Þjóðviljinn - 07.05.1949, Blaðsíða 6

6
ÞJÓÐVILJINN
Laugardagur 7. maí 1949.
miiiiiiiiiiiiiiiiimiiiimiimiiimiiiiiiimiiiiimiiiiiiiiniimmimiiiiiuiiiii
LEVKOJ
Tvöfalt kr. 2,75 pr. stk. Einfalt kr. 4 pr. búnt.
Einnig páskaliljur og fallegar pottaplöntur.
Markaðor garðyrkjomanna,
Einholti 8. — Sími 5837.
immiiimimiiiiiiimmiiiiiimiiiimiiiiHiimmmmiiiiimmiiiiiiimmmi
Krcmabiireið
Höfum nú og eftirleiðis til leigu fullkomna
kranabifreið og vagna til þungra flutninga.
Vörobílastöðin Þróttor.
Sími 1471.
Forstöðukona
Forstöðukona og annað starfsfólk óskast á barna-
heimili Vorboðans í Rauðhólum í sumar.
Umsóknir sendist formanni nefndarinnar, Jó-
hönnu Egilsdóttur, Eiríksgötu 33, sími 2046, fyrir
15. maí n. k.
NEFNDIN.
oiiiiiiiiiiiuiiiiiMiiiiiuiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiioiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiaiiiiiiiiiiioiiiiiiiiiioiiiiiiiiiioi
Skrifstofa ríkisspítalanna
er flutt úr Fiskifélagshúsinu í
Ingólfsstræti 5.
*;iiiiiiiiiiiioiimiiiiiioiiiiiiiiiioiiiiiiiiiio!iiiiiiiiioiiiiiii!iioiiiiiiiiiioiiiiiiiiiioiiiiiiiiiioiiiiiiiiiioiiiiiiiiiii[]
iiiiimtiiimiiimiiHmiiimjmmiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiMiiiimi
Aðvörun til bifreiðarstjóra.
Bifreiðarstjórar skulu hér með alvarlega á-
minntir um, að bannað er að gefa hljóðmerki
á bifreiðum hér í bænrnn, nema umferðin
gefi tilefni til þess. Þeim ber og að gæta
þess, einkum að næturlagi, að bifreiðir þeirra
valdi eigi hávaða á annan hátt.
Þeir sem kunna að verða fyrir ónæði vegna
ólöglegs hávaða í bifreiðum, sérstaklega að
kvöldi og næturlagi, eru beðnir að gera lög-
reglunni aðvart og láta henni í té upplýsing-
ar um skráningarnúmer viðkomandi bifreið-
ar, svo og aðrar upplýsingar, ef unnt er.
Reykjavík, 6. maí 1949.
Lögregliistjórinn í Reykjavík.
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIimillllllllllllllllllllllll
Þakka hjartanlega gjafir og auðsýnda vináttu
á fimmtugsafmæli mínu, 1. þ. m.
Bergur Sturlaugsson.
EVELYN WAUGH:
22. DAGUK.
KEISARARIKIÐ AZANIA
ASM. JONSSON
þý'ddi.
,,Hér virðist sem þarna sé á döfinni ákaflega
flókið stjórnmálabrall. Þér hafið auðvitað séð
síðustu fréttirnar frá Ukaka. Það segir í sjálfu
sér ekki neitt. Eg vil fá fréttirnar frá fyrstu
hendi — að öllum líkindum fer ég tafarlaust. Eg
mundi núna, að ég get allt að einu skrifað
yður um þetta.“
I lok ræðunnar hvarf undrunarsvipurinn allt
í einu af andliti Monomarks lávarðs. Það var
þá ekkert leyndardómsfullt við þetta — bara
maður, sem vantaði atvinnu. Jæja“, sagði
hann. „Ja, þvi miður hef ég engin afskipti af
ráðningu lágt settari starfsmanna blaðsins —
þér verðið heldur að snúa yður til ritstjóranna
með það. En ég er efins um, hvort þeim sé nokk-
uð í mun að ráða nýja starfsmenn sem stend-
ur.“
„Eg segi þeim bara, að ég komi frá yður“.
„Nei, nei — ég skipti mér aldrei af þeim mál-
um. Þér verðið að fara vanaleiðina.“
„Jæja — þá það. Eg kem og heilsa upp á
yður, þegar það er komið í kring — og ég skal
senda yður ritgerð Griffenbaehs um lauk og
hafragrautar „kúrinn“, ef ég finn hann. Nú,
þarna er systir mín. Eg verð því miður að fara
og tala við hana. Við sjáumst aftur áður en ég
legg af stað.“
Barbara Sothill sá ekki lengur líf bróður síns
í þeim hetjuljóma, sem hafði veitt fyrstu tutt-
ugu árum hennar gleði.
„Basil“, sagði hún. „Hvað í ósköpunum hef-
urðu nú gert af þér? Eg borðaði miðdegisverð
í dag hjá mömmu, og hún var alveg bálvond.
Hún ætlar að hafa kvöldboð, og þú varst búinn
að lofa að vera heima. Hún sagði, að þú hefðir
ekki komið heim I nótt, og nú vissi hún ekki,
hvort hún átti að bjóða öðrum í þinn stað.“
„Eg var á svalli. Við byrjuðum hjá Lottie
Crump. Eg man ekki almennilega hvað gerðist,
nema að nokkrir náungar lumbruðu á Allan.“
„Og hún er rétt búin að frétta um ákvarðanir
kosninganefndarinnar."
„Nú — það, já. Þegar ég hugsaði mig betur
um vildi ég ekki vera í framboði. Það er ekki
svo gaman að vera í neðri deildinni núna —
ég hef hugsað mér að fara til Azaníu“.
„Jæja, svo þú hefur hugsað þér það. Og hvað
ætlarðu að gera þar?“
„Tja — Rex Monomark vill gjarnan, að ég
verði fréttaritari fyrir Excess, en ég kysi helzt
að hafa alveg frjálsar hendur. Það eina, sem
ég þarfnast, er svolítil peningaupphæð. — Held-
urðu, að mamma mundi fáanleg til að láta mig
hafa ein fimm hundruð pund?“
„Eg er sannfærð um, að hún gerir það ekki.“
„Ja — einhver verður að minnsta kosti að gera
það. Ef ég á að vera alveg hreinskilinn, þá er
mér illvært í Englandi sem stendur. Eg er kom-
inn í talsverða kreppu — þú ert líklega ófáanleg
til að láta mig fá farareyri?"
„Að hvaða gagni kæmi það, Basil? Þú veizt,
að ég get ekki útvegað peninga, nema fá þá hjá
Freddy, og hann varð bálvondur síðast".
„Það skil ég ekki — hann, sem syndir í pen-
ingum“.
„Já -—en þú gætir nú líka verið svijlítið mýkri
á manninn við hann — þó ekki sé nema þegar
aðrir eru viðstaddir."
„Nú, þannig — svo hann heldur, að það geti
breytt áliti mínu á honum það sem eftir er
ævinnar, ef hann lánar mér nokkur pund —“
Meðan sir Christopher var formaður íhalds-
flokksins, hafði lafði Seal oft samkvæmi, og naut
þess í fullum mæli. Nú, þegar hún var orðin
ekkja og Barbara vel gift og synirnir flognir
út íheiminn, lét hún sér nægja fjögur til fimm
kvöldboð á ári. Þau boð voru ekkert tilviljana-
kennd. Lafði Metroland var sæmilega loðin um
lófana. Þegar hún var þreytt, var hún yön að
segja, eins og af tilviljun við brytann: „Eg verð
heima í kvöld — við verðum tíu til kvöldverðar".
Síðan settist hún við símann og bauð gestunum
og sagði það sama við alla. „Nú — en þú verður
nú að hætta við það í kvöld. Eg er alein heima
og er að sálast úr leiðindum.“ Svona hegðaði
lafði Seal sér ekki. Hún sendi litprentað boðs-
kort með mánaðar fyrirvara, samdi síðan lista
viku seinna yfir þá sem afþökkuðu boðið, velti
vöngum yfir því, hvernig hún ætti að raða niður
við borðið, strax og þakkabréfin fóru að streyma
að, fékk lánaðan matsvein systur sinnar og
þjóna dóttur sinnar, og fyrri hluta dagsins fyrir
veizluna úttaugaði hún sjálfri sér á erli í húsi
sínu við Lowndes Square, við að líta eftir öllu
og koma fyrir blómum. Klukkan sex var hún búin
að ganga úr skugga um, að allt væri í lagi. Þá
lagðist hún fyrir og blundaði í tvo tíma í dimmu
svefnherberginu. Þá var herbergisþerna hennar
vön að koma með töflu og þunnt kínverskt
te. Hún setti svolítið ammoniak í baðvatnið, svo-
lítið púður á kinnarnar og svolítið lavendelvatn
á bak við eyrun. Síðan sat hún hálftíma fram-
an við spegilinn og ruslaði í skartgripaskríninu
sínu, meðan hárið á henni var lagt, og að lokum
sat hún á ráðstefnu með brytanum, og þegar hún
kom niður í dagstofuna, átti hún til glaðlegt bros
handa öllum, sem ekki mættu meira en tuttugu
mínútum of seint. Á matseðlinum var alltaf
humrasúpa ,lambasteik og ís, og á borðinu voru
einnig silfurföt með alveg sérstæðu sælgæti, sem
lafði Seal hafði síðustu tuttugu árin fengið í
lítilli franskri verzlun, sem hún var svo litillát
að segja sifinum vinum sínum hvað héti.
DAVIÐ
n-v'p-rpr-/,;
'•4.

tW.
■)>)*//V i
, l
'mJSrtK&œ&r v té «f