Þjóðviljinn - 12.09.1945, Blaðsíða 6
6
ÞJÓÐVILJINN
Miðvikudagur 12. sept. 1945
Jörðin og halastjarnan
, — Þetta var röskur náungi, sagði máninn. Hví-
lík ferð og annar eins hali! Það hlýtur að vera
nokkur önnur ævi hjá slíkri að eiga, heldur en
yesalings reikistjörnu.
—- Já, sagði jörðin snúðug, það hlýtur að vera
næstum því eins glæsileg sévi og hjá mána.
En máninn var fullur og glotti aðeins að jörð-
inni.
Þrjú hundruð árum síðar kom halastjarnan
aftur. .
Jörðin hafði beðið komu hennar með óþreyju og
gætt .þess að telja vandlega hringferðir sínar kring
um sólina. Hún hafði í þessu tilfelli skreytt sig
með fjólum og öðrum blómum sem hún gat látið
vaxa í marz.
Og allir mennirnir á jörðinni stóðu og horfðu
út í himininn til að gá að halastjörnunni, því þeir
höfðu reiknað nákvæmlega út braut hennar. Hin-
ir gáfuðu hlökkuðu til að sjá þenna sjaldgæfa og
merkilega atburð. Flónin lágu í rúminu og grétu af
hræðslu, eða hlupu út í angist sinni og drukku sig
fulla eða höfðu önnur kjánalæti í frammi.
— Þarna er halastjarnan! sagði einn af gáfuðu
mönnunum, sem stóð á hæsta turninum, hafði
bezta sjónaukann, og mesta þekkingu á stjörnun-
um.
— Þarna er halastjarnan! hrópaði máninn.
Húrra! Nú verður líf í tuskunum! .... ,y
— Þarna kemur halastjarnan! sagði jörðin glöð.
Og þegar halastjarnan kom svífandi, stór og
björt, með langa,- lýsandi, þríklofna halann, lyfti
jörðin íshúfunni á pólnum, en þá hrundu ísjak-
arnir út í sjóinn, sem fylltist af hafís og veðráttan
varð svo köld að flónin meðal mannanna efuðust
ekki lengur um að nú kæmi heimsendir, og jafn-
vel gáfuðu mennirnir urðu dálítið efablandnir.
— Góðan dag, góðan dag, halastjarna! kallaði
jörðin. Velkomin aftur! Það gleður mig að
ÞETTA
Gömul ög ný „vísindi“
failýrða að nef manna komi
Úpp um ihnræti þeirra sem
her segir: '
Breitt cg flatt nef: Tregar
gáfur.
Rómverskt nef (arnarnef):
kappsemi, bráðlyndi, vilja-
þrek.
Grískt nef (sem gengur í
beinni línu niður af enninu):
L'sthneigð, skapskyggni, frá-
sagnargáfa, nautnahneigð,
orðheldninni ábótavant.
Breið nefrót: Bráðlyndi,
jafnvel fólska.
Breiður nefhryggur: Dugn-
aður.
Hátt nef og þunnt: Kald-
lyndi, eigingirni.
Langur, mjór nefbroddur,
sem veit niður á við: Hlé-
drægni, tortryggni, kald-
hæðni, forvitni, önuglyndi.
Kollótt nef: Viðkvæmni,
góðlyndi.
Stutt, kollótt nef'- Glaðlyndi
hrekkleysi.
Stórt og holdmikið nef: Ó-
stöðuglyndi, veikur vilji.
Þunnt, langt nef með mjó-
um nefbroddi. Nízka, leiðin-
leg framkoma og þurrleg.
Hátt og bogið nef: Við-
skiptavit, stundum lævísi.
Skakkt nef: Löngun til
mannaforráða, kapp með för-
sjá.
Hún var komin út á göt-
una. Hógvær rödd að baki
hénnar sagði:
„Viljið þér kaupa West-
minster-tíðindi, frú?“
„Það er karlhróið með ljóta
nefið“, hugsaði frú Cecilia
Dallison. „Mér finnst ég ekki
geta ...“ Og hún leitaði að
penny í handtösku sinni.
Við hlið karlsins stóð kona
í slitinni en hreinlegri kápu.
Hatturinn var gamall, en
hafði einhvern tíma verið á-
sjálegur. Hún hafði slitinn
loðkraga um hálsinn. Andlit
konunnar var magurt en ekki
ófrítt. Augun voru mórauð og
góðleg, hárið svart og slétt og
vafið í hnút. Við hlið hennar
stóð lítill, horaður drengur og
hún hélt á ungbarni á hand-
leggnum. Frú Dallison rétti
gamla manninum pening fyr-
ir blaðið en horfði á konuna
á meðan.
„Heyrið þér, frú Hughs“,
sagði hún. „Við höfum beðið
lengi eftir því að þér kæmuð
og saumuðuð gluggatjöldin“.
Konan tók fastar utan um
barnið.
„Þér verðið að fyrirgefa
það, frú. Eg vissi það vel, að
þér áttuð von á mér. En ég
hef átt erfitt“.
Viðkvæmnin-skein af and-
liti Ceciliu.
„Guð minn góður! Er það
mögulegt?“
„Já, frú — það er maður-
inn minn“.
„Jesús minn“, tautaði Cec-
ilia. „En hvers vegna komuð
þér ekki?“
„Eg gat ekki fengið mig til
þess, frú. Eg gat það ekki“.
Henni hrukku tár af augum
niður á loðkragann.
Frú Dallison hélt áfram
með sannfæringarkrafti:
„Mig tekur sárt að hevra
þetta“.
„Hann Creéd gamli hérha
á heima í sama húsi og við“,
sagði konan. „Og hann ætlar
að tala við manninn minn“.
Gamli maðurinn vaggaði
höfðinu á langa, magra háls-
inum. „Hann ætti að hafa
vit á að haga sér eins og mað-
ur“, sagði hann.
Cecilia íeit á hann. „Bara
að hann leggi ekki hendur á
yður“.
Gamli maðurinn sparn fæti
við jörðu. „Eg vil helzt ekki
eiga í ófriði við menn. Ef
hann áreitir mig, læt ég lög-
regluna hirða hann----------
Westminster — —“ hrópaði
hann, brá hendinni fyrir
munninn þeim megin sem
vissi að frú Dallison og hvísl-
aði: „Shoreditcht-morðinginn
tekinn af lífi“.
Ceciliu fannst allt í einu
eins og allur heimurinn
hlýddi á samtal hennar við
þessa manneskjuræfla“.
„Eg veit ekki með vissu,
hvað ég get gert fyrir yður,
frú Hughs. En ég skal tala
við manninn minn og mr.
Hilary“.
„Þakka yður kærlega fyrir
frú“.
Cecilia brosti, en það var
eins og brosið bæði fyrirgefn-
ingar á sjálfu sér, og hún
gekk þvert yfir götuna. „Eg
vona að ég hafi sýnt nógu
mikla hluttekningu“, hugsaði
hún og leit um öxl. Þar stóðu
þau þrjú — gamli maðurinn
með dagblöðin sín, rauðblátt
nefið beint upp í loftið og
járnspangagleraugun —
saumakonan í svörtu kápunni
— vesældarlegi drengurinn.
Ekkert þeirra hreyfði sig eða
sagði orð. Þau stóðu grafkyrr
og horfðu framundan sér —
á umferðina.
Það var eitthvað í hugrenn-
ingum Ceciliu sem gerði upp-
reisn gegn þessu. Þetta var
andvana, vonlaust og ófag-
urt, sem bar fyrir augu henn-
ar.
„Hvað er hægt að gera fyr-
ir konur eins og frú Hughs,
sem alltaf lítur svona út?“
huesaði hún. „Eða þennan
gamla mann? Eg hefði líklega
ekki átt að kaupa þennan
kjól. En það er nú svona,
Stefán er orðinn leiður á
gömlu kjólunum mínum“.
Hún vék út af aðalgötunni
og inn í hliðargötu, sem var
lokuð fyrir almenningsum-
, ferð, og nam staðar framan
við langt, lágt hús, sem var
að mestu í hvarfi við trén í
garðinum.
Hér bjó Hilarv Dallison,
bróðir mannsins hennar og
maður Biöncu, systur henn-
ar.
Ceciliu datt það allt í einu
í hug, að húsið væri líkt Hil-
ary sjálfum — viðíelldið að
horfa á það, en liturinn ein-
hver óákveðinn blendingur
af ljósbrúnu. Gluggarnir
voru eins og augu, sem liggja
djúpt og ljóma af gestrisni.
Vínviðurinn, sem lá upp að
húsinu, minnti á gisið skegg.
Og dökku rákirnar, sem voru
utan á húsinu hér og þar,
voru ekki ólíkar hrukkum í
andliti manns, sem hugsar of
mikið.
Öðru megin við húsið vár
málaravinnustofa. Hún var
sérstakt hús, blámálað með
dökkri eikarhurð, og yfir því
hvíldi einhver harðneskju-
blær, sem átti vel við, því að
hér réð Bianca.
Ceciliu fannst litla, bláa
húsið horfa þrjózkulega á í-
búðarhúsið, eins og það vildi
sem minnst af því vita. Hún
hafði oft haft áhyggjur af
hjónabandi systur sinnar, og
því komu henni þessar sam-
líkingar í hug.
En reynslan hafði kennt
henni að vera ekki allt of
opinská um hugmyndir sínar
og hún hraðaði sér upp stein-
lagða stíginn heim að húsinu.
í anddyrinu lá lítil, gul tík
af bolahundakyni. Hún leit
snörum augum á gestinn og
veifaði löngu, mjóu rófunni.
Þannig tók hún öllum. Ætt-
ingjar hennar höfðu orðið
þjálli með hverri kynslóð og
að síðustu glatað öllum eirj-
kennum forfeðranna.
„Miranda!" sagði frú Dalli-
son og ætlaði að klappa
heimasætunni. En reynslan
hafði þá kennt tíkarhróinu
það líka að vera ekki of op-
inská, og hún vék sér undan
kjassinu.
Það var mánudagur og Bi-
anca tók á móti gestum. Cec-
ilia hélt áfram inn í vinnu-
stofu hennar. Stofan var stór
og há undir loft. Þar var
mannmargt inni.
Gamall, lotinn og grann-
vaxinn maður með hvítt hár,
stóð grafkyrr frammi við
dyr. Hann fitlaði með grönn-
um fingrum við skegg sitt,
sem var þunnt og hvítt. Hann
var í dökkgráum vaðmálsföt-
um, sem reykjarþef lagði af,
og þykkri léreftsskyrtu.
I Flibbinn var of lágur og því
bar mikið á langa, mórauða
hálsinum. Buxurnar voru of
stuttar og bar mik'ð á ljósum
sokkunum. Það var eitthvað
í útliti gamla mannsins, sem
minnti á þolinmóðan húðar=-
I klár.
| Þegar Cecilia kom inn. leit
! hann upp og óðar var auðskil
| ið, hvefs vegna hann stóð
þarna einn. síns liðs. Glamp-
inn í bláum augunum bar
vott um, að einhver spádóms-
orð væru að koma fram á
varir hans.
„Það var verið að segja frá
aftöku“.
Cecilia varð ofurlítið óró-
leg. „Já, pabbi“, svaraði hún.
„Að lífláta mann“ hélt
hann áfram með titrandi
rödd. Það var eins og hann
væri að tala við sjálfan sig.
,,Að lífláta menn, var ein-
kenni villimennskunnar. Það
var trúaratriði — sprottið af
trúnni á annað líf. Allar raun
ir mannkynsins eiga rót sína
að rekja til þessarar trúar“.