Þjóðviljinn - 17.08.1952, Blaðsíða 6

• *=" /-■ P:{
6) — ÞJÓÐVILJINN — Sunnudagur 18. ágúst 1952
Bæjarpósturinn
Pramhald af 4. síðu.
sem sat í íramsætinu, mig,
hvort hér væru nokkrir negr-
ar, og þegar ég ikvað nei við,
sagði sá, er spurði, að þeim
andskotans djöflum skyldum
við aldrei hleypa inn í þetta
fagra land okkar. Af þessu
spunnust talsverðar deilur
milli hans og manns, er sat 5
• aftursætinu. Var mér strax
hlýtt til hins síðamefnda og
hugði, að hér væri kominn
einn af þeim sífækkandi Am-
eríkumönnum, sem þrátt fj'rir
óamerískar nefndir og annan
djöfulgang hafa ennþá þor til
þess að vera frjálslyndir, en
ekiá var ég lengi sæl í þeirri
trú, þegar framsætismaðurinn
hafði fengið útrás fyrir hatur
sitt á negrum, varð augna-
bliksþögn, en síðan tók aftur-
sætismaðurinn til máls. „Eru
nokkrir gyðingar hér? Þeim
skuluð þið aldrei hleypa hér
inn“. Hór fannst mér, ég hafa
í einni svipan öðlazt innsýn
í hið margþætta kynþátta-
hatur Ameríkumanna. Skýr-
ingin á því, hversvegna þetta
hatur birtist með svo ólíku
móti hjá þessum tveim mönn-
um, er sú, að annar var frá
suðurríkjunum, þar sem negr-
ar hafa allt frá dögum þræla-
haldsins verið aðalvandamálið,
en hinn var aftur á móti norð-
urríkjamaður. I norðurríkjun-
um eru tiltölulega fáir negrar,
en hinsvegar hafa margir gyð-
ingar setzt þar að og komizt
til auðs og valda, sem auðvit-
að hefur vakið öfund og
gremju þeirra, sem ekki hafa
náð eins góðum árangri í
þeirri miskunnarlausu lífsbar-
áttu, sem háð er þar í landi.
Túlkur".
Skákbréf
Framhald af 3. síðu.
vinna stórsigur á Luxemburg
Enevoldsen og Petersen eru
búnir að vinna og Paulsen og
Palle Nielsen standa báðir
betur. Hinir bardagamir eru
tvísýnni eða skemmra komnir.
Argentínumenn eiga við Breta.
Najdorf vinnur sennilega Gol-
embek og Elískases Milur
Barry en' á hinum borðfuívtfri er
allt í óvissu enn. Svipuðu máli
gegnir um viðureign Vestur-
Þýzkalands og Kúbu og íslands
við Saar. Friðrik vinnur senni-
lega Benkver, hánri efur peð
yfir og stendur þar að auki,
betur, Guðjón á hinsvegar
slæmt gegn Jort, peði undir og
ekki góða stöðu. Það mætti
segja mér að Eggert gerði jafn
tefli við Dörner og ekki er
verulegur stöðumunur enn hjá
Lárusi og Weichselbaumer.
Lárus virtist standa betur um
tíma, en nú vildi ég engu síð-
ur tafl andstæðingsins. En við
sjáum hvað setur.
Burt með iyqqiqúmið
Pramhald af 3. síðu.
að íhuga það sem fyrst og láta
af þeim leiða sið. þvi annars
eru þeir ekki hæfir innan ura
annað fólk. Látum „verndar-
ana“ iðka sína „menningu" eina
í sínum hóp.
- Ásmundur Jónsson.
LeiSréfting
í fréttinni í Þjóðviljanum
i gær um áreið í máli út af
deilu um veiðirétt í Veiðivötn-
um féllu niður línur. Rétt er
setningin þannig. „I dómnum.
sem liefur þetta mál til með-
ferðar, er Sigurgeir Jónsson
lögfræðingur setudómari og
meðdómendur Hákon Guð-
mundsson hæstaréttarritari og
Þorkell Jóhannesson prófessor".
■■■..' J Kftlr
BÁIVÐARÍSK HARMSAGA theodore
136. DAGUR
verið of undrandi og ringlaður til að reyna að bjarga henni.
„En hvað þá um sögu hans sjálfs, að vindurinn hafi feykt
af honum hattinum og hann hafi hvolft bátnum þegar haim
reyndi að ná í liann?“ sagði Belknap, rétt eins og Clyde væri
alls ekki viðstaddur.
,,Já rétt er það, en gætum við ekki sagt, að hann hafi
égjarnan viljað viðurkenna að þetta væri sjálfsmorð, af því að
hann átti sök á vandræðum hennar, sem leiddu til sjálfsmorðs-
ins?“
Clyde fannst hræðilegt að hlusta á þetta. en hvorugur mann-
tnna skipti sér neitt af honum. Þeir töluðu eins og hann væri
livergi nærri og hefði ekkert til málanna að leggja, og þessi
iramkoma þeirra fyllti hann undrun, en honum datt ekki í hug
að hreyfa mótmælum, svo hjálparvana var liann.
,,En gervinöfnin í gestabókunum! Hattamir tveir — fötin —
taskan —!“ hélt Belknap áfram og Clyde heyrði á rödd hans
að hann taldi horfurnar mjög alvarlegar.
,,Já, hvaða kenningu sem við veljum,' þá verðum við að leggja
fram einhveija sómasamlega skýringu á því öllu,“ svaraði Jeph-
son íhugandi. „Við getum ekki sagt sannleikann um áætlanir
hans — nema við höldum því fram, að hann hafi truflazt á
geðsmunum. Og ef við gerum það ekki, þá verðum við allavega
að hafa hliðsjón af þessum sönnunargögnum.“ Hann teygði
hendumar þreytulega frá* sér eins og hann vildi segja: Ég veit
svei mér ekki hvað við getum gert í þessu máli.
„En,“ hélt Belknap áfram, „þegar við athugum þetta nánar
með tííliti til þess að hann neitaði að kvænast henni, þrátt fyrir
gefin loforð, sem hún minnist á í bréfunum — þá hefði þetta
öfug áhrif, og almenningur fengi enn meiri óbeit á honum en
nokkru sinni fyrr. Nei, það er ómöguiegt," sagði hann loks.
„Við verðum að finna upp á einhverju, sem getur vakið samúð
almennings."
Síðan sneri hann sér að Clyde eins og engar viðræður hefðu
átt sér stað. Hann horfði á hann eins og hann vildi segja:
„Þér emð vandræðagripur.“ Síðan sagði Jephson: „Já, svo vom
það fötin, sem þér fleygðuð í vatnið skammt frá Cranston-land-
setrinu — reynið að lýsa fyrir mér staðnum, þar sem þér fleygð-.
uð þeim út — hvað var það langt frá húsinu?“ Hann beið,
meðan Clyde reyndi að rifja það upp fyrir sér.
„Ef ég færi þangað sjálfur, þá fyndi ég staðinn imdir eins.“
„Já, en þeir hleypa yður ekki þangað, nema Mason sé' með
í förinni,“ sagði hann. ,,Og jafnvel ekki þótt svo sé. Nú emð
þér í fangelsi og þér sleppið olcki þaðan nema með samþykki
yfimaldanna. En við verðurit að finna iþessi föt.“ Síðan sneri
hann sér að Belknap, lækkaði röddina og bætti við: „Við þurfum
að ná í þau, láta hreinsa þau og láta sem hann hafi sjálfur
sent þau I hreinsun — en ekki falið þau.“
„Já, einmitt,“ sagði Beíknap, en Clyde hlustaði undrandi og
ræstum skelfdur á þessar ráðagerðir um svik og pretti.
„Og myndavélina sem féll í vatnið verðum við líka að reyna
að finna. Mér þykir trúlegt að Mason hafi hugboð um að hún
sé þar. Það er að minnsta kosti mjög mikilvægt að við finnum
hana á undan honum. Þór haldið að hún sé á svipuðum stað
og bátnum hvolfdi?“
„Já.“
„Jæja, við þurfum að rgyna að finna hana,“ hélt hann áfram
og sneri sór að Belknap. „Við viljurn ekki að hún sé lögð fi-am
i réttinum, ef hægt verður að komast hjá því. Ef þeir hafa ekki
vélina, þá vei'ða þeir að halda því fram, að hann hafi slegið
hana með standinum eða einhverju öðru áhaldi, og þá gætum
við ef til vill náð tökum á þeim.“
„Já, satt er það,“ svaraði Belknap.
,,Og svo er það taskan, sem Mason hefur í sínum vörzlum.
Hana hef ég ekki séð ennþá, en ég ætla að skoða hana á
morgun. Settuð þcr blautu fötin niður í töskuna strax og þér
komuð í land?“
„Nei, fyrst vatt ég þau. Síðan þurrkaði ég þau eins vel og
ég gat. Svo vafði ég þau inn í brófið, sem nestið okkar var í
og setti þurrar bax-rnálar undir þau í töskuna og ofan á þau
líka.“
Og það hafa þá ekki verið i’akablettir í töskunni, þegar þér
tókuð fötin upp úr henni?“
„Nei, ekki held ég það.“
„En eruð þér ekki viss um það?“
„Ég er ekki viss um það, þegar þér spyrjið nánar um það.“
„Jæja, ég athuga það sjálfur á morgun. Og hvað snértir á-
verkana á andliti hennar, þá hafið þér ekki viðurkennt fyrir
neinum að þér hafið slegið hana, éða hvað?“
„Nei,“
„Og sárið á hvirflinum fékk hím þegar hún rakst í bátinn,
var það ekki.“
„Jú.“
,,En hinir áverkaniir stafa fi'á högginu með myndavélimii ?“.
„Já. Ég geri ráð fyrir því.“
„Jæja, nú liggur málið ljóst fyrir að ég held,“ sagði Jephson
og sneri sér aftúr að' Belknap. „Við getum sennilega óhræddir
sagt að þessir áverkar séu alls ekki af hans völdum — lieldur
stafi þeir af krókunum og stjökxmum sem þeir notuðu við leitina
að henni. Við getum að minnsta kosti reynt það. Og ef krók-
stjakax-nir eiga ekki söfc á þessu, bætti hann við þuirlega, ..þá
hefðu áverkanxir hægiega geta.ð komið þegar líkið var flutt til
járnbrautarstöðvarinnar eða í lestinni á leiðinni á leiðinni
hingað.“
„Já, ég býst við að Mason eigi bágt með að sanna að svo sé
ekki,“ svaraði Belknap.
,,Og í sambandi við mjridavélarstandinn, þá verðum við að
láta gi'afa líkið upp og gera okkar eigin mælingar og mæla
þykktina á bátshliðinni, svo að Mason eigi óhægt með að gera,
sér mat úr þessum standi, sem hann náði í.“
Augu herx-a Jephsons voru lítil, skær og mjög blá, þegar lxann
sagði þetta. Og Clyde sem hafði hlustað á orð hans með lotn-
ingu og ótta, gerði sér vonir unx að þessi ungi maður gæti komið
honum til hjálpar. Hann var svo kænn ög hagsýnn, svo hrein-
skilinn, einbeittur og tilfínningalaus, en samt vakti hann traust
eins og aflvél sem' ekki þarf að stjóma. .
Og þegar mennirair tyeir sýndu á sér fararsnið varð hann
dapur í bragði. Þegar þeir voru í návist hans, gerðu áætlanir
og fcomu með uppástungur varðandi sjálfan hann, var liann
öruggur, sterkur vongóður um að hann yrði einhvem tíma
trjáls maður aftur.
• '' • I . • . . f
SEXTÁNDI KAFLI
Niðurstaðan af öllxnn iþessxim viðræðum varð sarnt sú, að
þeir ákváðu að bezta lausnin yrði, ef Griffithsfjölskyldan i.
Lycuigus samþykkti það, að Clyde hefði truflazt á geðsmun-
—oOo— —oOn— ■ oOo ■ "oOo' — —oOo— ■■ oOo —oOo™<
BARNASAGAN
Abu Hassan hinn skrýtni eSa
sofandi vakinn
27. DAGUR
Abú Hassan synjaði þess og taldi á því öll tor-
merki. „Ég haíði ekki annað upp úr hamingjuósk-
unum þínum," mælti hann, „en það, að ég var
því nær orðinn vitlaus, og heí ég svo mikinn setn-
ing á mér, að ég fer ekki að binda samlag við þann
rnann, sem hefur óhamingjuna í för með sér. Farðu
því og vertu nú ekki að ergja mig lengur. Á ég
þá að segja þér það, hvað eftir annað? Guð veri
með þér! Þú hefur þegar bakað mér nóga ógæfu,
og vil ég ekki hætta mér út í hana í annað sinn."
En kalííinn kallaði Abú Hassan hvað eftir annað
ástvin sinn, faðmaði hann að sér og bar sig aum-
lega út af því, hverja skapraun hann gerði sér.
Kvaðst hann bera hið innilegasta hugarþei til hans
og beiddi hann að segja sér, hvað illt hann hefði
hent, svo að hann gæip bætt úr því, ef hann væri
að því valdur, eins og Abú Hassan fullyrti. Lét Abú
Hassan þá undan þrábeiðni kalífans, beiddi hann
að setjast hjá sér og sagði honum frá öllum þeim
ævintýrum og slysum, sem hann hafði átt í, frá
því hann vaknaði í höll kalífans og þangað til
honum var sleppt aftur af vitlausra spítalanum.
„En það, sem mest mun ganga yfir þig," mælti
hann, „og það, sem þú sízt áttir von á, er það, að
ðllt betta hlauzt af þér, því þegar þú skildir við
mig, gekkstu írá dvrunum ólæstum, og gerðir þann-
ig þvert á móti beiðni minni; á þann hátt tókst
djöflinum að Iæð'r'st inn til mín, og ærði hann
mig með diaumavinglinu um kalífatignina, þótti
mér draumurinn að vísu inndæll, en af honum
hlauzt öll ógæian, sem eftir fór."