Dagblaðið Vísir - DV - 18.01.1995, Blaðsíða 12

12
MIÐVIKUDAGUR 18. JANÚAR 1995
Spúrningin
Ætlar þú á skíði í vetur?
Pálmi Gíslason: Nei, ég kemst ekki.
Ég brotnaði á skíðum í gær.
Sigurður Þór Sæmundsson: Já, ég
reikna með því.
Árni Steingrímsson: Nei, ég stíg aldr-
ei á skíði.
Kristján Valsson: Nei, ég fer aldrei á
skíði.
Anna Gissurardóttir: Nei, ég ætla
ekki að fara.
Svanhvit Gissurardóttir: Nei, ég fer
ekki.
Lesendur
Framtíðin bíður
með af leiðingar
Sigurjón skrifar:
Þjóðin býr sig undir erfiða mán-
uði. - Kjarasamningar eru stór hluti
af lífi fólks en þeir hafa oft í sögu
þjóöarinnar leitt okkur á villigötur
og m.a. í áraraðir voru þeir aðalorsök
verðbólgunnar. Um hana þarf ekki
að fjalla í löngu máli. Hugrakkur
stjórnmálamaður, að nafni Vilmund-
ur Gylfason, barðist fyrir vísitölu-
bindingu og hafði sitt í gegn, og þar
með hægði á verðbólgunni.
í dag er þjóðin laus við þann draug,
en annar mun hættulegri draugur
kveður sér nú hljóðs. Hann heitir
skuldir þjóðarbúsins. - Þessi draug-
ur er mun alvarlegri en sá sem fyrr
er nefndur til sögunnar þar sem
hann varðar sjálft fjöregg þjóðarinn-
ar og getur valdið gífurlegu tjóni á
afkomu fólksins í náinni framtíð.
Það sem gerir hann hættulegri er
sú staðreynd að það virðist ekki vera
til hugrakkur stjómmálamaður í
dag. Alþingismenn rífast um manna-
ráðningar hjá Ríkisútvarpinu og
álíka dægurmál. Ef vel ætti að vera
væru langir og strangir fundir á Al-
þingi um þennan vágest. En málið
virðist ekki koma þeirri stofnun mik-
ið við. Það er enda ekki lfklegt að sá
stjórnmálamaöur sem berðist gegn
þessum vágesti yrði kosinn aftur.
Við erum veiöimenn í eðli okkar,
og við viljum lifa frá degi til dags.
Það má sjá þessa merki í óvinsældum
Jóns Baldvins Hannibalssonar, sem
er hklega eini maðurinn í stjórnmál-
um sem þorir að ræða þetta vanda-
mál. En honum er hegnt fyrir. - Rík-
isstjómin hefur ekki náð tökum á
vandamálinu, og líklega versnar það
enn kæmist vinstri stjórn eöa svo-
kölluð félagshyggjustjórn til valda.
Það er orðið erfitt fyrir raunveru-
legt láglaunafólk að lifa af launum
sínum, og það er ekki hægt að van-
Þörf væri á löngum og ströngum fundum á Alþingi um skuldir þjóðarbús-
ins, segir bréfritari.
meta þá erfiðleika. Auðvitað á að
leita varanlegra lausna í tengslum
við þá þjóöarskömm. Þar tel ég ekki
kennara með því að Dagsbrúnar-
maðurinn hefur ekki frí marga daga
á ári, en það er m.a. hann sem hefur
raunverulega lág laun.
Allar kröfur á ríkissjóð ber að líta
mjög alvarlegum augum. Skamm-
sýnir og óábyrgir framsóknarmenn
í öllum flokkum dæla fé úr ríkissjóði
inn í landbúnaðinn. Þeirra er valdið,
og þeir nota það. Framtíðin bíður
með afleiðingarnar eins og hjá öllum
fyrirtækjum sem rekin eru án
ábyrgðartilfinningar. Allir þeir stóru
hópar sem vinna hjá ríkinu gera
endalausar kröfur og þeim virðist
alveg sama um ríkissjóð, vinnuveit-
anda sinn. Og því fá þeir sínu fram-
gengt að stjórnmálamönnum er líka
sama. - Þeir vilja atkvæði og vilja
vera hetjur dagsins.
Islenskt, já takk!
Þóra skrifar
Svo bregðast krosstré sem önnur
tré, flaug um hugann þegar greint
var í fjölmiðli frá innflutningi kirkj-
unnar og kærleikans manna á pípu-
orgelum erlendis frá og eftir situr
íslenskur orgelsmiöur verkefnalaus.
Og ekki er langt síðan að greint var
í fjölmiðh frá stórinnflutningi kirkj-
unnar manna á erlendum hkkistum!
Þaö hefur hingað til verið talið að
skilningur starfsmanna kirkjunnar
væri mikill á bágindum fólks vegna
atvinnumissis, en þar er greinilega
vaðið í vihu og svima. Þaö sýnir þessi
innflutningur, sem slær atvinnu ís-
lendinga út af markaði.
Ég er þakklát fjölmiðlum fyrir að
upplýsa okkur um vanhæfni stjórn-
enda sem slíkt gera, um leið og ég
mótmæli þessum vinnubrögðum.
Ég tek undir með þekktum
menntamanni, sem sagði það vera
undarlegan andskota hvað íslend-
ingar lægju alltaf hundflatir fyrir
öllu sem erlent er, og er þá skemmst
að minnast íslenskra alþingismanna
sem völdu að sitja í dönskum hús-
gögnum í setustofu Alþingis íslend-
inga.
Nína Sæmundsson
Lúðvíg Eggertsson skrifar:
Kvikmyndin um líf og starf Nínu
Sæmundsson, sem.sýnd var í Ríkis-
sjónvarpi á dögunum, var heillandi
og fróðleg á marga lund. Söguhetjan,
sem var fædd hstakona, fór sigurfor
um heiminn, bæði austan hafs og
vestan. Þeir sem stóðu að myndinni,
ekki síst Kassagerðin, eiga miklar
þakkir skhdar.
Vafalaust munu margir ljalla um
þessa glæstu mynd. Ég mun í stutt-
um pistli aðeins minnast á hin nötur-
legu sögulok þegar fögur stytta eftir
Nínu í eigu höfuðborgarinnar var
Hrlngiðísíma
563 2700
millikL 14 og 16
-eóa skriíið
„Hvers átti hún að gjalda?“ spyr
bréfritari. - Nína Sæmundsson lista-
kona i Hollywood við upprunalegu
gerð Hafmeyjunnar.
sprengd í loft upp við Tjömina. At-
burðurinn sló óhug á borgarbúa og
mun hafa sært listakonuna bitur-
lega. Björn Th. Björnsson kom fram
í kvikmyndinni og gaf þá skýringu,
sem ég hefi ekki áður heyrt, að dvöl
Nínu í Bandaríkjunum hefði fjarlægt
hana evrópskri hstmenningu, en þaö
hefði skapað henni óvhd.
Slík óvild gæti þá aðeins hafa stafað
af hálfu kommúnista sem hötuðust
við ameríska varnarhðið. Björn virð-
ist vita meira um þetta en aðrir og
ætti því að yfirheyra hann ef þannig
mætti komast á slóð afbrotamann-
anna.
Það getur á engan hátt tahst sak-
næmt hjá hstamanni þótt hann verði
fyrir áhrifum í því landi sem hann
dvelur. Þannig hefur t.d. Louisa
Matthíasdóttir, sem lærði í París,
verið langdvölum í New York. Hún
hefur komið hingað með hstsýningar
og jafnan hlotið bestu viötökur. -
Hvers átti Nína að gjalda?
Boðskapurfrá
Skandia
Þórdís skrifar:
Það þarf ekki að fjölyröa vun
mátt auglýsinga um að koma
vöru sinni eða þjónustu á fram-
færi. En hún gengur þó út yfir
allt velsæmi, auglýsing Skandia
sem birtíst á skjá landsmann
þessa dagana. Þar er sýndur
kærulaus ökumaður, er ekur bif-
reið sinni i tvigang á, en að hans
sögn er „aht í lagi“ því bónus-
missirinn er sama og enginn!
Þama er það sem sé látið líta svo
út að bónusmissirinn sé aðal-
vandamál ökumanna en ekki slys
á fólki eða skemmdir á bílnum
(eða munum). Boðskapur auglýs-
ingarinnar er því: það er aht í lagi
að keyra á. Mér þykir þetta víta-
verð auglýsing sem ætti að banna.
Engin mótmæli
gegnTsjetsjeníu-
stríði?
Kjai-tan skrifar:
Mér finnst furðulegt að engin
samtök hér á landi skuli hafa
haft uppi mótmæli gegn striðinu
í Tsjetsjeníu. Svo mikil og tíð
mótmæli voru gegn Víetnam-
stríðinu aö ekki hefði verið frá-
leitt að sömu aðilar héldu úti
andófi gegn Rússum fyrir þá. ógn
sem nú er búin að standa í einu
ríkja þeirra um alhangt skeið. -
En það eru kannski þreyttir mót-
mælendur sem nú sjá ekki neina
ástæðu til andófs? Þeir hefðu ris-
ið upp við dogg hefðu þetta verið
Bandaríkjamenn, samanber
Persaflóastriðið.
Þeirbreyti
blessunarorðunum
Gyða hringdi:
Prestar hafa venjulega yfir
blessunarorð th stjórnvalda, for-
seta og svo heimila landsmanna.
Nú er orðið fámennt á heimilun-
um, ef þá nokkur er heima að
deginum. Húsráðendur i vinnu
allan daginn og bömin á bama-
eða dagheimhum og svo gamal-
mennin á ehi- og dvalarheimil-
um. Prestar ættu þvi að snúa
bænum sinum 1 æ ríkari mæli th
þessara stofnana i stað heimh-
anna, þar sem fólk kemur aðeins
til að sofa blánóttina.
SættiríHafnarfirði
Þorgeir skrifar:
Ég hvet aha Hafnfirðinga sem
vijja bæjarfélagi sínu vel að
stuðla að heilum sáttum milh
manna í bæjarstjórninni. Það
gæti orðið bæjarbúum th mikils
tjóns ef núverandi bæjarstjórn
héldi ekki áfram lofsverðu fram-
takí sínu í því að koma bænum
og fjármálum hans á réttan kjöl.
Nóg er að gert í því að breiða út
gróusögur um menn og málefni í
þessurn fallega bæ. Nú verða að
takast sættir og það strax. Verk-
efni eru fram undan.
Lítil þekking,
mikil ósanngirni
Bjöm Indriðason skrifar:
Vihijálmur Eghsson, alþm. og
framkvæmdastj. Verslunarráðs
íslands, skrifaði grein i DV ný-
lega af lítihi þekkingu en mikilh
ósanngirni. - Nú er það þannig
aö ÁTVR hefur mjög hagkvæman
rekstur. Það er og fjarstæða, sem
Vilhjálmur segir, að þar sé lirúg-
að inn starfsfólki. Þvert á móti
er fólk of fátt á ýmsum álagstím-
um. Þá eru flestir sammála um
að þjónusta ÁTVR sé með ágæt-
um, eins og t.d. veitingamenn
geta boriö um. Hagræði er einnig
að því að hafa sölu og dreifingu
í einu lagi. Grein Vhþjálms er
dæmigerð fyrir einkavinavæð-
ingarfélagiö sem kappkostar að
selja eigur ríkisins hvað sem það
annars kostar skattgreiðendur og
halda því fram að slíkt jafngildi
því að auka tekjur ríkissjóðs.