Alþýðublaðið - 02.09.1921, Blaðsíða 4

ALpYÐUBL aðið
Rafmagnsleiðslur.
Strauranum hefir þegar verið
hieypt á götuæðarnar og menn
ættu ekki að draga lengur að
láta okkur leggja rífleiðslur um
hús sín. Við skoðum húsin og
segjum um kostnað ókeypis. —
Komið í tíma, uieðan hægt er
að afgreiða pantanir yðar. —
H- f. Hiti & Ljó*.
Laugaveg 20 B. Sími 830.
fæst daglega á Laugaveg 17 (bakhúsið).
Kaupf élögin
símar 728, 1026.
Brent og malað kaffi
er sjálfsagt fyrir alla að kaupa hjá
Kaupfélögunum,
Símar 728 og 1026.
Von heflv alt tll llfs-
Ins þavfa.
Það tilkynni eg minum mörgu
og góðu viðskiftavinum, að syknr
heflr lækkað mikið í verzluniuni
»Von“, ásamt fleiri yörntegnnd-
nm. — Kjöt kemur í tunnum að
norðán, feitt Og gott, í haust.
Eg vooa, að mun lægra en ann-
arstaðar. Gerið pöntun í tfina.
Vitðingarfylst.
Gunnar 8. Sigurðss.
Alþbl. er blafl allrar alþýðu.
Steinolía
góð tegund á o 65 lítrinn
í vetzlun
Simonar ]ínssonar
Laugaveg 12.
Alþýðnmenn verzla að öðru
jöfnu við þá sem augiýsa í blaði
þeirra, þess vegna cr bezt að
auglýsa í Alþýðublaðinu.
Kitetjóri og ábyrgðarmaðhr:
óiafur Friðrikasoa,
PrantBmiðian Gutenbers.
Carit Etlar: Astin vaknar.
una, sem duldist undir rólegu látbragði hans, eða ótt-
aðist hún það, að hann mundi láta hana buga sig.
„Ójá, nú er það loksins afráðið, á morgun förum við,"
sagði lávarðurinn, „og þess vegna vil eg tala blátt áfram
við ykkur í kvöld. Þið hafið bjargað lífi mínu, og þvf,
sem mér er meira virði, llfi dóttur minnar. Það er til-
gangslaust að reyna að launa að verðugu slíka hjálp,
því það er ómöglegt, en engu að síður getur maður
skilið eftir eitthvað það, sem minnir á þakklátssemi
manns, ekki svo vinur minn! Eg hefi reynt að geta
mér til óskir yðar, spurt að því, hvort eg gseti hjálpað
þér f nokkru? þér hristuð ætíð höfuðið og brostuð;
þér hélduð, að þakklæti Lesley lávarðar væri í peninga-
pyngju hans. Einu sinni heyrði eg Pétur Bos segja, að
þér skulduðuð manni fyrir húsið, sem þér búið í. —
Það mál er nú klappað og klárt, hér fáið þér aftur
skuldabréfið; eg hefi glatt mig við þá hugsun, að hafa
fundið upp á þessu, og vænti þess að þér sviftið
mig ekki þeirri gleði!"
Jakob fölnaði enn meir meðan lávarðurinn talaði, og
á andliti hans brá fyrir blygðunarglampa. Þegar Lesley
rétti honum skuldabréfið, hniklaði hann brýrnar, en tók
ekki við því. Aftur á móti stóð Magdalena á fætur og
retti úr sér.
„Þetta getur Jakob Trolle ekki þegið," sagði hún
reið.
Eiinora sat beint á móti Jakob, ef tii vill hafði hún
aldrei litið hann meiri bænaraugum, né verið ómót-
stæðilegri, en einmitt nú, er hún lagði hendina á hendi
hans.
„Þér megið ekki neita. Pabbi verður svo hryggur,"
bætti hún við lágt.
„Þér lfka!" sagði hann og brosti dauflega.
„Eg fullvisssa yður um það, að eg hefi ekkert vitað
um þetta, fyr en nú.“ Hún studdi hendinni enn þá
ofan á hendi hans og dró hana ekki að sér.
„En hvað þið þekkið bróður minn illa," hrópaði
Magdalena hæðin, „fyrst þið getið haldið áfram að
biðja hann að þiggja gjöf ykkar."
„Hví skyldi eg ekki þyggja hana, systir góð?“ svar-
aði hann hægt og blíðlega. „Lávarðurinn hefir ekki
skilið okkur rétt, en hann hefir heldur ekki viljað lítil-
lækka okkur, þess vegna held eg skuldabréfi mínu og
þakka yður fyrir góðvilja yðar."
„Þetta var rétt, þetta er fallega gert, við þessu bjóst
eg af yður." mælti Lesley glaður og greip hendi hans.
„Tölum ekki meira um þetta. Þér hafið lofað, að skrifa
mér oft til, og eg treysti loforðum yðar; í staðinn skal
eg senda yður mynd af mér, þér getið hengt hana
þarna á vegginn hjá karlmannsmyndinni."
„Þá fær hún góðan félaga," mælti Magdalena.
„Líklega er myndin leyfar frá einhverju gamla aðals-
setrinu hér í landi."
„Nei, þetta er ættingi okkar."
„Hann er að vísu ekki mjög llkur einum forfeðra
minna, en mér dettur hann þó í hug, í hvert skifti sem
eg lit á hann. Sá sem hann líkist er Lesley lávarður frá
Rauðhúsum, frægur stjórnmálamaður og löggjafi á
seytjándu öld."
„En þessi er allmiklu eldri," svaraði Jakob.
„Rekið þið ætt ykkar þá, svo langt aítur?" spurði
Elinora.
Magdalena leit brosandi á Jakob.
„Ætt okkar er æfagömul," svaraði hann.
„Og þið hafið aldrei sagt okkur það. Pabba þykir þó
svo gaman að ættartölum. Hve langt eigum við þá að
leita til þess að hitta ættfaðir okkar? Til sextándu aldar?
Þar byrja Lesleyarnir,"
„Þér verðið að rekja lengra, ef þér viljið hitta hiun
fyrsta Trolle," mælti Magdalena.
„Kannske til fjórtándu aldar?"
„Enn þá lengra. ~;Fyrstu sagnir úm þá eru í sögunni
um Givke konung í Vermalandi; hann var uppi áður
en kristnin kom til Danmerkur. Einn frænda hans tók
upp nafn okkar og skjaldarmerkið sem við eigum
síðan.“