Alþýðublaðið - 24.08.1921, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
DagsbrUnarfundur
verður á morgun, fimtudag, kl. 7 síðd.
í Good-templarahúsinu.
St j ó rnin.
Steinolía
fæst í
Kaupfélaginu í Gamlabankanum
Simi 1026.
Litiö hús
Raf magnsleiðslur.
Straumnum hefir þegar verið
hleypt á götuæðarnar og menn
ættu ekki að draga lengur að
iáta okkur leggja rafleiðslur um
hús sín. Við skoðum húsin og
segjum um kostnað ókeypis. —
Komið í tíma, meðan hægt er
að afgreiða pantanir yðar. —
H.f. Hiti & Ljós.
Laugaveg 20 B. Sími 830.
Von hefif alt til lifs-
ins þavfa.
Komið því þangað sem þið fáið
nauðsynjjar ykkar á sama
stað, með sanngjörnu verði Miki-
ar vörur fyrirliggjandi. Aftur er
komið góða og fallega lýsiÖ,
nauðsynlegt fyrir eldri og
yngri, sem þurfa að flta sig; það
gerir ungdómimrhraustan. Komið
í Von og gerið kaup þar. Sfmi 448.
Virðingaríylst.
Gunnar S. Sigurðss.
Alþýðumenn verzla að öðru
jöfnu við þá sem auglýsa í blaði
þeirra, þess vegna er bezt að
auglýsa í Alþýðublaðinu.
JH.f. Versl. „Hlífí6
Hyeríisg. 56 A.
Nýkomið: Flugnaveiðarar. Sultu-
tau í lausri vigt. Saumamaskfnu
olía og hin ágæta steikarfeiti,
ódýrari en áður.
Kaupid
Alþýðublaðið! j
i grendinni til sölu. Flutningur og
niðurrif /ylgir í kaupunum. —
Spyrjist fyrir við Grundarstíg 17
Reykjavik, klukkan 6—7 sfðd.
Ritstjóri og ábyrgðarmaðnr:
ólaíur Friðriksson.
Frentsmiðjan Gutenberg.
Carit Etlar: Astin vaknar.
fyrir um hvernig alt skyldi vera, Pétur hlýddi boðum
hennar, glaður og sem bezt hann gat, þreyttist aldrei á
dutlungum ungu stúlkunnar og var ætíð til taks, þar,
sem hann hélt að hann gæti skemt henni. Lesley lá-
varður horfði á „óróa", sem hékk niður úr loftinu,
skraut, sem var fyr meir algengt til sveita, og sem
gerður var úr smá ferhyrninguin úr hálmstráum, saman
fléttuðum, hangandi á mjóum þræði hver undir öðrum
Hinn minsti gustur kom „óróanum" á stöðuga hreyfingu.
Af því dró hann nafnið.
„Yðar hátign þykir gaman að þessu skrípi þarna,"
sagði Pétur. „En það er nú ekki sem bezt gert, þeir
eru til miklu betri. Eg skal flétta einn handa yður,
sem þér getið svo heingt upp 1 beztu stofunni yðar,
þegar þér komið heim. Hann á að vera í líki leðurblöku,
með þræðina í kjaftinum og rauðar fjaðrir aftur á."
Pétur var líka lítilþægur þjónn, og varð öllu feginn.
Fégar Elinora fleygði glófum, hirti hann þá. „Eg get
búið til úr þeim góða pyngju," sagði hann, Hann týndi
upp allar silkipjötlur og geimdi þær. „Það má búa til
úr þeim lagleg bönd á hattinn konunnar minnar, og
úr þessu má fá góðan brúðukjól handa yngstu dóttir
minni."
„Átt þú þá börn?" spurði lávarðurinn.
„Uh, nei! en dvelji yðar ágæti ögn hjá okkur, og
haldi þeir áfram þessir góðu dagar, þá eignast eg þau
vfst."
Þar eð vasar hans allir voru útroðnir, af öllu þvf, sem
hann hafði týnt saman, gekk haun fyrir lávarðinn,
áður en hann fór úr húsinu fyrsta kvöldið, og spurði,
hvort ekki ætti að leita á sér, því að þeir væru vanir
því á Hólmanum. Þegar menn gengu frá vinnu.
Oaginn eitir að skipið strandaði, var flakið kyrt á
rifinu. Kyrð var á, og varla bærðist hár á höfði. Bátarn-
ir heldu áfram að fara á milli og björguðu öllu sem
hægt var. Jakob Trolle hafði ekkert séð til gesta sinna.
Gluggaskýlurnar voru enn fyrir gluggunum og alt
virtist dautt inni fyrir. Pétur Bos sat á gólfinu við
dyrnar sem láu að anddyrinu, og beið þess, að hús-
bændunum þóknaðist að kalla. Sér til dægrastyttingar
hafði hann sett hatt sinn milli fóta sér, og taldi pen-
inga sína. Árla morguns hafði Magdalena haft teið til-
búið, hafði fengið teílát hjá prestinum, en svo leið að
miðdegi, að enginu virtist vakandi þar inni fyrir.
Fyrsta verk Lesleys lávarðar, eftir að í land kom,
hafði verið, að skrifa hjá sér alt, sem á daga hans
hafði drifið; hann endaði fyrsta daginn með þvf,
og byrjaði aftur næsta dag á hinu sama. Elinora vakn-
aði, öll lurkum laminn, frá því kvöldið áður. Húnleitá
alt hið nýja og ókunna umhverfis sig, sem sjónleik,
sem var til aðeins hennar vegna. I hvert sinn er hugs-
anir hennar hvörfluðu til strandsins, drógust þær sam-
an í eina ákveðna mynd: Takob Trolle. Hún hafði frá
upphafi veitt honum athygli, séð að hinir skulfu, meðan
hann sat sjálfur hnarreistur gengt bættunni. Hún hafði
séð gleði fiskimannanna, þegar báturinn lent, sigurgleð-
ina, sjálsánægjuna yfir unnum sigri, hann einn var
óbreittur, stóð með hendurnar í vösunum og horði 1
kriugum sig, eins og þetta alt væri daglegt brauð. Það
var eitthvert undarlegt segulafl í þessari óvandfýsnu
þögn og sjálfsafneitun, sem hafði þegar mörgum sinnum
neytt hana til að hlýða vilja hans, þar sem hann virtist
þó ekki vilja beygja sig fyrir hennar vilja. Það var þö
nýlunda. Henni virtist, hann hlyti að geta stjórnað öllu.
í háa, mikla enninu lá ósveiganlegur viljakraftur, í aug-
unum ósegjanleg einlægni og góðmenska, skírleikí, sem
sýndi, að hjarta mans þessa var óskrifað blað.
Þannig voru hugsanir hennar, þegar hún vaknaði um