Þjóðviljinn - 17.11.1943, Blaðsíða 7

Miðvikudagur 17. nóvemb. 1943
ÞJÓÐVILJINN
7
ELI og
■
■ NORSK
Börnin góð! Ef þið lítið í þennan dálk á hverj-
um morgni, verður þar alltaf eitthvað. sem
þið hafið gaman af. Oftast verða það sögur
eða ævintýri, en reynt verður að hafa efnið
fjölbreytt.
Nú hefst stutt framhaldssaga, sem heitir
FORVITNA ÝSAN
Einu sinni var ofurlítil ýsa. Hún synti frjáls og glöð
í bláum sjónum og lék sér við hina fiskana. Stundum
komu stórir fiskar og ætluðu að gleypa Ýsu, en þá tók
hún sprett og synti burt eins og örskot og stóru fiskarnir
góndu á eftir henni með opið ginið.
Ýsan litla átti hvorki pabba né mömmu. Fiskarnir
eru svo skeytingarlaush um börnin sín, að þau þekkja
ekki einu sinni foreldra sína. Hrognin breytast í örlitla
fiska og þeir verða að sjá um sig sjálfir.
En ýsa litla var ekkert einmana. Það var fjöldi
fiska í kringum hana: Lúðan, síldin, þorskurinn, rauð-
maginn og margir fleiri. Þetta voru kunningjar hennar
og þeim datt ekki i hug að éta hana, því að þau voru
barngóð og höfðu gaman af hvað hún var kát.
Einn góðan veðurdag sagði lúðan við hana: „Það er
hættulegt að vera svona forvitin, eins og þú ert. Ef þú
gætir ekki að þér, lýkur með því, að þú gleypir öngul
og verður dregin á snæri upp á land. Þar getur þú ekki
synt og ekki einu sinni andað. Og þar eru landfiskar,
sem ganga á tveim fótum, stórir og illilegir, og sækjast
eftir að éta okkur.
„Hvað heita þessir landfiskar?“ spurði Ýsa litla.
„Þeir eru kallaðir menn,“ sagði sú gamla.
„Mig langar samt til að sjá þá,“ sagði Ýsa.
„Varaðu þig,“ sagði lúðan og reisti uggana. Rauð-
maginn sagði blátt áfram: „Það ætti að flengja hana.“
Ýsa litla varð logandi hrædd og synti frá þeim, þar
til hún var komin upp að landsteinunum. Þar hitti hún
heldur ófrýnilegan krabba.
„Hefur þú nokkurn tíma komið á land?“ spurði Ýsa
litla með hálfum huga.
Tfjltt 0$ ÞETT4
Róar
M SAGÁ EFTIR
U SKÁLDKONUNA NINI ROLL ANKER.
Áður komið af framhaldssögunni-
Róar Liegaard lœ\nir hafði shilið við kpnu sína, Önnu, sem var myndarleg
húsmóðir, en svo stjómsöm, að lœknir sá sitt óvœnna. Þau áttu fjögur hörn. Hann
felldi hug til Elí Tofte, sem Var bústýra bróður síns en annars listmálari. Þau gift-
ust, fóru til Parísar og dvöldu þar um hríð. Þar vann Róar að vísindalegum rann-
sóknum, og þau hjónin bjuggust við að sjá œskudraum hans rœtast — að hann
yrði frœgur vísindamaður. Elí fann, að hann saknaði barna sinna og hafði áhyggj-
ur af þeim.
Þau komu aftur til bœjarins, þar sem hann hafði gegnt lœknisstörfum og
þau stofnuðu heimili ásamt eldri dóttur lœknisins, Ingrid, og yngri syni hans,
Sverre. Ingrid er iðjusöm, þrálynd og dul, og stjúpunni tekst ekki <*ð ná hylli
hennar. Aftur á móti er Sverre henni eftirlátur. Adolf Andersen, bakarasonurinn,
er hrifinn af Ingrid, en föður hennar þykir hún of gott gjaforð handa bakarasyn-
inum.
EVi Tofte þykir anda fca/t i sinn garð frá fólkinu í þorpinu. Frú Liegaard
fyrri hafði Verið vinsœl þar.
BYRJIÐ í DAG AÐ FYLGJAST MEÐ SÖGUNNI „ELÍ OG RÓAR"!
— — Nokkru eftir utanför
Friðreks byskups og Þorvalds
Koðranssonar gerðisk á íslandi
svá mikið hallæri at fjöldi
manns dó af sulti. Þá bjó í
Skagafirði nökkur mikils hátt-
ar maður og mjög grimmur er
nefndur er Svaði, þar sem heit-
ir á Svaðastöðum. Það var einn
morgin, at hann kallaði saman
marga fátæka menn. Hann
bauð þeim að gera éina mikla
gröf og djúpa skammt frá bæ
sinum við almannaveg, en þeir
enir fátæku urðu fegnir, ef þeir
mættu hafa ömbun erfiðis sins
með nokkuru móti og slökkva
sinn sára hungur; ok um kveld-
it, er þeir höfðu lokið grafar-
gerðinni, leiddi Svaði þá alla í
eitt lítið hús. Síðan byrgði hann
húsið og mælti síðan til þeirra
manna, er inni voru; „Gleðizk
þér og fagni þér, því at skjótt
skal endir verða á yðvarri ves-
öld; þér skulið hér búa í nótt,
en á morgin skal yður drepa og
jarða í þeirri miklu gröf, er þér
hafið gört“. En er þeir heyrðu
þann grimma dóm fyrir sitt
starf, er þeim var dauði ætlað-
ur, tóku þeir að æpa með sár-
ligri sorg um alla nóttina.
Þar bar svo til, at Þorvarður
inn kristni, sonur Spak-Böðvars,
fór þá sömu nótt upp um hérað
at örendum sínum. En leið hans
lá allsnemma um morgininn
hjá því sama húsi, er inir fá-
tæku menn voru inni. Ok er
hann heyrir þeira grátlegan þyt,
spurði hann, hvat þeim væri að
angri. En er hann varð viss ins
sanna, mælti hann til þeira;
„Vér skulum eiga kaup saman,
ef þér vilið sem eg. Þér skuluð
trúa á sannan guð, þann er ek
trui á, ok gera þat, sem ek segi
fyrir, þá mun ek frelsa yður
héðan.; Komið síðan til mín
ofan í Ás, ok mun ek fæða yðr
alla“------
(Svaða þáttur og Arnórs kerl-
ingarnefs).
„Ingrid mín“, hvíslaði Elí.
Hún fór að taka af borðinu, en
hjarta hennar sló örar, því leng-
ur, sem Ingrid grét.
Þegar hún hafði raðað blöð-
unum, sem voru á borðinu, sneri
hún sér að Ingrid. Ingrid sat
upprétt á stólnum og handlék
vasaklútinn.
„Get ég ekki hjálpað þer.
Ingrid?“
„Ég er svo ljót, ljót og leiðin-.
leg. Ljótari en allar aðrar“. Elí
strauk hendinni yfir ennið Það
var ekki þetta, sem hún bjóst
við. Henni varð rótt og hana
langaði til að taka stúlkuna í
faðm sér. Það þorði hún þó
ekki, en færði stólinn sinn nær
henni, og settist.
„Ingrid. Þú ert ekki ófríðari
en svo, að þú gætir orðið lagleg,
ef þú reyndir eitthvað til þess“.
Stúlkan leit á hana með eymd
arsvip. Augnalokin voru rauð.
„Eg hef oft gefið þér gætur
og mér hefur dottið það rétta í
hug, en ég þorði bara ekki að
segja það við þig, Ingrid. —
— Þú ert vel vaxin, og ef þú
vildir lofa mér að athuga kjól-
ana þína. — — — Og ef þú
vildir lofa mér að mála svo-
lítið augabrýnnar á þér“.
„Heldurðu að ég vilji mála
mig? Nei“.
„Því ekki, Ingrid?“
„Pabbi yrði alveg galinn“.
Elí hló: „Pabbi þinn tæki
ekki einu sinni eftir því. Ég
mála svolítið á mér varirnar
stundum. Það hefur hann ekki
hugmynd um“.
„Heldurðu að ég fari á bak
við pabba?“
Elí leit niður fyrir sig. „Þú
tekur allt svo hátíðlega, Ing-
rid. Karlmennirnir vilja, að
við séum fallegar, en þeim er
sama hvernig við verðum það“.
Ingrid horfði á Elí, þurreyg
og fölleit. Nú sá hún að stjúpa
hennar hafði málaðar varir. Og
þessvegna sýndust tennur hern
ar svona hvítar. Hvað ætli frú
Sturland segði7
„Viltu biðja pabba, að lækna
mig í augunum? Það er það
eina, sem þú getur gert fyrir
mig“. Hún vafði saman því sem
hún hafði verið að hekla. Það
var blúnda af vandlærðri og
torveldri gerð.
„Góða nótt, og þakka þér fyr-
ir“, sagði Ingrid.
----Dagarnir liðu ekki fljótt
en liðu þó. Bernhardina hafði
fundið up á því, að þær skyldu
nota vel tímann meðan læknir-
inn væri í burtu og þvo eldhús-
ið hátt og lágt. Sjálf þvoði Bern
hardina veggi og loft. Hún var
því vönust. Elí og Ingrid þvoðu
hillur og skápa og þurrkuðu
ryk af spariborðbúnaðinum.
Þær töluðu saman, en Elí var-
aðist að horfa á Ingrid. Það
virtist nákvæmlega útreiknað,
V.______________________________
hvernig Ingrid hélt áfram að
vera stjúpu sinni ókunnug. Gat
þessi hlédrægni verið eðli henn-
ar. Ingrid, sem var svo rösk og
ákveðin í hreyfingum, þegar
hún var við vinnu sína. En þeg-
ar Elí reyndi að segja eitthvað
við hana í trúnaði, fór hún óð-
ar undan í flæmingi.
Smám saman fór Elí að hafa
það á tilfinningunni, að sér
væri ofaukið. Ingrid var henni
fremri við vinnu og bar sig
fýrir. Elí hraðaði sér, eins og
hún gat. Og þá mölvaði hún
mjólkurkönnu. Henni fannst
kökkur í hálsinum á sér, þegar
hún var að tína upp brotin.
Jafnvel þessi glerbrot áttu hér
heima, eins og Ingrid og Bern-
hardina.
Henni varð litið á hilluna,
þar sem Bretagne-borðbúnaður-
inn stóð. Hann höfðu þau Róar
keypt í París og notað hann
þar.
„Þetta ættum við að nota á
sunnudögum“, sagði hún. Ing-
rid svaraði engu.
„Er þetta ekki glaðlegt á
svipinn?“ sagði h'ún og sýndi
Ingrid eitt fatið. Það var rauð-
rósótt.
,Jú, það er laglegt“.
„Hvað langar þig til að verða,
Ingrid?“ Elí tók lokið af fatinu
og horfði athugul niður í það,
eins og svarið væri á botninum.
„Eg hef ekki hugsað um það“.
„Mig mundi langa til að læra
að búa til svona hluti, mála
og brenna leir“.
Ingrid leit á fatið og hristi
höfuðið. „Ekki langar mig til
þess“.
„En til hvers langar þig þá“.
Elí var að hugsa um, hvað lengi
svona stór stúlka ætlaði að vera
heima með ólund.
„Eg sá vöggustofuna hennar
systur Maríu í vetur-----Hún
þagnaði og fór í mesta flýti
að brjóta bréf og leggja í hill-
urnar.
Elí roðnaði. Nú hafði Ingrid
í raun og veru svarað spurn-
ing hennar, þó að það væri út í
hött. Þetta vildi Ingrid — heim-
ili, börn og mann — líklega
_____________________________/
Adolf, bakarasoninn. Hvern
annars?
„Það fyrsta sem ég geri, þeg-
ar pabbi kemur heim, verður
að minnast á augun í þér. Nú
verður að reyna að lækna þig
sem fyrst“.
— Sunnudagurinn var allra
lengstur.
Á sunnudögum var Róar van-
ur að ganga um stofurnar og
gefa öllu gætur af meiri ná-
kvæmni en endranær. Og þá
söng hann með djúpri falskri
rödd:
„Eg kvíði ekki áhyggjum kom
andi dags — “
Elí sat við gluggann og var
að hugsa um þetta. Úti á torg-
inu var fólk á leið til kirkju.
Ingrid sneri baki að glugg-
anum og horfði í leiðslu á drag-
kistuna. Adolf hafði beðið hana
að hitta sig við eikina. En nú
var rigning. Frú Sturland hafði
beðið hana að fara með sér í
kirkju. En í kirkjunni var víst
enn dauflegra en hér.
Þá kom Sverre þrammandi
inn í hnéháum stígvélum og
með sjóhatt. Hann ætlaði niður
að sjó til að reyna nýja seglið,
sem Elí hafði saumað á bátinn
hans. Elí fór að spyrja hann:
Var nú báturinn orðinn alveg
sjófær, með rá og reiða? Vant-
aði ekki þetta eða hitt? — Elí
varð fegin að hlusta á skæra
rödd drengsins inni í tómlegri
stofunni. Hún tók af honum
sjóhattinn og strauk hár hans.
Það varð úr, að hún fór með
hann inn í herbergið sitt. Hann
vantaði seglgarn og hún ætlaði
að gefa honum spotta.
Þegar þau voru farin, sneri
Ingrid sér að glugganum. I dag
hefði hún getað farið með Per
og Annik upp í Torbudal, ef
-------. Þá hefðu þau haft með
sér nesti og veitt þar upp frá.
Hún reikaði að blómaborðinu.
Hún leit á blómin hvert af
öðru. Þau voru ljósgræn og
kyrkingsleg, því að þau höfðu
ekki næga birtu.
Ingrid þreifaði á einum rósa-
knappi og sleit hann af. Það
fór hrollur um hana. Hún sleit