maóur innra með sér tengsl
við þann Guð sem maður hefur trú
á. Það ætti aó vera auöveldara fyrir
prestinn að fela vandamál sín í
Guðs hendur og biðja um hjálp og
styrk í að standast það sem á hann
er lagt. En ég hef reynt það á móti
að ýmsar spurningar vakna innra
með manni sem erfitt er fyrir
manns eigin trú að svara.
-Sú spurning hefur einnig leitað
á mína fjölskyldu og kallað fram
ákveðna „reiði" gagnvart Guði,
hans miskunnsemi og hjálp og af
hverju hann á einhvern hátt skuli
ekki taka í taumana og minnka það
álag sem gengið hefur yfir mig og
mína fjölskyldu. Það var í fyrsta
skipti sem konan mín varð veik að
ég sló í borðið og spurði minn
Herra hvað hann ætti við með
þessu. En síðan skynjar maður að
gátum heimsins cr ekki svo auðvelt
að svara. Að vera svo kröfuharður
að ætla að Guð taki frá manni
þjáningarnar sem eru raunverulega
litlar miðaó við það sem er að ger-
ast allt í kringum mann. I minni
þjáningu og baráttu átti ég heil-
margar uppgjörsstundir við Guð í
bæn, örvæntingu og jafnvel ósætti.
Þegar upp er staðið er ég þakk-
látur fyrir aó hafa fengið að ganga
í gegnum öll þessi veikindi, því
bæði ég og konan mín höfum
þroskast og skynjað hversu lífió er
mikilvægt og að allir hlutir eru
ekki sjálfsagðir. Þjáningin þarf
ekki að vera svo slæm ef hún
þroskar mann til þess að getað
unnió sig út úr henni. Við erum
gæfusöm með börnin okkar og
tengdadætur og það væri vanþakk-
læti við skaparann að segja að gjaf-
ir hans væru við nögl skornar. Þeg-
ar eitthvað bjátar á í fjölskyldum
þá sameinast fólk svo sterkt í því
að komast gegnum hlutina, þrátt
fyrir að sundrung hafi ríkt í við-
komandi fjölskyldu og fólk hafi
ekki verið í einingu. Þjáningin
sameinar það. Mín þjáning og
minnar fjölskyldu hefur þjappað
henni saman og þroskað. Maður
skynjar kannski ekki til fulls það
óöryggi sem skapast hefur innra
með börnum okkar, bæói við veik-
indi föður þeirra og móður en ég
held að þau hafí skynjaö mjög
sterkt að lífið er fallvalt og ýmis-
legt getur gerst. Kærleikurinn og
umhyggjan hefur vaxið og við höf-
um orðið hvort öðru svo mikils
virði í þessari baráttu.
Þjáning aðstandenda mikið
veiks einstaklings er oft mikil og
henni þarf að gefa meiri gaum."
Að lítilsvirða sálarangist
er mannvonska
- Finnst þér þú vera betur í stakk
búinn að koma að sjúkrabeði
manneskju sem hefur orðið fyrir
því t.d. að missa fótlegg og end-
urvekja trú viðkomandi á lífið?
„Reynslan segir mér að það ætti
að vera auðveldara að geta sett sig
í spor einhvers annars en hins veg-
ar hættir manni til að fyllast hörku
í garð annarra ef maður hefur
gengið sjálfur gegnum erfiðleika.
Ef það kæmi til mín maóur og ætti
í mikilli sálarkvöl vegna þess að
hann hefur misst framan af fingri,
sem ég veit að er missir engu að
síður, þá gæti vafalaust sótt sú til-
finning að mér að þetta væri nú
meiri auminginn. Hans reynsla
væri lítilmótleg miðað við mína.
Eg held að slíkt muni samt ekki
sækja að mér því við erum mis-
jafnlega fyrirkölluð aö mæta and-
streymi lífsins.
Ég er kannski vel í stakk búinn
vegna þess að ég hef frá blautu
barnsbeini þurft að berjast við það
að koma mér áfram, en margir hafa
gengið gegnum lífið án þess að
reka olnbogann utan í, og þegar
eitthvað kemur upp á hjá því fólki
verður vandinn stór. Það verður
maður hins vegar að virða og leiða
þá manneskju hægt og rólega út úr
vandanum.
Hversu lítil sem sálarangistin er
og af hversu litlu hún er sprotttin
þá er hún það stór að það þarf að
fara að henni með gætni. Að lítils-
virða sálarangist einhvers er nánast
mannvonska og allir hafa rétt á að
finna til, hver á sinn máta. Ef við-
komandi leitar til einhvers er hann
aö leita styrks, hjálpar og hand-
leiðslu í því að komast út úr vand-
anum. Ég álít að ég eigi auðveldara
með að skynja stöðu þeirra sem
eiga bágt, bæði vegna þess aó ég
hef legið um 50 sinnum á sjúkra-
húsi og er búinn að sjá mjög margt
fólk sem hefur átt við líkamleg og
sálræn vandamál að etja. Mín veik-
indi hafa þroskað mig og gert mér
auóveldara aó skynja stöðu þeirra.
Ég sem sjúklingur get sagt við
aðra, sem síóar kunna að veróa í
svipuðum sporum og ég, að segja
þeim sem það treystir hvaðeina
sem er að berjast innra með þeim,
og hvað þeir óttast. Margir veigra
sér við að hugsa upphátt í sinni
þjáningu þegar þeim er tilkynnt að
Texti: Geir A. Guðsteinsson
Mynd: Robyn Redman
taka þurfi af þeim fótinn. Óttinn
vex oft í það aó verða veruleg sál-
arangist í einveru á sjúkrahúsi, þ.e.
innilokaður ótti magnast upp.
Ég þegi oftast þótt ég þjáist,
nema þegar konan mín er nálæg.
Eg nota því hana sem milligöngu-
mann eða miðil. Mín skilaboð til
fólks sem fær boð um útlimamissi
er aö tala út, segja það sem brýst
um í höfðinu, því angistin á sína
orsök, hún er ekki aumingjaskapur
eða hræðsla, og því þarf viðkom-
andi að tala og tjá sig."
Fer í markið næsta sumar
„Eg hef um nokkra ára skeið spilað
meó B-liði Þórs í Old-Boys knatt-
spyrnu og skömmu eftir aógerðina
stóð fyrir dyrum árlegt „Pollamót".
Eg sendi skilaboð til félaga minna í
liðinu þess efnis að markmaðurinn
skyldi finna sér aðra stöóu á vellin-
um því ég ætlaði mér í markið.
Þegar svo mótió byrjaði mætti ég í
búningi eins og sönnum fyrirliða
sæmdi. Síóan arkaði ég út á völl á
hækjunum og tók í hendina á dóm-
aranum og fyrirliða andstæðing-
anna. Dómarinn horfói á mig í for-
undran en kvað svo upp úr mcð
það aó hækjur væru ekki leyfileg-
ar. Ég hvarf því aftur af velli.
Ég stefni að því næsta sumar aó
koma inn á í léttum leik og þá í
markið en ekki úti á vellinum. Ég
er þrátt fyrir allt raunsær og þekki
mín takmörk.
Ég lýsti því yfir skömmu eftir
aðgerðina í vor að ég ætlaði að fara
ríóandi í Gljúfurárrétt í haust og
náði því markmiði. Aó setja sér
markmió og segja við sjálfan sig:
„Eg skal, ég get," er mikill stuðn-
ingur. Vilji er allt sem þarf til að
koma sér áfram um leið og nei-
kvæðninni er ýtt burtu."
Álits leitað
l.Áttírðu von á því að sjá sr.
Pétur koma eins tljótt til
starfe og raun bar vitni?
2. Getur barátta hans orðið öðr-
um í svipuðum sporum tíl eft-
irbreytni?
Sr. Birgir Snœbjbrnsson á Ak-
ureyri og prófasíur Eyfirðinga:
1. „Það leit ekki vel út á tímabili,
en hann sýndi alveg dæmalausa
hetjulund og alltaf jafn bjart-
sýnn. Það hefur fleytt honum
yfir mikla erfiðleika. Ekki síður
á hann góða eiginkonu sem ver-
ið hefur honum stoð og stytta og
á stóran þátt í því að hann er aft-
ur farinn að þjóna í sínu presta-
kalli."
2. „Það er hvatning að sjá aðra
bera sinn kross svo vel og því
geta margir sagt sem svo: „Því
ætti ég ekki að geta það Hka
með Guðs hjálp." Margar þær
hetjur sem hafa verið sjúkar
mestalla ævi, eins og t.d. Helen
Keller og Adelle Kuhm, hafa
orðið ótöldum til hjálpar. Það
ætti dæmi Péturs að geta gcrt
líka."
Sr. SvavarA. Jónsson
íÓlafsfirði:
l.„Hann hefur sýnt ótrúlega
þrautseigju í sínum veikindum
og gefst aldrei upp. Því kom
það ekki á óvart, en það er raun-
ar lyginni likast."
2. „Það er alltaf hægt aó læra af
mönnum eins og sr. Pétri Þórar-
inssyni. Ekki bara þeir sem eiga
við veikindi að stríða heldur
einnig þeir sem eigai einhvers
konar erfiðleikum. Ég er hins
vegar viss um að hann hefur
stundum verið beygður án þess
að brotna í baráttunni, því riann
er ekki hið dæmigerða hörkutól
heldur seigur, hlýr maður."