Þjóðviljinn - 08.03.1951, Blaðsíða 6

ÞJÓÐVILJINN
Fimmtudagur 8. marz 19SÍ«
Tíl verndar friðnum
Framhald af 3. síðu.
um að þóknast Bandaríkja-
stjórn en um velferð íslenzkra
þegna.
1. des. s.l. hélt einn flestra
flokka þingmaður vor ræðu;
hvar hann sagði að ef vér ís-
lendingar hefðum neitað að
ganga í Atlantshafsbandalagic,
heíðum við verið engu betri en
Hallgerður langbrók, er hún
neitaði eiginmanni sínum Gunn-
ari frá Hlíðarenda um hárlokk-
inn, foroum.
Það var helzt á ræðumanni að
ekilja að Samúel frændi og fjall-
konan væru gengin í hjónaband
og að ekki sé nema sjálfsagt að
hún láti honum í té nokkra
hárlokka (þ. e. a. s. herstöðvar)
þurfi hann á þeim að halda. En
okkur, börnum f jalÍKOnunnar
sýnist annað. í okkar augum
hegðar Samúel frændi sér um
þeusar mundir, eins og útlendur
nýríkur ruddi, sem ekki er þess
verður að skerða eitt hár á
höfði fjallkonunnar, þótt har.o
hafi atómsprengju í hendinni og
dollara í rassvasanurn, og það
hefur engin áhrif á okkur, þó að
einn prestlærður banksstjóri sé
á annarri skoðun.
íslénzkir sjómenn og aðrir
“ íslendingar hafa oft hætt lífi
sínu til að bjarga mannslífum,
við viljum ekki leggja að okkur
né lána landið, til þess að tor-
tíma mannslífum, hverrar þjóð-
ar sem það fólk er, hvaða trú
sem það hefur og hvaða stjórn-
arskipulag sem það velur sér.
Við viljum ekki vera í stríðs-
bandalagi með neinum né gegn
neinum.
MÍR-íundunnn |
/
Framhald af 8. síðu.
lega virkjun fljóta og breytingu
eyðimarka í akurlönd. Erindi
hans var stutt en samanþjapp-
að og gaf góða hugmynd um
þessar risaframkvæmdir.
Þórbergur Þórðarson las upp
kafla úr riti sínu „Rauða hætt-
an“, um réttarfarið í Sovétríkj-
unum, en einmitt það svið er
eitt aðalefni lýgaáróðursins
gegn Sovétríkjunum.
Sýnd var rússnesk litkvik-
mynd frá Tékkóslóvakíu, og
naut sín einkar vel náttúrufeg-
urð landsins og skrautlegir
þjóðbúningar fólksins. Brugðið
var upp mynd úr sögu og at-
vinnuvegum þjóðarinnar og at-
burðum undanfarandi ára.
Ársæll Sigurðsson varafor-
maður MÍR stýrði fundinum.
Skýrði hann frá að haldin yrði
ráðstefna 17.—18. marz í til-
efni ársafmælis félagsskaparins.
Undir eilífðorstjörnum
Eftir A.J.: Cronin
1
103»
D A G UR,
bara.segja mér hvað. amar að þér, Arthur. Þú ekki — nei, ég vissi í rauninni alls ekki hvað
hefur verið svo undarlegur upp á síðakastið. ég átti áð balda“.
Þú ert alls ekki sjálfum þér líkur. Segðu mér
hvað það er. Ef til vill get ég hjálpað þér“.
Hann sneri sér að henni. Hlýjan í rödd hennar
þíddi beizkju hans og hann fylltist ákafri
löngun til að segja henni allt af létta, losa huga
sinn undan hinni kveljandi byrði. Hann sagði
hl jóðlega:
„Ég get ekki gleymt námuslysinu".
Hún hrökk við, en henni tókst að leyna því.
Hann starði þungbúinn á hana.
„Og hvað hélztu þá — í hreinskilni sagt?“
Hún hikaði. ,,Ég hélt, að þú værir kannski... «
að þú vildir ekki fara í herinn“.
„Ég vil það ekki heldur“.
„Já, en, Arthur, ég átti við, að þú værir
hræddur við að fara“.
„Ef til vill er ég það líka“, sagði hann þung-
búinn. „Ef til vill er ég ekki annað en raggeit
Maíaruppskriftir
Framhald af 3. síðu.
flysjaðar, sneið er skorin ofan af
þeim, og skorið innan úr þeim
svo mikið seifThægt er. Hveiti er
stráð innan í gulrófuna og hún
fyilt með kjötdeigi. Lokið sem
einnig hefur verið skorið innan
úr, er sett á og bundið fast með
soðnu seglgarni. Rótin er skorin
af rpfunum, sem er raðað í pott
þétt saman. Vatninu sem^er sjóð-
andi og saltað, er hellt yfir, og
þær eru nú soðnar við hægan eid,
þangað til þær eru meyrar. Það
sem tekið var innan úr rófunum,
er skorið smátt og soðið að sið-
ustu í 20 mín. Rófurnar teknar
upp úr, hveitið sem eftir var, er
hrært út í köldu vatni, sett út í
rófusoðið. Salt, pipar og steinselja
látið í eftir smekk.
Ávaxfakaka
120 gr hveiti.
' 1 teskeið lyftiduft.
2 matsk. kalt vatn.
Þingeyingafélagið
Framhald af 8. síðu.
Hafa þau verið með líkum hætti
og undanfarin ár. Auk skemmti
starfsemi hefur félagið einkum
unnið að útgáfustarfsemi og
unnið að útgáfustarfsemi og
skógrækt í landi sínu í Heið-
mörk.
I stjórn félagsina voru kosnir
næsta ár Guðmundur V. Hjálm-
arsson, formaður, Indriði Indr-
iðason, Valdemar Helgason,
Kristján Friðriksson og Andrés
Kristjánsson. Sérstök nefnd var
kjörin til að annast fram-
kvæmdir í skógræktarlandi fé-
lagsins í Heiðmörk og er for-
maður hennar Kristján Jakobs-
son
Árshátfð sína heldur Þingey-
ingafélagið annað kvöld (föstu
daginn 9. marz) í Tjarnarcafé
og hefst hún með borðhaldi kl.
6.30. Þar flytja ræður alþingis-
mennirnir Gísli Guðmundsson
og Karl Kristjánsson, en Soff-
ía Karlsdóttir syngur gaman-
vísur og að lokum verður dans
Það var eins og hún væri að tala við örvílnað þegar allt kemur til alls“
barn, sem leitar huggunar. „Þvættingur", sagði hún. festulega og strauk'
„Af hverju, vinur minn?“ hönd hans. „Það eru taugar þínar sem eru í
„Ég held að hægt hefði verið að komast uppnámi. Þetta kemur fyrir hina hugrökkustu
hjá því“. ^ _ menn. Alan sagði mér til dæmis, að fyrst í
Hún horfði ráðþrota á þjáningasvipinn á and- stað hafi hann verið gagntekinn sífelldum ótta.
liti hans. Hún varð að reyna að ráða þessa þ>ú hefur þjakað sjálfan þig með öllum þessum
gátu. bollaleggingum. Þú þarft að breyta um um-
„Þetta angrar þig, Arthur. Gætirðu ekki hverfi. Það er sannarlega kominn tími til að ég
sagt mér frá öllu saman“. sinni þér eitthvað".
Hann horfði á hana og sagði hægt: fjún horfði rannsakandi á hann. Hún brosti
2 matsk. sykur.
125 gr smjör.
Sítrónusafi.
Allt þetta er hnoðað vel saman.
Deiginu er síðan skipt í tvo hlut'á
og eru þeir breiddir út með köku-
keflinu jafnstórir og mótið sem
bakað er í. Fyrst er annar deiglu-
helmingurinn látinn í mótið og
það fyllt með eplamauki eða á-
vaxtasultu og hinn deighelming-
urinn síðan látinn yfir. Kakan er
bökuð við góðan hita í rúma
hálfa klukkustund. Borðuð heit
með sykri eða köld með þeyttum
rjóriia.
„Ég held að öllum þessum mannslífum hafi
verið fórnað áð óþörfu, Hetty“. Hann þagnaði
skyndilega. Það var tilgangslaust að segja meira.
Hún mundi aldrei skilja hann hvort sem væri.
Hún fékk eitthvert hugboð um þá kvöl sem
þjakaði hug hans. Hún greip um hönd hans,
leit uppörvandi á hann og sagði lágt:
ung og töfrandi, full af sjálfstrausti, trausti
á æsku sína, töfra og öryggi.
„Hlustaðu nú á mig, heimski strákurinn minn.
Mannstu, þegar við vorum saman í Tynecastle og
þú vildir að við opinberuðum, en ég sagði áð
við værum bæði of ung?“
„Já“, sagði hann hægt. „Ég man vel eftir
Og þó svo væri, Arthur, væri þá ekki samt Þvi. Eg gleymi þvi ekki fyrst um sinn“.
sem áður bezt að gleyma öllu saman? Það er Hún leit djúpt i augu hans og fór aftur að
orðið svo langt um liðið. Og hundrað menn. strjuka hönd hans. „Skilurðu... . það væn
Hvað er það á móts við þær þúsundir og aftur öðru máli -ag gegna ef þú værir í hernum,
þúsundir hugrakkra manna, sem hafa fallið vl^ur minn . , . » , ,
í stríðinu9 Mundu það Arthur. Við eigum i Hann stirðnaði upp. Þetta kom þa að lokum,
styrjöld Heimsstyrjöld. Það er dálítið annað kom undir viðbjóðslegu yfirskini umhyggju og
en venjulegr námuslys". kærleika. Hún tók ekki eftir hinum skyndilega,
megna viðbjóði hans, sem gerði hann orðlaus-
„Nei, þáð er ekki dálítið annað“, sagði hann an Hún tók ekki eftir öðru en tilfinningum sín-
og tók höndunum um ennið. „Það er nákvæmlega um> sem voru ekki ást, heldur löngun til að
sama. Ég get ekki litið öðruvisi á það. Hermenn- fórna sér. Hún kom nær honum og hvíslaði :
irnir á vígstöðvunum eru drepnir, alveg eins og ,,Þú veizt að mér hefur alltaf þótt vænt um
mennirnir í námunni, miskunnarlaust og til þjg, Arthur, frá því að ég var lítil telpa. Hvers
einskis gagns — einskis gagns. Námuslys og vegna skyldum við ekki trúlofast í eitt skiptí
styrjöld er nákvæmlega hið sama í mínum fyrjr öll og binda endi á allan heimskuleganl
augum: tilgangslaust fjöldamorð". misskilning. Þú eitrar líf föður þíns, sjálfs þín,
Hetty var svo hyggin að hún beindi samtal- aj]ra 0g mjn með j»ú yrðir svo miklu ham-
inu á aðrar -brautir, beindi því burt frá þessu jngjusamari á vígstöðvunum, það er ég sann-
hættulega efni. Að vissu leyti þótti henni vænt færg Um. Við yrðum bæði hamingjusöm".
um Arthur. Hún var hagsýn og hrósaði sér af Hann sagði ekki neitt, en þegar hún leit upp,
þvi. Og henni var það hjartans alvara. áð vilja
hjálpa Arthur. -
„Ég er fegin að þú hefur trúað mér fyrir
þessu, Arthur“, sagði hún fjörlega. „Þú gengur
með sjúkleg, tilgangslaus heilabrot. Ég hef
auðvitað séð að þú hefur verið breyttur upp
á síðkastið, en mér datt ekki í hug — ég hélt
KVIKfflYnDIR

Gamla bíó:
Syndafallið.
Þetta er sérkenni-
lega leiðinleg þýzk
gamanmynd. Þeir sem
ekki eru alveg klárir
á þýzkunni missa
kannski af einhverj-
um skemmtilegum
bröndurum; þó held
ég að útkoman yrði
jafnvel lélegri ef
men n skildu; hvert
einasta orð.
J.M.Á.
DAVÍÐ
svo að hann sá rjóða vangana og ljóst, silki-
mjúkt hárið sem liðaðist niður með þeim, sagðj
hann hörkulega: ‘
„Ég er í engum vafa um að það yrði dásam-<
legt. En því miður er ég búinn að taka þá á-<
kvörðun að fara ekki í herinn“.
„Nei, Arthur“, hrópaði hún. „Þér getur ekkí
verið alvara". t
„Mér er full alvara“.
Hún leit skelkuð á hann. Svo flýlti hún séí
að segja:
„Já, en hlustaðu á, Arthur. Hlustaðu á mig.
Þú færð alls ekki að velja. Þetta verður ekki
eins aúðvelt og þú heldur. Bráðum verða sett
lög um herskyldu. Ég veit það með vissu.
Allir frá átján til fjörutíu ára verða kallaðir
í herinn. Það verður faðir þinn sem ákveður
hvort þú ferð eða ekki“.
„Það er bezt. aA, láta .föður minn ráða“, ságðí
hann lágt og hörliulega'‘:’;,Ég heyri að’þið liáfið
talað um mig“.;
„Farðu sem sjálfboðaliði, Arthur“,„ sárbændi
hún. „Min vegna, heyrirðu það“. ,
„Ég get, þáð ekki“, sagði hann.
Hún eldroðnaði af skömm, bæði hans vegna og
ekki siður vegna hins mikla vanda sem hann.1
setti hana í. Hún þreif höndina til sín. Til þess
að fá tíma til að jafna sig, sneri hún í hannt
bakinu og þóttist þurfa að lagfæra hár sitt.
Síðan sagði hún rólega með gerbreyttri rödduf
„Ég vona að þú skiljir, að það er mjög ó-
þægilegt fyrir mig að vera í rauninni trúlofuð'
manni, sem neitar að gera hið eina sem honum
ber að gera“.
„Mér þykir það leitt, Hettý“, sagði hánxl
lágt, ,,en ski’ur þú ekki. . ,
..Þegiðu“, greip hún fram í kafrjóð af reiði.
„Ég hef aldrei á ævi minni verið móðguð svona’
svívirðilaga. Aldrei. Það er — ófyrirgefanlégt.
Láttu þér ekki detta í hug, að ég sé svona ó-
stjórnlcga ástfanginn af þér. Það ér föður
þins vegna að ég lief reynt að koma vitinu!