Þjóðviljinn - 28.04.1950, Page 5

Föstudagur 28. apríl 1950.
5
ÞJÓÐV ILJINN
Frægastl msðiSI Evrópu uppvís að
svskum
IMellonl- hjónin
Kaupmannahöfn 17. apríl 1950.
Frægasti miðill Evrópu og
jafnvel heimsins," frú Melloni
hefur nýlega verið staðin hér
að svikum.
Það er kannaki engin ný-
lunda að komið sé upp um
miðia, en hér á hlut að máli
miðill, sem ýmsir frægir vís-
indamenn hafa atliugað að
sögn og ekki fundið neitt at-
hugavert við. Þau hjónin hafa
haldið miðilsfundi um alla
Evrópu, okkar megin járn-
tjaldsins náttúrlega, og orð-
stír þeirra var orðinn svo mik-
111, að fyrir þeim lá förin til
fyrirheitna landsins, móður-
landi marsjallmenningarinnar
U.S.A., þar sem þau áttu að
sögn að sanna samband sitt
við hulinheima við ,,merka“
háskóla. Nú hafa þau verið
staðin að svikum, — en ekkert
skal um það sagt, hvort úr
ameríkuförinni verður. Til
marks um þá eftirtekt sem
iþetta mál hefur vakið hér má
nefna að danska útvarpið, er
átti þátt að þeim miðilsfundi
sem svikin komust upp á, sendi
í kvöld rúmlega klukkutíma
istálþráðsupptöku frá fundin-
inum, og veigraði sér ekki við
að breyta dagskránni fyrir þá
sök og útvarpa langt yfir
venjulegan útvarpstíma.. Þessi
stálþráðsupptaka var eitt bezta
efni sem lehgi hefur heyrzt í
útvarpinu og e. t. v. ekki úr
vegi að beina þvi til útvarps-
stjóra ríkisútvarpsins ísl. að
taka ppp þessa skemmtilegu
nýbreytni.
Á miðilsfundinum voru auk
Mellonihjónanna tveir útvarps-
menn og próf. Plum við Kaup-
mannahafnarháskóla, sem feng
izt hefur mikið við miðilsrann-
sóknir. Þau hjónin höfðu að
foeiðni hans leyft að komið væri
fyrir stálþráðstæki og kvik-
myndavél í stofunni svo að
allt sem fram fór væri fest
niður. Miðilsfundurinn hófst
með því að hr. Melloni hélt
hálftíma langt erindi um
,,reynslu“ þeirra hjóna, um
þær „vísindalegu" athuganir
sem gerðar hefðu verið á starf-
isemi þeirra, og nauðsyn þess
að þátttakendur hefðu réttan
straum, og sætu á réttan hátt
svo straumarnir upphæfu ekki
hver annan o. s. frv. o. s. frv
í þeim dúr, eftir því ritúali sem
víst er eins alstaðar sem slík
geðbilun á sér stað. Hann
sagðist ekki vilja gera neina
tilraun til að skýra þau fyrir-
bæri i:em fram kæmu, hvort
lum væri að ræða áhrif frá
æðri máttarvöldum, eða sál-
klofningu hjá miðlinum, slíkt
væri vísindanna, og hann ef-
aðist ekki um að vísindin
myndu fyrr eða síðar skýra
fyrirbrigðin. Sú skýring kom
ólíkt fyrr en herra og frá
iMelloni óraði fyrir.
Að lokinni tölu hr. Melloni
ákallaði hann dr. Lazarus, en
svo kvaðst hann nefna þann
kraft er stæði að baki fyrir-
brigðanna. Að hans áliti var
dr. Lazarus egipzkur prestur
f. 1733 fyrir Kristsburð, nánari
heimildir voru þó ekki gefn-
ar á honum ::vo maður verður
að geta sér til um hvar Lazar-
us hefur fengið doktorsgráðu
sína. Doktorinn lét bíða eftir
sér, en löks kom hann, og lét
vita^ um návist sína með því
að berja í borðið, tvö högg.
(Borðið var þannig útbúið að
ekki sást undir það, og var
slíkur útbúnaður skilyrði þess
að dr. Lazarus léti til sín
heyra. Þetta gerði rannsókn-
ina erfiðari, en prófe:sor Plum
hafði fundið ráð við því eins
og sagt verður frá). Hr.
Melloni skýrði frá því að 2
högg þýddu já, 3 nei, en 1 ég
veit ekki, „það verð ég að
skrifa ykkur nánar um“, svo
væri það hér í Ðanmörku, en
í Englandi hinsvegar þýddu 3
högg já, 2 nei, og stafar sá
munur skiljanlega frá því að
í Englandi er töluð annarleg
tunga.
Dr. Lazarus lamdi nú í borð
ið, ýmist 1 eða 2 eða 3 högg,
reyndist einnig vera maður
músíkalskur, því hr. Melloni
skýrði frá því með andakt í
röddinni að Lazarus væri ein-
staklega fljótur til að tromma
taktinn, t. d. vrima um „Káta
Pétur Könguló", sem varð
fræg hér í landi þegar Hedtoft
forsætisráðherra söng hana yf-
ir Grænlendingum. Lazarus lét
heldur ekki á sér standa. Hann
barði og hamraði svo furðu
gengdi. — En eins og mátti
vænta af jafn hálærðum nianni
dokfetíri og egipzkum presti, lét
hann sér það ekki nægja. Gít-
ar var komið fyrir undir borð-
inu, og eftir nokkra bið heyrð-
ist strokið heldur óþyrmilega
yfir strengina, og ámátlegt
hljóð heyrðist. Fyrir hr.
Melloni hljómaði það sem und-
urfagur englahljómur og hann
bað Lazarus um að endurtaka
ispilið, þó enn kröftugra svo
allir mættu h.eyra. Stóð ekki
á því. Hr. Me’loni fór nú kurt-
eislega fram á að Lazarus
sýndi leikni sína og spilaði að-
eins á einn streng í einu, og
heldur ekki það var ofviða
Lazarusi, þó einn og einn
aukatónn slæddist með, ■— en
þess var nú kannske ekki að
vænta af egipzkum presti að
hann væri einnig strengleikja-
meistari. Skriftlærður hlaut
hann þó að vera.
Steintöflu var komið undir
borðið og eftir nokkra stund
aftur fram tekin. Ein: og við
var að búast hafði Lazarus
staðizt prófið. En nú vandaðist
málið. Enginn gat lesið það
sem hann hafði skrifað. Það
var a. m. k. ekki á danska
tungu, þótt Lazarusi væri það
mál ekki ókunnugt. Hr.
Melloni var helzt á því að hér
væri um að ræða hiero-
glýfur, og var það ekki nema
eðlilegt. Lazarus var spurður,
en *kvað nei við. Hr. Melloni
var þó ekki^af baki dottinn og
spurði hvort mætti skilja það
sem á töflimni stæði sem tákn.
Því játaði Lazarus, en engin
skýring fékkst á hvað táknið
táknaði.
Þannig komu fram á fundin
um ýmis fyrirbæri, í senn ó-
venjuleg og óskiljanleg. Sam-
eiginlegt þeim öllum var að
þau áttu sér stað undir borð-
inu. Og borðið var hulið sjón-
um þátttakendanna, og það
var skilyrði sem\ Lazarus
setti fyrir návist sinni. En
eins og sagt var fyrr hafð:
próf. Plum fundið ráð við þessr
Hann' hafði nefnilega komið
fyrir svokölluðu töfraauga.
tæki i-em tók kvikmynd af öllu
því sem gerðist undir borðinu
Um þetta tæki vissi hr. og frú
Melloni ekkert. Þegar miðils-
fundinum var lokið . hélt próf.
Plum litla tölu.
Hann spurði frá Melloni
hvort hún væri sér þess með-
vitandi að hún ætti nokkurn
þátt í fyrirbærunum. Hún kvað
nei við, ekki að öðru leyti en
því að fyrirbærin ættu sér ekki
stað nema hún væri viðstödd.
Próf. Plum sagði síðan að
hann hefði lengi kjmnt sér
miðilstarfsemi, og gat um þá
erfiðleika :em væru á að kcm-
Hvert er gildi Pjóðviljans
fgrir íslenzha aiþgðu?
Hvaða tilgang hefur ut-
koma pólitísks blaðs?
Því er framar öðru ætlað
að vera brjóstvörn og hlífi-
skjöldur stétta og samtaka
sem hafa svipaðra hags-
muna að gæta. Breytir þar
engu um hvort heldur um
er að ræða fámennar klíkur
eða víðtæk og fjölmenn
stéttarfélög.
Því er ætlað að vera bein
skeyttasta vopnið í sókn, því
er ennfremur ætlað að vera
andstæðingunum sem erfið-
astur Þrándur í Götu í
þeirra sókn.
í Reykjavík einni eru gef-
in út fimm slík blöð, og mun
hér síður en svo yerða leit-
azt við að dæma um hvert
þeirra leysi starf sitt bezt
af hendi í þessú tilliti —
enda er hér ekki vettvang-
ur þess. Þeirri spurningu
væri aftur á móti ekki ó-
tímabært að beina til fólks,
úr alþýðustéttum — verka-
fólks, iðnaðarfólks, sveita-
fólks, sjómanna og verzlun-
arfólks úr launþegast. hvaða
blað hafi á undanförnum
árum reynzt því traustast-
ur málsvari. Hafa Morgún-
blaðið, Vísir, Tíminn og Al-
þýðublaðið hamrað sýknt og
heilagt á þeim sannindum að
laun verkamannsins væru of
lág í samanburði við bað
sem atvinnurekandinn bæri
úr býtum?
Hafa þessi sömu blöð nokk-
urntíma (að undanskiidum
nokkrum dögum fyrir kosn
ingar) nefnt það að fjöidi
fátækra verkamannafjöl-
skyldna býr hér í Reykja-
vík í háskalega heilsuspili-
andi húsnæði, á sama tíma
og fámennar auðmanna-
fjölskyldur búa í hölium
sem kosta milljónir? Þess-
um spurningum verður að
svara neitandi.
En á þessar staðrsynd-
ir hefur þó verið bent, og
það svo að segja daglega.
Aðeins eitt blað af fimm hef
ur gert þennan vettvang að
sínum orustuvelli. Það er
Þjóðviljinn. Er því nokkrum
getum hægt að því að leiða
hverju þeirra þakka
beri það er áunnizt hefur n í
á síðustu árum.
Þjóðviljinn hefur unnið
sér þá nafnbót að vera
sverð alþýðunnar í landinu
í sókn hennar* og skjöldur
hennar gegn ásælni kúgar-
ans. Sverð sem hún getur
treyst. Sverð sem skarpast
bítur þegar mest á reynir
og markvirsast slævir eggj-
ar fjandmannanna í ofsókn-
arherferðum þeirra.
Alþýðan hefur sannfærzt
æ betur og betur um það, að
hvers sem hún annars kann
að geta verið án, þá má hún
aldrei missa þetta vopn. Án
þess mundi framtíðarlandið
ávalit vera jafn fjarri, og
möguleikinn til að nálgast
það ekki vera fyrir hendi.
En þetta er ekki einasti
þáttur Þjóðviljans í ís-
lenzku þjóðlífi. Hann hefur
þegar sannað að hann er
eina þjóðholla blaðið af þess
um fimm er á hefur verið
minnzt.
Hann hefur sýnt áþreif-
aniega að í hvert ::inn er
ógæfusamir valdhafar hafa
gerzt líklegir til að skerða
að meira eða minna leyti
sjálfstæði landsins hefur
hann einn risið upp til and-
mæla, — einn varað þjóð-
ina við aðsteðjandi hættum.
Einn hefur hann flutt mál
stað íslands.
Mál taður hvers einasta
manns sem óskað hefur þjóð
rinni að hún mætti lifa
sjálfstæðu menningarlífi,
hefur verið túlkaður af Þjóð
viljanum og ÞESSVEGNA
er málstað Þjóðviljans ó-
hjákvæmilega fyrirhugaður
sigur.
Kristján Benjamínsson
ast að sannleikanum í því efni
vegna þeirra skilyrða sem sett
væru til að hinir svonefndu and
ar vildu láta til sin heyra.
Hann skýrði síðan frá töfra-
auganu og sagði að kvikmync’
sú er það hefði tekið myndi m’
sýna fram á, svo ekki yrði
um efazt, hvort allt væri með
felldu. Dr. Lazarus, sem undir
tölu prófessorsini: hafði látið
til sín heyra öoru hvoru með
höggum undir borðið, þegar
hann vildi taka undir orð
prófessorsins, þagnaði nú
skyndilega, Mellonihjónin voru
agndofa, þau voru þegar á
þvi hreina með að alit var kom
ið upp, og reyndu ekki að
verja sig. Nóttina eftir miðils-
fundinn var myndin framköll-
uð. Hún sýndi það sem við var
búizt. Frú Melloni reyndi t eiga
til að béra óvenjulega fimi í
fótunum, hún gat bæði skrifað
ro'í •'riffii og leikið á gítar
með tánum, barsmíð Lazarus-
’ . barnaleikur, hún spark
"I bara í borðfótinn. Svo ein-
í'a” cn áhrifamikið. Ætli
nei:!:ur liafi getið i'cr heims-
frægð fvrir minna. En senni-
lega retur jafnvel amerískur
há'k.óii strangari inntökuskil-
ýrði.
Á. S.
Geíist áshrifendur
Þjóðviljans.