Þjóðviljinn - 30.08.1938, Blaðsíða 4

ap I\íy/a T5io a§
Amerísk stórmynd í 2
köflum, 24 þáttum, ó-
venjulega spennandi og
viðburðarík.
Aðalhlutverkin leika:
Bob Steele,
Jach Mulhall,
Luc le Brown og fl.
Fyrri hluti sýndur í 'kvöld
Börn fá ekki aðgang.
Næturlæknir
Daníel Fjeldsted, Hverfisgötu
46, sími 3272.
Næturvörður
ier í Ingólfs- og Laugavegs
apóteki.
Útvarpið í dag:
19,20 Erindi: Gagnfræðaskóli
Reykvíkinga, Ágúst H. Bjarna-
son.
20,15 Erindi: Um iðnþing og
iðnsýningu í Osló, Helgi H.
Eiríksson.
20,40 Hljómplötur.
a. Lundúnasymfónía, D-dúr,
eftir Háydn.
b. Symfónía nr. 2, D-dúr, eft-
ir Beethoven.
c. Lög úr óperum .
22,00 Dagskrárlok.
Athygli
skal vakin á auglýsingu frá
Miðbæjarbarnaskólanum, sem
birtist hér á öðrum stað í blað-
inu. Er þar tiltekið á hvaða
tíma börn, er stunda eiga nám
í skólanum komi til viðtals.
Ríkisskip.
Súðin var á Kópaskieri í gær-
kvöldi.
Esja; er í Reykjavík.
þjóoyiuiNN
Niðbæjarskólin
Börn, sem heíma eíga í Míðbæjarshóahverfí Reyhja-
víhur og stunda eíga nám í shólanum, homí í shól-
ann eíns og hér greínír:
Fímmtudagínn 1. september hl. 8 árdegís homí
10 ára börn, fædd 1928; hl. 10 9 ára börn, fædd 1929
hl. 1 síðdegís, 8 ára börn, fædd 1930 og hl. 3 homi
7 árabörn fædd 1931.
Héraðslæhnír shoðar shólabörnín föstudag 2. sept-
ember. Koma 9 og 10 ára drengír hl. 8 að morgní
| í shólahúsíð. Stúlhur á sama aldrí homí hl. 10; 7 og
j 8 ára drengír homi hl. 1 siðdegís og telpur á sama
' aldrí hl. 4.
Undírrítaður sinnír víðtölum í shólahúsinu hl. 11
tíl 12 árdegís og 5 til 6 síðdegís. Símí er 4862.
Hallgtrímutr Jónsson
shólastjórí
Eommn beim.
Hallur Hallsson
tannlæhnír.
A ©amla
TJAPAJEF
Stórfengleg rússnesk kvik
mynd um frelsishetjuna
rússnesku í byltingunni
1917—19.
Aðalhlutverkín leiica rúss-
neskir úrvalsleikarar.
Börn fá ekki aðgang.
Börn fædd 1928, 1929, 1930 og 1931, er heíma
eíga í Shíldínganess- og GrímsstaðaholtsbYgð, mætí
víð shólahúsíð Baugsveg 7, föstudagínn 2. sept. n. h.
Árgangarnír frá 1928 og .1929 mætí hl. 10 f. h.
en yngri börn, fædd 1930 og 1931 mætí hl. 2 e. h.
Hín lögshípaða berhlashoðun héraðslæhnís fer
fram í shólahúsínu laugard. 3. sept. frá hl. 9 árdegís.
Reyhjavíh, 29. ágúst 1938.
Arngrímur Krísfjáiissoí!.
Slátrna giyrjai
L íloMzs dansfef fágmjöi basifeabyggsmjöL sléímgmn og allsfeonaf feydd,
I nýtt éííímhjöt Ffosna áílímhföiíð tæhhmð í vcrðL
K
aupfélag
s
eykjavíkur %gg
0
N
agrennls
Agatha Christie. 17
Hver er sá seki?
játaði þetta fyrir þér?
— Það stendur þannig á því, að fyrir þremur mán-
uðum síðan bað ég frú Ferrars að giftast mér. Hún
sagði nei. Ég bað hana þess aftur og aftur, og loks
lét hún undan, en vildi þó ekki gefa leyfi til að trú-
lofunin yrði opjnberuð fyrr en sorgafrárið væri liðið.
I gæ'r fór ég á fund hennar, vakti máls á þvíað nú
væri sorgarárið liðið og þremur vikum betur, og
nú gæti ekkert verið því til fyrirstöðu að við opinber-
uðum trúlofun okkar. Ég hafði veitt því eftirtekij,
að hún hafði verið eitthvað undarleg. í inokkra daga.
Svo alt í einu var sem hún misti kjarkinn. Húin
sagði mér alt af létta. Hvernig hún hefði hataðþenna
harðúðga mann sinn, hvernig henni hefði farið áð
þykja vænna og vænna um mig, og — hin hrægi-
íega leið sem hún valdi var — eitur! Herra minn
trúr, — það var morð að yfirlögðu náði.
Ég sá viðbjóðinn og óttann er skein út úr andliti
Ackroyds. Þessi sömu svipbrigði hlaut frú Ferrars
að hafa séð. Ackroyd er ekki einn af þeim heitu
elskhugum, er geta fyrirgefið alt ástarinnar vegna.
Hann var fyrst og fr-emst venjulegur borgari. Lög-
hlýðni hans, i einlægni og manngæska hlýtur að
hafa beðið þungt áfall við þessa játningu, og alt.
þetta hefir hjálpast að til þess að hrinda honum)
frá konunni.
— Já, hélt hann áfram lágri, blælausri röddu,
hún játaði alt, og mér skildist að einhver hafi vitað
þetta allan tímann, og neytt út úr henni stórfé tij
að þegja. Það vár í þann veginn að gera hana brjál-
aða. j,
— Hver er sá maður?
Aþ, í jefniu sá ég fyrir mé/f í svip Ralph Paton og
frú Ferrars hlið við hlið. Þau höfðuverið ítrúnaðar
samtali. Mér varð snöggvast ilt við af þessari til-
hugsun. Gat það verið, — nei það var ómögulegt.
Ég hugsaði til þess hve glaðlega Ralph híafði tekið
mér. Nei, það gat ekki átt sér stað.
— Hún vildi ekki segja mér nafn hans, sagði Ack-
royd hægt. Hún sagði ekki einu sinni að það hefði
verið karlmaður. En auðvitað . —.
— Já, auðvitað, samþykti ég. Það hlýtur að hafa
verið karlmaður. Hefirðu engan grun um hver það
gæti verið?
Ackroyd stundi og fól andlitið í íiöndum sér.
— Það er ómögulegt, sagði hann, það getur ekki
átt sér stað. Nei, ég vildi ckki einu sinni segja þér
frá þeim grun, sem ég fann snöggvast til. En svo
mikið get ég sagt þér, að orð, sem hún l'ét falla
fékk mig til að halda, að umrædd persóna væri á
héimili rnínu — en það getur ekkí átt sér stað. Ég
hlýt að hafa misskilið hana.
— Hvað sagðir þú við hana?
— Hvað gat éyT sagt? Hún sá hversu skelfilega
mér varð við fréttina. Svo kom annað til: Hvað átli
é{g ab gera? Hún var búin að gera mig meðsekan,
með því að segja mér frá þessu. Og hún skildi
þetta alt fljótar en ég. Ég var .alveg agndofa. Hún
bað mig um sólarhrings frest, og neitaði ákveðið
að segja mér til óþokkans, se.ni hefði h'aft peninga
út úr henmi. Hún hefir vist verið hrædd um að ég
mundi fara beint til hans og láta hann fá makleg
málagjöld, og þá hafði leyndarmálið komist út með'
al mainna. Hún sagði að ég skyldi frétta af sér áður
ien sólarhringur væri liðinn. Sheppard, — mér kom
það aldrei til hugar að hún mundi fremja sjálfs-
morð, bg ég rak hana út í dauðann.“
„Nei, nei“, sagði ég, „vertu nú ekki með neinar
grillur. Þú berð enga ábyrgð á dauða hennar“.
- „En hvað á ég mú að taka til bragðs. Konan er
dáin. Og því skyldum við vera að róta upp í því
sem liðið er“.
„Nei, til þess er engin ástæða“.
,,En svo er anríað. Hvernig á ég að náí í lurginn
á óþokkunum, sem rak hana út í' dauðann, rétt eins
og hann hefði sjálfur myrt hana. Hann vissi um glæp
hennar og réðist að henni eins og viðbjóðslegur
hræfugl. Hún hefir bætt fyrir brot sitt. Á hann að
sleppa við hegningu?“
„Á, þannig“, sagði ég hægt. „Þú ætlar að ná í
hann og hegna honum. En með því móti verður þetta
opinbert mál“.
„Já, ég hefi einnig hugsað um það atriði. Og ég
hefi enn ekki getað tekið neina ákvörðun“.
„Ég er þér sammála um, að óþokkinn ætti að fá
sína hegningu, en það getur orðið of dýrt“.
Ackroyd stóð upp og gekk um gólf. Rétt á Cftir
hné hann niður á stólinn.
„Heyrðu, Shepparcl. Hvernig lízt þér á að ég geri
út um málið á íþennan hátt: Ef ég fæ enga orðsend1-
ingu frá henni, læt ég málið niður falla“.
„Hvað áttu við með því að fá oFðsendingu frá
henni?“ spurði ég forvitnislega.
„Ég hefi sterkt hugboð um, að einhversstaðar bíði
mín skilaboð frá henni, sem hún hafi skilið eft-
ir, áður en hún gekk út í dauðann. Ég get engin
rök fært fyrir þessu, en mér finnst samt að það
muni vera“.
Ég hristi höfuðið.
„Hún skildi ekki eftir nein bréf eða skilaboð/*
sagði ég.