Þjóðviljinn - 09.03.1944, Blaðsíða 7

Þjóðviljinn - 09.03.1944, Blaðsíða 7
ÞJÓÐVILJIX -s irimmtudagur 9. marz 1944. Palli hafði heyrt að uppi í Klettagjá yxi undrablóm, spryngi út á nýársnótt, og ef það væri slitið upp þá, gæti það læknað blind augu. Palli var hræddur að fara út á nýársnótt, því að hann hafði heyrt að þá væri margt á ferli, bæði álfar og óvætt- ir. En þegar amma var sofnuð um kvöldið, læddist hann út. Það var dimmt. Hann lagði af stað upp í fjallið. Þar var skógur og ákaflega skuggalegt. ,,Palli, Palli“, kallaði einhver rámur í röddinni. Palli leit við og sá mórauðan ref inni í kjarrinu. „Hvað ert þú að fara, Palli’?“ sagði refurinn. „Veiztu það ekki, að álfakóngurinn kemur út úr .fjallinu í nótt með allt sitt hyski og það er hættulegt að vera úti? Eg ætla heim í grenið mitt. Þú mátt koma með mér og sofa hjá yrðlingunum mínum í nótt“. „Þakka þér fyrir“, svaraði Palli, „en ég ætla upp í Klettagjá og sækja undrablómið til að lækna augun hennar ömmu“. Refurinn flýtti sér burt eins og fætur toguðu en Palli hélt áfram ferð sinni. „Palli, Palli“ var kallað á eftir honum ofan af háum kletti. Það var kr.ummi gamli, sem sat þar. Palli nam staðar. „Veiztu það ekki, að álíakóngurinn kemur út úr fjall- inu í nótt? Engum er óhætt, sem verður á vegi hans. Komdu fljótt með mér hérna upp í klettaskoruna. Við getum falið okkur þar báðir“. „Það er fallegt af þér að hjálpa mér, Krummi minn“, svaraði Palli. „En ég er að sækja undrablómið, sem á að lækna hana ömmu í augunum, svo ég verð að halda áfram“. Krummi beið ekki boðanna. Hann flaug eins og ör- skot upp í fjallið. Palli hélt áfram og var ákaflega hrædd- ur. Hann heyrði þrusk inni í skóginum og hélt að álfa- kóngurinn væri að koma. En það var þá bara gömul, hornbrotin ær. Og hún gat talað eins og allar aðrar skepnur, sem Palli mætti þessa nótt. „Hvert ætlar þú, Palli?“ spurði gamla ærin. „Álfa- 'kóngurinn tekur alla, sem eru úti í nótt. Komdu með mér. Eg er vön að liggja í hellisskúta hérna skammt frá“. „Eg verð að flýta mér. Eg er að sækja blóm, sem get- ur læknað hana ömmu“, sagði Palli og hélt áfram. LECK FISCHER: Fangavörðurinn: Hvers veglía voruð j»ér tekinn fastur, maður minn? Fanginn: Ég var ekki nógu fljót- ur að hlaupa. * A. : Hver var afstaða þín í bann- uaálinu? B. : í stuttu máli sagt: Eg var wieð þeim, sem voru á móti fjantl- mörtniun andstæðinga málsins. ★ Hann: Allar stjörnurnar horfa niður til okkar. Htua: Saina er mér. Ég er ný- k®mÍB úr permanenti. Ilúsbóndinn: Ég gerði satt að segja boð eftir þér bara til þess að biðja þig að hjálþa mér til að flytja búslóðina. Nú skulum við hjálpast að og bera út úr íbúðinni. Gesturinn: Þá ber ég allar þess- ar kristalsskálar út í bílinn. en þú berð ábyrgðina. ★ Gamla árið: Ekki vildi ég vera í þínum sporum. Nýja árið: Hvers \'egna ekki? Gamla árið: Það er búið að yrkja til þím eiiihverw óð. „Já, ég segi þaó bara að liann hefði vel getað kvatt áð- ur en lrann fór“. „Bara að hann gæti nú að sér, svo ekkert verði aö hon- um“. „O, hann er fullorðinn mað ur og ætti að geta séð um sig sjálfur. Mér hefur alltaf fundizt að hann ætti aö fara. Það er svo sem gott að fólk hjálpi hvað ööru en það verða að vera einhver takmörk fyr- ir því. Þú hefur nóg með þig og þína. Heföir þú ekki þurft að borga með þessum krakka fyrir Henny, þá hefðirðu átt eitthvað. Nú áttu ekki græn- an eyri“. „Það er nú of mikið sagt. Gáðu aó því aö — “ „Hvað áttu þá mikið í spari sjóðbókinni?“ gj-eip Karl fram í og beiö með óþreyju eftir svari. Lundbom fór hjá sér. Hann hafði ekki verið við þessari spurningu búinn. En hvað um það? Henny fékk kaup sitt greitt hvern mánuó og hún gat farið að grynna á skuldinni smám saman. „Þaö er ekki mikið í bók- inni. En við höfum þó nóg aö bíta og brenna í bráðina. Það höfum við“. „Já, þú hefur vinnu hálfan mánuö enn“. Karl þagnaði, því að Henny kom inn meö bakka í hönd- um. Hún setti glös á borðic?, þegar hún lét glasið hjá Karli spurði hún: „Svaf Fríða þegar þú fórst í morgun?“ „Hví spyröu aö því? Auövit- að svaf hún. Eg fór svo snemma á fætur“. „Þá finnst mér aö þú ættir aö fara heim og borða“, sagði Henny. * „Sérðu eftir matnum ofan í mig?“ spui'öi Karl reiðilega. En nú ’ var það Henny sem var róleg: „Mín vegna máttu borða alian matinn, en þaö getur vel veriö að Fríöa þurfi frek- ar á hjálp þinni aö halda en við“. Henny lagöi áherzlu á síð- asta orðið og fór. Karl góndi á eftir henni og skildi ekki neitt. Hann leit spyrjandi á föður sinn en hann virtist ekki hafa tekið eftir neinu. Hvað hafði Henny átt við. Kvenfólk hafði þann undar- lega hæfileika, aö hafa ve'ður af öllum leyndarmálum. Og konur skildu hver aðra, ef eitthvað var að. Karl hugsaöi sig um, en skildi samt ekki þetta rósamál. Fríða hafði reyndar ástæöu til að vera ó- ánægð meö skemmtunina og ef til vill hafði hún'minnzt á það við Henny. Já, Fríða var vís til að veröa með ólund allan daginn. En var það nokkuö annaö? Ekki gat Henny vitað aö húsa leigupeningarnir voru farnir, því að Fríöa vissi það ekki enn. „Eg fór heim til Perssons í dag. En hann þekkti engan, sem mundi vilja taka mig í vinnu, og þekkir hann þó marga“.,. Lundbom hafði ekki sagt dætrum sínum frá hinu ferða- iaginu, og hann þagði líka um það við Karl. Karl mundi bara hlæja að því aö hann hefði lesið gamalt blað og sjö- tíu og sjö umsækjendur urðu á undan honum. „Eg býst heldur ekki við aö þú fáir neitt að gera fyrst um sinn“. „Þú heldur þá ekki aö ég gæti verið neitt viö afgreiðslu, þarna sem þú vinnur?“ „Nei“, svaraði Karí. „Hvern ig dettur þér þaö í hug? „At- lantic“ ræður ekki til sín nema unga menn“. Það var eins og Karli hefði gramizt spurningin. „Mér datt nú bara í hug að spyrja". Lundbom nennti ekki að þræta við son sinn og þagöi. Henny kom inn og settist viö borðiö. Rétt á eftir kofti Svea og sagði: „Gjörið þið svo vel“. Þaö var sunnudagsmorg- unn og þá voru þau alltaf vön að vera skrafhreyfin. En nú sagði enginn neitt fram yfir það sem nauösynlegt var. Lundbom sat beint á móti auða stólnum og það gerði hann enn órólegri. Karl var annars hugar. Henny hafði ekki matarlyst. Hún ásetti sér aö fara og finna Kurt, þó að hún væri búin að lofa Rudoif því aö gera þaö ekki. Svea hlustaði í hvert skipti, sem gengið var um útidyrnar. Þau voru öll að reyna að halda lífinu í einhverri veikri Von. Framtíð þeirra allra var undir því komin að batnaði í ári. Lundbom fór að hugsa um það, aö auðvitað mundu báð- ar systurnar gifta sig strax og eitthvað raknaði fram úr. Og þá yrði það þeim til óþæg- inda og byrði að hafa gamal- menni á heimilinu. En dapurt var að hugsa til þess aö eiga í vændurn að verða utanveltu 1 fjölskyldu sinni. „Eg ætla að sjá um pabba“, sagöi Svea rólega og braut saman pentudúkinn. Rödd hennar var svo ákveðin aö hin þrjú litu öll upp. Lundbom reyndi að brosa. „Eg ’ er nú ekki kominn í kör enn. Eg vona aö ég geti unnið fyrir mér“. „Hvernig ætlar þú að sjá fyrir pabba?“ spuröi Karl undrandi og forvitinn. Hafði Svea fundið eitthvert úrræöi? En svar hennar færði honum vonbrigði. „Eg veit þaö ekki ennþá. En þú hefur nóg með þig, Karl. Henny giftist. Þess vegna er ekki um annaö aö ræða en að við p&nai reynum að draga fram lífiö í samein- ingu“. „En við skulum bíða róleg og sjá hverju fram vindur. Það hef ég alltaf sagt“. Lundbom vildi ekki heyrn. meira, Börnin hans gátu tal- að um hann, þegar hann var ekki viðstaddur. Var ekki hægt að hlífa honum við að hlusta á það? „Við getum líka lagt eitt- hvað af mörkumi. Eg er aö vísu í dálítilli klípu núna í svipinn. En það lagast. Og við Fríða viljum gjarnan — " Karli var þetta alvara. Hon- um var óhætt að lofa á á- byrgó framtíðarinnar. En Henny gaf honum ekki ráð rúm til að tala út. ,,Æ, þú hefur nóg með þig áður en lýkur. Það treystlr enginn á þína hjálp. En er hvergi til heimli þar sem pabbi gæti fengiö að vera?“ „Hvað er það, sem þú ert álltaf aö gefa í skyn?“ spurði Karl reiöilega og fór nú að hugsa um þaö, að Fríða mundi vera vöknuó og komin á fætur. Hann varð aö fara heim. Henny ætlaöi aó svara en hætti við það, því að pabbi hennar stóö á fætur. Hann færði stólinn að borðinu aft- ur og var lítið eitt óstyrkur i hreyfingum. „Nú fer ég út — að viöra mig í góöa veðrinu. Takk fyr- ir matinn“. ,,En — pabbi, ertu að fara út aftur? Þú, sem varst svo þreyttur, þegar þú komst heim. Og svo er alls ekki gott veður“. Svea reis á fætur. „Ef pabbi ætlar sér út, þá er bezt að lofa honum að ráða því“, sagöi Karl önugur. Hann var svo úrillur, að hann gat ómögulega stillt sig. Hon- um gramdist viö pabbi sinn og þótti hann skilningslaus. Henny hæddist aö honum og Svea var svo sem ekki skemmtileg heldur. ÞaÖ var eins og hún væri aö leika eitt- hvert hlutverk og vildi láta hrósa sér fyrir hvað hún léki vel. Karl var gramur við þau öll. ,,Eg hef gott af því að koma undir bert loft. Og svo fæ ég kaffiö þegar »ég kem heim“. Lundbom varð að herða sig o upp með þessum hversdags-

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.