Þjóðviljinn - 24.12.1949, Síða 41

Jólin 1949
ÞJÓÐVILJINN
Árlega er lialdin barnaskrúðganga í belgisku borginni Charleroi. Börnin bera þá þessa skrautlegu þjóð-
búninga, sem þótt undarlegt kunni að virðast eru sniðnir eftir búningum Indíánanna í hinu forna Inka
ríki í Suður-Ameríku.

Fólk á engjum
•j-' ■ 'í jp 4 í* ■ v.i>
Fratnhald af hls. 8.
hann gæti látið skyrleifar tákna hvít góðveSursský, en ef
hann bleytti spegilinn, |xí yrði hann alveg eins og tjörnin.
Hann afræöur að hrinda þessari hugmynd í framkvæmd strax
í kvöld, en vill þó ekki hafa orð á |)ví við bróður sinn. I
stað þess segir hann: Við skulum spyrja mömmu að því,
Bjöggi. Og samstundis verður honum ljóst að hann hefur
losnað úr klípunni á þægilegasta liátt, svo að hann bætir við
kotroskinn: Hún vcit áreiðanlega hversvegna himinninn í
tjörninni er öfugur.
Við þurfum elcki að spyrja hana að því. Eg veit það.
Hefurðu lesið það í hók?
Nei, svarar Björgvin, og aftur bregður fyrir launungar-
fullum hrafntinnuglampa í augum hans: Ég veit það, Steini.
læja. -
Hann er ekki öfugur!
Drengurinn verður svo hvumsa að hann stingur upp
í sig vísifingri og horfir cins og álfur á bróður sinn. hfvers-
konar skruddúr eru í honum núna? Hvað hefur hann í
bígerð? Það er kominn á hann sögusvipur!
Þú sagðir sjálfur að hann væri öfugur —
Já ég sagði það að gamni mínu, af því að okkur sýnist
hann vera öfugur. Ef við stæðum á höfði niðri í tjörninni,
þá væri hann réttur. Þetta cr annar himinn, Stcini, og annað
fjall. Skilurðu það ekki?
Hvao áttu við?
Björgvin lítur á hann vorkunnlátur og umburðarlyndur,
eins og hann sé að velta því fyrir sér hvort nokkur líkindi
séu til þess að sjö ára patti, liálflæs og óskrifandi, fái grynnt
í flóknum og dularfullum tíðindum. Síðan tekur hann til
máls, bendir ýmist á tjörnina eða fjallið og talar lágt og
alvarlega, eins og liann segi hvert orð í trúnaði.
Hann hefur komizt að þcirri niðurstöðu eftir langa íhug-
un og margvíslegar rannsóknir, að hvorki fjallið né him-
inninn speglist í tjörninni, þótt undarlegt megi virðast,
heldur liljóti sérstakur heimur að vera niðri í henni, eða
réttara sagt lítill skiki af feikilegum neðanjarðarheimi, sem
ter'gist norður og suður, austur og vestur, einhverskonar
vatnsveröld, þar sem fjöll titra og jafnvel bylgjast eins
og grös í andvara, en himinninn hvelfist öfugur og snýr
upp börmum. Honum hafði upphaflega dottið þetta í hug
eitt lognkvöld í fyrrahaust, að hann sá nokkrar stjörnur
tindra djúpt niðri í bæjarvíkinni. Hann hafði ságt við
sjálfan sig: hvernig stendur á því að bæjarvíkin er allt í einu
orðin svona djúp? —- en skyndilega hafði hann veitt því
athygli að stjörnurnar í henni voru öðruvísi en stjörnurn-
ar á himninum, og litlu síðar hafði fullt tungl skinið við *
honum neðan úr tjörninni miðri, kynlega skært og guliið.
Það var ekki himintungl, heldur vatnstungl. Hann liafði
horft á það lengi og einsctt sér að gefa tjörninni gætur eftir-
leiðis, ef ske kynni að.hann yrði einhvers vísari um þessa
ókunnu og leyndardómsfullu vcröld.,vSíðan hafði hann kom-
izt á snoðir um margt og kannski séð ýmislegt sem aðrir
i