Dagblaðið Vísir - DV - 17.12.1994, Blaðsíða 13

LAUGARDAGUR 17. DESEMBER 1994
13
„Það er ekkert gagn í þér,“ sagði
konan. „Það er eins og venjulega
fyrir jólin. Þú ert annaðhvort í
vinnunni eða fyrir heima hjá þér.“
Ég lét lítið fyrir mér fara enda hef-
ur mér lærst það af langri reynslu
að konur eru viðkvæmar rétt fyrir
stórhátíðir. Mikið stendur til og
allt lendir á þeim. Lítið gagn er í
krökkunum og alls ekkert í kallin-
um.
Jólaundirbúningur á mínu heim-
ili byrjaði fyrir nokkru. Ég fann
það þegar ég kom heim úr vinn-
unni dag nokkurn. Málningarlykt
lagði að vitum og frúin í léttri vímu
af málningargufunni. Hún hafði
lokað að sér inni á svokölluðu
gestaklósetti og taldi nauðsynlegt
að breyta Ut þar úr bleiku yfir í
myntugrænt. Ég viðurkenni að ég
sá ekki beina þörf á þessu en hafði
þó vit á því að hæla henni fyrir
dugnað og frábæran Utasmekk.
Konan vissi auðvitað að þetta var
tómt froðusnakk hjá mér en lét sér
þó hrósið vel líka. Hún var enda
léttkennd af gufunum.
Konan, sem er bjartsýn að eðlis-
fari, spurði hvort ég gæti ekki not-
að tækifærið og málað eina hurð í
grennd við gestasalernið. Ég leiddi
það hjá mér í þeirri von að hún
gleymdi að ítreka þetta þegar af
henni rynni. Það stóð heima. Þegar
ég kom heim næsta dag var búið
að lita hurðina.
Úr alvöru í gervi
En ekki má gleyma því að ég er
húsbóndinn á heimUinu. Ég fann
mig því knúinn til þess að leggja
mitt af mörkum tU undirbúnings
hinnar helgu hátíðar. Ég lagði því
tU að keypt yrði gervijólatré. Ég er
nefnUega orðinn ótrúlega þreyttur
á svoköUuðum alvörujólatrjám.
Við höfum keypt eitt slíkt á hverj-
um jólum frá því að viö hófum
búskap. Við erum alltaf sein að
kaupa þessi tré og þau bestu því
löngu gengin út. Við sátum því yfir-
leitt uppi með hálfgeröa sterti, eig-
inlega jólaherðatré.
Það er heldur enginn leikur að
kaupa svona jurtir. Þær eru
rmm.

um mínum sérkennilegar aöfarir
en þeir buðust þó ekki tU að hjálpa
mér. Synir mínir, um tvítugt,
horíðu á fóöur sinn bak við stofu-
gardínurnar og höfðust ekki að.
Það er undantekningarlaust kalt
þegar þessi aðgerð fer fram. Ég
kemst ekki hjá því að fara í þetta
mál núna um helgina og er óneitan-
lega kvíðinn. Ég kíkti því á veð-
urspá helgarinnar. Það stóð heima.
Það van spáð roki og brunakulda.
Tilhlökkunarefni
Ég læt mig þó hafa þetta enda
er ekki ætlast tU þess að ég geri
fleira fyrir jóhn, að einu undan-
skUdu. Ég á eftir að reyta rjúpurn-
ar eða hamfletta eins og það heitir
víst. Ég hengdi þær upp fyrr í vik-
unni og verð að viðurkenna að
rjúpnaatið er ahs ekki eins ógn-
vænlegt og birkitréð upplýsta. Ég
hlakka tU að fást við fuglana því
nokkur hefð er á þann verknað
komin. Færri komast raunar í
rjúpnaslaginn en vhja enda vUl
verða nokkur kaupstaðarlykt af
mönnum við starfann. Gerast þá
veiðisögur ákafar og ekki síður hjá
þeim sem aldrei hafa skotið úr
byssu. Rjúpan kemur mér í jólast-
■)
Hugmynd um
jólagjöf
Eins og sést að ofanskráðu legg
ég talsvert á mig tU þess að fjöl-
skyldan geti haldið jólin hátíðleg.
Jólabaksturinn er að vísu ekki mín
deild nema hvað ég stelst í smákök-
urnar fyrir jól. Þær eru miklu betri
þá. Börnin eru hins vegar fóður-
betrungar í bakstrinum og baka
piparkökiy af ástríðu.
Éitt er þó óklárt þegar aðeins er
vika tU jóla. Það verður að viður-
kennast að þar er um eilífan höfuð-
verk að ræða - jólagjöfma handa
betri helmingnum. Það vUl að
sönnu tU að ég á marga þjáningar-
bræður í þessum efnum, menn sem
vita ekkert hvað skal kaupa handa
frúnni. Ekki þýðir að kaupa heimil-
geymdar á köldum stöðum og jafn-
vel þar sem frost og næðingur leik-
ur um kaupendur. Kaupandinn er
því kaldur með bláar hendur og
seljendur, yfirleitt ungir ofurhug-
ar, eru bleikir af kulda með sultar-
dropa á nefmu. Eftir að útUokunar-
aðferö hefur verið beitt er stertur-
inn fluttur út L.bU. Greninálar
stinga síðan upp kollinum í bílnum
fram á jafndægur á vori.
Samviskulaus suða
En eitt er að kaupa grenitré og
annað að koma því fyrir í þar til
gerðum fæti á Þórláksmessukvöld.
Sá gjörningur telst á valdsviði hús-
bóndans. Fyrst er að drösla trénu
inn af svölunum, venjulega
kafspjóuðu og frosnu. Samkvæmt
söluupplýsingum þarf síðan að
baöa tréð í heimihsbaðkerinu svo
það þiðni í rólegheitum. Að því
loknu á að saga neðan af stofninum
og neðstu greinar burt til þess að
koma trénu fyrir í jólatrésfætinum.
En ekki nóg með það. Það verður
að sjóða vatn og stinga stúfnum
ofan í sjóðandi pottinn og halda
trénu þannig í kortér. Undanfarin
þrjú ár var ég orðinn svo sam-
viskulaus við þetta starf að ég hélt
trénu aðeins í suðunni í tíu mínút-
ur. Þetta þori ég að viðurkenna
núna vegna þess að ég hef gefist
upp á þessari tegund trjáa og vU
aðeins gervitré. Ég lét konuna þó
aldrei vita af þessari sviksemi
minni og kom því af fjöllum þegar
barrið fór að hrynja af trénu strax
á jóladag.
Samningavióræður
út um þúfur
Gervitré var þvi dagskipunin
og við hjónin fórum í búðir um síð-
ustu helgi að velja tré. Við skoðuð:
um tré á tveimur stöðum í stórri
verslunarmiðstöö í borginni. Mér
leist bærilega á beinvaxið tré og var
kominn í samningaviðræður við
búðarkonu þegar táningsdóttir
okkar hjóna rak nefið inn í búðina.
„Ég meina það,“ sagði hún. „Er
ekki í lagi með þig. Ég flyt tíl ömmu
ef þú ferð með þetta gerpi heim.“
Ég benti henni góðfúslega á að báð-
ar ömmur hennar væru með gervi-
tré og jólin hjá þeim væru mjög
hátíðleg þrátt fyrir það. „Þú og þín
heimspeki," sagöi stelpan og leitaði
ásjár hjá móður sinni. „Við skulum
athuga þetta," sagði móðirin og ég
fann að táningurinn hafði rekið
flein á milh mín og búðarkonunn-
ar. Ég neitaði að skoða fleiri gervi-
tré þann daginn.
Leyndur draumur
Konan leysti málið eins og yfir-
Laugardagspistill
Jónas Haraldsson
fréttastjóri
leitt áður. Hún fór ein eför helgina
og keypti gervitré og leitaði hvorki
áhts hjá mér né dótturinni. Ég varð
aö viðurkenna góðan smekk kon-
unnar enda var tréð glæsUegt og á
hæð við mig. Ég hlakka tU að eiga
við þessa nýjung á Þorláksmessu.
Það þarf ekkert aö sjóöa og ekkert
að vökva. Nýir sælutímar eru í
vændum. Það þarf ekki einu sinni
að henda trénu eftir þrettándann.
Nú fer það bara í geymslu fram að
næstu jólum.
Ég sé það, á teikningu sem fylgir
nýja trénu, að það er sett saman á
nokkrum stöðum. Ég þykist vita
að konan ætUst til þess að ég hluti
það í sundur eftir jólin. Ég á mér
þó leyndan draum um það að setja
draslið eins og það kemur fyrir,
með jólaskrauti og seríum, út í bfl-
skúr og láta það standa tilbúið til
næstu jóla. Ég vU þó ekki segja frá
þessum áformum mínum enda er
ég ekki viss um að samþykki fáist
fyrir þessari ráðagerð.
Upplýstbirkitré
En þótt baráttan um jólatréð
hafi fengið farsælan endi er slag
mínum við trjágróður ekki lokið.
Kona mín á sér mikið uppáhaldstré
í garðinum. Mér er gert að lýsa
þetta tré upp um hver jól. Þegar
starf þetta hófst var tréð lítiö og
bar aðeins eina seríu. Síöan eru Uö-
in mörg ár, eins og segir í dægur-
ljóðinu. Tréð stækkar og stækkar
og ber fleiri og fleiri seríur. Það er
oröin veruleg kúnst að lýsa það
upp.
Þetta er birkitré og því ekki auð-
velt að reisa við það stiga. í fyrra
brá ég á það ráð að bakka bílnum
að trénu, klifraði upp á hann og
smokraði seríunum á tréð með eld-
húskústinum. Það þóttu nágrönn-
istæki. Ég yrði gerður afturreka ef
ég vogaði mér að pakka inn hræri-
vél eða straujárni. Þennan mögu-
leika hafa ólmar réttindakonur al-
veg eyðilagt.
Þá þýðir ekkert að kaupa flíkur.
Athugasemdir verða gerðar við Uti
og snið. Þrautalendingin viU verða
skart einhvers konar. Þá er einn
vandi óleystur. Þegar kemur að
jólum er reiðufé uppurið og brúka
verður plast. Það er því óhjá-
kvæmflegt að frúin sjái það fyrst
kvenna hvaö gjöfin kostaði þegar
vísareikningurinn dettur inn um
lúguna. Þar er vandratað meðal-
hófið. Ekki má það vera of ódýrt
því þá sést að gjöfin er ekki nógu
merkUeg. Þá má hún heldur ekki
vera of dýr því þá er hætt við ásök-
un um bruðl.
Mér hefur því dottið í hug, af því
að konan mín hefur eiginlega yfir-
tekið bílinn minn, að gefa henni
jólagjöf bílaáhugamannsins. Þetta
er þó áhættusamt því nokkur
óvissa ríkir um viðbrögð hennar
ef upp úr pakka frá heittelskuðum
eiginmanni kæmi topplyklasett,
glussatjakkur eða viðgerðabók um
bílinn.
Það eru víst takmörk fyrir öUu.