Þjóðviljinn - 04.10.1953, Blaðsíða 10

10) - ÞJÓÐVILJINN — Sunnudagiir 4. október 1953

eimilisþátínr
V a nt a r þig s k 6?
Ef þú þarft að fá þér nýja
skó, þá er ýmislegt sem þú
þarft að hafa hugfast. Skó
þarf fyrst og fremst að velja
eftir laginu. Maður þarf - að
ganga í skóm og þá skiptir
miklu máli að þeir séu þægi-
legir — það er enginn smáræð-
is tími sem þú ert í skónum,
og það er hreint ekki þægilegt
ef þeir þrengja að fæti.num.
Mundu þa'ð, að fyrst og
fremst þarf skórinn að vera
mátulegur. Flestar konur vita
mæatvel, hvers konar skór
henta þeim bezt, en oft freist-
ar tízkan þeirra til að reyna
nýtt lag, sem reynist svo mjög
óþægilegt í notkun. Það er
nauðsynlegt að taka tiliit til
lagsins á fótunum, forðast tá-
mjóa ^kó, lef maður liefur
breiðan fót, forðast mjög opna
skó ef maður hefufi lítinn hæl,
því áð þá lappar maður skóna,
og öklabönd eru ekki heppileg
handa þeim sem hættir til að
bólgna um öklann. Hugsaðu þig
vel um og rfjaðu upp allt í
sambandi við fæturna á þér,
þegar þú ert að máta skó. Það
margborgar sig, því að ekkert
er gremjulegra e.n að kaupa
skó, sem rejmast ónothæfir.
Því oftar sem þú kaupir skó
því öruggari verðurðu í val-
inu og' þýí kemúr þaö oft fyr-
ir, að köna sem sjaldan hefur
efni á að kaupá sér skó, verður
ringluð þegar liún kemur inn
í verzlunina og gleymir mörgu
af því ísé'm hún lera að hafa
í hugav J^Éar ’íhun ijvelur ’-pér,
skó. Mundu fíaö ' til dæmfk, 'að
McCall
sniðin
heimsirægu
komin
Einkaumboð:
Bergstaðastræti 28,
sími 82481.
þú þarft að ganga nokkur skref
yfir gólfið með bá'ða skóna
á fótunum, í stað þess að máta
þá einungis e'ns og sumir gera.
Auðvitað er ekki nauðsynlegt
að máta báða skóna á öllum
þeim samstæðum sem ma'ður
mátar, en áður en þú tekur
enda.nlega ákvör'ðun, áttu að
ganga yfir gólfið í skónum
sem þú hefur valið þér. Mátaðu
sþóna utíanyfir sams konar
sokka og þú ætlar að nota
við þá, létta skó yfir nælon-
sokka, vetrar- og gönguskó
yfir uilarsokka.
Ef þú ert. að leita að göngu-
skóm sem þú ætlar að nota. há-
leista v’ð, skaltu hafa háleista
með þér og fara í þá, áöur
en þú mátar skóinn. Annars
getur verið erfitt að átta sig
á, hvað skórinn þarf að vera
mikið of stór.
Ekki sælgæti
Nú á dögum kemur þa'ð
sjaldan fyrir að maður sjái
f'mm ára barn, sem ekki er
i:ieð holur í tönnunurr skrifar
Grete Holst tanrila;knir í
danska tímaritið Börn Til þess
cru margar ástæður. I fyrsta
lagi er þýðingarmikíð hvort
móðir'n hefur um meðg.öngu-
tímann fengið kraftfæðu, víta-
min og kalk. Það hefur eínnig
mikið að segja, hvorc barnið
er brjóstabam eða pelabarn,
því að kjálkar brjóstabarnanna
stypkjast miltfu meira J\úð þaðþ
að ^júga. „Ogj svo sfk'ptiý miklu ,
máli hvort fæða bamsins hef-
ur verið rétt samansett, bæði
hvað snertir næringarefni og
gerð, því að tennurnar eiga að
bíta af matnum og tyggja hann
vel og vandlega í stað þess
að brosa með þeim eingöngu.
Holst tannlæknir varar við
sælgætisáti. Það ver'ður aidrei
of oft endurtekið, að sætindi
eyðileggja matarlyst bainsins
á heilnæman mat og um leið
vei’ða tennurnar fyr’r skaðleg-
um áhrifum af sykri, sem allt-
af er í munmnum. Börn hafa
enga þörf fyrir sætindi, þau
sakna þeirra ekki meðan þau
þekkja þa,u ekki. Foreldranrr
verða sjálfir að sti'Ia sig um
aö borða sætindi í viðurvist
barnsins- Sæt’ndi á að nota á
hátíðum og tyllidögum, svo
sem afmælisdögum, og aðeins
í smáum stíl. Auðvitað er það
ekki hver einstakur moli sem
eyðileggur teimumar heldur
stöðug notkun. Grethe Holst
nefn:r clæmi um foreldra sem
gefa ui'gbörmmum hunang á
túttuna éðá 'gefa þeim brjóst-
sykur 'jm leið og þ u sofna
miðdegishu inn_______
Rafmagnstakmörkun
Kl. 10.45-12.30
Sunnudagur 4. október
3L_.lj Ulíðarnar °g Nqrður-
nveni mýri, Rauðarárholtið,
Túnin, Teigarnir, íbúðarhverfi við
Laugarnesveg að Kleppsvegi og
svæðið þar norðaust”' **<•
•
Mánudagur 5. október
I |fi|A»(í Austurbærinn og mið-
•*« nVeril bærinn milli Sporra-
brautar og Aðalstrætis, Tjarnar-
götu, Bjarkargötu áð vestan og
Hringbraut að sunnan.
Villigœsir
eftir MARTHA OSTENSO
55. dagur
„Júdit . . . .“ hvíslaði Sveinn og kyssti hana
á eymasnepilinn.
„Ég er dálítið hrædd í kvöld“, tautaði hún.
Hann vafði hana örmurn með ákefð. Tíminn
varð að sælli eilífð.
Bekvið t.rjáþyrpingu við þjóðveginn hafði
Caleb stöðvað vagninn og þar beið hann. Hann
sat þolinmóður og horfði heim að Sandbo-
búgarðinum, þangað til hann sá Svein fara
heimanað og ríða yfir hagann í vesturátt. Þá
batt hann hryssuna við tré og læddist gegnum
kjarrið í -sömu átt og Sveinn hafði farið.
Hann fór sér hægt og gætti þess að stíga ekki
á þurrar greinar. Þegar hann nálgaðist tjörn-
ina heyrði hann mannamál. Nú sá liann hvar
þau rátu í íaðmlögum á t jamarbakkanum. Caleb
strauk hendinni með hægð niður andlitið. Hann
snen sér við og gekk hljóðlaust til baka, þangað
sem hrýssan var bundin.
3
Næsti dagur leið eins og ljúfur draumur hjá
Júdit. Hún var að sæikja hænsnafóður itm í
hlöðuna og hún hugsaði um Svein og fram-
tíðaráætlanir þeirra. Sveinn hafði verið dásam-
legur kvöldið áður; talað öðru vísi við hana
en hann var vanur. Það hafði næstum verið ó-
mögulegt að standa upp og kveðja hann. Bráð-
um þyrftu þau ekki framar að kveðjast. Þau
byggju í snotru liúsi í borginni; Sveinn færi til
vimiu á hverjum degi en á kvöldin yrðu þau
,síuium og alla, nóttipa. • • ; í Það var eins og
þetta væri loks að verða íið veruleika, að Caleb,
náútgripiírriif; 'nioldin,' svitinn, rykið væri að
hverfa fyrir fullt og allt. Ilún leit upp og sá
skugga faila á hlöðugólfið. Caleb stóð í dyr-
.unnm.; .. i >, ...
^údit' rét,ti «r. sér.. Húri sá andlit hans; það
var 'eins og það ‘væri' liöggvið í stein. Hann
hafði séð þau — hún vissi það samstundis.
Hann haíði fundið þau — njósnað um þau.
Hann gekk inn í lilöðuna. Það var eins og
Júdit væri lömuð.
„Jæja — hvað geturðu sagt þér til vamar?
Hvað geturðu sagt þér til varnar ?“ Hann gekk
nær henni og setti undir sig hausinn. Júdit
hreyfði sig ek’.n. Hún horfði á gólfið fram-
undan. Skammt frá henni lá lítil öxi með
stuttu skafti. Hún hafði dottið niður af veggn-
4
„Hún er í hlöðunni", sagði Caleb, þegar fjöl-
skyldan sat við Ikvöldverðinn og ekkert hafði
verið minnzt á Júdit.
Hann hefði ekki þurft að segja þetta. Allir
visu hvar hún var. Öllum liafði verið sagt að
koma nálægt hlöðunni.
„Jæja, hvað eigum við að gera við hana, ha?
Hvað eigum við að gera rið hana, mamma?“
sagði hann blíðlega við Amelíu, sem var ná-
föl og kom ekki upp orði.
Hann hallaði sér aftur á bak í stólnum og
setti upp dómarasvip.
„Hér eru engir dómstólar í nágrenninu", hélt
hann áfram í lágum liljóðum eins og hann.
væri að tala við sjálfan sig. „Og við verðum
sjálf að fckera úr þessu — skera úr þessu
sjálf".
Marteinn, Elin, Karl og Amelía sátu í kring
í herberginu, eins og þegar þau hlustuðu á
prédikanir Calebs þegar hann kom frá Yellow
Post á sunnudögum. Karl hafði sagt kennslu-
konunni hvað komið hafði fyrir og henni hafði
brugðið hræðilega. Hún hafði farið til Sandbo-
fjölskyldunnar í þeirri von að hún fyndi Mark
og hlýju og skilning hjá honum.
„Það hefur verið gerð morðtilraun hér á
bænum“, hélt Caleb áfram hljómmikilli röddu.
„Það hefur verið fi’aminn glæpur. Á okkur
hvílir sú ábyrgð að ákveða refsingu handa.
glæpamanninum. Fyrst og fremst verðið þið
að fara út í hlöðu og líta á vegsummerki.
Amelía, þu ferð með bömin með þér út í hlöðu.
Ég bíð hér“.
Amelía Marteinn, Elín og Karl fóru orða-
laust. Þau fóru inn í hlöðuna og sáu hvar
Júdit lá á hlöðugólfinu. Amelía gat með erfið-
ismunum stillt sig um að leysa hana. Þetta
var hræðileg stund. Marteinn varð langleitari
þegar hann sá öxina á kafi í fúnum veggnum.
Júdit hreyfði sig ekki og leit ekki á þau. Föt
hennar voru í óreiðu og það vom moldar. og
skítaklessur í hári hennar.
„Júdit". sagði Elín sem stóð í dyrunum.
Júdit svaraði ekki.
„Jæja þá —“ sagði Elín. En hún titraði frá
hvirfli til ilja.
Þau gengu aftur inn í húsið. Caleb sat í
sömu stellingum og hann hafði setið þegar þau
fóru út. Þau settust aftur í stólana.
„Kvað \arstu að flækjast þama úti í kjarr-
inu? Með Sandbostrálaium, svei, svei. Þú ætl-
ar að veroa gála eins og hún móðir þín, ha?
Komdu hingað og ég skal sýna þér hvort það
borgar sig að vera ósiðsamur“. Hann gekk
skrefi riær henni. Júdit beygði sig niður og
þreif öxina.
Hún rcíti úr sér eins og elding og fleygði
öxinnj af Öllu afli í áttina til Calebs. Um
leið lokaði hún augunum og þegar hún opnaði
þau uftur, stóð hann hokinn fyrir framan hóna
og straulc hendinni yfir skeggið. Öxin' stóð í
veggnum fyrir aftan höfuð hans.
„Svona ætlaðirðu að hafa það. Jæja“. Hann
tók undir sig stökk, tók um úlnliðina á Júdit
og sneii hana niður í gólfíð. Sv'o greip hann
kaðalhön'c af veggnum og rigbatt hana.
Júdit var of lömuð yfir sinum eigin at-
liöfnum t.il ao veita mótspvrnu. Brátt fór hún
að titra frá hvirfli til ilja. Iíún vissi að hann
var farinn út. Hún var ekki hrædd viö hann
sjálfrar sín vegna. Esi hann færi til Amelíu.
Amelía vur varnarlaus gagnvart honum. Hann
væn vitstola af bræði. Nú var öllu Iokið ....
allt var vonlaust .... ekkert framundan nema
jörðin, skepnurnar, mykjan .... Hún lá kvrr
þangað til skuggamir voru orðnir langlr; þang-
að til ulnliðir hennar voru orðnir rauðir og
þrútnir eftir reipið og mykjuklessur í liárinu.
„Það er hægt að meðhöndla þetta mál á
margan hátt“, hélt hann áfram hátíðlegur á
svip, „Eg miuntist áðan á borgina. Þið sáuð
líka aðra aðferð í hlöðunni áðan. En það er
til ein aðferð enn —- ef til vill ætlar Amelia
að segja ytókur hver hún er —“ liann leit með
hægð á Amelíu og hélt annarri hc-ndinnj fyrir
niðui’andlicið.
Amelía sat eins og stirðnuð. Nú var komið
að því. Nú yrði Ma rk Jordan að borga fyrir
andartak3brjálsemi Júditar. Nei, eitis og guð
var yfir henni — fyrr dræpi hún hann — eng-
ina fengi að vita hvers vegna.
Ofc CAMPfi,
>Iu?!ur nokkur uekk tll fallesrar aficreiðshi-
stú'ku í stóru erleridu vörulnisl, og maeltl:
TJniCfni, iíg er húinn að týna komrnul minni í
þvogiuuii hér imii. Má ég kjá framan í yður
eitt augnatolik? *
En <11 hveis í ósköpunum let.llð I»ér að gera
I»að, ekkl finnið þér þó konuua yðar á meðan?
sagðl búðarstúlkan.
Nei, en hún er vön að skila ser fljótlega ef ég
gef mig að faJIegri stúllcu, svaraði aumingja
maðurinn.
f sama biii bar týndu konuna að.
Sltáld verða áð beita ímynduriarafUnu: hann
verður að telja sér trú um að fólk lesi ljóðin
hans.