Þjóðviljinn - 05.08.1949, Blaðsíða 6

6
- mmnmr^m ■ ■■■ i-' n ■ i r. ■■,■;■!.■ ■.■u^.'Tgr
Acheson leysír frá
skióSunni
jprumvarp Trumanstjórnar-
innar um hervæðingru Vest-
ur-Evrópu með bandarískri að-
stoð liggur nú fyrir íulltrúa-
deild Bandaríkjaþings. Utanrik
ismálanefnd deildarinnar hóf í
seinustu viku að kveðja á sinn
fund með- og mótmælendur
frumvarpsins. Fyrstur meðmæl.
endanna mætti á fundi nefnd-
arinnar Dean Acheson „bezt
klæddi utanríkisráðherra, sem
heimurinn hefur séð, síðan
Anthony Eden lét af embætti,"
segja bandarísku blöðin. Það
þarf ekki að efa, að hinn til-
haJdssami ráðherra hefur farið
í betri fötin, daginn sem hann
átti að flytja utanríkismála-
nefndinni kjarnann í boðskap
Trumanstjórnarinnar um nauð
syn hálfs annars miiljarðs doll-
ara íjárveitingu til hervæðin^
ar Atlanzhafsbandalagsrikj-
anna a-uk slikra háborga vest-
r.æns lýðræðis og kristilegrar
siðmenningar sem böðúlsveldis-
ins gríska, hernaðar'einræðis
Hundtyrkjans og spillingarbæl
isins Iran. En þótt bandarísk
um blaðalesendum sé talin
brýnust; nauðsyn að fræða^t
ujprsniSið á fötum utanríkisráð
herrans, er hætt.víð að ýmsum,
bæði löndum hans og' öðrum,
yejði starsýnna á þann boð-
skap, sem æðsti maður banda-
riskra utanríkismála hafði að
fjytja þragfflönmim á Banda-
ríkjaþing'i og öllum heimi.
ingmenn í . Bandaríkjunum
tóku .boðskapnumj ;am; her-
væðingaraðstoð þungiega strax
og hann var fluttur við undirn.
ritun Atlanzhafssáttmálans og
ekki blíðkuðust þeir, er hánnú
var lagður fyijr, þá í frumvarps
. formi. Þótt ráðherrar Trumans
séu þeirra skoðunar, að fjár- '
-anstur í hervæðiþgu utan lands
og innan sé snjallasti bjargráð
við offramleiðslu og auðvalds-
kreppu, eru sumir þingmenn
ekrki jafn viðsýnir og stórhuga.
Þeim er gjarnt að líta á, að
þegar allt komi ti! alls verði
bandarískir skattþegnar að
borga brúsann, og undir náð
þeirra við kosningar eftir rúmt
ár eiga allir fulltrúadeildar-
menn og þriðji hver öldunga-
deildarmaður þingsæti sin.
Acheson lagði sig því allan
fram við að fá nefndarmenn í
utanríkismálanefndinni á sitt
mál. Röksemdir hans gefa mik
ilverðar upplýsingar um mark-
mið og stefnu þeirra manna,
sem nú fara með stjórn í Wa3h
in&ton. Acheson sagði: „Sam-
þykkt írumvarpsins um hernað
araðstoð myndi tryggja að
halda myndi áfram af fullum
krafti sú jákvæða forysta, sem
Bandaríkin hafa tekið að sér
fyrir hinn frjálsa heim." þetta
á að hrífa til að snúa villuráf-
andi þingmönnum á réttan veg.
Jarðvegui-inn hefur líka verið
vandl. undirbúinn. „Bandaríslt
heimsforysta" er sá grunntónn,
sem óaflátanlega hefur hljóm-
að í ræðum og skrifum banda-
rískra ráðamanna undanfarin
ár. Stöðugt er reynt að aia
upp í Bandaríkjamönnum
herraþjóðarhugsunarhátt, koma
þeim til að líta á sig sem guðs
útvalda þjóð kjörna. til að hafa
forráð fyrir og yfirráð yíir öðp
um „lægri" þjóðum. Þetta hefur
borið þann árangur, að vísast-
ur vegur til að fá óþæga þingr
menn til að beygja sig fyrir
vilja ríkisstjórnarinnar er að
segja þeim, að með afstöðu
sinni séu þeir að hindra að
Bandaríkin geti ieyst af hendi
forystuhlutverk sitt í heimin-
um. Slíka óhæfu getur auðvit-
að enginn sómakær Bandaríkja
maður látið um sig spyrjast.
eimsforysta," það er hug-
tak, sem ekki fyrír all-
löngu síðan kvað við úr ann-
arri átt. Þá var bara rætt um
þýzka heimsforystu en ekki
bandaríska. Þá var voldugri
þjóð einnig kennt, að hún væri
borin tíl að ráða yfir öðrum
og lægri þjóðum. Afleiðingárn-
ar eru ölium kunnar. Banda-
rískum þingmönnum væri hoiit
að íhuga, að sjálfstæðisþrá þjóð
anna hefur hingað til alitaf
sprengt af sér fjötrana, sem
hinir sjálfskipuðu hpimsforingj
ar fundu sig kallaða til að
hneppa þær í. En fleira kom
fram í málflutningi Ðean Ache
son fyrir utanríkismálanefnd
fúíltrúadeildárinnar en brjálað
ir heimsvaldadraumar. Hann
iýsti e|nnig hverskopar „varn-
ir“ þgð eru, sem Atianzhafs-
bandalagið miðar að. . Fáum
dögum fyrir ræðu hans hafði
hans eigið ráðuneyti lýst yfir,
að það hefði undir höndum ý’ms
ar upplýsingar um herbúnað
Sovétríkjanna, sem sjálfsagt
væri að láta þinginu í té. Ráðu
neytið tilkynnti jafnframt að
það hefðii .engar upplýsingar
fengið, sem bentu til að Sovét-
rikin hyggðu á styrjöld. Um
sama loyti tilkvnntu sérfræðing
ar bandaríska hersins, að her-
búnaður Sovétrikjanna væri
greiniléga miðaður við varnar-
en ekki sóknarstyrjöid. T. d.
réðú þau yfir mergð orustu-
flugvéla, sem eru varnarvopn
en ættu fáar langfleygar
sprengjuflugvélar, aðaiárásar-
vopnið í nútímastyrjöld.
cheson iét eins og hann
hefði aldrei heyrt né séð
uppiýsingar hans eigin ráðu-
neytis livað þá heföur hernaðar
sérfræðinganna. I-Iann lýsti því
umbúðalaust yfir að Vestur-
Evrópu þyrfti að hervæða
gegn Sovétríkjunum. Úr því
að sovétárás er útiiokuð að
dómi Bandaríkjamanna sjálfra
hlýtur markmlðið að vera á-
rás á Sovétríkin. En Acheson
tilgreinir einnig annað mark-
mið með hervæðingunni „Til-
vera kommúnistískra hópa í
vissum þessara landa er rök-
semd með en ekki gegn vopna-
afhendingum," sagði hann.
„Hernaðarstuðningur frá Banda
ríkjunum myndi veita lýðræðis
stjórnunum aukinn styrk til að
fóst við hvort heldur væri inn-
anlandsóeirðir eða árás." Allir
vita, að það er nú tízka í Vest-
ur-Evrópu að skíra hverskonar
hagsmuna- og réttindabaráttu
alþýðu rnanna uppreisn kom
múnistiskt samsæri eða árás
innanfrá. Eandarísku vopnin
eiga því að vernda óvinsælar
ríkisstjórnir gegn óánægju eig-
in þegna. M.T.Ó.
ÞJÖÐVILJINN
Föstudagvr 5. 4gúaft 1040,
Mignan G. Eberhart
Spennandi ÁSTARSÁGA.
Fylgist roeð frá byrjnn!
«mniuinnunmmiuinnninni
2. DAGUR.
var uppi á þakinu á „veranda" neðstu hæðarinn-
ar. Herbergi Árelíu var við endaiin á ganginum
og sneru gluggarnir líka að hafinu. Herbergið
sem Nonie hafði, var stærsta gestaherbergið,
og af svölum þess sá yfir grænar, flatir, settar
blóðrauðum blómum og gulum-, og einnig sá það-
an yfir akveginn unz hann hvarf í stórri bugðu
bak við græna limgirðinguna sem byrgði sýn
út að hliðunum. Yfir grænan lit trjánna sást
upp í bæðir nokkrar sem reyndu að hylja sig
bláu mistri. og að baki þeim, í sjóiideildarhring,
sást dauflit ljósrönd, sem skildi í sundur himin
og haf.
Þi'fengslatilfinningin hvarf þegar loftið og ljós-
ið komu inn um gluggann. Nonie stóð andartak,
kyrr og hugsaði um bréfið sem frún átti eftir
að klára. Setningar fóru gegnum hug hennar.
Kíinnski koma þessar fréttir þér ekki svo mjög
á óvænt, elskan. Langa heimsókn Caribbeahaf,
já sannarlega! Langa heimsókn hjá Beadon-
fólkinu, það var það Sem þú niejntir, elskári;
nógu langa til að úr henni gæti orðið hjónaband;
en það þurfti ekki að vera riéitt löng heýjisqki),
elsku litla frænka! Það gerðist umj borð í skip-
inu á leiðinni frá Neiy York; hann■ spurði hvort
ég vildi gifta-st sér og ég ságði’ já, Eg er ham-
ingjusöm stúlka. Roy er þesskónar maðúr sem
er gæddur öllum dyggðum góðs eiginmanns;,
hann er myndárlegur og yel gefinn og virðuleg-
ur og allt það; banri, á nógá perilnga svo . að.
ekjd: og ég hef ekki skrifað fyrr af því að ég
hef verið svo upptekin. En ég vildi óska að þú
gætir verið hér ].. ■ ,
':í''
Hún laut yfir bréfsefnið og skrifaði. „Eg ætla
að finna lögfræðiriginh'friirin í sambáíídi við pen-
ingamáiin, 'erfðaskrária óg allt það. Úr þvi ekki
var éftir neinu að bíða, þá ákváðum við að flýtat
brúðkaupinu. Við ;ætlum að gifta okkur á mið-‘;
vikudaginn, Þettg véfðúr' ’auðVitað Ósköp fá-;
mennt brúðkaup; það er ékki margt fólk hérna;;
aðstoðarpresturinn og kpna hans; læknirinn —■
hann heitir Riordan og er læknir allra hér;
Lydia Bassett —“
Hún stanzaði, er henni varð hugsað til Lydiu.:
— Það er að segja frú Brassett; hún 'ér ekkja;,
hún er gömul vinkona Eoys og Árelíu; hún er
irijög falieg, rauðar varir, koparlitað hár, vöxt-
urinn yndislegur og vitnar þó um mikinri lífs-
þrótt; þenni geðjast ekki að mér; en hún er
riijög‘ kurteis; of Ifurteis, þessiuLydiai Bassett.
Hún -skrifaði,. „tehaw-fó.l^ijý líka í;
brúðjjkaupmu. Þaði er Herrinone $haw, sem er
eigaridi Middle Roád-búgarÁsin^, pg.ptjprnar hon-
nm ; láridáreign1'hjennar liggur fast við landar- j
eign Röysi; og syo er frændi hérinar, Jim Shaw.“ :
Húri hikaði aftúr, en hélþisýo áítaöí.jJj.Já, ogi
ekkij má gleyma honura majór Fenby,' hann
verður þar.Jíkíp hann er ráðsmaður hjá Hermi-j
onp;; fyrrveraridji hefiíiáður, yndislegur maður.
eignir riiínar geta engin áhrif.Iiaft í þessu sam- Qg svo verður' yfirvaldið sem býr í þorpinn,
bandi. Eg heid að pabþi riiundi hófa hvatt fíi- ‘Seabury Jenkins. Og auðvitað þjónustuliðið, og
þess að ég yrði korian háns; Árelía hef«r;ökk-;
ert verið nema elskulegheitin. Svo, að þú þarft'
aldrei að eilíf'u að hafa áhyggjar út af Iitlu
munaðarlausu frænkunni þirini..Við R'oy ætluíri að
gifta okknr á miðvikiulaginn keinur.
Já, hún gæti nú kannski ekki sagt allt þetta.
En nú skyldi hún að minnsta kosti klária 'bréfið.
Herbergi hennar var stórt. Tiglalagt gólfið
var með mjúkum grænum lit og það var hátt
til lofts. Peruviðarskápur var þarna, svo stór
og voldugur, að hann náði næstum upp í loft.
Yfir rúminu var stpr og sængurhiminn og af
honum hékk flugnanet á alla vegu niður á gólf.
Hún settist við borðið, en þegaS* hún reyndi að
skrifa þyrptíst aftur í hug hennar fjöldi hluta
sem hún vildi sagt hafa,
Brúðarkjóllinu minn er koininn. Tlanrt er hvít-
ur, og það eru á honuin knipplir.gar, og það fylg-
ir honurn bleikur hattur........Eg ætla að vera
með perlurnar Iiennar mömmu; ég hef beðið
lögfræðinginn að sencla mér þær. Þær hljóta
alveg að vera að koma. Eg vona að þær glatist
vétokstjóririh hans Roys, Smithson. Og þar með
éV!riæstum táliðj allt eyrikiðlökkár, elskan! En
ég kann vél 'viðjþað; pg þetjja.ei'. skynsamlegur
ráðahagur.;, .ekkfrt gpnuhlapp^ .út. J hjppaband;
.betri vinir en ég og Roy eru ekki. til. Við. verð-
iim voða hamingjusöm.“ . , , i t. i •)
Við ver.ðuin voða hamingjusönit Noiriá, —
hu'gsum ein snart hana snöggvast, fór um hug
hennar eins og væri það fugi og hefði vængi.
Vildi hún i raun og veru vera hamingjusöm á
þennan hátt ?
En hvaða kjánaskapur var þetta annars ?
Svona hugsun stafaði af ístöðuleysi og ímynd-
un; hún var eins meiningarlaus og út í bláinn
eins og flugið fugisins; já, svo sannarlega. Hún
mundi ekki hugsa meira um þetta.
Frá svöiunum gat hún séð akbrautina, sem
Iá í bugðu milli hárra limgirðinga út að stóru
ferhyrndu hliðunum; hliðin voru úr kóral-steini.
Og þarna, í gegn um giufu á limgirðingunni, sá
hún mann einn ganga hratt eftir akbrautinni.
Maður þessi var einbeittur í lireyfingum; og það
var jafnvægi í sterklegum lierðum hans. Hann
var brúnn í andliti, hárið svart og hrokkið. Þetta
DAVÍÐ
ÍIIIUIIIUIIIIIIIIII;