Þjóðviljinn - 02.12.1951, Blaðsíða 6

6) — ÞJÓÐVILJINN — Sunnudagur 2. desember 1951
51. DAGUR
En eins og honum var ljóst, þá var ekki hægt að leysa þetta
vandamál án aðstoðar hans. Og sönnun þess fókk hann tveim
vikum eftir samninginn við Hortense. Hann var með fimmtíu
dollara í vasanum, sem hann ætlaði að afhenda Hortense næst-
komandi sunnudag, og hann var inni í herbergi sínu að skipta
um föt, þegar móðir hans leit inn og sagði: Ég þarf að tala
við þig andartak, Clyde, áður en þú ferð út.“ Hann tók eftir
Iþví, að hún var mjög alvarleg á svip. Og hann hafði tekið
eftir því nokkra undanfarna daga að það var eins og hún ætti
í baráttu við sjálfa sig. En hann vissi, að hann gat enga aðstoð
veitt, eins og málum var háttað núna. Annars gat hann átt á
hættu að tapa Hortense fyrir fullt og allt. Hann þorði það ekki.
En hvaða skynsamlega afsökun gat hann fært fram við
móður sína fyrir því að hjálpa henni ekki, þegar hann gekk
evona glæsilega klæddur og var auk þess alltaf að skemmta
sér undir því yfirskyni að hann væri að vinna, en sennilega
tókst honum ekk; að blekkja hana til fulls eins og hann hafði
haldið. Það var ekki lengra siðan en tveir mánuðir, að hann
hafði skuldbundið sig til að borga henni tíu dollurum meira á
viku i fimm vikur og það hafði hann gert. En fyrir bragðið
vissi hún að að hann hafði meira fé handa á milli en hann
hafði látið í veðri vaka, enda þótt hann hefði fullyrt þá, að
hann yrði að leggja hart að sér til að geta klofið þetta. Og
þótt hann vildi ógjarnan lækka í áliti hjá henni, þá gat hann
ekki hjálpað henni, meðan þráin til Hortense var, annars vegar.
Skömmu síðar gekk hann inn í dagstofuna, og eins og venju-
lega gekk móðir hans á undan honum inn í trúboðssalinn —
kuldalegt, ömurlegt herbergi þessa stundina.
„Eg bjóst ekki við, að ég þyrfti að minnast á þetta við þig,
Clyde, en ég sé engin önnur ráð. Þú ert sá eini sem ég get
leitað til, og nú ert þú að verða fullorðinn. En þú verður að
lofa mér því, að segja engum hinna frá þessu — hvorki Frank,
Júlíu eða föður þinum. Ég vil ekki að þau viti neitt. En Esta
er komin hingað til Kansas City og er í vandræðum, og ég
veit ekki vel hvað hægt er að gera fyrir hana. Ég hef úr svo
litlu að spila, og faðir þinn er mér til lítillar hjálpar nú orðið.“
Hún strauk þreyttri hendi yfir ennið, og Clyde vissi hvað
í vændum var. Fyrst datt honum í hug að láta sem hann vissi
ekki, að Esta var komin til borgarinnar, fyrst hann hafði ekki
gert neitt uppskátt í svo langan tíma. En þegar móðir hans
gerði þessa játningu, hefði hann þurft að gera sér upp undrun,
svo að hann kaus heldur að segja: „Já, óg veit það.“
„Veiztu það?“ spurði móðir hans undrandi.
„Já, ég veit það,“ endurtók Clyde. „Ég sá einn morguninn
að þú fórst inn í hús í Beaudry stræti, þegar ég átti leið þar
um,“ sagði hann og var furðulega rólegur. „Og svo sá ég Estu
í einum glugganum á húsinu. Og ég fór inn til hennar þegar
þú varst farin.“
„Hvað er langt síðan?" spurði hún til að fá ráðrúm til að
átta sig.
„Svona fimm til sex vikur, býst ég við. Ég hef komið til
•hennar nokkrum sinnum síðan, en Esta vildi ekki að ég minnt-
ist á það við neinn,"
„St, st, st.“ Frú Griffiths skellti d góm. „Þá veizt þú hvernig
í öllu liggur."
,Já,“ svaraði Clyde.
„Já, sumt verður ekki umflúið," sagði hún mæðulega. „Þú
hefur ekki minnzt á þetta við Júlíu og Frank, er það?“
„Nei,“ svaraði Clyde hugsandi. Hann var að hugsa um hvað
móður hans hefði tekizt illa að halda þessu leyndu. Hún átti
ekki auðvelt með að fara bakvið aðra og ekki faðir hans heldur.
Hann áleit sjálfan sig miklu slyngari.
„Þú mátt það ekki heldur," sagði móðir hans aðvarandi. „Það
er bezt fyrir þau að vita ekkj neitt, held ég. Þetta er nógu
slæmt eins og það er,“ bætti hún við og það fóru viprur um

munn hennar, en á meðan var Clyde að hugsa um sjálfan sig
og Hortense.
„Að hugsa sér það,“ bætti hún við eftir andartak og það
var eins og þétt, grá hula færðist yfir augu hennar, „að hún
skuli hafa leitt þetta yfir sjálfa sig og okkur. Og við sem
höfum svo lítið handa á milli eins og er. Og eftir alla þá
kennslu sem hún hefur hlotið — uppeldið — „Laun syndar-
innar — —“.“
Hún hristi höfuðið, neri saman stóru höndunum og spennti
greipar, en Clyde starði fram fyrir sig og hugsaði um horf-
urnar og hvaða afleiðingar þetta gæti haft fyrir hann.
Þarna sat hún, öldungis ringluð og ráðþrota yfir því hlut-
verki sem hún hafði leikið undanfarið. Hún hafði logið hlífðar-
laust. Og þama var Clyde, sem nú var orðið kunnugt um blekk-
ingar hennar og lýgi. Honum hlaut að virðast hún heimsku-
leg og óáreiðanleg. En hafði hún ekki einmitt verið að reyna
að hlífa honum við þessu — honum og öllum? Og hann ætti
að vera orðinn nógu gamall til að skilja það. En samt fór hún
nú að útlista þetta allt fyrir honum, tala um hvað henni fynd-
ist þetta hræðilegt. Og um leið skýrði hún út fyrir honum,
hvers vegna hún neyddist til að snúa sér til hans til að
leita hjálpar.
„Esta verður mjög veik innan skamms," hélt hún áfram
allt í einu og var vandræðaleg. Hún gat ekki eða vildi ekki
horfa framan í Clyde meðan hún sagði þetta, og þó var hún
staðráðin í að vera eins hreinskilin og henni var framast unnt.
„Hún þarf bráðlega á lækni að halda og manneskju til að ann-
—oOo— —oOo— —oOo—
—oOo— —oOo— —oOo—
BARNASAGAN
Sagan af Finnu forvitru
2. DAGUR
og sagði: „Er sem mér boðar hugur, að þú haíir
mig manni giít?" Hann kvað svo vera og sagði,
að líf sitt hefði við legið. Hún sagði það yrði svo
að vera; þó boðaði sér hugur, að sér mundi eigi
mikil gleði af því verða.
Að tilsettum tíma kom Geir að vitja konunnar;
var þá við honum vel tekið; hann kvaðst ekki
lengi bíða mega, bað Finnu búa sig snarlega, því
a morgun vildi hann burt. Hún gjörði svo. Hún
tók ekkert manna burt með sér frá föður sínum
nema bróður sinn Sigurð. Kvöddu þau svo Þránd
cg riðu sína leið þrjú saman, þar til þau komu
að afrétt einni, og voru naut í afréttinni. Finna
spurði Geir, hver það ætti; hann kvað það engan
eiga nema sig og hana. Annan dag komu þau að
annarr afrétt, og var aðeins geldfé í henni. Finna
spurði Geir, hver það ætti; hann svarar, að enginn
eigi það nema hann og hún. Hinn þriðja dag komu
bau að briðju afréttinni, og voru hestar einir í
henni. Finna spurði Geir, hver þá ætti; hann
segir, að enginn eigi þá nema hann og hún. Riðu
þau svo þann dag allan. Að kvöldi komu þau
að húsabæ miklum: þar sté Geir af baki og bað
Finnu koma með sér og kvað þar vera húsakynni
sín. Finnu var bar vel fagnað, og tók hún þegar við
öllum ráðum. Geir var við hana fár mjög, en hún
lét ekki á sér festa. Sigurður bróðir hennar var
þar og vel haldinn.
D
A
V
t
Ð
Framhald af 3. síðu.
17 _ Hf8xf7
18 Dc2—Kö Dd6—f8
Dc7 duKir heldur ekki: 19 Hf3
Kf8 20 Hxf6! gxf6 21 Dxh6í og
vinnur.
19 Hc3—f3 Bc8—Kl
ÖrvæntinK, en ekki er sjáanleg
nein vorn.
20 Hf3xf6 Bí-4—h5
21 Dk6—k3 9
Hér gat hvítur drepið biskupinn:
21 Dxh5 22 Dk61 ok vinnur
hrókinn.
21 — — Df 8—b4!
22 Bc4xf7f Bh5xf7
23 Hel—fl Bf7—c4
24 Hf6—k6 Db4—e7
25 Hfl—al Bc4xa2
26 h2—h3 Ba2—d5
27 HK6xh6 De7—b4
Þessu hefur svartur ekki efni
á. Frekar kom til Kreina að reyna
að ýta peðunum á drottninKar-
vænK fvam ok nota drottninKuna
ok hrókinn til þess jöfnum hönd-
um að styðja þau ok verja kónK-
inn.
28 Hh6—h4 Db4xb2
29 Hal—el Db2—b4
30 Hel—e5 a7—a5
Nú verður svartur mát, en tafl-
ið var tapað hvernÍK sem hann
iék.
31 Dr3—k6
Hótar máti í þriðja leik. Svartur
kemur í vck fyrir það, en verður
mát í öðrum leik í staðinn!
31 ----Db4—d2
32 He5—e8f ok mát í
næsta leik.
Hverju mundirðu leika?
N.N.
Aljechin
(Fjöltefli 1933)
Hvítur á leik. Lausn annarsstaðar
í blaðinu.
Tvær nýjar
bæknr
Framhald af 3. síðu.
ar, Trúlofun Jóns og Elínar,
Trúlofun Kvenna-Gríms, Gift-
ing Jóns og Elinar.
Sagan er röskar 200 bls. í
fremur smáu ,broti, sett
skemmtilegu letri á góðan
pappír. Snæbjörn Jónsson rit-
ar formála um söguna, en ísa-
foldarprentsmiðja er útgefandi.
Mjög lausleg athugun bendir
til þess að sagan sé prýðilega
læsileg, þótt hún muni ekki
gera kröfu til öndvegis á
sagnaþingi. Hún virðist bráð-
fyndin með köflum, og það er
rétt persónulegur stíll á henni
öðru veifi. Það er fráleitt eð
hún smækki höfud sinn.
n.
Önnur bók frá ísafoldar-
prentsmiöju nefnist Helga Sör-
ensdóttir. Það er ævisaga fjör-
gamallar þingeyskrar konu, er
Jón Sigurðsson í YztafelH hef-
ur ritað eftir sögn hennar
sjálfrar. Segir hann svo í for-
mála:
„Hér birtist ævisaga fátækr-
ar konu, sem nú hefur lifað
rúmlega 90 ár. Sagan hefst. að
fornum islenzkum sið, á því,
að sagt er frá ætt hennar og
þeim sögnum, sem hún nam af
foreldrum sínum og afa sínum,
sem fæddur var um aldmótin
1800. Reynt er síðan að rekja
sem nánast frásagnir af dag-
legu lífi á heimilum hennar
frá 1855—1949“.
Bókin er 190 bís. á lengd, 'í
fremur smáu brotj. .Verður
hennar getið nánar síðan. B.B.