Þjóðviljinn - 12.12.1943, Blaðsíða 7

Sunnudagur, 12 desember 1943.
ÞJÖÐVILJINM
S»»
RISINN, SEM EKKI KUNNI AÐ LESA

Róar

v»
W*WMM
(Lauslega þýtt).
Trölladrengurinn, sem eftir var, reyndi að draga
fram lífið á eigin spýtur. Hann tíndi ber og hnetur í
skóginum og ekki svalt hann. Hann óx, varð stór og
sterkur, og heimskur varð hann, eins og tröll gerast.
Honum þótti þó vont að vera alveg ómenntaður, því að
hann gat ekki lesið gáldrabókina, hvernig sem hann
reyndi. Hann skoðaði hana oft og hugsaði svo að brakaði
í heilanum, en hann þekkti engan stafinn.
Einu sinni heyrði risinn skrjáfa í lyngi uppi í fjall-
inu og eitthvert þrusk, sem hann átti ekki von á. Hann
leit út og sá ósköp litla, hvítklædda stúlku með glóbjart
hár og gullspöng um ennið.
Þetta var kóngsdóttirin í mannheimum. Hún var í
berjamó.
slátt barnsins, sem hún bar
undir belti. Hún gat ekkert
sagt annaö en þetta:
„Ingrid er saklaus“.
Hann lyfti annari hendinni
í mótmælaskyni.
Elí gekk aö stólnum, þar
sem sjúklingamir voru vamr
aö sitja. „Viö vei'öum aö segja
henni, Róar, að hún skuli
bara vera róleg. Hún eignast
barn og ekki er þaö á móti
lögmáli náttúrunnar. Róar.
Hún á aö vera hjá okkur. Og
við veröum ekki ráöalaus. Er
það?“
Hann tók höndunum um
höfuðiö og ennið hvíldi á
Þegar hún sá risann, leit hún brosandi á hann, þó
að hún væri logandi hrædd. En hún hafði tekið eftir
því, að pabba hennar rann alltaf reiðin, ef hún brosti.
Risinn varð líka glaður á svipinn og hann spurði
ósköp vingjarnlega, hvort hún vildi ekki gjöra svo vel
og koma inn.
Kóngsdóttirin hugsaði með sér, að hann væri sjálf-
sagt bezti karl og fór með honum dnn í fjallið-
Risinn sýndi henni allt, sem hann átti inni í fjall-
inu og' það var margt fallegt. En seinast fór hana þó
að langa heim. Hún kvaddi risann kurteislega og þakk-
aði fyrir sig.
„Farðu ekki heim“, sagði risinn. „Mér leiðist svo
að vera hér einn. Eg hef engan að tala við. Og nú er
ég orðinn gamall“.
Þá fór kóngsdóttirin að gráta. Hún sagðist verða
að fara heim til mömmu sinnar og hátta.
„Þú getur sofið hér“, sagði risinn.
Hann fór með hana inn í einhvern afkima í fjallinu
og bjó um hana á bjarnarfeldi. En hún hélt áfram að
gráta og gat ekki sofnað. Risinn sat hjá henni og reyndi
að hugga hana. Seinast fór honum að leiðast gráturinn,
svo hann fór.
7(lft Qg ÞETTA
borðinu.
j „Hún elskaöi Tore“, sagði
| Elí lágt.
1 Þá leit hann upp meö æðis -
gengnu augnaráði:
„Tore! Þaö er ekki Thore
Tofte“, hreytti hann út úr
sér.
„Nei, þaö .er ekki hann“.
Elí brosti örlítið. „Og þó er
það hann. Viö, sem eldri er-
um, skiljum þaÖ“.
Hann stóö á fætur og
strauk hárið frá enninu.
„Annaö hvort verð ég aö
losa hána við þaö, eða hún
giftir sig“.
„Losa hana við það!“ Elí
greip báðum höndum urn
boröshorniö.
,,Er þaö ekki óskaplegfc?
Hún er búin aö ganga meö í
þrjá mánuöi og hefur ekki
hugmynd um það“.
„Langar hana ekki til aö
éignast barnið?“ spurði Elí.
„Langar hana til þess!
Helduröu aö hún sé brjáluö.
Hún vill losna viö það. Hún
segir bara: Hjálpaðu mér!
Hjálpaðu mér! Langar til áö
eignast barn! Þaö væri senni-
legt! “
„Hún vill víst eignast barn-
ið. Hún sem er svo gefin fyrir
lítil börn. Hún er bara hrædd.
Vísindamaöur í Tékkósló
vakíu uppgötvaöi þaði fyrir
nokkrum árum, aö jurtir, sem
vaxa þar sem gull er í jörð
geti di’egið það til sín, svo áð
lítilsháttar gull finnst í vefj
um plöntunnar viö nákvæma
rannsókn. VísindamaÖur þessi
fann 600 grömm af gulli í
ösp sem hann rannsakaði í
þessum tilgangi.
★
Kaschmirsjöl eru nefnd
sérstök tegund ullarsjala frá
Tíbet. En fróðir menn segja,
að það sé rangnefni. Þau
einu réttu Kaschmírsjöl flytj
ist alls ekki til Evrópu og séu
svo þunn, aö hægt sé aö
draga þau gegnum venjuleg
an gullhring. Og þau eru ekki
úr ull, heldur úr hári stein
geitar, sem á heima hátt uppi
í Himalajafjöllum og enn hef
ur ekki tekizt að temja.
★
Elzti páfagaukur, sem sög
ur fara af á heima í Englandi
og er 118 ára. Hann hefur
alltaf verið eign sömu ættar
svo að þetta þykir óhrekjan
legt. Fuglinn er viö beztu
heilsu og málhress þegar síð
ast fréttist.
★
Hvergi á jörðinni farast
jafn margir menn af völdum
eldinga og í Suður-Afriku.
Eru þáö árlega nálægt 53 af
hverri milljón. Þetta er álitiö
standa í sambandi við málm-
lög þar í jörö. í Evrópu ferst
aðeins einn máður af milljón
árlega af eldingum.
Hún er hrædd við okkur og
alla aöra. Og svo þykir hemri
ekki vænt um bakarastrák-
inn. Henni þykir vænt um
Thore. Hún má ekki giftast
neinum, sem henni þykir ekki
vænt um. Þú lætur hana ekki
gera þáö, Róar“.
Hann horfði'á hana eins og
bráö-ókunnuga manneskj u.
„Ert-u ekki með réttu ráöi,
kona?“
Hann gekk þvert yfir gólf-
iö og staönæmdist við veri:-
færaskápinn.
„Eg ætla að skoöa hana, þó
að ég v/ti áö það er of seint.
Og þá er ekki nema um eitt
l að ræöa. Hér má ekkert
j hneyksli veröa. í þessari bæj-
ai’holu. Það var nóg komiö.
Og svo á ég ætt“.
Nú var þaö Elí sem setti
i upp xmdrunarsvip og horföi á
hann, eins og hún hefði ekki
séð hann áður.
Eg má þó tala við Ingrid
fyrst“, sagöi hún kuldalega.
„Talaðu bara. Talaöu eins
og þú vilt. En ekki í kvöld.
Eg ætla aö gefa henni veron-
al“.
Daginn eftir var Ingrid a
fótum og sat á rúmstokknum
í voöfelldum morgunkjól, sem
Elí átti. Hár hennar var slétt
og greitt aftur fyrir eyru.
AndlitiÖ var fölt og dökkir
baugar kringum augun.
Þegar Elí kom inn, birti ör-
lítiö yfir andliti hennar.
„Vill pabbi gera það“. Ing-
rid beið eftir svarinu meö hálf
opinn munninn.
Elí haföi komið inn til
hennar fyrr um daginn og
fært henni morgunmat. Þá
hafði Ingrid litiö á hana eins
og þær vissu allt báðar.
„Eg hef ekki spurt hann,
Ingrid.“ Hún settist á rúmið
hjá henni.
„Biddu harm þess. Gerðu
það fyrir mig. Hann gerir
það, ef þú biður hann“.
Elí hristi höfuöiö. „Eg get
ekki beöið hann að gera neitt
sem er svona ljótt. Þú vilt þaö
heldur ekki, þegar þú ert bú-
in að átta þig, Tngrid“.
„Hann getur hjálpað mér.
Hún, sem var hérna í fyrra,
sagði mér frá tveimur stúlk-
imi, sem létu gera þetta og
það var ómögulegt að sjá það
á þeim. Þetta sagði Vera mér.
Segöu pabba þetta. Viltu gera
þaö, Elí?“
Það fór hrollur um Elí.
Henni fannst hjartáð vera
að hætta að slá.
Mér finnst það bara vera eitt
hvað sem ég verð aö losna viö,
svo ég verði heilbrigð aftur,
alveg, eins og ég var áöur“.
Grannir fingur hennar voru
ókyrrir. Hún ýmist kreppti
hendumar eða rétti þær.
Elí sat kyrr og horföi niöur
fyrir sig. Hún fór að tala um
barnið, sem vex og dafnar i
móöm’lífi eins og fræ í moldu.
Og fyrr en nokkur veit, er þáö
orðin lifandi vera, sem á eft-
ir að hugsa. — Ef til vill
verða það merkar og gagn-
legar hugsanir. Ef til vill á
þáö eftir að elska einhverja
áðra manneskju svo heitt, að
hún geti ekki lifað án þess.
Þetta veit énginn. En litli lík-
aminn er að vaxa og í honum
býr sál, sem enginn veit, hvað
an er komin. Er nokkuð til
yndislegra en að eiga lítið
barn til að annast — svolítið
barn, sem smám saman verö-
ur fullorðinn maður eða kona.
Þetta sagði Elí. Hún gat
ekki litið upp. Hún skalf og
hélt að sér höndum.
„Yndislegt! Já, fyrir giftar
konur‘ , sagði Ingrid. „Hjóna-
bandið hafa mennirnir fund
ið upp en bamiö er gjöf nátt
úrunnar sjálfrar. Hvað vita
manneskjurnar . í heimsku
sinni?“
„En mamma! En allur bær
inn!“ Ingrid hnipraði sig
saman í keng. „Faröu nú, Elí
og biddu pabba að koma. NU
var sjúklingurinn aö fara.
Viltu biöja hann- Viltu þaö,
Elí?“
Elí fann, aö Ingrid gat ekki
tekiö neinum fortölum. Hún
skildi ekkert nema angist
sína og þáð var angistin, sem
fööur hennar bar að lækna
— annaö ekki.
Septembersólin skein í
heiði og kirkjuturninn bar
tígulega við bláan himininn.
Hvítir máfar syntu í stórum
.breiðum úti á lygnum firöin-
um.
Elí fór sér hægt, þegar hún
gekk í bæinn til aö verzla og
reka ýmis smávegis erindi
Hún jafnvel nam staöar um
stund til að horfa á svölur,
sem setzt höfðu á símaþráð-
inn. En hugur hennar var í
uppnámi Hún fann ný í’áö,
gerði nýjar áætlanir. Og allt
snerist um Ingrid. Róar hafði
loks sagt henni, aö hann
gæti ekki eitt fóstrinu. Það
væri orðið of seint — sam-
vizku sinnar vegna gæti hann
þáö ekki. Þá haföi Elí oröið
glöð og látiö það í ljós. Hann
skildi þaö ekki og færöist und
an blíðuatlotum hennar.
Sjálf vissi Ingrid þetta ekki
enn. Ef faðir hennar gekk
um herbergið, leit hún á hann
bænaraugum.
Elí fann, aö þaö var hún, sem
varö áö gera eitthvaö, þetta
var þá orðið hlutverk hennar.
Máfarnir flugu út meö firö-
inum, ráku upp skræki og
sneru við á fluginu. Elí stóð
á biyggjunni djúpt sokkin
niður í hugsanir sínar. Hún
hugleiddi _enn á ný öll úrræði
■ sem komið gátu til mála en
hætti við þau öll, hvert af
öðru. Hún sá í anda, aö Ing-
rid færi til ókunnra landa,
hún, sem ekki kunni nein er-
lend mál — einmana óg ráða
laus. En Ingrid gat fariö
huldu höfði í einhverri fjalla
byggð. Og Elí gat verið þar
sjálf einhvers stáöar nálægt.
Og það var hægt áö færa
henni barn Ingridar áð næt-
urlagi. Þá yrði tvíburafæöing.
Gat hún gert þetta. Gátu bau
Róar og hún framiö slíka
fölsun?
Nei, allt sem henni datt í
hug var ekki framkvæman-
legt. Hún vissi aðeins eitt:
Ingrid varð aö fæða barn
sitt og annast það heima hjá