Þjóðviljinn - 21.12.1943, Síða 7

Þriðjudagur 21. desember 1943
ÞJÓÐVILJINN

Róar
(Lauslega þýtt).
Pétur sveiflaði sér á bak á Fælna-Rauð og kallaði:
„Nú ríðum við upp með ánni. Haltu þér í faxið“.
— Hún kom á hverjum morgni og þau riðu í sprett-
inum um árbakkana. Og nú var hún farin að tala við
Pétur og var hin kátasta.
„Ert þú ekki hræddur við neitt?“ spurði hún.
„Nei, mamma sagði við mig, að menn gætu það, sem
þeir vildu.“
Þá fór kóngsdóttirin að hugsa margt.
Ég vildi, að hann pabbi hætti að liggja uppi í rúmi
allan daginn og taka í nefið- Hann er orðinn svo sljór
og gleyminn“.
„Ég skal koma honum á kreik,“ sagði Pétur.
Pétur fór beina leið til kóngsins. Kóngur sat á rúmi
sínu og var að skera tóbak.
„Það er orðinn svo mikill refagangur í skóginum, að
alifuglar hafa hvergi frið heima á bæjunum. Eigum við
ekki að fá okkur sína byssuna hvor og fara á refaveið-
ar?“
„Ég!“ sagði kóngur alveg steinhissa og tók hálfskor-
ið tóbaki.ð milli fingranna. „Nei, það get ég ekki.“
„Menn geta það sem þeir vilja,“ sagði Pétur.
„Mér er svo sem sama þó að ég reyni,“ sagði þá
kóngur og lagði frá sér tóbaksfjölina.
Hann var ekki léttur á fæti, gamli kóngurinn, og
engan skaut hann refinn. En hann svaf svo vel um nótt-
ina, að hann fór á veiðar með Pétri strax daginn eftir.
Hann hætti að drekka kaffi og taka í nefið meira en
góðu hófi gengdi og nú var hann alltaf á ferli á dag-
inn og sagði fyrir verkum.
„Hann pabbi er orðinn svo skemmtilegur,“ sagði
kóngsdóttirin við Pétur. „En ráðgjafinn er aumi mað-
urinn. Þarna situr hann allan daginn reykjandi og rífst
við menn út af engu.“
„Ég skal spjalla við ráðgjafann,“ sagði Pétur. Hann
fékk sér manntafl og fór beina leið til ráðgjafans.
„Viltu tefla við mig?“ spurði Pétur.
„Snautaðu út á auga lifandi bragði strákormur. Ég
ætti ekki annað eftir en að tefla við þig. Ég sem var
7(itíq$ ÞETTA
A. : Hefur þú sagt aö ég sé
ímyndunarveikur?
B. : Nei, þaö hef ég ekki
sagt. Eg sagöi bara, aö ef ég
gæti keypt þig fyrir sai.r.viröi
eg selt þig fyrir það, sem þú
álitir hæfilegt, þá yröi ég
et'ki auraiaus þaö sem eitir
er sev.nnar.
’iensdamóðirin: Eg vac að
skoða (’ýragaröinn í dag. Og
veiztu hvaö, apinn steytti
framan í mig loppuna.
Tengdasonurinn: Þaö getur
ekki veriö. Apar eru huglaus-
ar skepnur. Ætli það hafi ekki
veriö ljóniö?
Taugalæknirinn: Hvaö er
þaö fyrsta, sem þér muniö frá
bernsku yöar?
Sjúklingurinn: ÞaÖ var þeg
ar fariö var meö mig út í
fyrsta sinn. Þaö féllu snjó-
korn á andlitjö á mér. En rétt
þegar ég ætlaði aö fara aö
spyrja, hvað þetta væri,
mundi ég, aö ég var ekki far-
inn aö tala.
Kennarinn: Ef ég kaupi vör
ur fyrir 3567 krónur og borga
helminginn út í hönd, hvaö á
ég þá eftir aö borga mikið?
Börnin: Hinn helminginn.
Frúin: Nú er málarinn bú-
inn að vera hér í viku. Fer
þetta aldrei aö ganga?
Eldhússtúlkan: Viö setjum
upp hringana á morgun.
álkurnar meö berum augum,
sex—sjö álkur á sundi.
Þegar þeir voru komnir í
skotfæri, gaf Sturland þeim
merki og þeir hleyptu allir af
í einu. Fuglarnir busluöu og
sprikluöu í vatninu. Þegar
báturinn kom næf, sáu þeir
þrjá dauöa fugla á floti. Þeir
sneru upp hvítu brjóstinu.
Skytturnar útskýröu óöa-
mála, hvernig þeir heföu miö-
aö. En verkfræöingurinn
þagöi. Hann hafði auövitað
miöað allt of hátt.
Allt í ginu kom álkuhópur
fljúgandi, á aö gizka tuttugu
fuglár- Róar varð ör af ákafa.
„Þessar förum viö með heim,
piltar. Hér dugar ekkert
kák“!
Báturinn gekk upp og niö-
ur á öldunum. Ýmist sáu
þeir fuglana eða þeir hurfu.
Róar reyndi að draga andann
djúpt. Hvers vegna haföi
hann alltaf hjartslátt, þegar
hann miöaöi byssu?
„Hana nú!“ kallaöi hann.
„Of snemmt“, svaraöi Stur-
land.
„Nú!“ kallaöi Róar aftur.
Allir fóru aö miða.
„Bíðið þiö við“, sagöi Stur-
land.
Þá heyröist skot — og tveir
menn féllu.
„Hann skaut lækninn“, kall
aöi pilturinn viö stýriö og
sleppti meö báðum höndum.
Verkfræöingurinn spratt á
fætur. Hann staröi úrræöa-
laus á byssuhlaupiö. Það
eimdi enn úr því reykur. Síö-
an var eins og hann ætlaöi
að fleygja sér flötum viö hliö-
ina á Liegaard, þar sem hann
lá.
Sturland þreif í handleg|
verkfræðingsins og hratt hon-
um til hliðar.
„Ertu vitlaus manndjöf-
ull?“
„Eg skaut ekki. Eg skaut
ekki“.
„Þér skutuö víst“.
Lögreglustjói'inn laut niöur
aö Róari, ávarpaði hann og
lagöi hendina á heröar hans.
Róar hreyföi sig.
„Eg varö fyrir höggi“, sagöi
hann." „Eða ætli-þaö hafi ver-
iö skot?“ sagöi hann eftir dá-
litla umhugsun.
„Heim! Eins hratt og bátur
inn kemst!“ sagöi Sturland
viö piltinn viö stýriö. SkeggiÖ
á Sturland hristist.
„Hreyfiö þér yöur ekki
læknir“, sagöi lögreglustjór-
inn. En Róar velti sér á bak-
iö og rétti upp hægri hend-
ina.
„Heyriö þér, verkfræöingui'.
Viö skulum takast í hendur.
Þetta gat öllum oröiö. En
í þetta skipti hafið þér miö-
aö of lágt“. Hann brosti og
lét aftur augun.
Þeir létu eitthvaö undir höf
uöiö á honum, Sturland og
lögreglustjórinn. Þaö var kom
inn blóöpollur á pnrarið.
Verkfræöingurinn haföist
ekkert að. Hann sat við borö-
stokkinn og reri fram á gráö-
iö meö höfuöiö niöri á bringu.
„Harkaðu af þér maður.
Þetta fer sem fara vill“, hvísl-
aði Sturland aö honum og
kom við hann meö fætinum.
Róar bar hendina aö því
lærinu, sem blæddi úr. Hann
fann ekki til.
„Þaö hefur lent í beini“,
sagöi hann.
Sturland laut niöur aö
honum: „Eigum viö aö binda
um sáriö, eða láta það eiga
sig?“ spuröi hann.
Róar hugsaði sig um: Þaö
haföi lent í hann skot — úr
tveggja rnetra færi. Skotið
haföi aö líkindum lent ofar-
lega í læriö — högl og for-
hlaö — tægjur úr fötunum
höföu sjálfsagt lent 1 sáriö.
Pryser átti eftir aö ná þeim
út.
„HvaÖ veröiö þiö lengi aö
koma mér upp aö bryggju?“
spuröi hann.
„Tæpan hálftíma. Eigum
viö aö binda um sáriö? Eg
er í hreinni skyrtu“.
„Mín skyrta er líka hrein“.
Verkfræöingurinn spratt á
fætur og flýtti sér niöur í
klefann.
Sturland og lögrglustjórinn
sprettu upp buxnaskálminni.
Þegar ofar dró, mætti þeim
volgur blóöstraumur. Þeim
féllust hendur.
En Róar sagöi fyrir verk
um: Þeir áttu að halda áfram
aö spretta skálminni, alla leiö
upp úr, og vera ekki smeikir
viö blóöiö. Þeir áttu aö troöa
lérefti í sáriö og binda fast
um læriö — 0fan viö sáriö.
Byrja á því aö binda!
VerkfræÖingurínn kom meö
bláa skyrtu í hendinni. Þeir
rifu hana í sundur, tróðu
„kera“ 1 sáriö og vöfðu um
þaö margföldum ræmum.
Lögreglust j óranum féllust
hendur aftur, en Sturland
hélt afram. Sáriö var djúpl
Honum fannst blæöa aiveg
eins og áður, þrátt fyrir um-
búö i rnai. Verf ræöing: u’inn
kom l.’onum til hjálprr og
þeir bundu þétt um læriö
ofan við sárið. Seinast vöfðu
þeir þaö í peysu.
Róar lá á bakinu og horfði
upp í himinhvolfið. Hann
fékk móöu fyrir augun og fór
aö hugsa um fuglana, sem
höfðu látiö lífiö þennan fagra
sólskinsdag.
Þegar þeir nálguöust bryggj
una, kallaöi hann til Stur-
lands:
„Náöu í börur og beriö þiö
mig heim. Og hringiö þiö til
Prysers“.
„Við náum í sjúkrabílinn
og förum á sjúkrahúsið“. .
Róar þagói augnablik: „Nei,
heim“, sagöi hann.
Sturland greip hendinni í
skeggið, horföi alvarlega á
lækninn — og vissi, hvaö
liann hugsaði.
— — Elí stóö viö stofu-
gluggann hjá Ingrid. Hún sá
mótorbát skríða á mikilli ferö
inn fjöröinn. Hann líktist
risavöxnum, fugli meö hvítt
brjóst, þar sem hann klauf
öldurnar og þyrlaöi upp sjón-
urn.
„Þaö er fallegt aö sjá héö-
an, Ingrid. Þiö sjáió miklu
lengra en viÖ“, sagði Elí. Ing-
rid sat viö aö sauma barna-
föt. Hún gaf sér sjaldan tíma
til aö horfa út um gluggann.
Þetta var hennar heimur:
litla, blámálaöa íbúöin, saum-
arnir hennar og nýju hús-
gögnin, sem hún mátti aldrei
sjá ryk falla á.
„Viö ætlum aö láta gera
steypibaö hérna frammi á
loftinu. Adolf var aö fallast á
það, að hann veröur aó fara
í steypibaö í hvert skipti, sem
hann kernur úr vinnunni, til
aö þvo almennilega af sér
mjöliö. Tengdapabbi var á
mínu máli Hann er bærileg-
ur karl, skal ég segja þér“.
Elí svaraöi engu. Henni
sýndist------
„Þaö er aö koma bátur.
Mér sýnist hann svo líkur bát
Sturlands. — En þeir geta. ó-
mögulega veriö komnir strax“.
„Nei, þaö getur ekki veriö.
Þaö eiga margir svipaöa
báta“, sagöi Ingrid og hélt
áfram aö sauma.
„Jú, þaö eru þeir“. Elí tók
hatt og kápu. „Komdu meö
mér niöur á bryggju. Þeir
hafa líklega veriö búnir meö
öll skotin“.
En Ingrid var þá aö hita
vatn og ætlaói aö fara aö þvo
eitthvaö. Hún fylgdi Eli bara
að uppgöngunni".
„Komdu bráöum aftur Elí.
Og haföu pabba meö þér — “
sagöi hún.
Þegar Elí kom riiður á aö-
algötuna hljóp drengur fram
hjá henni og annar kom á
harða spretti á eftir honum.
Hún sá aö allt fólkiö á göt-
unni tók sömu stefnu.
Elí fór ósjálfrátt aö hraða
sér. En henni datt ekkert
óttalegt í hug. En þaö sól-
skin! Loftiö var hreint og
tært.
Þaö greip hana engin