Þjóðviljinn - 27.10.1953, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Þriðjudagur 27. október 1953
Oti tSi
Þrlálma speg-
ill er ekki
lúxus
Margir líta á þríálma spegil
sem óþarfa lúxus, en það er ef
til vill vegna þess að þeim
dettur fyrst í hug gömlu stóru
snyrtispeglarnir, sem nú eru
orðnir úreltir og eiga ekki
heima í nýtízku tveggja. her-
bergja íbúð. Það gegnir strax
öðru máli, ef spegillinn er skap-
lega stór.cg getur verið í for-
stofu eða baðherbergi. Spegiil-
inn á myndinni er ekki fyrir-
ferðarmikill og hann er mjög
nytsamur. Og ef sumir eigin-
menn halda því fram, að þri
álma spegill sé lúxus, þá er
rétt að benda þeim á það,- að
það sé dýrt að fara á hár-
greiðslustofu, og það sé mun
hægara að iagfæra og k'ippa
hár heima, þegar góður spegill
er fyrir hendi. Stutta hárið
þarf alltaf að vera að klippa,
og maður v’nnur fljótlega fyrir
spegilkostnaðinum með því að
stytta hárið sjálfur.
Svartur fe-
kefill
Ef einhver er í vafa um
hvernig teketillinn á að vera
litur, er hægt að hafa hann
svartan. Svart fer vel við flest
stell og svartur teketill er ó-
trúlega fallegur. Axel Bruel
hefur teiknað þennan ketið og
hann er mjög fallegur í lag'nu.
Ljósi, fléttaði hanki.nn undir-
strikar svarta litinn og hann
cr bæði fallegur og hentugur
fyrir það, að hann hitnar
ekki. Eftir útlitinu að dæma
er þetta fyrirmyndarteketill, en
það er ekki alltaf nóg að horfa
á gripinn til að ganga úr
skugga um það, þiví að það
drýpur úr stútnum á flestum
tekötlum, hver sem ástæðan er,
og það þykir óheyrileg frekja
að fara fram á að reyna te-
ketil, áður en hann er .keyptur.
Hvers vegna er ekki hægt að
fá leyfi tii að rey.na teketil
meö Ögn af vatni í til þess að
ganga úr skugga um, að það
drjúpi ekki úr stútnum á hon-
um ?
Saumal]orn
Frakkar hafa ekki einungis
smekk fyrir klæðnaði, þeir hafa
líka vit á að koma sér hagan-
lega fyrir við saumaskapinn.
Lítið t.d. á myndina þá arna.
Létta boríið er mjög hentugt
undir saumavél og það er nóg
rúm fyrir fæturna, því að í
borðinu eru engar skúffur. I
stáðinn er.dálítil hilla á veggn-
ifn með jnokkrum skúffum
undir. I skúffunum er geymt
saumadót og í hil’unni ste.ndur
það sem er í notkun í það
og það skiptið. Þegar starfinu
er lokið er fljótlegt að stinga
ö!lu niður í skúffurnar aftur.
Takið líka eftir körfunni sem
fest er utaná borðið. Hún er
næstum skrauFeg ef tízkublöð
og dagblöð sta.nda upp úrhenni.
Meðan á saumaskapnum stend-
ur eru blöðin tekin upp úr og
hún er notuð uadir tvinna-
spotta og afklippur, sem ann-
ars detta í gólfið. Þegar búið
er að loka saurrfavélirmi er
ekkert í herbergiau sem.minn-
jr á saumaskap og borðið má
nóta sem kaffiborð, skrifborð
eða hvað sem er. Og það get-
ur staðið- í dagstofunni án þess
að vera i.il lýía. —
í da? er dánardægur HaJ’.gríms
Péturssonar. Að .veniu verður I
kvöid eínt til hátíðaguðsþjón-
i-stu með sama messuformi og á
dögum skáldsins. Guðsþjónustan
hefst k’. 8,15 e. h. og prédikar sr.
S-gurión Þ. Árnason en sr. Jakob
Jonsson þjónar f.yrir a’tari.'Sam-
skotum til kirkjubygginJgarinnar
verður veitt viðtaka eftir messu.
Villigœsir
eftir MARTHA OSTENSO
75. dagur
Þegar Caleb var farinn út eftir morgunverð,
»sýndi Linda Elínu búninginn sem hún liafði
saumað handa henni. Elín sagði fátt.
„En er hann mátulegur", sagði hún og leit
á hann útundan sér.
En Linda sá, að Elín var glöð. Hún lagði
höndina á handlegg hennar og sagði: „Mátaðu
hann“.
Búningurinn átti að tákna stórt sólblóm,
krónublöð’n voru pils. Hann fór Elínu mjög
vel. Elín roðnaði þegar hún horfði á sjálfa sig.
Amelía og Júdit flýttu sér út í kartöflugarð-
inn að talk'á upp kartöflur. Marteinn var að
smiða nýja kartöflustíu í kjallaranum. Caleb
hafði óskað þess að byrjað yrði að taka upp
þennan dag. Hann gerði það til þess að m'nna
þau á, að skyldustörfunum yrði að sinna, hvað
sem öllum uppskeruhátíðum liði.
Júdit og Amelía unnu saman framundir liá-
degi, þegar Amelía fór inn til að undii’búa
matinn. Þá settist Júdit niður í garðinn og
þrýsti höndunum að kviðarholinu. Hún var bú-
in að fá undarlegan verk þar, eftir fimm
Iklukkustimda látlaust strit. Hún lét sem hún
væri að bjástra við grösin, svo að fólkið heima
tæki ekki eftir því að liún var að hvíla sig.
Loks sá hún að Amelía gaf henni merki um
að koma.
Síðdegis fóru þær aftur út í garðimn með
körfur. Júdit vann á við tvo til þess að Amelía
yrði d'.iki tortryggin.
Endrum og eins skotraði Amelía augunum t’l
liennar. Stúlkan var svo döpur og þreytuleg, að
það virtist fjarstæða áð ætla að hún hefði í
hyggju að misnota það frelsi sem henni yrði
.veitt um kvöld’ð. Og þó var heimskulegt að
treysta henni. Fyrir kvöldið ætlaði hún að gefa
henni eina alvax-lega áminningu í viðbót. Það
var h’ð eina sem liún gat aðhafzt til að hindra
að ólánið dyndi yfir. Caleb var ekkert lamb að
le:ka sér við. IJann myndi ekki hlífaMark Jordan
stundinni lengúr, ef Júdit kæm'st undan.
Allan daginn vann Amelía sleitulaust til að
forðast hugsanir sínar. Það var eins og kvíðinn
fyrir afleiðingum þessa Ikvölds ætlaði að buga
hana. Hún sá fyrir sér hvernig Mark Jordan
yrði við, þegar hann kæmist að sannleikanum
um sjálfan sig. Þessar hugsanir ásóttu hana,
þangað til allt var kom'ð á ringulreið í liuga
hennar. Hendur hennar voru ataðar óhreinind-
um og hún bar körfu eftir Ikörfu af kartöflum
heim að húsinu án þess að finna til hinnar
líkamlegu árej'nslu.
Uxidir kvöld bar Júd't síðustu kartöflukörf-
una niður að stíunni í kjallaranum. Svo liljóp
hún upp á loftið áður en Amelíu gafst tóm til
að tala við hana og fleygði sér útaf í rúm
Lindu. Kennslukonan hafði fsrið að he man
til að tala við Svein. Elín var úti að safna
eggjum og bræðurnir og Caleb voru að sinna
skepnunum.
Amelía l’.iom upp á loftið að tala v'ð Júdit.
Hún fann hana hálfsofandi í rúmi Lindu. Stúlk-
an settist upp og strauk hárið frá enninu,
„Hvað geagur eiginlega að þér?“ sagði Amelía
hvassri röddu.
„Ekki neltt“, sagði Júdit og æ.tlaði að rísa
á fætur. Um leið settist hún aftur'dg nísti tönn-
um. Amelía leit rannsakandi á lrma.
„Mér sýn'st eitthvað vera að þér. Þú ættir
ekki að fara, þetta í kvöld ef þú ert lasin“.
,.Ég er ej'.rki lasin. Ég ér bax’a þreýtt“, sagði
Júdit og það kom þróskusvipur í augu hennar.
„Jæja — Ég ætlaði að ítreka það við þig, að
ef þú ferð, ferðu be'nt í skólara og ekkert
annað“, hélt Amelía áfram. „Og þú ferð með
Marceini og Elínu og kernur heim með þeim.
Ef þú hlýðir því ekfti, þarftu ekki að leita til
mín um hjálp gegn honum. Hann er búinn að
segja méi’, að þú verð'r send til borgaritanar
ef eitthvað beri útaf. Og mundu það Júdit, að
hann hefur upp á þér, hversu langt sem þíi
ferð. Það er tilgangslaust fyrir þig að reyna
að strjúka. Skilurðu það?“ Augu Amelíu vorn
livöss og rannsakandi, munnsvipurinn hörku-
legur.
Þegar hún fékk ek'kert svar, hallaði hún sér
áfram, tók um öxl Júditar og hristi hama.
„Hvers vegna ertu svoma þver, barn?“ spurði
hún dálítið kvíðafull.
Ailt í einu spratt Júdit á fætur. Hún var
föl í andliti.
„Hvað ert þú eiginlega að tala við mig?“
hrópaði hún hásri röddu. „Þú veizt ekkert —
um mig. Ég tilheyri hvorki þér né honum. Ég
á ekki heima hérna. Og ég ætla að fara héðan.
Strax — í kvöld —“ rödd hennar var slitrótt
og nær óskiljanleg — ,,og mér er sama — hvað
fyrir kemur. Hann getur sent mig í fangelsi —
ef hann vill. Hann má drepa mig — eða þig —
eða hvem sem er. Mér stendur á sama, — ég
ætla að fai’a. Og þú getur ekki komið í veg
fyrix’ það. Þú getur það ekki, heyrirðu það?“
Hún stóð ógnandi fyrir framan Amelíu og
Amelía hörfaði undan, skelfd yfir æsingu henn-
ar. Augu hennar voru hræðileg ásýndum. Svo
lét liún allt í einu f@.llast mður á rúmið aftur.
Hún leit niður fyrir sig og liandleggirnir héngu
mlittlausir niður með hliðunum. Á einu and-
artaki var hún orðin hjálparvana.
Amelía starði á hana. „Þú ferð eklki fet —
þú ferð ekki fet, Júdit. Ég banna þér að fara.
Ég skal segja hounm það — ég fer út og segi
honum það strax, ef þú tekur þetta ekl'.ri afur“,
sagði hún stíllilega. „Þú ferð alls ekki héðan“.
„Mér er sama hvað þú segir“, sagði Júdit
þi-jóskulega. ,,Ég verð að fara“.
Amelía leit hvasst á hana. „Hvað áttu við? Af
hverju verðui-ðu að fara?“ spurði hún.
Júdit rétti úr sér. Augu hennar voru kulda-
leg og sviplaus. „Það kemur þér ekikert við.
Ég sagðist verða að fara, Það er állt og surnt.
Þér stendur alveg á sama um mig — og þess
vegna segi ég þér ekki neitt. Farðu og leyfðu
mér að vera í friði“.
Gamla konan virti hana fyrir sér. Allt í einu
var eins og ísköldu vatni hefði verið dælt inn
í æðar hennar. Nii skildi hún hvernig í öllu
lá. Júdit átti von á bami.
Án þess að mæla orð frá vörum sneri Amelía
sér v'ð og gekiki hægt niður stigann. Henni
fannst eins og hræðilegt ógnargímald hefði
opnazt fyrir framan hana. Þegar hún gekk
gegnum setustofuna, var eins og gólfið stigi
upp á móti henni. Hún nam staðar við elda-
vél'na, skaraði í eldinn og bætti vatni í ketil-
inn. Svo hrærði hún deig og fór síðan að skræla
kartöflur. Hitt fólkið fór að tínast inn. Kennslu-
Ikonan kom heim. Elín fór að leggja á borðið
í hinu herberginu. Daglegu störfin héldu áfram
t'l allrar hamingj.u. \
Caleb var í óvenju góðu skapi þetta kvöld.
Nokkrir lirossakaupmenn höfðu átt leið fi’am-
hjá og hann hafði gert hagkvæma samninga við
þá. Kann talaði um söluna við Martein.
CáW Ofc CflMMH
Kennarinn: ýEruð þér áhyggjufullur út aí spurii-
inguuni?
Nemandinn: Nei, alls ekki út af spurningunni.
en það er svariö, herra lcennari.
Hann: He'durðu að þetta sé héppilegur tími til
að biðja föður þinn um hönd þina?
Hún: Já, vinur — ég var nefnilega að segja
honum rétt áðan, að óg þyrfti nýjan samkvæm-
iskjól.
Jónki: Er það mögulegt að konan þín hlýði þér
i blindni?
Gvönzi: Auðvitað. Þegar ég segi við hana:
hafðu þetta eins og þér sýnist — þá getir hún
það.