Þjóðviljinn - 01.05.1949, Blaðsíða 6

14
ÞJÓÐVILJINN
Sunnudagur 1. maí 1949.
EVELYN WÁUGH:
17. DAGUK
KID AZáHíá
ASM. JONSSON
þýddi.
að kvöldborðinu. Það fór eins og menn höfðu
óttast, að biskupinn gisti. Eftir kvöldverðinn
var kveikt upp í arninum í anddyrinu, því kvöldin
voru köld þarna uppi í hálendinu. Sir Samson
undi sér við prjóna sína. Anstruthers- og Leggs-
hjónin spiluðu bridge við lafðina og biskupinn.
Spilamennskan fór mjög vinsamlega fram.
,,Eg held nærri því að ég segi eitt lítið hjarta".
„Tveir spaðar — ég vona, að þér munið hvað
það þýðir?“
„Þið hafið rangt við“.
„Nei, alls ekki.“
„Getio þér alls ekki sagt meira?“
„Hvað sögðuð þér?“
„Hjarta“.
„Nú, jæja — þá segi ég tvö hjörtu“.
„Það var betra", ^
„Ó, hver fjandinn! — ég var alveg búinn að
gleyma, hvað kröfusögn þýðir. Eg neyðist til
að passa.“
„Nei — ég ætla að nota stangabeisli við
Vizffer — hann er að verða dálítið þungur í
taumi.“
„Nei, nei, þér eigið út, biskup — það er alveg
vonlaust að ætla að nota stangarbeisli hér.“
„Guð minn góður — en þeir hundar í borðinu
— er þetta allt og sum sem þér eigið.“
„Já, en þér vilduð endilega hækka sögnina.
Ef maður getur ekið hestadrengnum til að bleyta
beizlið áður en hann setur það á hestinn, þá er
allt í lagi“.
Prudence lék á grammófóninn fyrir William,
sem lá á bakinu fyrir framan arininn og reykti
einn hinna fáu vindla, sem eftir voru í sendiráð-
inu. „Svei“, sagði hann. „Hvenær fáum við nýj-
ar plötur?“
„Heyrðu, Prudence. Komdu hérna sem snöggv-
ast og líttu á peysuna hjá mér. Eg ætla að fara
að byrja á ermunum".
„Hvað þú ert duglegur, sendiherra".
„O — það er svo gaman að því —“
„Þetta er fallegt lag — á ég að setja út?“
„Reyndu nú að fylgjast með spilinu, Percy“.
„Fyrirgefið — jæja, ég fæ að minnsta kosti
einn slag“.
„Við áttum hann nú.“
„Nei — var það ? Snúðu plötunni við, Prudence
— hérna lagið, sem Sex Appeal Sarah syngur“.
„Percy — Percy, þú átt að láta í slaginn.
Nú áttu að trompa hann.“
„Já, fyrirgefðu, en ég á ekkert tromp eftir.
Þetta var alveg stórsniðugt viðlag — byrja með
hanastéli og enda með Enos ávaxtasalti.“
I franska sendiráðinu í nokkurra kílómetra
fjarlægð, ræddu sendilierrann og fulltrúi hans
skýrsluna, sem ráðsmaður sir Sámsons fsérði
þeim á hverju kvöldi, um það sem var að gerast
í, enska sendiráðinu.
„Goodchild er aftur kominn í lieimsókn“.
„Prestadekur“.
„Þannig halda þeir sambandi við borgina —
sir Courteney er slunginn bragðarefur.“
„Það er alveg dagsatt, að það hafa ekki verið
gerðar neinar ráðstafanir til að víggirða sendi-
ráðið — ég hef rannsakað það sjálfur“.
„Þeir eru sjálfsagt viðbúnir á öðrum sviðum.
Sir Courteney hefur styrkt Seth fjárhagsíega."
„Eflaust."
„Það er eflaust hann, sem stendur á bak við
gengissveiflurnar“.
„Þeir nota nýjan dulmálslykil. Hérna er afrit
af skeyti^ sem þeir fengu í dag. Það er ómögu-
legt að botna neitt í því — það var á sama hátt
í gær.“
„BxD, b5, Sk. Nei — það er ekki samið eftir
venjulega dulmálslyklinum. Þér verðið að ráða
fram úr því í nótt — Pierre getur hjálpað yður“.
„Það kæmi mér ekki á óvart, þó það kæmi upp
úr kafinu, að sir Samson væri í þingum við
ítalina".
„Það er mjög sennilegt. Er búið að setja
vörðinn ?“
„Já — og þeim hefur verið sagt að skjóta um-
svifalaust“.
„Er búið að reyna hættumerkjakerfið ?“
„Það er allt í lagi“,
„Ágætt. Þá ætla ég að bjóða góða nótt“.
Monsieur Ballon gekk upp stigann til svefn-
herbergis síns. Hann athugaði stálhlerana fyrir
gluggunum og hurðarskrána. Þar næst gekk
hann að rúminu, sem konan hans var sofnuð í,
og rannsakaði mýflugnanetið gaumgæfilega. Þá
úðaði hann svolitlu af flugnaeitri í gluggann
og í kringum dyrnar, skolaði hálsinn úr sótt-
hreinsandi vökva og fór í flýti úr öllum fötun-
um, að undanskildu magabelti. JSÍæst fór hann
í náttföt, skoðaði í skothylkið í skammbyssunni
sinni og lagði hana á stól hjá rúminu. Hjá
skammbyssunni lagði hann úrið sitt, vasaljós
og sódavatnsflösku. Hann læddist að gluggan-
um og kallaði lágt: „Liðþjálfi!“
Einhver heyrðist slá saman hælunum í myrkr-
inu. „Yðar hágöfgi!“
„Allt í lagi?“
„Allt í lagi, yðar hágöfgi“.
Monsieur Ballon læddist hægt og varlega að
slökkvaranum, en áður en hann slökkti loftljós-
ið kveikti hann á litlum náttlampa, sem varpaði
daufum, bláleitum bjarma um allt herbergið.
Þessu næst lyfti hann flugnanetinu varlega,
reyndi vasaljósið enn einu sinni, athugaði vel,
hvort nokltuð skorkvikindi hefði sloppið undir
netið, rumdi ánægjulega og lagðist til svefns.
Áður en hann missti alveg meðvitundina fálmaði
hann undir koddann, og þuklaði á lítilli, útskor-
inni hnetu, sem hann hafði alltaf undir höfðinu
•— fyrir verndargrip.
Um klukkan ellefu daginn eftir var biskupnum
fylgt úr garði ,og lífið gekk sinn vanagang í
brezka sendiráðinu. Lafði Courteney var önnum
kafin við jurtapottana sína, sir Samson var i
baði, William, Legge og Anstruther'spiluðu pók-
er í sendiráðsskrifstofunni og Prudenee vann
að þriðja kaflanum í Lífshringsjánni. Hún skrif-
aði stórum óreglulegum stöfum: „Kynferðislífið
hrópar úr sálinni á fullnægingu.“ Eftir stundar-
umhugsun strikaði hún út sáliimi og skrifaði i
staðinn andanum, og bætti síðan mantis framan
við það en breytti því svo í mannkyns. Þá tók hún
nýja örk og skrifaði alla setninguna aftur. Þar
næst skrifaði hún bréf.
„Elsku William! Þú varst svo yndæll við
morgunverðinn, svona Iiálfsofandi, og mig Iang-
aði svo mikið að Ieita þín, en ég gerði það ekki.
Hvers vegna fórstu strax? Þú sagðist þurfa að
„þýða“. Þú veizt vel, að þú þurftir þess alls
ekki. Það hefur sjálfsagt verið biskupinum að
keima. Hann er farinn, elskan mín — komdu
aftur, og ég skal sýna þér svolítið voða yndis-
legt. Lífshringsjáin er ákaflega ervið í dag. Hún
er afskaplega bókmenntaleg og dulúðug, en það
lagast nú bráðum — ó, guð minn góður —
Prudence.
Hún braut bréfið gaumgæfilega saman í þrí-
hyrndann hatt og skrifaði utan á það „Hr.
bammerjúnkari William Hrench, Attaché Honora
ire, prés La Legation de Grande Bretagne,“ og
sendi þjón með það niður í sendiráðsskrifstof-
una, með fyrirmælum um að bíða eftir svari.
Willam svaraði um hæl: „Þykir það ákaflega
leitt, elskan, á ógurlega annríkt í dag, sjáumst
við miðdegisverðarborðið. Langar til að lesa
hringsjáiia. W.“ -— og tók fjóra kónga í einum
slag.
Prudence lagði sjálfblekunginn frá sér hnugg-
in og fór út í garðinn til að horfa á móður sína
grysja bellísa.
Prudence og William höfðu gleymt í baðher-
berginu gúmmíslöngu, sem var hægt að blása
upp. Sir Samson sat í hlýju baðinu og var alveg
hugfanginn af sjóslöngunni. Hann stakk henni
undir yfirborðið og greip hana með tánum,
hann gerði öldugang á hana, hann blés henni af
stað, hann settist á hana og lét henni svo allt
í einu skjóta upp á milli læranna á sér og hann
kreisti dálítið loft úr henni, til að gera loftból-
ur með. Það var undir tilviljunum sem þessari
komið, hvort sendiherranum leiddist allan daginn,
eða hann skemmti sér konunglega — við álíka
barnagaman og slönguna. Áður en varði var
hann kominn í huganum aftur í bernskudaga sköp
unarverksins, þar sem hópar tröllvaxinna risa-
dýra undirdjúpanna svömluðu fram og aftur í
þokunni og bröltu uppá eyðilegar klettastrendur.
Ó, hamingjuríki fjórði dagur sköpunarinnar,
hugsaði hinn einstæði sendiherra, ó, geislandi,
nýfædda sól, komin beina leið frá brjóstum myrk-
ursins, ó, þykku gufuský yfir hálfflæddum meg-
inlöndum, ó, kátu hvalir og sjóslöngur, sem bylt-
ið ykkur í spánýjum brimgarðinum. — Drepið
á dyr. Rödd Williams.
„Walker er rétt kominn ríðandi, sendiherra.
Hafið þér tíma til að tala við hann?“
Hrottalegt afturhvarf til líðandi stundar.
Sir Samson snéri skyndilega aftur til tuttug-
ustu aldarinnar —útjaskaðs, yfirfyllts heims,
hálfkalds baðs og gúmmíleikfangs. „Walker —
ég hef aldrei heyrt hann nefndan?“
„Jú, yðar hágöfgi, þér þekkið hann — það
er ameríski sendiráðsritarinn“.
,,Nú — já, góði, það er rétt. Þetta er einkenni-
legur heimsóknartími — hvað vill hann mér
eiginlega? Ef hann reynir að fá tennisspaðann
lánaðann aftur, þá segðu honurn, að hann sé
brotinn“.
DAVÍÐ