Dagur - 13.04.1995, Blaðsíða 23
Fimmtudagur 13. apríl 1995 - DAGUR - 23
Rúnar Júlíusson, ótrúlegt en satt,
orðinn finnntugur.
vel“. Hann sómdi sér til aó mynda
hið besta með unga fólkinu í Un-
un síðastliðið sumar í laginu Hann
mun aldrci gleym’enni, sem náði
töluverðri hylli.
Um þessar mundir er Rúnar
síðan í þriðja sinn kominn í slag-
tog með Bubba, Begga Morthens
og Gunnlaugi Briem í GCD, þar
sem hann mun ekki láta sitt eftir
liggja frekar en fyrri daginn.
Kernur nýja platan þeirra út í
næsta mánuði og mun hún nefnast
A grænni grein. Hins vegar er það
ekki alveg ljóst hvort hún verður
undir nafni GCD eða bara Bubba
og Rúnars, en það skiptir nú ekki
höfuðmáli.
POPP
MAúNUS CEIR CUÐMUNDSSON
Phil Anscnmo. „Mcinti ckki það
scm ég sagði.“
^eiiw-oý
oMm
Það varð heldur betur uppi fótur
og fit í rokkheiminum fyrir rösk-
um mánuði þegar leiðtogi hinnar
ofurþungu og gríðarvinsælu sveit-
ar, Pantera, Phil Ansenmo, tók sig
til og úthúðaði svörtum röppurum
á tónleikum í Montreal í Kanada.
Sagði hann m.a. að svörtu rappar-
amir væru að hafa aðdáendur sína,
sérstaklega þá hvítu, að fiflum og
að boðskapurinn væri bara dráp
og þá einkum og sér í lagi á hvít-
um. Hefur hart verió brugðist við
þessu og Ansenmo sakaður um
kynþáttafordóma og jafnvel nas-
istahyggju. Hann hefur greinilega
tekið þetta til sín, því nú má hvar-
vetna lesa frá honum í blöðum af-
sökunarbeiðni og segist hann hafa
verið drukkinn og viti sínu fjær er
hann lét þessa orðræðu falla á tón-
leikunum í Kanada. Ansenmo hef-
ur þó þrátt fyrir allt ekki alveg
rangt fyrir sér, hvort sem hann svo
meinti það eða ekki. Ýmsir „ribb-
aldarapparar“ hafa óneitanlega
sett ljótan blett á þetta annars
merka menningarfyrirbæri sem
rappið er.
Eins og boðað hafði verið m.a. föstudagskvöld. Er Drum Club
hér í fréttum í Degi, heimsótti ein af þeini Techno/Dance
breska danshljómsveitin Drum sveitum svokölluðum sem vakið
Club Akureyri og spilaði á hafa hvað mesta athygli í breska
skemmtistaðnum ’29 síðastliðið danspoppinu að undanfömu
ásamt t.d. Underworld og Pro- til að fá eitthvað slíkt líka út á
digy, sem báðar hafa cinnig landsbyggðina. Þennan því um
komið til íslands. Þær komu þó margt nokkuð merka viðburð
aðeins fram á höfuóborgarsvæð- sóttu líka Akureyringar (og
inu, þannig að tími var kominn sjálfsagt einhvcrjir aðrir Noró-
lendingar í bland) bara bærilega
og virtust bara kunna vel að
meta það sern „Bretablækumar“
bám á borð. Vom þeir á að
giska 200-300 gestimir sem
mættu til að sjá Dmm Club og
raunar einnig til að sjá Bubblc-
flies líka ásamt nýju söngkon-
unni Svölu Björgvinsdóttur
(Halldórssonar) en þau forföll-
uðust á síðustu stundu að sögn
vegna einhverrar „slæntsku".
Heiðurinn af komu Dmm
Club til landsins og þ.a.l. hing-
að noröur á Kristinn verslunar-
maður í plötuversluninni
Hljómalind í Reykjavík, eóa
Kiddi Kanína, eins og hann er
bctur þekktur. Á hann hrós skil-
ið fyrir framtakið og hefur
dæmió, sem var dýrt, vonandi
gengið upp hjá honum.
Meðfylgjandi mynd tók
MGG í ’29.
‘hýttlMtl
Árið 1993 setti Bryan Adams met
í vinsældum með laginu (Everyt-
hing I do) I do it for you í Bret-
landi. 1994 var þaó strax aftur
slegið þegar Wet Wet Wet sat í
heila þrjá mánuöi á toppnum með
gamla Troggsslagarann Love is all
around og nú í ár er talað um að
enn verði sett met í vinsældum
smáskífu. Á þetta við um nýjasta
lag Take That, sem eins og Wet
Wet Wet er bresk poppsveit, en
hefur meira á sér stimpil sem
„unglingasveit“. Fór lagió, Back
for good, beint á toppinn fyrir
viku og hafði smáskífan þá selst
enn rneira í sinni fyrstu viku en
Love is all around. Var talað um
að nær ein af hverjum þremur
smáskífum sem seldust í vikunni
yfir höfuð, væri með Back for
good á, hvorki meira né minna. I
upphafi næsta mánaðar kcmur svo
nýjasta hljóðversverk Gary
Barlow og félaga í Take That á
markað undir nafninu Nobody
else. Verður hún án efa mikil og
góð söluvara.
Þeir tónlistarmenn eru ekki svo
ýkja margir sem bæði geta státaó
af því að vera afburða góðir
söngvarar og hljóðfæraleikarar.
Hjá hvíta kynstofninum þekkist
þaö satt best að segja varla, þó
kannski Eric Clapton og einhverjir
fieiri séu undantekning þar á, en í
Robert Cray. Söngvari og gítarlcikari af Guðs náð.
í annað skiptið á skömmum tíma
ætlar þessi Poppsíöa nú að gera
undantekningu á þeirri reglu sinni
að vera ekki aó eltast við afmælis-
viðburði. Þar sem um erlcndan
meistara var að ræóa í fyrra tilvik-
inu, Eric Clapton, er þaó citl útaf
fyrir sig ekki annað en tilhlýðilegt
að jafna þaó út með að geta
merkisafmælis íslensks stórpopp-
ara, sem vel að merkja er ltka að
fagna fimmtíu ára tilveru í heimi
hér.
Það er cnginn annar en Guð-
mundur Rúnar Júlíusson, betur
þekktur sem Rúnni Júll, sem ein-
mitt í dag, skírdag, fagnar fimm-
tugsafmæli sínu og er rík ástæöa
til að minna á það á prenti, um
leið og kappanum eru sendar hug-
heilar hamingjuóskir. Það væri
líklega að æra óstöðugan að ætla
að fara hér í löngu máli út í feril
Rúnars, slíkur er alrekalistinn og
langur að efni væri í heila bók. En
sem örfá dærni frá yfir 30 ára
tímabili má ncfna hljómsveitimar
Hljóma, Trúbrot, ðe lónlí blú bojs
og Áhöfmna á Haiastjömunni, cn
í þeim öllurn spilaði Rúnar meira
og minna stórt hlutverk, lék á
bassa og/eða söng og átti auk þcss
stóran þátt í útgál'u sumra platna
þeirra.
Ekki verður annað sagt um
kappann en að hann hafi „elst
hópi blökkumanna er hægt að tína
þó nokkra til, sem teljast bæói svo
góðir söngvarar og hljóðfæraleik-
arar, að vart má á milli sjá (eða
réttara sagt heyra). Reyndar má
auðvitað deila um þetta eins og
allt annaö, en það er allavega al-
veg á hreinu að blökkumennirnir
eru fleiri og betri hvað þetta snert-
ir, eins og í svo mörgu og raunar
flestu öðru. Marga blakka tónlist-
armenn væri hægt að nefna hér
sem dæmi, en sá sem nú er ástæða
að ræða hér er Robert Cray. Með
glæsilegum og stílhreinum gítar-
lcik og fiauelsmjúkri og tilfinn-
ingaríkri söngrödd sinni, hefur
Cray á um sautján ára ferli sínum
öðlast vegsemd og virðingu hjá
tónlistaráhugamönnum. Robert
Cray er fyrst og fremst blúsmaður,
nokkuð hreinn og beinn sem slík-
ur, gítarleikari og söngvari, en
með popp-, sálar- og fönkáhrifum
í bland, hefur hann áskapað sér
hylli breiðs hóps tónlistaráhuga-
fólks.
Hingaó til hefur hann sent frá
sér átta plötur, sem flestar cf ekki
allar hafa fengið góða dóma og
viðtökur. Eru þeirra á meðal
gæðaverk eins og sú fyrsta, Strong
persuader, Don’t be afraid of the
dark (varó titillagið af henni m.a.
töluvert vinsælt hérlendis), I was
warned Qg sú síðasta, Shame and
the sin, sem kom út undir árslok
1993. Það er því alltaf tilhlökkun-
arefni þegar fréttist að von sé á
nýrri plötu frá þessum merka tón-
listarmanni, scm auk sinna eigin
verka hefur gefió sér tíma til að
spila með fjölmörgum öðrum
þekktum tónlistarmönnum, bæði á
tónleikum og inn á plötur. B.B.
King, Bonnie Raitt, John Lee
Hookcr og Clapton, eru örfá dæmi
um þekkta listamcnn sem Cray
hcfur lagt lið.
Nú í næsta mánuði er einmitt
von á nýrri plötu frá honum, þeirri
níundu og mun hún bera heitið
Some rainy morning. Ber þetta
um margt „blúsaða” heiti þaó með
sér að kappinn verði með trega-
fyllra móti að þessu sinni. Væri
það nokkuð í samræmi við Shame
and the sin, sem var nokkuó hrárri
og rótarlegri en næstu plötur á
undan.
WW