Þjóðviljinn - 19.07.1949, Blaðsíða 6

sssxmxx.*-~-r.~~
ÞJÓÐVXLJINN
Þrjðjudagur 19. júlí 1940.
« i'vm » jitvi!) Mj tl'iífiM ií ir > <i
____________________________________________I
V ■*(< !
Alit Gunnars Myrdals:
Jiðskiptín milli Austur- og
Vestur-Evrdpu verða að vaxa
stónia. eí eínahagur Evrépu
I að kiómgasf
Ausíur-Evrópa þarf affi flytfa Inn tiibnmn
áburð frá Veslur-Evrópu
1 fréttaútvarpinu frá útvarpi
Sameimiðu þjóðanna i Lake
Succesé birtist 13. júli eftirfar-
andi frétt:
„Gunnar Myrdal aðalritari
eínahags og: félagsmálaráðs
SÞ í Evrópu, hélt blaða-
mannaíund hér í Lake Succ-
ess í gær og ræddi horfur á
auknum viðskiptum milli
austur- o" vestur-Evrópj.
Hann sagði að þetta væri
það vandamál sem bráðast
þyrfti aó Ieysa. Hann sagði
að efnahag Evrópu færi stöð
ugt hnlgnandi, vegna ósítm-
homuiagsins milli austurs og
og vesturs. Viðskipti og
verglun í Evrópu væri 1/3
nilhiií eri fyrir fityrjöldiha,
en viðskipti milli austur- og
vestur-Evrópu yípri aðeips
tæpur helmingur af þvt sein ’
verið hefði. Myrdal sagði að
það værl vilji allra þelrra
ríkja sem fulltrúa eiga í við-
skiptaráðinu. að Iialda við-
skiptunum áfram, þrátt fyrir
ólíka ' síjórnmálastefnu."
Hann geríti og hókkra grein
fyrlr áliti sínú á málinu. i>að
væri tvennt sem mest stæði í
vegi fyrir því að verzlun og
viðskipti gæti blómgast í
Evrópu. 1 fyrsta lagi áætiun-
arpólitík austurríkjanna, þar
sem ekki sé gert ráð fyrir
neinrti framleiðslu til útflutn
ings, en i öðru Iagi dollara-
skorturinn í Evrópu, sem
geri það, að Evrópuríkin
verði að búa að eigin fram-
leiðslu. Ráðstafanir verði nú
gerðar til þess að bæta úr
þessu ástandi. Þannig hafi
fjárhags- og félagsmálaþing
ið í Genf skipað sérstaka
verzlunarnefnd til þess að
vinna aS lausn á þessum
vandraiðum í Evrópu.
Myrdal sagði að lokum að
austur-ríliin yrðu að auka
framleiðslu sína til útflutn-
jngs, en vesíur-ríkin yrðu
hinsvegar að auka útfiutn-
ing sinn til Austur-Evrópu á
vélum og tiibúnum áburðl.
En ailt byggist þetta á vilja
stjómanna í hlutaðeigandi
ríkjum, sagði dr. Gunnar
Myrdal að Iokum.“
Þessi frétt er mjög eftirtekt-
arverð fyrir lslendinga og stað-
festir rækilega það, sem Sósía.1-
istaflokkurinn hefur haldið
fram að gera þurfi ti) þess að
skapa efnahagslegt öryggi fyrir
ísland. Kreppur auðvaldsheims
ins geta eyðilagt efnahagslega
afkomu okkar, en með allmikl-
um viðskiptum við hin kreppu-
lausu lönd sósialismans j Mjð-
og Augtur-Evrópu yrði mikið
dregið úr afleiðingum krepp-
unnar. ' ‘ ' '1 ’1' ' 1 * -
Sósíalistaflckkurinn hefur fyr
, i < i
,ir löngu bent á natiðsyn þeijé
; að gera samninga til ! margría
ára um sölu fisks og fiskafurða
við þessi löpd, en rjkisstjórnin
og flokkar hennar hafa í blindu
ofstæki sinu gegn sósialisman-
um hindrað slíka samninga.
En eins og fram gengur af
blaðaviðtali því, sem Gunmr
Myrdal hefur átt, þá er þar al-
veg Sérstaklega bént á eina
vörutegund, sem lsland hofur
afarmikla hagsmuni af að vá
trygga samninga um að selja í
framtiðinni og það er tilbúlnn
áburður. Nú reyna Marshall-
auðhringirnir að koma í veg
fyrir þróun stóriðju á Islandi
með því að banna okkur að
koma upp áburðarframleiðslu ’
stórum stil til útflutnings i
krafti fossavirkjunnar. Þannig
á að hindra framfarir og þróun
í atvinnumálum Isiands til þess
að þóknast auðhringum Vestur-
Evrópu og Ameríku.
tsland verður að hrinda af
sér því engilsaxneska auð-
hringaoki, sem nu bannar því
framfarir og markaðsöflun. Efla
biður vor hlutskíptl nýlendunn-
ar undir engilsaxneskri einoí:-
un.
S k í I ¥ í S í ?
Sá sem tók töskuna á Skólavörðustíg 19, nú
um helgina, er góðfúslega beðinn að skila innihaM-
inu, helzt töskunni líka, sem fyrst á sarna stað.
EVELYN WAUGH:
74. DAGUR.

KEISARARIKIÐ AZANIA
ASM. JONSSON
þýddi.
Nestoriska dómkirkjan var til að gera ný,
eins og raunar öll borgin, en dimmar og drauga-
legar lofthvelfingar gáfu henni fornfálegt útlit.
Þetta var áttköntuð bygging með kúpli, en innan
við aðalvegginn var hringgangur með fram öll-
um hliðum. Veggimir voru skreyttir frumstæðum
og ófullkomnum málverkum af dýrðlingum og
englum, bardögum úr gamla testamenntinu og
myndum af Amurath mikla. Skreytingin sást að-
eins ógreinilega i daufum bjarmanum frá nokkr-
um kertastjökum. Það höfðu verið sungnir þrír
sálmar eftir sólarupprás. Nú stóð fyrir dyrum
griðarlöng messa, áður en krýningarguðsþjónust-
an hófst — sálmasöngur, blessanir, lestur helgra
rita og margshátttar smærri, en ákaflega háfleyg-
ar hreinsunarathafnir. Þrir gamlir kanúkar lása
upp úr lielgiritum á keflum, en þrír meðhjálparar
léku lágt, háttbundið lag á litlar trumbur og
silfurbjöllur. Aðstaða Kirkjuflokksins var sterk
þessa stundina,. og hann hafði ekki í huga að slá
á nokkum hátt áf íburði og hátíðleik þessarar at-
hafnar. ,
Á mecan á þessu stóð, var gólfteppum og :stói-
um komið fyrir á stóru svæði aftaslj í kirkjúhni/
Ojg búin til yfir það bráðabirgóahvelfing. 'Þár
átti keisarinn að ganga í gegn, þegar liann var
leiddur út, áð lökinni krýningu, til að vinná síð-
ustu eiðana í áheyrn fjöldans. Allar. leiðir. að,
döpikirkjunni voru undir étröngum lögregluverði,
og torgið í kririg um hana var þéttskipað lifverði
keisarans. Klukkan ellefu kom M. Ballon. og tók
sér sæti þar sem erlendu sendisveituniim var-.ætl-
að að vera. Ameríkanarnir höfðu alíir yfirgefið
borgina, svo nú var hann fornifelandi. Innlendi
aðallinn var þegar mættur allpx. Hei'toginn af<
Ukaka settist við hliðina á jariinum af Ngumo.
„Hvar er Achón?“
„Inni hjá prestunum."
„Hvernig iíður honum?“
„Honum leið vel í nótt, en ég held að honum
falli krýningarskrúðinn illa.“
Nú var rítúalinu iokið og messan hafin. Erki-
biskupinn las hana sjálfur, með öllu því mál-
skrúði og tilbrigðum, sem kirkjudeild hans fyrir-
skipaði, Við og við hljómaði ‘silfurbjalla innan
úr kirkjunni, og á slögum hennar mátti marka,
hve langt athöfnin var komin, en meðan á þessu
stóð, söng prestakór sleitulaust hátíðasongva ein-
hverstaðar inni í dimmunni. M. Ballon var illa
snortin.a af þessum helgisiðum. Það fóru hroll-
kenndar bylgjur um trúlausa sál hans, Skömmu
síðar kom William. Hann var í glæsilegum, gull-
skreyttum einkennisbúningi, méð þrístrendan
hatt á höfði og hvíta hanzka á höndunum. Hann
brosti vingjamlega til M. Ballon og settist við
hlið hans. •
„Nú — er það byrjað ?“
M. Bailon kinkaði kolli, en svaraði ekki.
Það ieið löng stund, og sendihefrann skipti oft
um stöðu i gyllta stólnum. Hér var ekki lengur
að ræða um prestaandúð, heldur bókstaflega.
likamlega vanliðan.
william veiti hönzkunum í höndum sér, missti.
hattinn á góifið og glápti í.örvæntingu á kaik-
málverkin i loftinu. Einu sinni tók hann viðutan
upp úr vasa sínum vindlingaveski, sió vindiings-
endanum við röndina á skósólanum sínum, og
ætiaði að kveikja í, en fékk slíkar augnagotur
frá M. Ballon, að hann stakk vindlingnum snár-
lega í vasann. .
Loksins kom þó að endalokurinm. Dyr innsta
helgidómsins opnuðust upp á gátt, lúðurþeytar-
amir á dómkirkjutröppunum blésu af öllum kröft
um, og hljómsveitin á torginu skildi merkið og
þrumaði azaníska þjóðsönginn. Fylkingin kom nú
fram í dagsljósið. I broddi fylkingar var með-
hjáíparakórinn, prestarnir, biskuparnir og æðsti
biskupinn. Þar næst kom silkihimininn á fjórum
stönguiri, sóm f jórir æ,ðs^u aðalsmenn keisararílpp
ins báru. Undir honum drattaðist hinn nýi ein-
váldur áfram í fullum keisarasicfúða. Á ffam-
kbriiu :hans var ekki hægt’ að'sjá, áð hánn skiiái
þáð, sem var að gerast. Hann yppti öxlum óþoiin-
‘riioðléga uridir hinni óvenjulegu byrði silkis og
skrautgripa, klóraði sér á öðrum huppnum og
jþreiíaði fýrif Wéjr í .sífeliu. .með haegri fætinum.
Síðan skaut' ha-nn fætinum á ská út undan sér
þg hristi hann, því harin saknaþi, hlelvksins,^)^
þarifr yar orðinn svo vanur. Nokkrir dropar af
kinni helgu olíu sem var rétt búið að smyrja
hann rrieð, runnu niður nefið á honum og láku
síðan njður i fannhvftt skeggjð. Við og við hnaut
hann, og staðnæindist, og hélt síðan áfram ein-
göngu vegna þess, að nokkrir hirðmannanna ýttu
kurteislega en ákveðið í endann á honum. M.
Ballon, William og innlendi aðailinn fvlktu sér í
halarófu á eftir honum og gengu hægum og há-
tiðlegum skrefum að upphækkuninni þar sem
lokaathöfnin átti að fara fram.
Mannfjöldinn laust upp miklu ópi, þegar .fylk-
ingin gekk upp tröppurnar, og Achon var leiddur
að hásætinu, sem reist hafði verið handa hon-
um. Næst vóru honum rétt keisaralegu veldis-
l4knin, hvert á fætur öðru. Fyrstur ávárpaði bisk
upinn hann, með ríkissverðið í hönd:
„Achon — hér með afhendi ég þér sverð.
keisararíkisins Azaníu. Vilt þú sverja, að berjast
með því í nafni réttlætisins og trúarinnar til
verndar þjóð þinni og lieiðurs kynþætti þínum ?“
Keisarinn rumdi eitthvað og þetta fagra vopn
var lagt flatt í kjöltu hans, og önnur máttvana
hönd hans lögð á hjöltu þess, en fagnaðarlætin
kváðu við frá þegnum hans.
Þá kom gullni sporinn.
DAVlÐ