Þjóðviljinn - 08.09.1953, Síða 10

10) — ÞJÖÐVIL.JINN — Þriðjudagur 8. séptember 19.53
Yilligœsir
eftir MARTHA OSTENSO
31. dagur
í mörg ár hafa dragtirnar ver-
ið jakki og pils en nú virðist sem
kjóll og jakkp gé að ryðja sér
meir og meir til rúms. Þetta er
mjög fallegt en alls ekki ems
hentugt og j.akki og pils, þvi
hsegt er að hafa margar.blússur
við sama pilsið. Ef maður Imtur
tilleiðast að fá sér dragt, sem
er jakki og kjóll, er bezt að hafa
Pilsið á kjólnum slétt, svo hægt
sé að taka blússuna af, tegar
maður er orðjnn leiður á henni.
Við liíðnrn og siánm hva§ sefor
1 fréttaskeyti fré París seg-
ir a'ð Dior hafi „varpað
sprengju við opnuci stóru
tízkusýningarinnar í París með
því að sýna stutta kjóla“. -Ekki
er hægt að sjá af skeytinu
hversu stuttir kjólarnir eru;
fyrst er sagt að kjólamir nái
niður að hné, síðar í sama
skeyti stendur að kjólamir séu
styttri en þeir hafi verið í
30 ár. En undanfarin 30 ár
Vesíur-Þýzkaland
Framhald af 12. síðu.
Lífakkeri doílaravaldsins
Dulles, utanríkisráðherra
Randarikjanna, lýsti yfr í gær
að Iiann og Eisenhower forseti
væru í sjöuirda liinini yfir sigri
Adenauers. í París og London
virtist fögnuðurinn hinsvegar
vera öllu blandnari. Fréttaritari
brezka útvarpsins í París segir
að franskir stjómmálameirn
dragi enga dui á að þeir ótt st
að héðan í frá líti Bandaríkja-
stjórn á Vesttir-Þýzkaland sem
lífakkeri sitt í Vestur Evrópu
og láti það ganga fyrir í criu.
Einn'g óttast Frakkar að nú
verði gerð gangskör að l>ví að
vekja frá dauðum fyrirætlunina
um stofnun Vesiur-Eyrópuliers.
Rafmagnstakmörkun
KL 10.45-12.30
Þriðjudagur 8. september
hvorfl Nágrenni Reykjavík-
n livem ur, umhverfi . Elliða-
ánna vestur að markalínu frá
Flugskálavegi við Viðeyjarsund,
vestur að Hlíðarfæti og þaðan til
sjávar við Nauthólsvík í Fossvogi.
Laugarnes, meðfram Kleppsvegi,
Mosfellssveit og Kjalames, Árnes-
og Rangárvallasýslur.
hafa kjólarnir oft ná'ð niður
að hnjám og vio vitum því
ekki nákvæmlega hve stuttir
kjólarnir eru fyrr en fyrstu
myndimar af þe'm koma.
En það er ekki nóg með
það að kjólarnir séu stuttir;
Ijóta pokalínan sem hefur ógn-
að tizkunni um skeið er líka
óspart notu’ð. Það er tæplega
hægt að skilja orðalag skeyt-
isins á annaa hátt, þegar tal-
að er um nýja mitt'ð þar
sem „kjólefnið liggur laust
milli mjaðma og brjósts".
Þetta er vissulega lýsing á
pokalínunni og það er ekkert
nýstárlegt að reynt sé að
koma henni á framfæri, Tvö
undanfarin ár hafa verið ger'ð-
ar varfærnar tilraunir til a'ð
láta fólk venjast henni. Það
er sama sagan og með New
Look á sínum tíma, þegar síðu
kjólarnir voru sýndir með var-
úð í þrjú tízkutímabil og þá
fyrst var gerð tilraun til að
gerbreyta tízkunni með áróðri
og auglýsingum. Við getum
búizt við fjölda mynda af nýju
tízkunni og sjálfsagt verður
hún aug’ýst gífurlega. En það
er undir konunum sjálfum
komið, hvort hún nær út-
breiðslu. Ef stuttu kjólamir
eru smekkleg'r eru miklar lík-
ur til þess að þeir verði vin-
sælir, en sjálf pokalínan fell-
ur ekki í e:ns góðan jar'ðveg.
Ef tízkan fellur ekki neytend-
unum í geð, skipta allar aug-
lýsingar he:msins engu máli.
Það kom á daginn þegar New
Look var kynnt og það var
vissulega ekki af auglýsinga-
skorti að tízkan sú náði ekki
útbreiðslu .
Júdit stó.v andspænis móður sinni með hend-
ur í vösurn og minntr mest á verkamann að
krefjast. launa. Það var engan bilbug að sjá
á stúlkucmi. Hún þurfti að gefa yfirlýsingu og
hún ge>'ði pað,
„Sveiiin Sandbo vill að ég giftist honum“,
sagði hún.
Ameiía leit sljólega á hana. „Og vilt þú
það?“ spurði hún lágri röddu. Nú var komið að
einu sem hún hafði óttazt.
„Strax og ég veit að hann gengur ekki af
‘öllum dauðum ef ég geri það“, var svarið. „Þú
ættir að segja honum að hana þurfi að fá
hjálparmann við heyskapinn og vita hvað hann
segir. I.engur get ég ekki verið — mér er þaó
ómögulegt“.
Hún snerst á hæli og íór upp á loftið. Það
kom henni a óvart að Amelía skyldi ekki saú-
ast öndverð gegn þessu strax í upphafi. Nú
gæti ekkert aftrað henni lengur og hún ætlaði
að saniþykkja hverja þá ráðagerð sem Sveinn
kynni að hai'a á prjónunum.
í>egat stúlkan var farin út leit Amelia upp
og horíði lengi á grófgert veggfóðrið á veggn-
um. Nú var komið að því þrátt fyrir allar
bæeiir hennar. Hún gat ekki ætlazt til þess
að stúíkuri'cT fórnuðu henni allri æsku sinni
— hún gat ekki komið slíkri fórn til leiðar
hvernig sem hún reyndi Caleb yrði ósveigan-
legur ef Júdit færi á brott með Sveini. Ilann
léti verða ai hótun sinni í sambandi við Mark
Jordan til þess að halda hinum börnunum
kyrrum hein'a Smánin myndi halda þelm öll-
um innan þessara bjálkaveggja til eilífðar. Eng
inn vildi tengjast neinum úr fjölskyldunni hjú-
skaparböndum eftir að upp kæmist um móð-
urina. Caleb myndi hiklaust eyðileggja fram-
tíð Marks Jordan.s til þess að hindra brottför
hinna bamunna. Hún þekkti hann. Myndi Mark
láta þetta á sig fá? Eða Linda Areher? Hana
fýsti mest að fá svar við þeirri spurningu. Og
það svar gat hún ekki fengið.
Um kvöldið þegar liitt fólkið var farið upp
á loftið taiaði Amelía við Caleb. Hann var
óvenju mildar í skapi eftir hagstæða sölu á
gamalli heygrind.
„Caleb, Sveinn Sandbo vill kvænast Júdit“,
sagði hún lágri röddu, svo að ekki heyrðist til
hennar upp n loftið.
Caleb leit upp gremjulegur á svip. „Talaðu
svo hátt að heyrist, kona. Hefurðu eitthvað
að skammast þín fyrir, eða hvað?“
Arnelía beit á vörina og hún roðnaoi lítið
eitt.
„Mér finnst að hún ætti að giftast honum
núna, áður on Bart Nugent kemur hingað. Það
getur hugsazt að hann glopri einhverju út úr
sér ef hann fsr sér neðan í iþví“, sagði hún
vandræðaleg
Caleb hafði gefið í skyn upp á síðkastið,
að ef til vill legði Bart Nugent leið sína til
þeirra um sumarið. Amelía vissi ekki, hvort
hún átti að trúa honum eða ekki.
Caleb var skemmt. „Finmst þér það? Já eitn-
mitt. Þú ert hrædd um að Bart segi sannleik-
ann? Þú vilt héldur snúa á Svein. Láta hann
halda að hann sé að ganga inn í göfuga fjöl-
skyldu?“
„Þú veizt — að enginn vildi kvænast stúlk-
unum — sam vissi —“
„Nei“, samsinnti hann lágri röddu. „Fólkið
héma er siðavant. En samt er ástæðulaust að
fara á bak við það. Væri ekki heiðarlegra að
bíða og sjá hvað úr Júdit verðnr áður en virð-
ingarverður maður glæpist á að kvænast
henni".
Amelía spratt á fætur náföl í framan.
„Nú er nóg ‘komið, hræsnarinn þinn“, sagði
hún og rödd hennar brast. „Þú ert ekki að
hugsa um Jádit. Það er ósegjanleg ágrind sem
ræður gerðum þínum — þú hugsar aðeins um
hvað þú getir látið hana þræla mikið. Ef þú
segðir sannleikanci — þá — þá gæti ég jafnvel
sætt niig við harðstjórn þína. En þetta —■
þetta þoli ég ekki — skriðdýrið þitt“.
Hún heyi’ði sína eigin rödd og þekkti liana
ekki. Hann gekk nær henni og augu hans
glóðu; á meðan stóð hún eins og stirnuð og
hinar ólgandi tilfinningar fjöruðu út. Og allt
í einu heltóu gamli óttinn hana eins og ísköld
flóðbylg'ja, svitadropar spruttu fram á andliti
hennar, hendur hennar skulfu.
Caleb hló lágt. Hann talaði næstum hvísl-
andi eins og hann gerði ævinlega þegar reiði
gagntók hann.
„Þú ert að verða býsna sjálfstæð allt í einu.
Mark Jordan er ekki svo langt undan að ég
gæti ekki hæglega náð til hans í kvöld áður en
ég fer í rúrnið".
Amelía hrLsti höfuðið og hún bærði varirn-
ar hljóðlaust. Ef hún byndi ekki endi á 'þess-
ar deilur gætu börnin komizt á snoðir um,
hvað væri að gerast niðri. Linda kæmist að
því. Caleb horfði á hana Hún var ekki annað
en aumingi sem varla tók því að eyða orðum á.
Hann tók af sér skóna með mestu ró, læsti
dyrunum undir nóttina, slökkti á ljóskerinu
og fór upp í rúmið. Amelía sat lengi í eld-
húsinu og flysjaði baunir til að gera eitthvað.
2.
Júdit hafði heyrt brot úr samræðunum gegn-
um þunnan skilvegginn, og nú læddist liún
hljóðlega upp í rúmið. En hún lá andvaka alla
nóttina. Það var eins og hún hefði ikomizt að
einhverju ólýsanlega hræðilegu. Einhverju sem
skildi hana til eilífðar frá Sveini. Óhugnan-
legar liugmyndir sóttu að henni eins og mar-
tröð í vöku. Henni var Ijóst að hvaða ógn sem
vofði yfir Amelíu, þá vofði hún yfir henni
sjálfri um leið.
Daginn eftir ásóttu þessar sömu hugsanir
hana. Hún gat ekki létt á hjarta sínu við
meinn. Hún virti Amelíu fyrir sér og fann til
vaxandi samúðar. Þær létu aldrei í ljós blíðu
hvor við aðra — sýndu engin merki móður
og dótturástar. Tilfinningar Júditar gagnvart
Amelíu áttu sér rætur í samúðinni með öllu
mannlegu.
Þegar hún sótti kýrnar fór hún eftir skóg-
arstígnum sem lá fjær Sandbobúgarðinum til
að forðast vð hitta Svein. Kvöldloftið var svo
tært að það var eins og trén hefðu verið gljá-
borin. Hún heyrði hann kalla yfir mýrarnar á
kýmar °g hún vissi að hann ætlaðist til að
hún heyrði það. Það gerði hana mjög einmana.
En hvorki þrá né ævintýralöngun fólst í ein-
manaleik hennar. Það var eins og það sem hún
hafði heyrt hefði saurgað hana og dregið úr
manngildi hennar. „Enginn vildi kvænast henni
sem ivissi það“, hafði Amelía sagt.
Hún forðaðist kennslukonuna eins og heit-
an eldinm. Þetta var eittlivað ruddalegt, óum-
flýjanlegt, sem mjúkhent kennslukona úr fram
andi heimi dans og söngs gæti aldrei skilið.
Einn daginn drapst hross í haganum og
Caleb sendi Martein og Karl til að flá það.
Áður en búið var að fjarlægja skrokkinn kom
OL1MS OC. CAMPfú
Svo var það að lokum prófessorinn fjarhuga.
Hann skellti konunni og kyssti hurðina.
lingur maður var á leið til Argentínu. A slcip-
inu hitti hann mann sem liafði verið þar og
talaði spænshu.
Þér vilduð líklega ekld kenna mér ofurlítið t
spænslíu, þá líður tíminn fljótar? spurði ungt
maöurinn.
Ilinn hafði ekkert á móti því. Síðan hófst
f.yrsia kennslustundin.
Ilvað heitir öl á spænsku? spurði nemandinn.
Stórt glas af öli heitir Ceiveza medio Utro, og
iítið glas lieltir ....
Takk fyrir, ekkl meira um þetta, sagði þá
nemandinn.