Þjóðviljinn - 07.08.1953, Blaðsíða 10

10)
ÞJÓÐVILJINN —
Föstudagur 7. ágúst 1953
STOFAN iy myndinni minnir okkur sízt af öilu á kennslustofu, en
samt er þáð dagstofa í sænaka alþýSuskólanum í Rásunda, 6g í sam-
oandi, viS hana. er eidhús. Héma læra stúlkurnar heimilisstörf, mat-
artílbömng-, hremgerningar, viðhald húsgagha* og svo er dagstofan
notuð sem dagstofa þegai1 ekki er verið að gera haná hreina.
Gluggatjöld
íramtíðarianar
Vefnaðarframleiðendur eru
J)ess fullvissir, að Oríon sé
gluggatjaldaefni framtíðarinn-
ar og liggja til þesg xnargar
ástæður.. Erlendis hefur verið
'borin saman endingargeta
margs konar gluggatjaldaefna
og árangurinn varð sá, að þar
sem silkiefni entist í 20 vikur
og bómullarefni í 48 vikur,
hafði orlonefnið eftir tveggja
ára notkun aðeins misst 30%
■af upphaflegúm styrkleika sín-
um og þoldi sólskin.
Orlon má nota í margt ann-
að eii gluggatjöld, og hefur
þann kost fyrir utan að vera
hlýtt, að mölur vinnur ekki á
þvi, en auðvitað hefur það sína
galla eins og önnur efni, það
bráðnar t.d. við 190 gráðu hita,
svo betra er að vera varká.r
með strokjámið ,og svo hefur
enn ekki tekizt að lita efnið,
en það er líkast rjóma á litúm.
En það er vandamál, sem vís-
indi og tækni munu vonandi
Ieysa í náinni framtíð.
Úraníura fundið í
Ástralíu
Ástralska stjómin tilkynnti í
gær, að úraníum hefði fundizt í
jörðu nokkru fyrir sunnan
Darwin fyrir nokkm. Undir-
búningur a'ð úraníumvinnslu er
þegar hafinn.
Varaliturinn og hitinn
1 hituxö verður varalitúr-
inn injúkur og óþægilegur til
notkunar, sérstaklega dökku
sterku litimir, og þeir hafa
þann gaíla að liturkm fer inn
í húðina svo erfitt er að ná
'honum af. Þess vegna er betra
að nota heldur ljósan lit í hit-
um og þó í hófi.
Slifsisstöngin
Ef stöngin í klseðaskápniim
er úr málmi, hafið þið ef til
vill tekið eftir, að silkislifsi og
belti renna af henni, og em
oft sorglega á sig komin þegar
að er gáð. Húsmóðir, sem lengi
hafði átt við þetta að. stríða,
leysti vandann, með því að
fóðra stöngina með flaueli.
llvalkjöt
Almenningur notar nú hval-
kjöt m:kið til matar vegna
þess að það er ódýrt og um
hollustu þess hafa vitnað sér-
fræðingar okkar, svo að flest
skilyrði ættu að vera fyrír
hendi fyrir mikilli neyzlu lival-
kjöts. Mörgum líkar ;þó ekki
hið sérstæða bragð af kjötínu
og þykir því hálfgert neyðar-
úrræði að borða það. Við þetta
bragð má losna með hægu móti
og fá úrvalsrétt úr hvalkjötinu:
J/2kg hvalkjöt
1-2 laukar
5 stk. gulrætur
lVáboIli sterkt kaffi
1 egg
sait og pipar eftir smekk.
Bafmagnstakmörkun
Föstudagur 14. ágúst
Kl. 10.45-12.30
Vesturbærinn frá Aðalstr., Tjarn-
•rgötu og Bjarkargötu. Melarnir,
Grímsstaðaholtið með flugvallar-
•væðinu, Vesturhöfnin méð örfir-
leey, Kaplaskjól og Seltjarnarnes
fram eftir.
Kjötið er bari'ð vel og skorið
í hæfilega stóra bita. Salti og
pipar stráð á bitana, sem síð-
an er velt upp úr egginu og
raspnum og brúnað vel. Kjöt-
inu er raðað í pott og gulræt-
urnar látnar með. Síðan er
laukurinn skorinn og brúnaður
og kaffinu hellt yfir. Þessu er
síðan öllu hellt yfir kjötíð og
látið sjóða í 20 mínútur.
eftir MARTHA OSTENSO
höndina en selja honum ögn af landi sínu.
En margur betri maður hafði orðið að láta
undan sérstökum kringumstæðum. Til dæmis
var það á allra vitorði að Björn Aronsson var
örlítið óheiðarlegur — og Fúsa var ekki eins
sárt um neitt og mannorðið. Fúsi var mjög
glaður yfir því að Bjöm var orðinn einn af
gjaldkerum kirkjusjóðsjns í Yellow Post, og
hann treysti þvi að það yrði til að treysta
skapgérð hans. Caleb brosti með sjálfum sér.
Ef til vill lagðist honum eitthvað til, Ef til
vill tækist honuni að nota bróður gegn bróður
.... hann gat beðið.
Caleb fann ánægjuna streyma um sig meðan
hann stóð þama á hæðinni og horfði á landið
sitt í hinstu kvöldskímunni. Hann gat haldið
þessu landi — bætt við það frá ■ ári til árs •—
bætt við stóðið sitt og féð — alið upp kalkúna
og gæsir — svo lengi sern hann hafði. AmeUu
á sinu valdi. Ef Amelía gerði uppreisn myndu
bömin fýlgja henni, þá væri út um allt —
■ árangur erfiðis hans jTði að engu ger. Hann
var orðinn of gamall til að halda áfram einn.
Kaupafólk var verra en ekkert fólk •— latt,
svikult, orðhvatt. Meðan hann fylgdist með af-
leiðingunum af hliðarspori hennar .... og
fram áð þessu hafði honum gengið það mjög
vel. Að vísu gæti hann hvenær sem væri misst
sjónar á piltinum •— og hann gæti jafnvel
dáið. Hann hafði lifað stríðið af, þrátt fyrir
bænir Amelíu .... eflaust hafði hún óskað
þess heitt og innilega að hann fengi að deyja.
En heimurinn var ótryggur. Og Amelía var
veikburða kjáni, til allrar hamingju. Það væru
ekki allar konur jafn þægilega viðkvæmar og
fómfúsar vegna uppkomins sonar sem fæðzt
hafði utan hjónabands — sonar sem þekkti
ekki móður sína. Jæja, ef henni var óljúft
að Mark Jordan fengi að vita um uppruna
sinn, þá ætlaði Caleb Gare ekki að leiða hana
í neinn sannleika, svo framarlega sem AmeUa
héldi sér á mottunni og neyddi hann ekki til
þess .... Og eftir því sem Bart Nugent sagði,
þá var Mark Jordan myndarmaður. Bart hafði
fylgzt prýðilega með honum, eftir að Caleb
hafði ekki lengur aðstöðu til þess. Mennimir
á trúboðsstöðinni höfðu tokið sögu Amelíu
trúanlega og Mark hafði alizt upp S þeim
sælu trú að hann ætti enga ættingja á lífi.
Styrjöldin hafði forðað piltinum frá því að
verða prestur, og Bart Nubent hélt líka að
hún hefði gerbreytt lifsskoðunum hans. Hann
hafði alltaf haft áhuga á húsateikningum og
hafði hafið nám fyrir alvöm að styrjöldinni
lokinni. Bart hafði sagt í bréfi, að Mark hefði
ofreynt sig og komið hafði til mála að hann
legði stund á búskap um tíma. Ef til vill —
sú tilhugsun var ekki óhugsandi .... að vísu
gæti það komið sér illa .... ef til vill bráðn-
aði Amelía ef hún sæi hann. Það var ómögu-
legt að ráða í ríðbrögð kvenfólksins. Hann
vissi að Amelía hafði elskað föðup piltsins.
Sú vissa hafði eitrað líf hans þegar hann var
yngri og vildi eiga Amelíu a annan hátt on
núna. En á árum hinna heitu ástríðna varð
honum ekkert ágengt. Maðurinn sem naut hafði
stangað til bana á hans eigin búgarði fyrir
sunnan, hafði tekið með sér sál Amelíu og
án þess að Vita það hafði hann skilið eftir í
líkama hennar það vopn, sem Caleb beitti nú
gegn henni. Kúgun hans á henni náði að vísu
tilgangi sínum, en hann gleymdi því þó aldrei
að yfir sál hennar hafði hann aldrei ráðið.
Caleb lyfti Ijóskerinu og athugaði kveikinn.
Allt myndi snúast honum í hag. Hann hafði
bæði töglin og hagldiniar. Að vísu var Júdit
dálítið erfið viðureignar. Hún var viljasterk
eins og hann og hún hafði óbeit á moldinni
.... hún var farin að balda að henni væri
ætlað annað hlutskipti .... Júdit var farin
að fá háar hugmyndir. TÞað yrði að Iosa hana
við tþær. Hún. stóð £ skuld við hann .,,. stóð
í skuld við moldina. Tvíburamir yrðu kyrrir:
þau áttu ekki á öðru völ. Og Amelía var auð*
veld viðureignar — já, það var hún!
Caleb horfði aiftur í kringum sig og lagði sið-
ati af stað- heimleiðis. Þegar hann var kominn
yfir síðustu gaddavírsgirðlnguna skrúfaði hann
niður kveikinn og slökkti á ljóskerinu. Það vau
óþarfi að eyða olíunni ....
Ldnda'vaknaði og fann daufan ilm vormorg-
unsins berast að vitum sér. Eitthvað hafði
•vakið hana. Hún vissi ekki þá að það voru
þrjú hogg sem barin voru méð sópskafti í loftið
á herberginu fyrir neðan.
Hún reis upp á olboga og horfði á rjóðaty
vanga stúlkunnar við hlið sér. Júdit var meira
en þrem árum yngri en Linda, en þessi ríka
gróskumikla fegurð 'bjó yfir einhverri vizku,
Bem Lándu var hulin. Daufur hlýr ilmur steig
upp frá líkama hennar, sem minnti á spen-
volga mjólk eða nýslegið hey. Linda snertí
hana mjúklega til að vekja hana. Augu .stúlk-
unnar opnuðust með hægð. Hún geispaði og
teygði frá sér handleggina. Svo lagðist hún
á. magann og lá þannig stundarkom án þesa
að tala. Linda fór fram úr rúminu og bjóst til
að þvo sér.
„Mér fihnst andstyggilegt að fara á fætur",
sagði Júdit. „Einhvem tíma elgnast ég silki-
•rúm, '’iðlF^'attla að liggja í að eilífii !"og
hlusta á kýrnar baula, vitandi það að ég þarí
ekki að vatna þeim“.
Iinda hló, en hún fann að eiginlega va»
þetta grátbroslegt. Aftur voru þrjú högg bar-
in í ~ loftið og kennslukonan leit spyrjandi á
Júdití'
Júdit mjakaði sér letilega fram úr rúminU
og fór að draga á sig sokkana undir nátt-
Ikjólnum.
„Þú verður að flýta þér“, sagði hún við
Lindu. „Elín er að fara niður“.
Linda hrukkaði ennið. „Áttu við að ég þurfí
að flýta mér?“
„Hann líður engum að koma of seint til
morgunverðar", sagði Júdit.
Linda var steinhissa. „En klukkan er ekkí
nema fimm. Hvað í ósköpunum á ég að gera
á morgnana til klukkan níu?“ sagði hún.
„Huh“, sagði Júdit og í rómi hennar var
sambland af fyrirlitningu og aðdáun á kennslu-
konunni. „Þú gætir mjólkað beljur eða hlaupið
uppi þefdýr, Það er nóg af þeim þama í kjarr-
inu. Pési er að elta einn núna. Heyrirðu hvað
hann geltir. Lyktin af þeim er elcki svo afleit,
jþegar maður venst henni.“
Kennslukonan reyndi að hrista af sér gremj-
una við Caleb og ákvað að taka öllu með still-
ingu. I aðra röndina var henni skemmt.
Það kom í ljós að morgunmáltiðín var
og óhjákvæmilegt skyldustarf. Að Júdit und-
OLtMS OC CAMW
Hver .er þessl ljóshærða, sem þú varst með á
miðvikudag og fimmtudag?
Það var sú dökkhærða, sem ég var með á
inánudag og þriðjudag.
Forstjórinn kom snemma á skrifstofuna og sá
bókarann og vélritunarstúlkuna í faðmlögum.
Borga ég ykkur kaup fyrir þetta? spurði hann.
Nei, þetta geri ég' endurgjaldslaust, svaraði bók-
arinn.
Hefurðu heyrt brandarann um kvikmyndaleik-
konuna?
Nei, hvernig er hann?
Bókhaldið hjá einkaritaranum var eltthvað í
ólagi og nú hefur hún komizt að því að hún
hefur skilið tvisvar oftar en hún hefur giízt. 4