Þjóðviljinn - 15.02.1949, Blaðsíða 6

6
ÞJ ÖÐVILJINN
,i...»....1
Þriðjudagur 15. íebrúar 1949.
Sigur kinverskrar alþýSu
Eftir töku stórborganna Peip-
ing og Tientsin í Norður-Kína
hefur kommúnistaherinn gert
hlé á stórsókn þeirri, sem hófst
'í október í haust með töku
seinustu virkja Kuomintang-
hersins í Mansjúríu. Síðan sóttu
kommúnistaherirnir fram jafnt
og þétt á þrennum víglínum suð
ur járnbrautirnar til Nanking
Qg Hanká við Jangtsefljótið og
að norðan og sunnan að land-
ræmunni í Norður-Kína, þar
sem Peiping og Tientsin liggja.
Nú ráða kommúnistar yfir sam-
felldu landflæmi norðan frá
Mansjúríu suður að Jangtse-
fljóti, landsvæði, sem er yfir
2500 km. frá norðri til suðurs,
•og geta hvenær sem þeim sýn-
ist sótt suður yfir Jangtsefljót,
því að beztu herjum Kuomin-
tang hefur verið tvístrað.
★
Hversu langt hléð á bardög-
unum verður, er erfitt að segja.
Kommúnistar eru nú sem óðast
að lagfæra þær truflanir á sam-
göngum og atvinnulífi, er styrj-
öidin hefur valdið á þeim land-
svæðum, sem nú eru á valdi
þeirra. Snemma í þessum mán-
uði gátu farþegaflutningar á
járnbrautunum hafizt á ný, og
má af því marka, að endurreisn
arstarfinu miðar vel áfram.
Jafnframt er verið að fram-
kvæma þá þjóðfélagsbyltingu,
sem kommúnistar hafa forystu
fyrir og aflað hefur þeim fylgis
kínverskrar alþýðu og þar með
gert sigra þéirra á vígvöllun-
um mögulega. Stórjörðum léns-
herranna er skipt upp milli
sveitaalþýðunnar og bændur
kjósa sér forsvarsmenn úr eig-
in hópi, en spilltum Kuomintang
lýð, sem skattpínt hefur kín-
verskan almenning en auðgazt
sjálfur, er vikið frá störfum.
★
Fláttslcapurinn í friðarboðum
Kuomintangleiðtoganna, sem
tóku við er Sjang Kaisélc hrökl-
aðist frá völdum, verður æ aug-
ljósari. Kommúnistar hafa lýst
yfir, að friðarsamningar geti
hafizt þegar er Sjang Kaisélc
og aðrir helztu stríðsglæpamenn
irnir í hópi Kuomintangforingj-
anna hafa verið handteknir. Ef
Lí forseti og Sún forsætisráð-
herra settu frið öllu ofar,
myndu þeir ekki hika við að
veröa við þessari kröfu; en það
hafa þeir ekki gert. Þvert á
móti hjálpa þeir Sjang Kaisék
og Soongbræðruinum mágum
hans að koma úr landi þeim •
milljónaauði sem þeir hafa rak-
að saman þá tvo áratugi, sem
þeir hafa farið með Kínd eins
og mjólkurkú sína.
★
Allt bendir til, að tilgangur-
inn með friðarumleitunum Lí
og Sún sé að fá nokkurra mán-
aða frest tii að koma upp nýj-
um Kuomintangher í Suður-
Kína. Éf það tekst hafa þeir
von um áframhaldandi banda-
ríska aðstoð.
*
Þessar fyrirætlanir eru þó
reistar á ótraustum grunni.
Kommúnistaher er þegar kom-
inn yfir Jangtsefljótið, eina
verulega farartálmann milli
kommúnistaherjanna og strand-
ar Suður-Kína fyrir utan veg-
lengdina. Ibúar stórborganna
Sjanghai og Nanking reyna
með öllu móti að fá Kuomin-
tangstjórnina ofan af því að
verja kommúnistahernum borg-
irnar. Skeyti bandaríska ræðis-
mannsins í Tientsin Robert L.
Smyth, um fyrirmyndarfram-
komu kommúnistahersins, sem
tók þá borg, hefur haft þau
áhrif, að það eina, sem ibúar
stórborganna, sem enn eru á
valdi Kuomintang hugsa um er,
hvernig hægt sé að koma því til
leiðar, að þær falli kommúnist-
um í hendur bardagalaust.
¥
Um allan heim er mönnum að
verða Ijóst, að byltingin, sem
er að gerast í Kína er heims-
sögulegur atburður, jafnvel sá
afdrifaríkasti, sem gerzt hefur
síðan byltingin sigraði í Rúss-
landi og Sovétríkin urðu til. I
Kína búa 488 milljónir manna
og af þeim fjölda býr um helm-
ingur á þeim svæðum, sem
kommúnistar hafa nú á valdi
sínu. Fyrir utan Sinkiang og
Tíbet er Kína um sjö milljónir
ferkílómetra. Um þrjár milljón-
ir þeirra eru nú í höndum al-
þýðuhersins. Því fer fjarri, að
afgangurinn af Kína sé örugg-
iega á valdi Kuomintangmanna.
• 1 sérhverju héraði Suður-Kina
eru stór svæði á valdi vopnaðra
bænda og skæruliða. Á suður-
bakka Jangtsefljóts bíða 70.000
skæruliðar eftir að ganga í lið
með meginher kommúnista, er
hann brýzt yfir fljótið.
★
Með frábærri herstjórnar- og
stjórnmálasnilli hafa kínverskir
kommúnistar bjargað Kína úr
greipum innlends afturhalds og
bandarískrar heimsvaldastefnu.
Draumur bandariskra heims-
valdasinna um Kína sem óseðj-
andi markað fyrir bandaríska
offramleiðslu og hráefnaupp-
sprettu fyrir bandarískan iðnað
er að engu orðinn. Alþýða Kína
undir forystu kommúnista hef-
ur sagt úrslitaorðið.
M.T.Ó.
Hákor. Noregskonimgnz
um HússahiæSsluna:
„Rússahræðslan er ekki nýtt
fyrirbrigði. Það nýja sem varð
til eftir byltinguna í Rússlandi,
var bolsévikahræðslan. Allt
fram á þennan dag höfum við
ekki fengið hina minnstu sönn-
un fyrir því, að Rússland hafi
nokkru sinni haft í hyggju að
ráðast á Noreg. Hinsvegar skort
ir okkur ekki sannanir fyrir
því, að stórveldi og hópar
manna, sem ætluðu að ráðast á
Rússland, blésu að glóðum
Rússa- og bolsévikkahræðslun-
ar. Sannanirnar eru óþrjótandi
í stjórnmálasögunni frá 1918 til
þessa dags.“
Þetta sagði Hákon VII Nor-
egskonungur árið ' 1944. Orð
konungs gætu ekki verið tíma-
bærari þótt þau væru ■ töluð í
dag.
158. DAGUR.
Louis Mromfield
setningu væri hann kominn á kaf í þetta mál og
nafn hans dregið í sorpið af þessu sama blaði
sem nú lá á borðinu hjá honum. Það yrðu langar
greinar með myndum um' „spillingu: héldri
manna“.og fyrirsagnir um „heldra fólks hneykslL
í Park Avenue" og annað slíkt sem létti lífið
múgnum sem fyllti strætisvagnana og bíóin.
Hann David Melbourn fengi nafni sínu velt upp
úr óhreinindum til skemmtunar múg af hálfvita
skepnum. Og liann gat orðið að steypa sér í þetta
fyrir mann sem hann fyrirleit og sem einungis
skar sig úr múgnum vegna auðæfa sinna.
Enn hugsaði hann: „Þetta getur ekki verið
veyxleiki. Svona atburðir gerast ekki.“ En svo
skildist honum að hver sem lenti í slíku hlaut að
hugsa þannig. Meira að segja morðinginn, þegar
hann kæmi til sjálfs sín hlaut hann að hugsa:
„Það er ekki satt. Það getur ekki hafa gerzt.“
Hann reyndi að hugsa sér „litla, svarta manninn"
sem skyldi eftir skitugu húfuna. Fyndist hann
var allt í lagi, og það versta sem fyrir Jim Town-
er kæmi væri hneykslið. En hvernig átti að finna
hann, eiganda húfu sem var eins og milljón ann-
arra húfa? Gimsteinaskyrtuhnappar og nafnið
„hr. Wilson“ gáfu miklu betri leiðbeiningar.
Allt í einu varð hann smeykur, líkt og áður
fyrr í litla herberginu með læstum dyrum, og
Verna Hostetter utan við dyrnar ýmist formæl-
öndi honum eða narrandi hann í rúm til sín.
Leifturskýrt sá hann hve nærri morði hann
hafði verið og að í hjarta sínu og huga var
hann morðingi, því oft hafði hann hugsað sér
að hann myrti Vernu Hostetter, kalt og eftirsjár-
laust. Slíkt gat gerzt. Hver maður gat orðið
morðingi. Það fór eftir aðstæðum og nauðum.
Hann vissi að hann varð að gera eitthvað. „Eg
hef áður sloppið, komizt framhjá tugthúsinu. Eg
gat það vegna þess að ég hugsaði skýrt og varð
ekki uppnæmur. Nú verð ég að bjarga Jim Town-
er til að bjarga sjálfum mér. Það er ekki hægt
að horfa á það að maður sé sendur í fangelsi eða
dauða án þess að skýra frá atriði sem gæti bjarg-
að honum eða að minnsta kosti dregið úr líkum
að sekt hans. Nei, ekki heldur ég gæti það.“
Hann hugleiddi í beizkju að það voru ekki ill-
menni sem yllu fólki mestum örðugleikum, held-
ur bjánar sem lentu í uppnámi eins og Jim Town-
er, skiljandi ef-tir auðþekkta flibba og gimsteina-
hnappa. Liklegast var morðinginn líka asni eða
brjálaður maður að skilja eftir skítuga húfuna
til að segja eftir. Svo mundi hann eftir gim-
steinahnöppunum. Hann minntist þess að hafa
íarið að horfa á þá af einskærum leiðindum með'
an hann heyrði Jim Towner segja langa og leið-
inlega sögu við borðið hjá Hektor Campion. Hann
sá þá í anda, glitrandi græna, í skyrtubrjóstinu
■ STUNBin_____________________
blettóttu af víni sem Jim Towner hafði misst ofan
á sig. Nei, það var ekki um að villast. Jim Town-
er átti hnappana. Hann hefði ekki tekið eftir
þeim ef Jim Towner hefði ekki ætlað að drepa
hann úr leiðindum með löngu sögunni um póló-
hestana sína.
Hann blótaði því í hljóði að þetta skyldi ger-
ast einmitt þegar hann þurfti að hafa hugann
skýran vegna annarra mála. Nú gæti hann ekki
einbeitt hugsun sinni að Gobinámunum, því hann
hlyti jafnframt að hugsa um Jim Towner og
hættuna sem vofði yfir Jim Towner og þá líka
yfir honum sjálfum og nú skildi hann að hugboð
hans um samband þeirra Fanneyjar hafði verið
rétt. Hann hefði aldrei átt að skipta sér af henni,
iiiiiiiiiiimiiiiimiimiimmiiiimmimmiiimimimimiii
Bogmennirnir
Únglingasaga um Hróa hött og
félaga hans — eftir
— GEOFREY TREASE —
Hrói kom til þeirra á harðastökki.
Hann brosti til Jóns: ,, Eg hugsaði með
mér, að gott væri að vera meðal vina,“
sagði hann. „Nú bíður okkar ekki
annað en að falla með vopn í hönd.
Öllum fyrirskipunum er ofaukið.“
„Við getum höggvið okkur leið í
gegn,“ sagði Jón áfjáður. „Það er hægt
að hefja starfið að nýju, annars stað-
ar á Englandi.“
„Þeir eru að koma,“ tók Hrói fram
í fyrir honum.
Enn einu sinni brotnaði áhlaup ridd-
araliðsins á hinni bjargföstu bænda-
fylkingu. Enn á ný gerðu langbogar
skógarmannanna drjúgan usla í hópi-
óvinanna. En lengi gat það ekki staðið.
Þarna rofnaði röðin, bylgjandi fjaðra-
skúfar flæddu gegnum skarðið.
„Sherwood bjargast!“ öskraði Jón.
Hann sveiflaði heljarmikilli öxi, rudd-
ist inn í þéttustu orustuþvöguna og
hjó á.báðar hendur, hvað sem fyrir
varð. Dikon fylgdi honum fast eftir og
lá ekki á liði sínu — en viðbúinn bana-
högginu, hvenær sem væri. Bændurnir
0 A V I Ð