Þjóðviljinn - 31.08.1949, Blaðsíða 6

6
ÞJÓÐVILJINN
"Réttvísm" viö FOLEY
SQUARE II.
WjEGAR Medina dómari neit-
"*• aði að taka til greina
sannanir verjenda foringja
kommúnistaflokks Bandaríkj-
anna fyrir því, að málshöfðun-
in gegn þeim væri ólögleg þar
, sem hún var ákveðin af kvið-
dómi, sem skipaður var þvert
ofaní gildandi lagafyrirmæli
um óhlutdrægt val kviðdóm-
enda og neitaði sjálfur að
víkja sæti þrátt fyrir augljósa
hlutdrægni sína, hófust vitna-
leiðslur ákæruvaidsins. Banda-
ríkjastjórn hafði ákært komm-
únistaforingjana fyrir að hafa
árið 1945 „gert samsæri um“
að endurreisa Kommúnistafl.
Bandaríkjanna sem ,(samsæri
um að kenna og mæla með hin
um marx- leninistisku grund-
vallarreglum um að kollvarpa
Bandaríkjastjórn með valdi og
ofbeldi." Vitni stjórnarinnar
hæfðu vel þessari fáránlegu á-
kæru. Alls voru þau þrettán.
Sjö voru misindismenn, sem
bandaríska leynilögreglan FBI
hafði á einn eða annan hátt
flækt í snörur sínar og fengið
til að ganga í Kommúnistafl.
Bandaríkjanna til að njósna.
Allir játuðu þeir að hafa fengið
njósnastarfsemina borgaða.
Tvö vitni voru fastráðnir FBI
njósnarar og fjögur liðhlaupar
úr kommúnistaflokknum. Einn
þeirra framdi siðferðisbrot
tvei'm árum eftir að hann fór
úr. flokknum og tók að starfa
fyrir FBI gegn því að sleppa
við refsingu. Annar tók áð
starfa með fasistáforingjanum
Gerald L. K. Smith og gerðist
verkalýðsfélaganjcsnari fyrir
Henry Ford. Þriðji liðhlaupinn
Louis F. Budenz, hafði tekið
hundruð dollara að láni hjá
kommúnistaflokknum og aldrni
borgaö cftir að hann hafði á-
kveðið á laun að segja sig úr
honum og ganga í kaþólsku
kirkjuna, en það gerði hann
ekki fyrr en hann haföi tryggt
sér vellaunaða „prófeSsors-
stöðu" við cinn af háskólum ka
þólsku kirkjunnar í Bandaríkj-
unum.
■^TTTNISBURÐUR þessara
manna var ámóta mikils
virði og þeir sjálfir. Þeir gátu
ekkert sannað um „samsærið,"
sem nefnt var í ákærunni, af
þeirri eðlilegu ástæðu að það
var aldrei til. Ekkert vitni gat
bent á neitt orð eða verk nokk
urs hinna ókærðu, sem beind-
ist að því að kollvarpa Banda-
ríkjastjórn með ofbeldi. Þá
kom salcsóknari ríkisins með
þá staðhæfingu að bakvið hið
opinbera flokkskerfi væru falin
leynisamtök. Ákærandinn
neyddist einnig til að játa, að
kommúnistar hefðu aldrei
mælt með ofbeldi. En þeir
gerðu annað. Þeir „gerðu sam-
særi“ um að útbreiða marx-len-
inismann. Það var Budenz, sern
látinn var halda þessu fram.
Hann sagði, að kommúnistar
notuðu „csópskt" mál! Enginn
í réttársalnum skildi upp né
niður. Budenz bætti við, að
sjálfur Lenin hefði notað þetta
orð og saksóknarinn McGohejr
las hátíðlega kafla úr formála
að rússneskri útgáfu af
„Heimsvaldastefnunni," þar
sem Lenin kvartar yfir að rit-
skoðun rússnesku keisarastjórn
arinnar neyddi byltingarmenn-
ina til að nota „esópskt mál.“
Budenz hélt nú áfram og sagði
að „marx-leninisminn“ væri „es
ópskt" orð, sem þýddi „að koll
varpa rikisstjórninni með valdi
og ofbeldi." Með svona þvætt-
ingi ætlar Bandarikjastjórn að
fá Kommúnistaflokk Banda-
ríkjanna bannaðan og leiðtoga
hans dæmda í tíu ára fangelsi.
ÆlIKA gáfulegar voru sann-
■*" anirnar fyrir staðhæfing-
unni um leynisamtök kommún-
ista. Reynt var að halda því
fram að flokksskólarnir væru
leynistarfsemi og mikið yeður.
gert út af þvi, að nemenóurnir
skyldu nefna hvern annan
skirnarnafni, þ. e. þúast! Það
átti að vera merki þessi áð
skólarnir værU svo léýnillegir,
að enginn mætti þar vita ætt-
arnafn annars. Þegar varnar-
vitnin voru yfirheyrð gátu þau
hvað eftir annað bent á hvern-
ig lögreglunjósnararnir höfðu
haft eftir og rangfært einstak-
ar setningar, sem þeir höfðu
heyrt í flokksskólunum. Sak-
sóknarinn var því á stöðugu
uridanhaldi. Nú var ekki leng-
ur um það að ræða, hvað hinir
ákærðu höfðu sagt eða gert á
árunum 1945—1943. Nei, nú
snerist málið um það, hvað
Marx, Engels, Lenin og Stalin
höfðu skrifáð fyrir 100, 50 eða
25 árum. 1. þessu kynlega saka-
máli er Kommúnistaávarpið
„málsskjal no. 40.“ Bandaríkja-
stjórn hefur með þessu sýnt,
að þarna er ekki verið að á-
kæra orð eða gerðir heldur
bækur og hugmyndir.
■p^INS og allt var i pottinn
búið hefði málið átt aí^
vera hið aUÍTveldásta-fýrir verj
endurna. Eri dórÁ'aribn sá fyrir
því, að svo' varð ckki. líarold
R. Medina dórnari -misnotaði
réttindi sín herj&qga.-K.amn tók
hvað eftir.annað .framí gang
málsins til að banna vissar
spurningar verjendanna. Sér-
staklega lagði' hann áherslu á
að hindra að það kæmí fram,
að í flokksskólunum .væri rætt
um brýnustu hagsmunamál
bandarískrar alþýðu en ekki
einhver iskyggileg myrkraverk,
eins og haldið var fram í á-
kærunni. Dómarinn dæmdi
John Gates ritstjóra New
York-blaðsins „Daily Worker"
í fangelsi er hann neitaði að
gefa upp nöfn félaga sinna,
svo að FBI gæti ofsótt þá. Tvo
aðra hinna ákærðu, Henry Win
ston og Gus.Hall, dæmdi Med- l
ina í fangelsi það sem eftir var '
af réttarhöldunum fyrir að
mótmæla dómnum yfir Gates.
Fjórði hinna ákærðu, Gil
Green, var dæmdur i fangelsi,
er hann mótmælti því, er sönn
unargögn verjandanna voru úti
lokuð úr réttarskjölunum. Med
ina hefur hvað eftir annað hót-
að að dæm*a verjendur hinna á-
Framhald á 3. síðu.
Miðvikudagur 31. ágúst 1949.
FRAMHALDSSAGA:
IMCKaeB
HDS STðRMSINS

EPTIR
Mignon Eberlmrt
Spennandi ASTAJiSAGA. —
4UO;/\
!■■■■■»
22. DAGUR.
I12ÍUB
er leiðinlegt að þessi hörmulegi atburður skyldi
þurfa að gerast núna. Eg vona að það breyti ekki
ákvörðunum ykkar um brúðkaupið."
„Nei, nei,“ svaraði Roy. „En það verður haldið
í kyrrþey." Hann sneri sér að Nonie. „Elskan
mín, þessir menn vilja að þú segir frá ferð
þinni til Middle Road í gærkvöldi. Þeir hafa
nauman tíma. Samkvæmt veðurútlitinu er ofsa-
legt óveður yfirvofandi og þeir verða að komast
til Port Iles aftur áður en það skellur á.“
Hann dró fram stól handa henni; Jebe kom
með kaffibolla handa henni. Hvemig skyldi Jim
hafa gengið?
Wells majór byrjaði að leggja fyrir hana
spurningar, rösklega og kurteislegá. „Mér skilst
að þér hafið komið nokkrum mínútum eftir að
herra Shaw segist hafa heyrt skotið og komið að
frænku sinni myrtri. Viljið þér segja mér hyað
þér sáuð og gerðuð?“ • -
Segist hafa. Þessi orð mátti segja þannig að
þau vektu efa, tortryggni. Hún leit aftur á Jim..
„Segðu þeim bara,“ sagði Roy hughreystandi.
„Það er bara til samanburðar. Eg er búinn að
segja þeim að Dick hafi fengið sér heldur mikið
neðaní því og þú hafir ekið honum til Middle
Road.“
Hún dró djúpt andann og byrjaði. Hún hafði
ekið að þrepunum; hún hafði séð lík Hennione
á þrepunum. Jim hafði komið út um dyrnar.
Majór Wells sagði: „Heyrðúð þér skothvell-
inn?“
„Nei.“ Var þetta hættuleg viðurkenning? Gat
hún skaðað Jim? Ef hún hefði heyrt skotið hefði
það sannað framburð Jim og ákveðið tímann
sem morðið var framið á. „Eg var í bílnum,“
bætti hún við.
: „Þú hefur verið nýlögð af stað frá Beadon
Gates þegar það var,“ sagði Roy. ,,Jim hafði haft
tíma til að líta á Hermione og hringja í tvo
staði áður en þú komst.“
„Sáuð þér nokkurs staðar byssu?“ spurði
Wells majór.
„Nei. Það er að segja,“ — Jim hafði talað um
að segja sannleikann — „bara byssu Jims. Húir
lá á borðinu í anddyrinu." ; , .,, 5.
Majór Wclls kinkaði kolli. Hann! M.UH
byssu Jims; þetta sakaði ekki. „Sáuð þér nokk-
urn í nánd við húsiö? Auðvitað að undanjtjfkju •
um herra Shaw. Eða var nokkur á veginum cða
akbrautinni ?“
„Enginn.“
Augun í majór Wells voru eins og litlir, bíik-
andi rýtingar, en engin svipbrigði sáust í þeim.
„Dettur yður nokkuð í hug, sem gæti verið mik-
ilvægt ?“ spurði hann eftir nokkra þögn.
Hún hristi höfuðið. „Ekki neitt.“
Roy sagði; „Eg vil ógjarnan reka á eftír yður,
majór, en það er að verða illt í sjóinn.“
„Eg veit það, ég veit það.“ Fulltrúinn reis á
fætur og tók sólhjálminn sem lá á næsta borði.
„Það er bezt að við förum yfir til Middle Road
og lítum á allt þar. Eruð þér tilbúinn, Shaw.?“
Framkoma hans og rödd breyttust þegar hann
talaði við Jim. Nonie tók eftir því þegar í stað.
„Bifreiðin er þarna,“ sagði Roy og sneri sér
síðan að henni. „Elskan mín, það var leiðinlegt
að ég skyldi þurfa að senda eftir þér, en. þeir
ráku á eftir.“
Hún yrði að tala við hann í einrúmi; það virt-
ist ógerningur núna.
Jim' hafði gengið fyrstur út. Roy sneri sér
snögglega frá henni og gnæfði yfir lágan, þrek-
inn lögreglufulltrúann. Himinninn var þungbúinn
Og skýinn grúfðu þátt yfir húsinu; sjórinn var
að byrja að ýfast við sjóndeildarhringinn í
austri.
HtJN settist hægt niður við borðið með mat-
arleifurium, og Jim kom hlaupandi upp þrepin.;
„Eg sagðist hafa gleymt sólhjálminum,“ sagði.
hann. „Heyrðu, Nonie, þetta fer allt vel. Eg verð;
að ganga í gegnum þetta allt, en það fer' alít,
vel.“ Í
Hana langaði til að þrýsta sér að honum; Hana
langaði til að spyrja hann spjörunum úr. „Jim:
segðu mér sannleikann. Ætla þeir að taka þig!
fastan?“ j
Hann leit beint framan í hana. „Þeir komaát-
ekki hjá því að taka mig til yfirheyrslu. Ef-ti-l]
vill þurfa, þeir líka ao ákæra mig §ið nafninu tál.-
' ’ •’ ■ *-V ; y «
En þao fer allt vel. En með Roy og brúökaupið. t
Eg verð að koma í veg fyrir það. Við skutumí
scgja honum frá því í sameiningu. Hvar erj
hjáimurinn? Hérna er hann.“ Hann þr’eif, hanri,
úr stólhum. „Mundu það sein' óg sagði þer.’“ j
Mundu það að hafa engar áhvggjur. Mundpj
það, að allt fer vel. Mundu það, að það varj
ekki’ hægt að ákæra Jim, yfirheyra hann —<
c3a dæma hann — fvrir morð, bví að hann hafði!
•v- ■ j
ekki frarnið það.
Hún horfði á eftir lronum hlaupa yfir svalirri-
’rirf svárthært höfuð hans hvarf niður þrepin.
ÐílHnn fór af stað; hljóðið í vélinni fjarlægðist1
eftir akbrautinni, þéttir runnarnir drógu úr því.
Það var mjög þögult eftir að þeir voru farnir;
^flguiÁPg skuggsýnt, því* að það dagaði seint.
Hún sat um st.und og dreypti á lieitu kaffinu.
Árelía virtist hafa sofið vært; þjónustufólkið var
komið á fætur, en lengi vel heyrðist ekkert hljóð
nema kliður fuglanna og soghljóð aldnanna.
Ef til vill sat hún lengur kyrr en hún hafði
ætlað sér, niðursokkin í hugsanir sínar. Seinna
fannst henni sem hún hefði smám saman orðið
vör við að húsið vaknaði. Hún reis á fætur,
gekk yfír svalirnar og niður þrepin. Hún hafði
glaðvaknað af kaffinu, óveðrið yfirvofandi vakti
DAVfO