Þjóðviljinn - 15.02.1953, Qupperneq 10

30) ÞJÓÐVILJINN
Sunnudagur 15. febrúar 1953
Bngar óþarfa hrukkur
Engin ok,kar kærjv.. sig. fljgt a,p
fá fleiri hrukkur en nauðsyn-
legt er, þótt hrukkur séu mis-
munandi. Sumar fara fóiki bet-
ur en aðrar. Gamalt og hrukk-
ótt andlit getur verið fallegt
þrátt fyrir allar hrukkurnar,
og ungt andlit getur ófríkkað
af örfáum hrukkum. Af hverju
stafar þessi munur? Það er
ekki sama hvar hrukkurnar
eru. Smáhrukkurnar við augun
á fólki sem brosir mikið eru
hættulausar, stundum fara þær
fólki vel. Broshrukku við munn-
inn þarf ekki að amast við
héldur. Þótt andlitið sé alvar-
legt sýnir hún, áð þarna er
skapgóð manneskja sem hefur
brosað mikið um dagana.
að hnykla brýrnar á göngu á
sJéttum vegi, og ef einhver gerir
það vegna þess að ha«n sér
illa, þá ætti hann að flýta sér
til augnlæknis og fá sér gler-
augu. Gleráugu eru fallegri en
samankipruð augu og ennis-
hrukkur og hollari fyrir augun
þegar til lengdar lætur. Hafi
maður þurra húð, verður mað-
ur að gæta þess að bera á hana
fitu og olíu liafi ljós og loft
leikið um hana. Á fertugsaldrin
um þarf maður að varast of
mikinn sólbruna, hann orsak-
ar hrukkur. Ef maður lætur
sólina steikja á sér andlitið og
situr á meðan og grettir sig
vegna birtunnar, þá er það al-
veg öruggt að andlitið ver’ður
Öðru máli gegnir um aðrar
andlitshrukkur; mest lýti er þó
sennilega að ennishrukkunum.
Stúlkan á myndinni sýnir hvar
fyrsta ennishrukkan sýnir sig.
Hún kemur þegar brýnnar eru
hnyklaðar og _setur hörkusvip
á andlitið, svo að miklu máli
skiptir að losna við hana. Lá-
réttar ennishrukkur koma
seinna og það er engin prýði
að þeim- í kvenandliti. Hrukk-
ur sem liggja niður á við frá
munnvikunum eru ekki fallegar
heldur í samanburði við vin-
gjarnlegu broshrukkuna.
En hvaða ráð eru við hrukk-
um? Ekki er hægt að komast
'hjá því að fá þær, en þó er
hægt að reyna að fá réttu
hrukkurnar. Reynið að gretta
ykkur ekki að óþörfu. Margir
gera það, og það er ástæðulaust
Klútnet
Þegar hárið er fullt af pinn-
um er 'gott að get.a falið bað.
Alveg nýtt er telútnetið, sem
.hylur hárið u.m leið og nægi-
hrukkótt. Andlitið verður bein-
línis brennimerkt og þœr hrukk
ur sem andlitið fær með þess-
ari meðferð, eru ekki horfnar í
snatri. Það er skynsamlegt að
vernda andlitið dálítið fyrir
sumarsólinni. Barðastór hattur
kemur í góðar þarfir, þegar
manni finnst andlitið orðið
nógu sólbakað.
legt loft berst að bárinu til
þess að það þorni f'.jótt. Það
er gróft met, sniðið eins og húfa
með tveim skottum úr t.aui í
hnakkanum. Þegar netið er
kornið á höifuðið, mé binda þess-
um skiottum um ihöfuðið og með
latgni má láta þau hylja pinnana.
ALLAR vitum við hve gaman
það er að þurfa að skera við-
bruna neðan af köku sem hefur
brunnið við í ofninum. Það er
aldrei skemmtilegt, hváða að-
ferð sem notuð er, en bezt er
þó að nota til þess rifjárn í
hnífs stað.
EF þú hefur verið svo ó-
heppin að fá ramma ágúrku,
er gott að leggja hana í salt-
vatn í sólarhring. Ef agúrkan
er mjög römm má bæta te-
skeið af sódadufti í hvern lítra
af saltlegi (100 grömm salt á
hvern lítra af vatni).
Rafmagnstakmörkun
Sunniiíl. 15. febr. kl. 10.45-12.30.
Nágrenni Reykjavíkur, umhverfi
Elliðaánna vestur að markalínu
frá Flugskálavegi við Viðeyjar-
sund, vestur að Hlíðarfseti og
þaðan til sjávar við Nauthólsvílc
í Fossvogi. Laugarnes, meðfram
Kleppsvegi, Mosfellssveit og Kjal-
arnes, Árnes- og Rangárvallasýslur.
Á morgun (mánud.) kl. 10,45-12,30
Hlíðarnar, Norðurmýri, Rauðar-
árholtið, Túnin, Teigarnir, íbúðar-
hverfi við Laugarnesveg að Klepps-
yegi og svæðið þar norðaustur af.
Og, ef þörf krefur:
Vesturbærinn frá Aðalstræti,
Tjarnargötu og Bjarkargötu. Mel-
irnir, Grímsstaðaholtið með flug-
irallarsvæðinu. Vesturhöfnin með
Örfirisey, Kaplaskjól og Seltjarn-
arnes.
EfHr hádegl (kl. 18,15-19.15)
Hafnarfjörður og nágrennl. —
Reykianes.
Nevil Shute:
Litli gráklæddi drengurinn starði galopnum
augum á ensku börnin. ,,Nei, þakk, monsieur,,“
sagði hann.
Howard sagði: „Viltu þá ekki fara úr skónum
og vaða? í vatninu ?“ Barnið leit hikandi á
hann og síðan á Rósú. „Vatnið er svo nota-
legt.“ Hann sneri sér að Rósu. „Láttu hann
vaða dálítið, Rósa.“
Hún færði litla drenginn úr skónum og þau
fóru að-vaða rétt vi'ð bakkann. Howard sett-
ist aftur í skuggann og virti börnin fyrir sér.
Fljótlega fór Sheila að skvetta vatni á bömin
sem voru að vaða; Rósa litla ávítaði hana. Hann
sá gráklædda drenginn beygja sig og skvetta
á móti. .Og gegcium hávaðann í börnunum
heyrði hann hljóð, sem var honum framandi.
Pétur litli var að hlæja. .
Hann heyrði rödd fyrir aftan sig:
„Nú dámar mér ekki. Líttu á krakkakrílin
þarna ■— þetta er eins og í Brighton."
Önnur rödd sagði: „Vertu ekki að hugsa um
krakkaormana. Líttu á gruggið eftir þá.. Við
getum ekki notað þetta á. bílinn. Við verðum að
fara upp með ánni. Og flýttu þér nú, svo að
við verðum ekki að þessu í alla nótt.“
Howard þau á fætur og skammt frá honum
stóðu tveir menn, óhreinir og órakaðir í ein-
kennisbúningi brezka flughersins. Annar var
liðþjálfi og hinn brlstjóri.
„Eg er enskur,“ flýtti hann sér að segja. ,,Er-
uð þið með bíl?“ y
Liðþjálfinn starði undrandi á hann. „Og
hver fjandinn sjálfur eruð þér?“
„Ég er enskur. Tvö barnanna eru ensk. Við
erum að reyna að komast til Chartres."
„Já, Chartres,“ sagði bílsstjórinn. „Eg hef
séð það á kortinu."
Howard sagði: „Eruð þið í bíl?“
„Flutningaskrjóður", sagði liðþjálfinn. Hann
sneri sér að bílstjóranum. „Sæktu fjandans
vatnið, Bert.“ Bílstjórinn gekk upp með ánni
og sveiflaði brúsanum.
Gamli maðurinn sagði: „Getið þið leyft okk-
ur að sitja í?“ ■
„Hvað þá, yður og öilum krökkunum? Það
veit ég svei mér ekki, lagsi. Hvert eruð þið að
fara?“
„Eg er að reyna að komast til Englands."
„Þér eruð ekki sá eini.“
„Fyrst og fremst þarf ég að komast til
Chartres. Mér er sagt, að þaðan gangi lestir
til St. Malo.“
„Það er ekki vert að taka þessa Frakka of
trúanlega. I gær sögðu þeir okkur að við gæt-
um ekið gegnum ^inhvern stað, sem heitir Su-
san, en þegar þangað ikom var allt fullt af
djöfuls þýzkurum. Og þeir byrjuðu að brenna
á oltkur Berta eins og óðir menin. Hafið þér
nokkurn tíma keyrt tíu tonna Leyland, lagsi ?
Gamli maðurinn hristi höfuðið.
„Jæja, hann lætur ver að stjórn en Austin-
bíll. Bert steig í botn og við snerum til baka
sömu leið og sluppum með tvær kúlur í védinni.
Eq að detta í hug að benda okkur : þessa leið!
Susan hét bærinn eða eitthvað þvíumlíkt.“
Gamli maðurinn deplaði augunum framan í
hann. „Hvert er ferðinni heitið?“
Liðþjálfinn sagði: „Brest heitir borgin. Aldrei
dytti mér í hu.g að skíra bæ því nafni, en svona
eru þessir Frakkar. Liðsforinginn sagði okkur
að fara þangað og koma skrjóðnum yfir í skip
til Englands."
Iloward sagðiá „Takið okkur með.“
Maðurinn virti börnin fyrir sér á báðum átt-
um. ,,Eg veit svei mér ekki. Eg veit ekki hvort
þið komizt fyrir. Þetta eru ekki enskir krakk-
ar.“
„Tvö eru ensk. Þau tala frönsku, af því að
hafa alizt upp í Frakklandi."
Bíistjórinn gekk framhjá þeim með fullan
vatnsbrúsa.
„En hinir krakkarnir tveir?“
„Þeir eru franskir."
„Eg tek enga franska krakka,“ sagði lið-
þjálfinn. „Eg hef ekkert pláss og þau eru
eins vel komin heima hjá sér, finnst mér. Mér
er sama þótt ég taki yður og ensku börnin tvö.“
Howard sagði: „Þér skiljið þetta ekki. Börn-
in eru öll í minni umsjá.“ Hann skýrði mann-
isium frá málavöxtum.
„Þetta þýðir ekkert, lagsi,“ sagði hann. „Eg
hef ekjcert pláss handa ykkur öllum.“
Howard sagði seinlega: „Eg skil....“ Um
stund starði hann viðutan á umferðina á veg-
inum. „Ef það er ekki annað en plássið,"
sagði hann, „viljið þér þá ekki taka börnin
fjögur með yður til Brest? Það fer ekki mikið
fyrir iþeim. Eg skal láta yður fá bréf til ræðis-
maneisins í Brest og bróf til lögfræðings míns
í Englandi. Og ég get látið yður hafa peninga
fyrir þörfum þeirra.“
Maðurinn hnyklaði brýnnar. „Og skilja yður
eftir liér ?“
„Mér er óhætt. Eg er fljótari í förum án
þeirra.“
„Eigið þér við að við tökum frönsku krakk-
ana í yðar stað? Er það meiningin eða hvað?“
„Mér er alveg óhætt. Eg er þgulkunnugur í
Frakklandi." *
,,Hættið þessu rausi. Hvað ætti ég að gera
við íjóra krakkaorma og engan nema Berta til
aðstoðar ?“ Hann snerist á hæli. „Komið þið
þá. Látið krakkana klæða sig í snarkasti — ég
get ekki beðið í alla nótt. Og ef þau fara að
fikta eitthvað í slípivélinni, þá fá þau skell í
rassinn að mér heilum og lifandi."
Hann gekk í áttina að bílnum. Howard
hraðaði sér niður að eyrinni og kallaði til barn-
anna. .„Komið þið og flýtð ykkur í fötin,“
sagði hann. „Við fáum að sitja í flutningsbíl.“
Ronni stóð fyrir framan hann alstrípaður.
„Er það satt? Hvaða tegund? Má ég sitja hjá
bílstjóránum?"
' * * Sfiéilá eridurtók jafnalisnakin. „Má ég líka
sitja hjá bíistjóranum ?“
„Flýtið ykkur í fötin,“ endurtók hann. Hann
sneri sér að Rósu og sagði á frönsku: „Farðu í
sokkana, Rósa og hjálpaðu Pétri. Við verðum
að hafa hraðan á.“
Hann rak á eftir börnunum eins og íiann gat,
en þau voru blaut og fötki límdust við þau;
hann hafði ekkért handklæði. Áður en þau
voru tilbúin komu hermennirnir, óþolinmóðir
yfir töficmi. Loks voru börnin tilbúin. „Getið
þið tekið barnavagninn ?“ spurði liann dálítið
feimnislega.
Liðþjálfinn sagði: „Við getum ekki tekið það
árans hrófatildur. Það er einskisvirði.“
Gamli maðurinn sagði: „Eg veit það. .En ef
*
Drengur: Barómetrið hefur fallið.
Pabbi: Jæja, tiúna í góða veðrinu. Mikið?
Drengur: Niður á gólf.
★
Veiztu liversvegna ég ætla að refsa þér,
Björn?
Nei, kennari — liversvegna?
Af því þú barðir dreng sem er minni en
þú.
Nú, ég var að halda að það vseri af því
að ég er minni en þú.
★
Granni: Þyikir hundinum vænt um þig,
litli vínur?
Bói: Já, enda veit hann að ég mundi
lúberja hann annars.