Þjóðviljinn - 09.05.1952, Side 6

6) — ÞJÖÐVILJINN — Föstudagur 9. maí 1952
BæJarfréÉtlr
159. DAGUR
En hann endurtók nafnið, fornafnið og heipiilisfangið eins
nákvæmlega og hann mundi eftir því, lýsti sporvagnaleiðinni og
húsinu. Clyde hafði nú fengið þær upplýsingar sem hann óskaði
eftir, þakkaði honum fyrir og fór út, en kaupmaðurinn horfði
vingjamlega en tortryggnisiega á eftir honum. Já, þessir ríku
unglingar, hugsaði hann. Að detta í hug að spyrja mig ráða í
svona máli. Maður skyldi halda að hann þekkti nægilega margt
fólk sem gæti gefið honum betri og hollari ráð en ég. Ea ef til
vill er hann hræddur við að spyrja þetta kunningjafólk sitt. Það
er elíki að vita hvaða stelpu hann hefur komið í vandræði — ef
til vill er það Finshleysdóttirin. Margt væri ólíklegra. Ég sé þau
oft saman og hún er víst nógu fjörug. En hamingjan góða, það
væri nú ....
að missa kjarkinn? Ég vona ekki, því að nú er einmitt tæki-
færið til að losna úr þessari klípu. Og það er ekki eins og
þú sért að fara til manns, sem hefur aldrei gert þetta áður, því
að þessi náungi hefur gert þetta. Mér er kunnugt um það.
Það sem þú þarft að segja er það, að þú sért í standandi vand-
ræðum og vitir ekki hvað þú eigir til bragðs að taka ef hann
hjálpi þér ekki, því að þú eigir enga vini sem þú getir leitað til.
Og þótt þú ættir einhverja, þá gætirðu ekki farið til þeirra
vegna umtalsins. Og ef hann spyr hvar ég sé og hver ég sé,
þá skaltu bara segja að ég sé héðan — en ég hafi hlaupizt á
brott — nefndu eitthvert nafn sem þér sýnist, en segðu að ég sé
farinn og þú vitir ekkert hvert. Og þú getur líka sagt að þú
hefðir ©kiki leitað til hans, -ef þú hefðir ekki frétt að hann
hefði einu sinni hjálpað stúlku í sömu kringumstæðum —
stúlka hafi sagt þér það. Og þú mátt ekki láta hann halda að
þú hafir há laun — af því að þá setur hann ef til vill meira
upp en ég get borgað, nema hann gefi okkur nokkurra mánaða
Framhald af 4. síðu.
merki félagsins á lokadaginn 11.
roaí, geta fengið þau afhent á
morgun, laugardag, til kl. 5 eh.
í skrifstofu Siysavarnafélag'sins,
Grófin 1.
Aðalfundur Fríkirkjusafnaöarins í
Reykjavík verður haldinn á morg-
un laugardagrinn 10. maí kl. 5
síðdegis, í Fríkirkjunni. Venjuleg
aðalfundarstörf. Lagabreytingar. --
. Saf naðarstjórnin.
Örvaroddur
Framhald af 5. síðu.
svo að ségja eingöngu á brauðí,
„venjulegast þurru brauði“, og
þeir skera sneiðarnar þynnri
þegar peninga vantar. Það er
allur galdurinn.
-jc Já, það er ekki ónýtt
fyrir ríkisstjórn atvinnuleysis-
ins og eymdarinnar að eiga
benjamíninu á að skipa. Lausn-
in virðist einnig liggja beint
við hér, að áliti benjamínsins:
Bara að skera brauðsneiðina
þynnri. „Brauðið og kornið er
aðalfæða og inniheldur þessi
fæða allt eða flest, sem líkam-
inn þarfnast. Það er því síður
en svo ástæða til að vorkenna
rússneskri alþýðu, þótt hún lifi
aðallega á brauði“. —
Við skulum alveg sleppa
því að benjamínið fer með ein-
berar lygar og visvitandi blekk-
ingar um lífskjör fólks í Sovét-
ríkjunum. En úr því ekki er á-
stæða til að vorkenna Kússum
að áliti benjamínsins þótt l>eir
verði að lifa af 300—400 krón-
um á rnánuði, hvers vegna
skyldi þá ekki vera óhætt að
þjarma svolítið betur að ís-
lenzkri alþýðu? Það er þetta
sem benjamínið meinar þegar
umbúðunum er1 sieppt.
Reykjavíkurmótið
Framh. af 3. síðu.
rangri. Það lýsir sér í því að
þeir erú kyrrstæðir. Vantar
hreyfingu og kunnáttu til að
nota sér eyðumar.
Við það bætist að leiknin
leyfir ekki þá nákvæmni sem
■til þarf.
Vegna hins óhagstæða veðurs
þessa tvo fyrstu leikdaga er
ekki gott að segja um stvrk
félaganna, þó má gera ráð fyr-
ir að þessi byrjim sé betri en í
fyrra. Menn í betri þjálfun, og
verður gaman að sjá næstu
leiki.
Hinn ungi markmaður Vík-
ings lofar góðu eftir þennnan
leik. Gunnlaugur virðist lika
í góðri þjálfun. Annars er Vík-
ingsliðið nokkuð jafnt. Halldór
Halldórsson var þarfur í sókn
og vöm, Sveinn Helgason er
frískari en oft áður og hefur
tekið upp virkari leik.
Dómari var Hannes Sigurðs-
son. Áhorfendur voru fáir.
ÞRÍTUGASTI OG SJÖUNDI KAFLI
Þessar upplýsingar voru þeim til hugarhægðar, en þó aðeins'
að nofekru leyti. Um vemlegan fögnuð gat ekki verið að ræða
fyrr en búið var að leiða þetta vandamál til lykta. Og þótt
hann færi á fund hennar nokkrum míuúturn eftir að hann
hafði fengið upplýsingarnar og segði henni að hann hefði loks
haft upp á lækni, sem gæti ef til vill hjálpað henni, þá beið
hennar nú hið erfiða hlutskipti að ganga ein á fund læknisins,
segja honum tilbúna sögu sem átti að leysa Clyde allra mála
cg vekja um. leið ©vo mikla vorkunnsemi að læknirinn Ikrefðist
sem allra minnsitrar þóknunar.
En í stað þess að andmæla eins og ihann hafði óttast í fyrstu,
samþykkti Róberta þetta fljótlega. Ýmislegt í framkomu Clydes
siðan um jól hafði fyllt hana örvæntingu, og nú átti hún það
áhugmál eitt að losna úr þessum vandræðum án þess að
nokkur skuggi félli á hann eða hana og fara síðan sína leið
— hversu þungbær og ömurlegt sem það væri. Hann virtist
ekki elska hana lengur og vildi bersýnilega losna við hana, o-g
hún hafði ekki i hyggju að neyða hann til neins. Hann mátti
íara. Hún gat séð om sig sjálf. Hún hafði gert það áður og
gat gert iþað enn, svo framarlega sem hún losnaði úr þessum
vanda. En meðan hún hugsaði um þetta og gerði sér 1 jóst mik'd-
vægi þessarar ákvörðunar, að Jæssi dásamlegi tími gæti aldrei
komið aftur, bar hún hendurnar upp að augunum til að þurrlka
tárin sem ruddust fram. Að hugsa sér að þetta skyldi enda
á þennan hátt.
En þegar hann birtist sama kvöldið og hann hafði talað við
Short með ánægjusvip eftir unnið afrek, 3agði hún aðeins þegar
hún var búin að hlusta á skýringar hans: „Veiztu hvar þetta
er, Clyde ? Getum við komizt langleiðina með sporvagni eða
þurfum við eitthvað að ganga?“ Og þegar hann sagði henni
að [ætta væri rétt fyrir utan Gloversville og sporvagninn
stanzaði skammt frá húsinu, bætti hún við: ,,Er hann til við-
tals á kvöldin, eða verðum við að’fara að degi til? Það væri
miklu betra ef við gætum farið að kvöldlagi. Þá væri síður
hætta á að einhver sæi okkur.“ Og þegar hann fullyrti að svo
væri samikvæmt upplýsingum Shorts, hélt bún áfram: „En
veiztu hvort hanh er ungur eða gamall? Ég væri miklu örugg-
ari ef hann væri gamall. Mér geðjast ekki að ungum læknum.
Við höfðum ailtaf gamlan lækni heima og mér þætti miklu.
auðveldara að tala við maan eins og hann.“
Clyde vissi það ekki. Honum hafði ekki dottið í hug að
spyrja að því, en henni til huggunar sagði hann að hann væri
miðaldra — og af hendingu var sú tilgáta rétt.
Kvöidið eftir fóru þau bæði af stað, hvort fyrir sig eins og
venjulega, til Fonda, þar sem þau þurftu að skipta um vagn.
Og þegar þau nálguðust heimkynni læknisins fóru þau ut 4r
vagninum og gengu eftir vegi sem var .þakinn gömium, troðnum
snjó. Hann var mjúkur undir fót fyrir ungt fólk eins', og þau..
Nú gengu þau ekki lengur hægt og letilega eins og fyrrum.
Róberta gat ekki varizt að hugsa um, að þá hefði hann ekki
liikað við að hægja ferðina, leggja handlegginn utanum mitti
hennar og tala um einskis verða hluti — kvöldið, vinnuna í
verksmiðjunni, herra Liggett, frænda sinn, nýjustu kvikmynd-
irnar, einhvem stað sem hann langaði að heimsækja, eittlwað
sem þan gætu tekið sér fyrir hendur saman. En núna .. . Og
rinmitt undir þessum kringumstæðum, þegar hún þurfti meira
en nokkru sinni fyrr á ást hans og stuðningi að halda. Hún sá
að hann hafði miklar áhyggjur af því hvort hún missti nú
kjarkinn og gæfist upp, þegar hún væri orðin ein; hvort hún
segði það sem við ætti og sannfærði læikninn um að hann yrði
að gera eitthvað fyrir hana án þess að krefjast of mikils í
aðra hönd.
„Jæja, Berta, hveraig líður þér? Sæmilega? Þú ætlar ekki
gjaidfrest."
Clyde var svo taugaóstyrkur og einblíndi svo á nauðsyn
þess að gefa Róbertu nægilegt hugrefeki til þess að lelka þetta
hlutverk til enda, að hann gerði. sér ekki ljóst hversu smásál-
arlegar og þreytandi þessar ráðleggingar hans voru. Og hún
var að hugsa um að það væri auðvelt fyrir hann að standa
álengdar og gefa ráð, en henni væri otað aieinni fram fyrir
skjöldu, og einnig fannst henni hann hugsa meira um sjálfan
sig en hana — hann. vildi losna úr þessari klípu á sem kostn-
aðarminnstan hátt án þes3 að þurfa nokkuð að leggja í sölurnar.
En þrátt fyrir ailt þetta var hún hrifin af honum — fölu
andliti haas, gröanum höndunum, óstyrkri framkomu. Og þótt
hún vissi að harm var að reyna að £á hana til að gera það sem
hann hafði ekki hugrekki til að gera sjálfur, þá fann hún
—oOo— oOo — —oOo ■ - oOo oOo— —• oOo—■ — *■ ’oQo *
BARNASAGAN
T0KK —TÚKK
2. DAGUR
'Skýin íölnuðu hægt cg hægt, urðu gráleit cg líkt-
ust að lokum skuggalegum íjöllum. Allt umhveríið
breyttist. Það var eins og við værum komnir í ann-
að umhverfi, og fyrir kraftaverk.
Þegar vatnið sauð ao lokum í samóvarnum, fórum
við með hann inn í skálann að nýju, kveiktum ljós
og drukkum te. Náttfiðrildin flugu inn um opinn
gluggann og suðuðu kringum lampann. Allt var svo
óvenjulegt og kyrrt. Við sátum sem hægast, drukk-
um teið okkar og vorum óendanlega frjálsir.
Er við höfðum drukkið teið lokaði Mikki dyrunum
og skaut slagbrandi fyrir.
Kcmi þeir nú bara eí þeir þcra, sagði hann, en
það var geigur í rödd hans.
Allt í lagi, sogðum við. Það kemur enginn.
Ég er heldur ekkert hræddur. En lokao er lokað
— og það spillir engu. Við skulum líka setja
gluggahlerana fyrir.
Við skellihlógum að honum, en slógum þó hler-
unum fyrir. Vio færðum saman þrjá bedda, svo við
gætum talað saman með góðu móti, og háttuðum
síoan.
Mikki vildi liggja í miðjunni.
Þú vilt náttúrlega að ræningjarnir káli okkur
íyrst, sagði Gústi, þao er líkt þér. Allt í lagi, vertu
bara í miðjunni.
Og Mikki lagðist í miðbeddann. En samt var
hann hræddur. Hann sótti öxi fram í eldhús og
setti hana undir koddann hjá sér. Við Gústi ætluð-
um að springa af hlátri.
Þú ætlar alveg að gera út af við okkur með ein-
tómri fyrirhyggju, hlógum við. Það gæti farið svo
að þú héldir við værum ræningjar og notaðir öx-
ina á okkur!
Allt í lagi, engin hætta, sagði Mikki.
Við slökktum á lampanum og fórum að segja hver
öðrum sögur. . ,