Þjóðviljinn - 09.03.1944, Blaðsíða 7
ÞJÓÐVILJIX -s
irimmtudagur 9. marz 1944.
Palli hafði heyrt að uppi í Klettagjá yxi undrablóm,
spryngi út á nýársnótt, og ef það væri slitið upp þá,
gæti það læknað blind augu.
Palli var hræddur að fara út á nýársnótt, því að hann
hafði heyrt að þá væri margt á ferli, bæði álfar og óvætt-
ir. En þegar amma var sofnuð um kvöldið, læddist hann
út. Það var dimmt.
Hann lagði af stað upp í fjallið. Þar var skógur og
ákaflega skuggalegt.
,,Palli, Palli“, kallaði einhver rámur í röddinni.
Palli leit við og sá mórauðan ref inni í kjarrinu.
„Hvað ert þú að fara, Palli’?“ sagði refurinn. „Veiztu
það ekki, að álfakóngurinn kemur út úr .fjallinu í nótt
með allt sitt hyski og það er hættulegt að vera úti? Eg
ætla heim í grenið mitt. Þú mátt koma með mér og
sofa hjá yrðlingunum mínum í nótt“.
„Þakka þér fyrir“, svaraði Palli, „en ég ætla upp í
Klettagjá og sækja undrablómið til að lækna augun
hennar ömmu“.
Refurinn flýtti sér burt eins og fætur toguðu en Palli
hélt áfram ferð sinni.
„Palli, Palli“ var kallað á eftir honum ofan af háum
kletti.
Það var kr.ummi gamli, sem sat þar. Palli nam staðar.
„Veiztu það ekki, að álíakóngurinn kemur út úr fjall-
inu í nótt? Engum er óhætt, sem verður á vegi hans.
Komdu fljótt með mér hérna upp í klettaskoruna. Við
getum falið okkur þar báðir“.
„Það er fallegt af þér að hjálpa mér, Krummi minn“,
svaraði Palli. „En ég er að sækja undrablómið, sem á
að lækna hana ömmu í augunum, svo ég verð að halda
áfram“.
Krummi beið ekki boðanna. Hann flaug eins og ör-
skot upp í fjallið. Palli hélt áfram og var ákaflega hrædd-
ur. Hann heyrði þrusk inni í skóginum og hélt að álfa-
kóngurinn væri að koma.
En það var þá bara gömul, hornbrotin ær. Og hún
gat talað eins og allar aðrar skepnur, sem Palli mætti
þessa nótt.
„Hvert ætlar þú, Palli?“ spurði gamla ærin. „Álfa-
'kóngurinn tekur alla, sem eru úti í nótt. Komdu með
mér. Eg er vön að liggja í hellisskúta hérna skammt
frá“.
„Eg verð að flýta mér. Eg er að sækja blóm, sem get-
ur læknað hana ömmu“, sagði Palli og hélt áfram.
LECK FISCHER:
Fangavörðurinn: Hvers veglía
voruð j»ér tekinn fastur, maður
minn?
Fanginn: Ég var ekki nógu fljót-
ur að hlaupa.
*
A. : Hver var afstaða þín í bann-
uaálinu?
B. : í stuttu máli sagt: Eg var
wieð þeim, sem voru á móti fjantl-
mörtniun andstæðinga málsins.
★
Hann: Allar stjörnurnar horfa
niður til okkar.
Htua: Saina er mér. Ég er ný-
k®mÍB úr permanenti.
Ilúsbóndinn: Ég gerði satt að
segja boð eftir þér bara til þess
að biðja þig að hjálþa mér til að
flytja búslóðina. Nú skulum við
hjálpast að og bera út úr íbúðinni.
Gesturinn: Þá ber ég allar þess-
ar kristalsskálar út í bílinn. en þú
berð ábyrgðina.
★
Gamla árið: Ekki vildi ég vera
í þínum sporum.
Nýja árið: Hvers \'egna ekki?
Gamla árið: Það er búið að yrkja
til þím eiiihverw óð.
„Já, ég segi þaó bara að
liann hefði vel getað kvatt áð-
ur en lrann fór“.
„Bara að hann gæti nú að
sér, svo ekkert verði aö hon-
um“.
„O, hann er fullorðinn mað
ur og ætti að geta séð um
sig sjálfur. Mér hefur alltaf
fundizt að hann ætti aö fara.
Það er svo sem gott að fólk
hjálpi hvað ööru en það verða
að vera einhver takmörk fyr-
ir því. Þú hefur nóg með þig
og þína. Heföir þú ekki þurft
að borga með þessum krakka
fyrir Henny, þá hefðirðu átt
eitthvað. Nú áttu ekki græn-
an eyri“.
„Það er nú of mikið sagt.
Gáðu aó því aö — “
„Hvað áttu þá mikið í spari
sjóðbókinni?“ gj-eip Karl fram
í og beiö með óþreyju eftir
svari.
Lundbom fór hjá sér. Hann
hafði ekki verið við þessari
spurningu búinn. En hvað
um það? Henny fékk kaup
sitt greitt hvern mánuó og
hún gat farið að grynna á
skuldinni smám saman.
„Þaö er ekki mikið í bók-
inni. En við höfum þó nóg aö
bíta og brenna í bráðina. Það
höfum við“.
„Já, þú hefur vinnu hálfan
mánuö enn“.
Karl þagnaði, því að Henny
kom inn meö bakka í hönd-
um. Hún setti glös á borðic?,
þegar hún lét glasið hjá Karli
spurði hún:
„Svaf Fríða þegar þú fórst
í morgun?“
„Hví spyröu aö því? Auövit-
að svaf hún. Eg fór svo
snemma á fætur“.
„Þá finnst mér aö þú ættir
aö fara heim og borða“, sagði
Henny. *
„Sérðu eftir matnum ofan í
mig?“ spui'öi Karl reiðilega.
En nú ’ var það Henny sem
var róleg:
„Mín vegna máttu borða
alian matinn, en þaö getur
vel veriö að Fríöa þurfi frek-
ar á hjálp þinni aö halda en
við“.
Henny lagöi áherzlu á síð-
asta orðið og fór. Karl góndi
á eftir henni og skildi ekki
neitt. Hann leit spyrjandi á
föður sinn en hann virtist
ekki hafa tekið eftir neinu.
Hvað hafði Henny átt við.
Kvenfólk hafði þann undar-
lega hæfileika, aö hafa ve'ður
af öllum leyndarmálum. Og
konur skildu hver aðra, ef
eitthvað var að. Karl hugsaöi
sig um, en skildi samt ekki
þetta rósamál. Fríða hafði
reyndar ástæöu til að vera ó-
ánægð meö skemmtunina og
ef til vill hafði hún'minnzt á
það við Henny. Já, Fríða var
vís til að veröa með ólund
allan daginn.
En var það nokkuö annaö?
Ekki gat Henny vitað aö húsa
leigupeningarnir voru farnir,
því að Fríöa vissi það ekki
enn.
„Eg fór heim til Perssons í
dag. En hann þekkti engan,
sem mundi vilja taka mig í
vinnu, og þekkir hann þó
marga“.,.
Lundbom hafði ekki sagt
dætrum sínum frá hinu ferða-
iaginu, og hann þagði líka
um það við Karl. Karl mundi
bara hlæja að því aö hann
hefði lesið gamalt blað og sjö-
tíu og sjö umsækjendur urðu
á undan honum.
„Eg býst heldur ekki við aö
þú fáir neitt að gera fyrst um
sinn“.
„Þú heldur þá ekki aö ég
gæti verið neitt viö afgreiðslu,
þarna sem þú vinnur?“
„Nei“, svaraði Karí. „Hvern
ig dettur þér þaö í hug? „At-
lantic“ ræður ekki til sín
nema unga menn“.
Það var eins og Karli hefði
gramizt spurningin.
„Mér datt nú bara í hug að
spyrja".
Lundbom nennti ekki að
þræta við son sinn og þagöi.
Henny kom inn og settist viö
borðiö. Rétt á eftir kofti Svea
og sagði: „Gjörið þið svo vel“.
Þaö var sunnudagsmorg-
unn og þá voru þau alltaf vön
að vera skrafhreyfin. En nú
sagði enginn neitt fram yfir
það sem nauösynlegt var.
Lundbom sat beint á móti
auða stólnum og það gerði
hann enn órólegri. Karl var
annars hugar. Henny hafði
ekki matarlyst. Hún ásetti sér
aö fara og finna Kurt, þó að
hún væri búin að lofa Rudoif
því aö gera þaö ekki. Svea
hlustaði í hvert skipti, sem
gengið var um útidyrnar.
Þau voru öll að reyna að
halda lífinu í einhverri veikri
Von. Framtíð þeirra allra var
undir því komin að batnaði í
ári.
Lundbom fór að hugsa um
það, aö auðvitað mundu báð-
ar systurnar gifta sig strax
og eitthvað raknaði fram úr.
Og þá yrði það þeim til óþæg-
inda og byrði að hafa gamal-
menni á heimilinu. En dapurt
var að hugsa til þess aö eiga
í vændurn að verða utanveltu
1 fjölskyldu sinni.
„Eg ætla að sjá um pabba“,
sagöi Svea rólega og braut
saman pentudúkinn. Rödd
hennar var svo ákveðin aö hin
þrjú litu öll upp. Lundbom
reyndi að brosa.
„Eg ’ er nú ekki kominn í
kör enn. Eg vona aö ég geti
unnið fyrir mér“.
„Hvernig ætlar þú að sjá
fyrir pabba?“ spuröi Karl
undrandi og forvitinn. Hafði
Svea fundið eitthvert úrræöi?
En svar hennar færði honum
vonbrigði.
„Eg veit þaö ekki ennþá.
En þú hefur nóg með þig,
Karl. Henny giftist. Þess
vegna er ekki um annaö aö
ræða en að við p&nai reynum
að draga fram lífiö í samein-
ingu“.
„En við skulum bíða róleg
og sjá hverju fram vindur.
Það hef ég alltaf sagt“.
Lundbom vildi ekki heyrn.
meira, Börnin hans gátu tal-
að um hann, þegar hann var
ekki viðstaddur. Var ekki
hægt að hlífa honum við að
hlusta á það?
„Við getum líka lagt eitt-
hvað af mörkumi. Eg er aö
vísu í dálítilli klípu núna í
svipinn. En það lagast. Og
við Fríða viljum gjarnan — "
Karli var þetta alvara. Hon-
um var óhætt að lofa á á-
byrgó framtíðarinnar. En
Henny gaf honum ekki ráð
rúm til að tala út.
,,Æ, þú hefur nóg með þig
áður en lýkur. Það treystlr
enginn á þína hjálp. En er
hvergi til heimli þar sem
pabbi gæti fengiö að vera?“
„Hvað er það, sem þú ert
álltaf aö gefa í skyn?“ spurði
Karl reiöilega og fór nú að
hugsa um þaö, að Fríða
mundi vera vöknuó og komin
á fætur. Hann varð aö fara
heim.
Henny ætlaöi aó svara en
hætti við það, því að pabbi
hennar stóö á fætur. Hann
færði stólinn að borðinu aft-
ur og var lítið eitt óstyrkur i
hreyfingum.
„Nú fer ég út — að viöra
mig í góöa veðrinu. Takk fyr-
ir matinn“.
,,En — pabbi, ertu að fara
út aftur? Þú, sem varst svo
þreyttur, þegar þú komst
heim. Og svo er alls ekki gott
veður“. Svea reis á fætur.
„Ef pabbi ætlar sér út, þá
er bezt að lofa honum að ráða
því“, sagöi Karl önugur.
Hann var svo úrillur, að hann
gat ómögulega stillt sig. Hon-
um gramdist viö pabbi sinn
og þótti hann skilningslaus.
Henny hæddist aö honum og
Svea var svo sem ekki
skemmtileg heldur. ÞaÖ var
eins og hún væri aö leika eitt-
hvert hlutverk og vildi láta
hrósa sér fyrir hvað hún léki
vel. Karl var gramur við þau
öll.
,,Eg hef gott af því að koma
undir bert loft. Og svo fæ ég
kaffiö þegar »ég kem heim“.
Lundbom varð að herða sig
o
upp með þessum hversdags-